ตอนที่ 7 ไม่ใช่ผู้หญิงเลว

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ถ้าคุณไม่ขยับเข้าไป คุณจะมานั่งบนตักผมก็ได้นะ หึหึ”

   พูดไปยิ้มไปแต่คนที่ฟังกลับหน้าซีดตัวสั่นด้วยความกลัวสุดขีด ถึงกับถอยร่นเขยิบเข้าไปนั่งชิดตัวติดกับประตูรถอีกฝั่งหนึ่งข้างคนขับ และพยายามหาทางเปิดประตูรถออกไปแต่ก็หาไม่เจอ ไม่รู้ที่กด หรือที่เปิดประตูอยู่ตรงส่วนไหนในขณะที่ปาร์ค ซอง มินเข้ามานั่งประจำที่และขับออกรถไปก่อนจะหันมาพูดกับอ้อนแอ้นว่า..

   [ปาร์ค ซอง มิน] “สิ่งที่คุณมองหาอยู่ ต่อให้หายังไงก็หาไม่เจอหรอกสาวน้อย”

   [อ้อนแอ้น] “แก..ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าสาวน้อยนะ”

   [ปาร์ค ซอง มิน] “จุ๊..จุ๊..ถ้าพูดจาไม่น่ารักอีกล่ะก็ ผมจะเอาคุณไปขังไว้ที่โรงแรมนั่นอีกคอยดู”

   [อ้อนแอ้น] “ได้โปรด..นายปล่อยฉันไปเถอะนะ นายก็เห็นแล้วนี่ที่ผ่านมาฉันก็ไม่ได้ไปแจ้งตำรวจให้มาจับนายเลย”

   ถึงแม้ว่าเธอจะกลัวเขามากเพียงใดแต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ปาร์ค ซอง มินข่มขู่เอาไว้และเชื่อว่าเขาพูดจริงทำจริงอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นเธอต้องระวังให้มากในการจะพูดอะไรออกไป เธอจึงต้องใช้น้ำเสียงที่นุ่มลงแต่กลับทำให้ปาร์ค ซอง มินถึงกับหลุดขำหัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ ราวกับว่าตลกขบขันนักหนาอะไรจะขนาดนั้น อีตานี่ถ้าจะเป็นคนสติไม่ดี จะบ้าหรือไงเนี่ยยย

   [ปาร์ค ซอง มิน] “คุณนี่ตลกดีนะ ผมอยู่กับคุณแล้วมีความสุขจังไม่ว่าจะอยู่ในรถนี่หรืออยู่บนเตียงนั่นก็ตาม ฮ่าฮ่าฮ่า”

   เขาขำมากจริงๆ อ่ะหลังจากพูดจบปาร์ค ซอง มินก็หันมามองอ้อนแอ้นอย่างมีความหมายเกิดประกายแห่งความปรารถนาก่อนจะหันกลับไปพยายามขับรถให้ตรงทาง อ้อนแอ้นคิดอย่างโมโหดูสิเป็นเอามากหัวเราะอยู่ได้ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว

   [อ้อนแอ้น] “อย่ามาคิดอุบาทกับฉันนะ นั่นนายจะขับไปไหนน่ะ นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านของฉันนะ”

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ก็ผมยังไม่อยากไปส่งคุณที่บ้านตอนนี้นี่ เพราะผมเปลี่ยนใจล่ะ อยากนอนกับคุณก่อน ผมคิดถึงคุณมากนะ ที่รัก”

   เมื่อได้ยินสิ่งที่ปาร์ค ซอง มินต้องการทำให้อ้อนแอ้นถึงกับกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นทั้งอับอายและหวาดกลัว จนคิดว่าวันนี้เป็นไงเป็นกันอ้อนแอ้นพุ่งตรงเข้าไปจับพวงมาลัยรถของเขาแล้วหมุนไปหมุนมาอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง เธอบ้าไปแล้วปาร์ค ซอง มินตกใจเหมือนกันเมื่อรถส่ายไปส่ายมาเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาจนหน้าหวาดเสียวเขารีบจับพวงมาลัยรถเอาไว้แน่นบังคับให้รถวิ่งในเส้นทางที่ถูกต้อง ดีที่ไม่มีรถวิ่งสวนเข้ามาไม่งั้นตายคู่ไม่มีทางรอดแน่นอน

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ยยย อยากตายหรือยังไง ห๊าาา”

   หลังจากที่ผลักอ้อนแอ้นให้ออกห่างจากพวงมาลัยรถได้สำเร็จ ปาร์ค ซอง มินก็ลืมตัวตะคอกเสียงดังออกไปทำให้อ้อนแอ้นสะบัดหน้าหนี หันหลังให้กับเขาไปนั่งเบียดอยู่ข้างประตูรถแล้วร้องไห้ออกมา เธอทั้งกดดันและโกรธตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย แต่เป็นเขาฝ่ายเดียวที่คอยตามรังแกรังควาน เธออยู่ตลอดเวลาเช่นนี้หนียังไงก็หนีไม่พ้นซะที

   [ปาร์ค ซอง มิน] “บ้านของเธออยู่ที่ไหน”

   ในขณะที่อ้อนแอ้นร้องไห้อยู่นั้นเหมือนได้ยินเสียงสวรรค์ จนทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวพองฟูขึ้นมาหน่อย เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตาอาบนองไปทั้งสองแก้ม เมื่อคิดว่าจะได้กลับบ้านจึงรีบบอกทางให้กับเขาไปทั้งๆ ที่ยังมีน้ำตาอยู่เลยดูเขาทำสิหันกลับมามองเธอแล้วยิ้มให้ อ้อนแอ้นจึงรีบหันหนีให้พ้นสายตาของเขาไปอีกทางหนึ่งปากก็ยังบอกทางเข้าบ้านให้เขาอยู่ แต่ไม่หันมองหน้าเขาอีกเลยจนเมื่อรถสุดหรูวิ่งมาจอดสนิทที่หน้ารั้วบ้านของเธอ ปาร์ค ซอง มินหันมามองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ทำให้อ้อนแอ้นเผลอเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ด้วยหัวใจที่อกสั่นขวัญแขวนยามเมื่อเขาจ้องมองมา

   [อ้อนแอ้น] “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”

   เมื่อเห็นมือหนาของปาร์ค ซอง มินที่เอื้อมมาหาเธอจึงพูดเสียงดังดักเอาไว้ก่อน แต่ปาร์ค ซอง มินก็หาสนใจฟังไม่เพียงแต่มาจับที่ปลายผมของเธอเล่นเท่านั้น เขาจับปอยผมของเธอแล้วก้มลงมาสูดดมความหอม ทำให้อ้อนแอ้นดึงผมกลับมาโดยเร็วอีตาบ้านี่เหมือนพวกโรคจิตเลยในความคิดของเธอ

   [อ้อนแอ้น] “ถ้านายยังพอมีความเป็นคนอยู่บ้าง ได้โปรดปลดล็อคประตูปล่อยฉันลงไปเถอะนะ นายคงไม่ใช่คนเลวขนาดนั้นหรอกจริงไหม นายทำกับฉันถึงขนาดนี้แล้วยังอยากจะได้อะไรอีก ฉันขอร้องอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ”

   [ปาร์ค ซอง มิน] “พวกผู้หญิงกลางคืนเขาต้องใช้คำพูดพวกนี้ด้วยหรือสาวน้อย”

   [อ้อนแอ้น] “อย่าเรียกฉันว่าสาวน้อยนะ ฉันไม่ชอบ ผู้หญิงกลางคืนนี่นายหมายความว่ายังไง”

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ก็ที่คุณทำงานอยู่ทุกคืนนั่นไง ไม่ใช่หรือ”

   [อ้อนแอ้น] “นี่นายจะบ้าเหรอ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวพวกนั้นนะ”

   เขายิ้มยั่วพูดจาไม่น่าฟังเอาเสียเลยแต่สิ่งที่ทำให้อ้อนแอ้นตกใจ กับสิ่งที่ได้ยินนั่นก็คือความคิดของเขาทำให้เธอต้องรีบอธิบายออกไป และยังต้องคอยปัดมือของเขาออกที่คอยวนเวียนเล่นผม ดมผมของเธอจนน่ารำคาญ

   [ปาร์ค ซอง มิน] “แล้วคุณจัดอยู่ในผู้หญิงประเภทไหน ชั้นไหนกันล่ะ ถึงมาเดินอยู่แถวนั้นได้”

   พูดอยู่ดีๆ เขาก็ก้มลงมา ขบเม้นใบหูและซอกคอของเธอจนทำให้ขนลุกเกลียวไปทั้งตัว เธอจึงรีบดันไหล่กว้างนั้นให้ออกห่างแต่ก็ทำไม่ได้ ด้วยแรงอันน้อยนิดบวกกับตัวของเขาที่ใหญ่กว่าเธอหลายเท่า ออกแรงดันผลักออกไปเขาแทบไม่ขยับเขยื้อนเลยด้วยซ้ำ

   [ปาร์ค ซอง มิน] “สาวน้อยคุณทั้งสวยและหอมหวานไปทั้งตัวแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนขัดขืนหรือต่อต้านผมเลย ถึงคุณไม่เล่นตัวผมก็จ่ายให้คุณเต็มที่อยู่แล้วที่รัก”

   [อ้อนแอ้น] “ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว ไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนที่นายจะ..”

   ยังพูดไม่ทันจบประโยคดีเลยจ้าปาร์ค ซอง มินก็อดรนทนไม่ไหวจูบปากอิ่มสวยของเธออย่างหิวกระหาย เขาโหยหาความหวานนี้มาตลอด มือหนาที่ทำงานเหมือนหนวดปลาหมึกคอยลูบไล้วนเวียน สอดแทรกเข้าไปใต้เสื้อจนอ้อนแอ้นต้องจับมือเขาเอาไว้ ปัดมือเขาที่คอยมาป้วนเปี้ยนอยู่ตลอดเธอกลัวกลัวเหลือเกิน เธอจะไม่ยอมให้เขาทำแบบนั้นกับเธออีกแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวราคาถูกพวกนั้นที่เขาจะมาทำอะไรก็ได้ ตามอำเภอใจเช่นนี้ดูท่าแล้วอีตาบ้าหื่นกามคนนี้น่าจะใช้บริการผู้หญิงพวกนั้นบ่อยๆ พอลูกน้องของเขาเห็นเธอเดินผ่านสถานที่ตรงนั้นก็คงคิดว่า เธอทำงานในที่แบบนั้นแน่นอนเมื่อคิดได้ดังนั้น อ้อนแอ้นก็กำคอเสื้อเอาไว้แน่นจนสั่นไปหมดรีบพูดออกไปด้วยเสียงสั่นๆ ว่า..

  โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนพิมพ์พัณณิตากำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ