ตอนที่ 6 ตามติดเป็นเงา

   ปลอบไปปลอบมายัยหนูเฌอเบลก็ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้สักที ทำให้อ้อนแอ้นเกิดความรู้สึกหดหู่ใจ เศร้าโศกเสียใจกับภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่ฉายวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไม่สามารถทนไหว น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ร่วงรินหลั่งไหลลงมาอย่างต่อเนื่องราวกับเขื่อนแตก อ้อนแอ้นกระชับกอดลูกน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนพรางพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นว่า แม่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี แม่คงไม่กล้าไปแจ้งความหรอกนะ เพราะถ้าตำรวจสอบถามซักไซ้ไล่เรียงถึงเรื่องราวและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบออกไปยังไงดี แม่รู้สึกอับอายเกินกว่าจะพูดหรืออธิบายออกไป โชคยังดีที่แม่หนีออกมาจากคนสารเลวพวกนั้นได้ น้ำตาแห่งความสูญเสียไหลอาบนองไปทั้งสองแก้มอย่างไม่ขาดสาย แต่ยัยหนูเฌอเบลนั้นยังเด็กเกินกว่าจะรับรู้เรื่องใด

   เด็กน้อยนั้นหยุดร้องไห้ไปพร้อมกับความง่วงและหลับลงในอ้อมกอดที่อบอุ่นของผู้เป็นแม่เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแต่อ้อนแอ้นเท่านั้นที่ไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผ่านมาทำให้เธอต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่อย่างนี้ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ผู้ชายคนนั้นเขาข่มขืนเธอนะ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็แพ้ธรรมชาติของร่างกายที่มันเรียกร้องโหยหาให้ตอบสนองสัมผัสของเขา แถมยังปล่อยตัวเผลอใจไปกับเขาด้วยทุกครั้งไป ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ้อนแอ้นคิดอย่างเจ็บใจระคนอับอาย อันที่จริงแล้วผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้บังคับขืนใจไม่ได้ทารุณหรือรุนแรงอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขากลับนุ่มนวลอ่อนโยนเรียกร้อง ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มหลงไหลร่วมมือไปกับเขาอย่างลืมตัว

   จนรู้สึกเกลียดตัวเองนักที่ทำแบบนั้นออกไปเธอต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ซึ่งเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับผู้หญิงไป ให้กับผู้ชายสารเลวคนหนึ่งแทนที่จะเป็นผู้ชายที่เธอรักและเป็นคู่ชีวิตของเธอ เมื่อนึกถึงร่างกายที่สกปรกอ้อนแอ้นก็เดินตรงขึ้นไปยังห้องนอน แล้ววางลูกน้อยลงในเปลจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกายให้สะอาดอ้อนแอ้นใช้สบู่มาขัดตัวถูตัวไปมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความแรงพอสมควร เธอหวังให้สบู่ช่วยชำระล้างสิ่งสกปรกที่อยู่บนตัวของเธอ และลบรอยสัมผัสของผู้ชายคนนั้นออกไปได้บ้างไม่มากก็น้อย ท้ายที่สุดแล้วเธอก็หมดแรงนั่งลงไปร้องไห้อยู่กับพื้น เพราะสิ้นหวังรู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นไม่สามารถลบคราบราคีคาวนี้ไปได้ง่ายๆ มันตราตรึงอยู่ในตัวของเธอไม่ว่าจะขัดถูยังไงก็ไม่มีวันที่จะลบเลือนลางจางหายออกไปจากความจริงนี้ได้เลย

   ทางด้านปาร์ค ซอง มินเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ใช้มือหนาควานหาสาวน้อยคนสวยในทันที แต่ก็ไม่เจอเขารู้สึกแปลกใจจึงรีบลุกขึ้นมานั่งมองสำรวจไปรอบๆ ห้องแต่ก็พบเจอเพียงความว่างเปล่าจนเขาถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน ด้วยความสงสัยว่าสาวน้อยนางนั้นหายไปที่ใด เขาจึงลุกขึ้นจากที่นอนหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวเอาไว้ แล้วออกเดินตามหาแม่สาวน้อยของเขาไปจนทั่วทุกห้อง แต่ก็ไม่พบไม่มีวี่แววของสาวน้อยนางนั้นเลย เธอกลับไปแล้วอย่างนั้นเหรอนี่เขายังไม่ได้จ่ายค่าตัวให้เธอเลยนะ เป็นไปได้ยังไงปาร์ค ซอง มินคิดอย่างสับสนเขาไม่เข้าใจเธอเลย

   จากนั้นจึงเดินกลับมายังห้องนอนอย่างงงๆ พรันสายตาคู่คมก็สะดุดลงเมื่อหันไปเห็นอะไรบางอย่าง บนที่นอนจึงรีบเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ปาร์ค ซอง มินหรี่ตาเม้มริมฝีปากหนาเข้าหากันแน่น เมื่อเห็นรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนไปทั่วผ้าปูที่นอน เป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้เธอเป็นสาวบริสุทธิ์จริงๆ ด้วยแล้วนี่เธอหนีหายไปไหนยิ่งคิดปาร์ค ซอง มินก็ยิ่งไม่เข้าใจนึกย้อนกลับไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับเธอ เขายังนึกว่าเป็นเทคนิคหรือการแสดงเรียกร้องให้เขาสนใจ ยิ่งเขาเข้าใกล้มากเท่าไหร่เธอกลับยิ่งต่อต้านขัดขืน พอเขาอ่อนโยนร่างกายของเธอก็พ่ายแพ้ต่อธรรมชาติที่มันเรียกร้อง เธอตอบสนองและร่วมมือกับเขาอย่างน่ารักอ่อนหวาน

   แต่เขาก็ไม่เชื่อหรอกนะ ว่าเธอจะไม่กลับมาเอาสิ่งนี้หลังจากที่ปาร์ค ซอง มินหยุดความคิดลงก็เดินตรงไปที่ลิ้นชักข้างหัวเตียง เปิดมันออกมาแล้วหยิบเงินปึกใหญ่ออกมาอยู่หลายปึกด้วยกัน แล้วยืนยิ้มด้วยความมั่นใจว่าเธอต้องกลับมาแน่ๆ แต่หลังจากที่รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอก็ไม่มีวี่แววของสาวน้อยว่าจะกลับมาหาเขาเลยปาร์ค ซอง มินโยนเงินปึกใหญ่ลงบนที่นอนด้วยความโมโหเขาคิดถึงเธออยู่ตลอด ต้องการเธอมากด้วย แล้วทำไมเธอจึงหนีหายไปแบบนี้มันทำให้เขาหงุดหงิดมากรู้ไหม

   ทางด้านอ้อนแอ้นดีนะที่เมื่อวานตรงกับวันหยุดของเธอพอดี จึงได้มีโอกาสหยุดพักผ่อนอยู่กับยัยหนูเฌอเบลหนึ่งวัน แต่วันนี้เธอก็ต้องไปทำงานปกติแต่หลังจากเลิกงาน อ้อนแอ้นไม่กล้าเดินผ่านทางนั้นเพื่อไปขึ้นรถเมย์กลับบ้านอีกเลย เธอกลัวมากหวาดระแวงอยู่ตลอดตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้น ครั้นจะลาออกจากงานก็ทำไม่ได้ด้วยรายจ่ายที่มีมากมายเหลือเกิน และงานสมัยนี้ก็ใช่ว่าจะหากันง่ายดายขนาดนั้น ต้องตัดใจเสียค่ารถเพิ่มแต่คำนวณดูแล้วก็ยังพอไหวอยู่ น่าแปลกวันนี้เธอเดินออกมาจะเรียกรถแท็กซี่หรือรถตุ๊กตุ๊ก มอเตอร์ไซค์วินก็ไม่มีผ่านมาเลยสักคันในขณะที่เธอก้มลงมองนาฬิกา เพื่อดูว่าตอนนี้กี่โมงแล้วก็ได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ขึ้นรถสิ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง”

   เสียงพูดดังออกมาจากข้างในรถที่เข้ามาจอดเทียบอยู่ข้างๆ ในตอนนั้นอ้อนแอ้นยืนมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองอยู่จึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่ได้สนใจเพราะนึกว่าเป็นพวกลูกค้าแถวนั้นที่ชอบเอ่ยแซวสาวไปทั่ว แต่พอได้ยินเสียงประตูคนขับเปิดออกมาทำให้อ้อนแอ้นที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันนัก เงยหน้าขึ้นมามองจึงเห็นชัดแล้วว่าเป็นใคร ขาทั้งสองข้างถอยหลังห่างไปอย่างอัตโนมัติเตรียมออกตัววิ่งในทันที

   [อ้อนแอ้น] “แก..”

   [ปาร์ค ซอง มิน] “จะไปไหน มานี่เลยแม่สาวน้อยตัวแสบ”

   [อ้อนแอ้น] “อย่ามายุ่งกับฉันนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”

   ไม่ทันหนีหรอกปาร์ค ซอง มินไวกว่ามากมือหนาจับเข้าไปที่ท่อนแขนของอ้อนแอ้นอย่างรวดเร็วแล้วกำเอาไว้แน่น อีกทั้งยังยิ้มยียวนกวนประสาทเป็นที่สุด อ้อนแอ้นตกใจเป็นอย่างมากกำลังจะกรีดร้องออกมา แต่เขาก็คว้าเอวของเธอกระชับกอดเอาไว้แน่นแล้วบังคับให้เธอออกเดิน ไปยังรถซึ่งจอดรออยู่ส่วนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็แค่หันมามอง แต่ก็ไม่มีใครอยากเข้ามายุ่งเรื่องของผัวๆ เมียๆ ที่พวกเขาคิดว่าทะเลาะกันอยู่นั่นเอง ต่างคนก็ต่างเดินผ่านไปอ้อนแอ้นรู้ว่าหมดหนทางจึงทำได้แต่ฝืนตัวเองเอาไว้ แล้วพยายามสู้ขัดขืนอย่างเต็มที่แต่เขาก็ใช้กำลังที่มีเหนือกว่า ผลักเธอเข้าไปในรถด้านคนขับจนได้แถมยังออกคำสั่งอีกว่า..

  โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนพิมพ์พัณณิตากำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ