ตอนที่ 5 ลงโทษให้หนัก

   [อ้อนแอ้น] “ไอ้หน้าตัวเมีย รังแกผู้หญิง ปล่อยฉันนะ อุ๊บบบ..”

   โดนลงโทษสิจ๊ะจะรออะไรปาร์ค ซอง มินกระแทกริมฝีปากหนาที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเขียวครึ้มจางๆ ที่ขึ้นมาพอเป็นพิธีให้จักจี้เล่นๆ แต่มีผลต่อผิวที่บอบบางอยู่เหมือนกันนะ ยิ่งตอนที่เขาประทับจูบลงมาอย่างรุนแรงและดุดันใช้เวลานานพอสมควร กว่าที่เขาจะถอนริมฝีปากถอยห่างออกไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แล้วพูดออกไปว่า..

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ปากจัดเสียจริงนะ สาวน้อย ไม่เคยมีใครสั่งสอนเธอหรือยังไง ว่าเวลาพูดกับผู้ใหญ่ให้มันไพเราะหน่อย หน้าตาก็สวยดี แต่ปากร้ายไม่ใช่เล่น”

   ยิ่งอ้อนแอ้นทำพยศก่นด่าเขามากเท่าไหร่ ปาร์ค ซอง มินก็ยิ่งแกล้งเธอด้วยการจูบปากนุ่มนิ่มนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่งผลให้อ้อนแอ้นนั้นเจ็บร้าวระบมไปทั่วทั้งปาก น่วมไปทั้งตัวคิดอะไรไม่ออกได้แต่โมโหและเจ็บแค้นอยู่ในใจ พอมีโอกาสแก้แค้นเธอก็ใช้เล็บคมๆ จิกเข้าไปที่ต้นแขนของเขาทั้งห้านิ้วแล้วลากยาวๆ ลงมาเป็นทางตามด้วยเลือดที่ไหลออกมาเป็นทางเช่นกันสะใจจริงๆ ได้แก้เผ็ดเขานิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดีอ้อนแอ้นยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจเชิดหน้าท้าทายส่วนปาร์ค ซอง มินถึงกับร้องลั่นสะบัดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเจ็บและแสบไปทั่วทั้งแขน ร้ายกาจมากตัวเล็กนิดเดียวพิษสงรอบตัวจริงๆ นะ

   [ปาร์ค ซอง มิน] “โอ๊ยยย เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่เนี่ยยย”

   [อ้อนแอ้น] “นายสมควรโดนแล้ว นี่มันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำกับสิ่งที่นายทำกับฉันเอาไว้”

   ทั้งที่ยังร้องไห้อ้อนแอ้นก็ยังยิ้มเยาะเย้ยปาร์ค ซอง มินไปด้วยเช่นกัน เมื่อเห็นผลงานที่เธอบรรจงจิกและลากนิ้วลงไป เลือดที่ไหลออกมาเป็นทางยาวตลอดทั้งห้าแนวส่วนปาร์ค ซอง มินนั้นเมื่อก้มลงไปมองที่ต้นแขนของตัวเองก็โมโหจัดเดือดดาลเป็นที่สุด เขาเงยหน้าขึ้นไปมองอ้อนแอ้นด้วยสีหน้า และแววตาที่เต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธที่ดูดุดัน ช่างน่ากลัวยิ่งนักอีกทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงที่ตะคอก จนเกิดเสียงดังก้องไปทั่วทั้งห้องดีนะที่ห้องนี้เก็บเสียงได้ดี เลยไม่มีใครได้ยินนอกเสียจากเธอและเขาเพียงสองคนเท่านั้น

   [ปาร์ค ซอง มิน] “นี่เธอทำอะไรลงไปเห็นไหม เก่งนักเหรอ อยากลองดีใช่ไหม ได้ เธอจะต้องโดนลงโทษเสียบ้างวันหลังจะได้ไม่กล้าทำอีก”

   เตรียมเผ่นสิครับจะรออะไรอ้อนแอ้นกำลังจะลุกหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้ดั่งใจคิดเพราะปาร์ค ซอง มินกำข้อมือของเธอเอาไว้แน่นและยังขบกรามจนเกิดเสียงดังกรอดๆ เขาโกรธจริงๆ แล้วดูน่ากลัวมาก

   [ปาร์ค ซอง มิน] “จะหนีไปไหน ยัยตัวแสบ มานี่เลยยย”

   [อ้อนแอ้น] “อร๊ายยย..ไม่..ปล่อยฉันนะ..ปล่อยสิ”

   เป็นการสู้ดิ้นรนอย่างสุดกำลังอ้อนแอ้นผู้ไม่ยอมแพ้ทั้งเตะ ทั้งถีบ ทั้งตบ ทั้งตีโดยไม่สนว่าจะโดนร่างกายส่วนไหนของเขาบ้าง ขอให้โดนเป็นพอส่วนปาร์ค ซอง มินไม่ปราณีนุ่มนวลอีกต่อไปแล้วเขาจับอ้อนแอ้นได้ก็เหวี่ยงไปบนที่นอน จากนั้นก็ตามลงไปทับกักตัวของอ้อนแอ้นเอาไว้ในทันที ก่อนที่เธอจะไหวตัวหนีออกไปได้ทัน

   [ปาร์ค ซอง มิน] “คุณทำให้ผมโกรธจริงๆ แล้วนะ มาจบเกมส์กันสักที คุณควรรู้เอาไว้ถ้าผมโกรธ ผมจะมีอารมณ์ที่รุนแรงมากกก”

   พูดจบปาร์ค ซอง มินก็แกล้งทำเป็นเอาใบหน้าที่มีหนวดเคราที่ขึ้นเป็นตอเล็กๆ มาถูไถบนใบหน้างามของเธอเล่นเพื่อข่มขู่คุกคาม ส่วนอ้อนแอ้นนั้นรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เพราะไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายอะไรกับตัวของเธออีก ครั้งเดียวมันก็มากเกินไปแล้วสำหรับเธอ ทั้งขยะแขยงและรู้สึกสกปรกไปทั้งตัวจนรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

   [อ้อนแอ้น] “อย่าทำร้ายฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง”

   [ปาร์ค ซอง มิน] “คงไม่ได้หรอกคนสวย คุณต้องโดนลงโทษเสียก่อนวันหลังจะได้ไม่กล้าทำกับผมแบบนี้อีก”

   หลังจากจบศึกทุกอย่างเข้าสู่โหมดปกติความเงียบเข้ามาแทนที่ปาร์ค ซอง มินนั้นหลับไปแล้วด้วยความเหนื่อยและความอ่อนเพลีย จนไม่ได้หวาดระแวงว่าสาวน้อยข้างกายจะหลบหนีหรือหายไปไหน เขาคิดว่าเธอคงไปไหนไม่ได้หรอกเพราะยังไม่ได้รับเงินค่าตัวเลย และเขาก็ยังไม่ได้พูดตกลงเงื่อนไขอะไรกับเธอด้วย จึงทำให้อ้อนแอ้นได้โอกาสนี้หลบหนีออกมาจากบ้านทรมานแห่งนั้นได้สำเร็จ จากนั้นก็วิ่งและก็วิ่งออกมาเรียกรถแท็กซี่เพื่อเดินทางกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด ไม่ได้กลับบ้านมาทั้งคืนอ้อนแอ้นเป็นกังวลและเป็นห่วงยัยหนูเฌอเบลจนใจแทบขาด ไม่รู้ว่ายัยหนูเฌอเบลจะร้องไห้งอแงหนักมากแค่ไหนที่ไม่ได้เห็นหน้าแม่คนนี้ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาก็ไม่เคยที่จะพรากจากกันเลยสักครั้ง

   ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่อ้อนแอ้นไม่ได้กลับไปนอนที่บ้าน และต้องทิ้งยัยหนูเฌอเบลไว้กับคุณป้ามุกดาตลอดทั้งวันทั้งคืนเช่นนี้ เมื่อรถแท็กซี่จอดสนิทที่หน้าประตูรั้วของบ้าน อ้อนแอ้นก็หอบเอาสังขารของตัวเองที่อ่อนระโหยโรยแรง ลงมาจากรถด้วยใบหน้าอิดโรยขาวซีดอยากเห็นได้ชัด พอเดินผ่านเข้าประตูรั้วไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ของยัยหนูเฌอเบลที่ดังเล็ดลอดออกมาจากในบ้าน อ้อนแอ้นพยายามเก็บกักอารมณ์ทุกอย่างลงด้วยการสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ จนเต็มปอดแล้วเดินเข้าไปภายในบ้านอย่างมั่นคง เห็นป้ามุกดาอุ้มยัยหนูเฌอเบลเดินไปมาอยู่กลางบ้าน อ้อนแอ้นจึงรีบตรงเข้าไปหาส่วนป้ามุกดาเมื่อเห็นว่า แม่ของเด็กน้อยนั้นกลับมาแล้วก็ส่งตัวของยัยหนูเฌอเบล ให้กับอ้อนแอ้นได้อุ้มเพื่อปลอบขวัญและให้หายคิดถึง จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความห่วงใยว่า..

   [ป้ามุกดา] “ยัยหนูเฌอเบลคงคิดถึงแม่ร้องไห้หาตลอดทั้งคืนเลย ว่าแต่อ้อนแอ้นเป็นอะไรไปหรือเปล่าจ๊ะ เกิดอะไรขึ้นทำไมกลับมาเอาป่านนี้”

   [อ้อนแอ้น] “เอ่อออ หนูขอโทษด้วยนะคะ คุณป้า ที่ทิ้งยัยหนูเฌอเบลไว้กับคุณป้านานขนาดนี้”

   [ป้ามุกดา] “ไม่เป็นไรนะ เห็นอ้อนแอ้นกลับมาปลอดภัยป้าก็สบายใจแล้ว งั้นป้าขอตัวกลับไปนอนพักผ่อนที่บ้านก่อน ถ้าอ้อนแอ้นจะออกไปข้างนอกก็ไปเรียกป้าที่บ้านนะ ป้าไปล่ะ”

   [อ้อนแอ้น] “ขอบคุณมากนะคะ คุณป้า”

   หลังจากที่พูดคุยกันจบแล้วป้ามุกดาก็ขอตัวกลับไปที่บ้านเพื่อพักผ่อน ซึ่งทางเข้าออกจากบ้านป้ามุกดามายังบ้านของเธอ ไม่ได้ไกลกันเลยแค่กำแพงกั้นเท่านั้น ป้ามุกดาสามารถเข้าออกได้สะดวกโดยที่ไม่ต้องเดินอ้อมไปถึงหน้าบ้าน เพราะข้างกำแพงบ้านมีประตูรั้วขนาดเล็กที่เชื่อมเข้าหากันอยู่

   [อ้อนแอ้น] “เฌอเบลเด็กดี..คนดีของแม่..อย่าร้องไห้..แม่อยู่นี่..แม่กลับมาแล้ว..ชู่ว์..ชู่ว์..ชู่ว์..ชู่ว์”

  โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนพิมพ์พัณณิตากำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ