เรื่องของ "คนเคยสูง" (1)

มีประสบการณ์ชุดหนึ่งที่เกิดขึ้นไล่เลี่ยกันสองหนซ้อนในช่วงที่ผมยังเป็นวัยรุ่น ที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ในใจอยู่นานหลายปี

เรื่องแรกเกิดขึ้นตอนผมเรียนมหาวิทยาลัยปี 3 ตอนที่ผมกับเพื่อนๆ ร่วมรุ่น และพี่ๆ ปี 4 น้องๆ ปี 2 พาน้องใหม่ปี 1 ของ "โต๊ะ" (คณะที่ผมเรียนจะแบ่งกลุ่มนักศึกษาออกเป็นโต๊ะๆ) เดินทางไปทำกิจกรรมรับน้องที่ต่างจังหวัด

ไม่แน่ใจว่าเป็นคืนแรกหรือคืนที่สองของการพักแรม ที่ผมกับเพื่อนๆ อีก 5-6 คน (ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนผู้หญิง) ปลีกตัวไปนั่งล้อมวงกินดื่มคุยเล่นกัน

พอสนทนาประเด็นนู่นนี่ไปเรื่อยๆ เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งก็เล่าถึงการเจริญเติบโตของตนเอง

"สมัยเด็กๆ นี่เราตัวสูงมากเลยนะ ตอน ป.6 เราก็สูงเท่านี้แล้ว (เพื่อนคนนี้เป็นผู้หญิงที่มีส่วนสูง 169 ซม.) ทีแรก ยังนึกว่าจะสูงได้อีก ตอนนั้น ฝันอยากเป็นนางแบบซูเปอร์โมเดล ที่สูงซัก 175-178 แต่ไม่รู้ทำไม พอขึ้น ม.1 แล้ว ส่วนสูงมันก็ไม่ขยับขึ้นเลย แม้แต่เซนเดียว" เพื่อนผู้หญิงคนแรกเล่า

แล้วเพื่อนผู้หญิงที่ตัวสูงใกล้เคียงกันอีกคนก็เล่าเรื่องราวของเธอบ้าง

"เออ แต่ของชั้นนี่เป็นอีกแบบเลยว่ะ สมัยประถม ชั้นแค่เป็นคนค่อนข้างสูง แบบเวลาเข้าแถวก็จะอยู่ประมาณลำดับที่สี่ที่ห้า ยังไม่ใช่คนสูงเด่นที่สุด ตอนจบ ป.6 นี่สูง 154 จำได้แม่นเลย  ตอนขึ้น ม.1 ก็ยังไม่ได้สูงมากนะ ยังไม่ถึง 160 แน่ๆ น่าจะ 159 แต่พอขึ้น ม.2 นี่จู่ๆ ก็ยืดตัวเลย ปลายปี (เธอคงหมายถึงช่วงปลายเทอมสอง) จะสูง 168 แล้วจากนั้น ช่วง ม.3 ม.4 ชั้นจะสูงขึ้นอีกนิดหน่อย จนมาหยุดที่ 171"

ในที่สุด ผมก็ได้โอกาสสอดแทรกเรื่องราวของตัวเองลงสู่วงสนทนา

"อือ ของเรานี่ใกล้ๆ กับของเธอ (เพื่อนผู้หญิงที่สูง 171 ซม.) เลย สมัย ป.6 เราจะสูง 157" พอพูดแค่นั้น เพื่อนผู้หญิงคนที่สามที่สูงประมาณ 150 กลางๆ ก็เอ่ยขัดจังหวะขึ้นว่า "เฮ้ย! ตอน ป.6 แกก็สูง 157 แล้วเหรอ? แล้วทำไมโตมาถึงสูงแค่นี้เองล่ะเนี่ย?"

ผมพยายามอธิบายต่อ "คือตอนเด็กๆ สมัยประถมนี่ เราตัวสูงมากนะ เคยสูงที่สุดในรุ่นด้วย แต่พอขึ้นมัธยม ที่ผู้ชายเค้าจะยืดตัวกันเยอะๆ เราดันไม่ยืดตัวเลย ช่วง ม.3 ม.4 ก็เริ่มหยุดโตแล้ว สุดท้ายเลยสูงได้แค่ 172" 

"เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย? แบบแกกินนม เล่นกีฬารึเปล่า?" เพื่อนผู้หญิงที่สูง 169 ซม. ซัก

"เราดื่นนมเยอะว่ายน้ำแยะตั้งแต่ประมาณ ป.2 ถึง ม.3 เลย ช่วง ม.2 ม.3 ยังเล่นบาสหนักด้วย แต่พอมันจะหยุดโต ยังไงมันก็หยุดน่ะ" ผมตอบคำถาม

"เดี๋ยวนะ เมื่อกี๊แกบอกว่าตอนนี้แกสูง 172 แกสูงถึง 172 จริงๆ เหรอ?" เพื่อนผู้หญิงเจ้าของความสูง 150 กลางๆ ยังตั้งคำถามหาเรื่องผมต่อ 

"จริงดิ เพิ่งวัดมาเลยเมื่อไม่กี่เดือนก่อน" แม้ผมจะยืนยันด้วยคำว่า "จริง" แต่จริงๆ แล้ว ขอแอบสารภาพในข้อเขียนนี้ว่า เวลานั้น ผมมักวัดส่วนสูงได้ 171 ซม. ทว่า ผมตัดสินใจบวกความสูงให้ตัวเองเพิ่มขึ้นอีก 1 ซม. เพื่อจะได้ดูดีขึ้นหน่อย 555

"ถึงเหรอวะ?" เพื่อนผู้สูง 150 กลางๆ ยังสงสัยในตัวผม ก่อนตั้งข้อสังเกตต่อ "เราว่าแกไม่ได้ดูสูงกว่าไอ้พวกนี้ (เพื่อนที่สูง 169 และ 171) เลย"

"อือ ทีแรกเรานึกว่านายน่าจะสูง 168-169 พอๆ กับเรา" เพื่อนเจ้าของความสูง 169 ซม. บอก

"โทษนะ ชั้นก็เข้าใจว่านายสูงไม่ถึง 170 เหมือนกัน" เพื่อนเจ้าของความสูง 171 ซม. ซ้ำดาบสอง

สถานการณ์แรกบ่งบอกว่าเพื่อนๆ สมัยเรียนปริญญาตรี ไม่ค่อยเชื่อถือนักว่า อดีตเด็กชายตัวโตสมัยประถมอย่างผม จะมีส่วนสูงปัจจุบันเกิน 170 ซม.

---

สถานการณ์ถัดมาเกิดขึ้นตอนผมเรียนปริญญาโท

วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ผมและเพื่อนๆ ร่วมหลักสูตรจำนวน 4-5 คน ก็ไปกินอาหารเย็นกัน

ดูเหมือนผมจะเป็นคนเริ่มต้นจุดประเด็นเรื่องส่วนสูงของนางแบบคนหนึ่ง หลังจากได้เห็นรูปของเธอในนิตยสารแฟชั่นที่เพื่อนรุ่นพี่ผู้หญิงร่วมโต๊ะหยิบติดมือมา

แล้วทันใดนั้น พี่ผู้หญิงเจ้าของนิตยสารก็หันมาถามผมว่า "ว่าแต่เธอเถอะสูงเท่าไหร่? สูงถึง 170 รึเปล่า?"

"ถึงดิ ผมสูง 172" คราวนี้ผมไม่ได้โม้ แต่ผมยืนยันตามข้อเท็จจริงล่าสุด เพราะตอนทำพาสปอร์ตเล่มใหม่ เจ้าหน้าที่วัดส่วนสูงให้ผมได้ 172 ซม. จริงๆ

"ถึงเหรอวะ? พี่สูง 167 เวลายืนคุยกัน พี่ไม่เคยรู้สึกว่าเธอสูงกว่าพี่ถึง 5 เซนเลยอะ" พี่เจ้าของนิตยสารไม่เชื่อผม

"เราก็ว่านายไม่ถึง 172 นะ" เพื่อนผู้หญิงอายุเท่ากันกับผมที่บอกว่าตัวเองสูง 165 ซม. ร่วมแจม ก่อนกล่าวต่อ "เราว่านายสูงกว่าเราแค่ 2-3 เซนเอง" 

จากนั้น เพื่อนร่วมวงที่เหลือก็แสดงความคิดเห็นคล้ายคลึงกันว่า ผมดูไม่ใช่ชายไทยที่มีความสูงเกินระดับ 170 ซม.

---

อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงมีอยู่ว่าแม้ผมจะไม่ใช่คนสูง แต่ผมก็สูงเกิน 170 ซม. แน่ๆ และสมัยเรียนประถม ผมเคยเป็นเด็กตัวสูงอันดับต้นๆ ของรุ่นจริงๆ

ผมจะเขียนเล่าเรื่องนี้ให้พวกคุณได้อ่าน ในตอนต่อๆ ไป