บทที่ 3 (รีไรต์)

บทที่ 3

 

“ไอตินเลอะแก้มมายด์น่ะ เดี๋ยววินเช็ดให้นะ” วินเอ่ยพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าไล่ซับไปตามมุมปากของเด็กสาวอย่างแผ่วเบา

 

“ขะ...ขอบใจนะ” มายด์เอ่ยเสียงแผ่ว ดวงหน้าหวานแดงจัดด้วยความเขินอาย มือทั้งสองบีบกันแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูก

 

“อืม ไม่เป็นไร เราเดินต่อเถอะ” วินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเริ่มเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ขณะเด็กหนุ่มกำลังจะเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋ากางเกง คนข้างๆ พลันยื่นมือมาหยิบไปเสียก่อน

 

“เดี๋ยวมายด์เอาไปซักให้นะ” ไม่รอให้วินปฏิเสธ เด็กสาวรีบยัดผ้าเช็ดหน้าลงในกระเป๋ากระโปรงอย่างรวดเร็ว

 

วินมองเด็กสาวพลางส่งยิ้มให้ “งั้นก็ขอบใจนะ”

 

“อะ...อื้ม” มายด์เอ่ยรับ หัวใจเต้นเร็วขึ้นเพราะรอยยิ้มของอีกฝ่ายที่ส่งมา

 

ทั้งคู่เดินไปตามทางท้าว โดยวินชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปตลอดทาง เพราะความเป็นกันเองของเด็กหนุ่ม ทำให้มายด์ไม่รู้สึกประหม่าเมื่อต้องอยู่ใกล้เขาอีกต่อไป

 

“มายด์ขอบใจวินมากๆ เลยนะ ที่เดินมาส่งมายด์จนถึงบ้าน วินจะแวะเข้าไปดื่มน้ำในบ้านมายด์ก่อนมั้ย?” เด็กสาวพูดขึ้นเมื่อทั้งคู่ยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านอันเป็นเป้าหมาย

 

วินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร งั้นวินว่าจะกลับเลยนะ”

 

“อื้ม...งั้นวินเดินทางดีๆ นะ”

 

มายด์เอ่ยเสียงอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว ดวงหน้าหวานส่งยิ้มละไมให้คนตัวสูง ทำให้วินเผลอยืนมองรอยยิ้มนั้นนิ่งนาน

 

“วิน...งั้นเดี๋ยวมายด์เข้าบ้านก่อนนะ” คนถูกจ้องมองรู้สึกประหม่าจนต้องเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่เป็นอยู่

 

วินหลุดจากภวังค์ แล้วรีบเอ่ยกลบเกลื่อนความเก้อของตัวเอง “โอเค งั้นวินไปแล้วนะ”

 

“จ้า” มายด์ยืนมองวินเดินห่างออกไปจนลับสายตา ก่อนที่เด็กสาวจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของวินออกมาแนบแก้มแล้วยิ้มเขินกับตัวเอง

 

“แค่นี้ก็เขิน มายด์นะมายด์” เด็กสาวพูดเบาๆ ก่อนจะเก็บผ้าเช็ดหน้า แล้วเดินเข้าประตูรั้วไป

 

 

 

บริเวณหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หลังจากที่ภูมิแยกกับบอมตรงร้านอาหาร เขาเลยตัดสินใจว่าจะกลับบ้านของเขาเพราะนี่ก็มืดแล้ว หากกลับช้ากว่านี้ ทางบ้านอาจจะเป็นห่วงได้ ส่วนบอม เนื่องเพราะบ้านอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ดังนั้นเลยขอเดินดูสินค้าอีกสักพัก

 

ระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังใช้แอปพลิเคชันเพื่อเรียกรถอยู่นั้น ทันใดก็มีเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งมาสะกิดต้นแขนของเขา ก่อนที่เขาจะได้หันไปมอง เสียงใสๆ ก็พูดขึ้นเสียก่อน

 

“นี่นาย นี่ใช่กระเป๋าเงินนายหรือเปล่า?” เธอจ้องหน้าภูมิอย่างพินิจ ก่อนจะเอ่ยต่อโดยไม่ฟังคำตอบ “ต้องใช่แหละเนอะ หน้าเหมือนในบัตรประชาชนขนาดนี้อะ”

 

“อะไรนะ?” ภูมิตามเหตุการณ์ไม่ทันอยู่บ้าง ดังนั้นเขาจึงเอ่ยออกไปอย่างงงๆ

 

“ก็นี่ไงกระเป๋าสตางค์นายอะ” เด็กสาวยื่นกระเป๋าเงินที่เขารู้สึกคุ้นตามาตรงหน้า “พอดีฉันเห็นนายลืมกระเป๋าสตางค์ไว้บนโต๊ะในร้านอาหาร เลยรีบตามเอามาคืนให้เนี่ย”

 

ภูมิรับกระเป๋าเงินมาดู ระหว่างนั้นเด็กสาวก็ยังเอ่ยต่อไปว่า “ขอโทษนะที่ฉันต้องเปิดดูกระเป๋านาย เพราะไม่งั้นฉันก็ไม่รู้ว่านี่เป็นกระเป๋าของใคร ดีนะที่ในนั้นมีบัตรประชาชนอยู่ด้วย ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปคืนยังไง ตอนที่ฉันเห็นรูปนายนะ ฉันก็จำได้เลยว่าเราเรียนที่เดียวกัน ทีแรกกะว่าจะรอให้ถึงวันจันทร์ก่อนแล้วค่อยคืน แต่ยังดีที่ตามทันนะเนี่ย ไม่งั้นวันหยุดนี้นายคงวุ่นวายน่าดู”

 

ภูมิมองเด็กสาวร่างระหงที่พูดจ้อไม่หยุดอย่างพิจารณา จนเด็กสาวรู้ตัว

 

“มองฉันทำไม นี่นายจะไม่เอ่ยอะไรสักคำเลยเหรอ? คนเค้าอุตส่าห์เอากระเป๋าสตางค์มาคืนนะ” เด็กสาวแหวใส่อย่างไม่พอใจ

 

ภูมิเลิกคิ้วกับคำต่อว่านั้น “นี่คุณ ก่อนที่คุณจะว่าผมเนี่ย คุณถามตัวเองหน่อยดีมั้ย ว่าคุณเปิดโอกาสให้ผมพูดสักคำหรือยัง?”

 

เด็กสาวเงียบไปครู่ ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบ “ฉันขอโทษ”

 

ภูมิแอบถอนหายใจ “เอาเป็นว่าผมขอบคุณคุณมากนะ ที่คุณเอากระเป๋าสตางค์มาคืนผม ว่าแต่เรื่องที่คุณว่าเราเรียนอยู่ที่เดียวกันนั่นหมายความว่ายังไงเหรอ เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า ทำไมคุณถึงรู้ว่าเราเรียนที่เดียวกัน?”

 

เด็กสาวยิ้มกว้าง “ฉันเคยเห็นนายเดินมากับวินคนที่เพื่อนฉันแอบชอบน่ะ เลยจำนายได้ ส่วนที่นายจำฉันไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก เพราะเราเรียนกันคนละห้อง แล้วก็ไม่เคยคุยกันด้วย” เด็กสาวหยุดพักหายใจแล้วเอ่ยถาม “แล้วนี่นายกำลังจะไปไหนเหรอ?”

 

ภูมิยกสมาร์ตโฟนในมือขึ้นมาดูเวลาว่ารถที่เรียกจะมาถึงเมื่อไหร่ พลางตอบคำถามของอีกฝ่ายสั้นๆ “ผมกำลังจะกลับบ้าน”

 

“เหรอ ฉันก็กำลังจะกลับเหมือนกัน” เด็กสาวเอ่ยบอกโดยที่เด็กหนุ่มไม่จำเป็นต้องเอ่ยถาม “บ้านนายอยู่ที่ไหน แล้วนายกลับยังไงเหรอ?”

 

ภูมิแอบถอนหายใจ เพราะว่าเขาไม่ค่อยชอบพูดกับผู้หญิงนานๆ เดิมทีตัวเด็กหนุ่มเองก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว มิหนำซ้ำเขายังคิดว่าคุยกับเพื่อนผู้ชายสบายใจกว่าด้วย

 

“ผมกลับแท็กซี่ นี่ก็ใกล้มาถึงแล้ว” จากนั้นเด็กหนุ่มก็เอ่ยบอกตำแหน่งบ้านอย่างคร่าวๆ ไป

 

“จริงเหรอ?” เด็กสาวพูดขึ้นอย่างดีใจ “บ้านฉันก็อยู่ทางเดียวกันกับนายเลย ถึงบ้านฉันก่อนแล้วค่อยเป็นบ้านนาย แบบนี้ฉันก็กลับพร้อมกับนายได้สิใช่มั้ย?” ประโยคท้ายเด็กสาวเอ่ยถามพร้อมกับจ้องภูมิตาแป๋ว

 

ภูมิแอบถอนหายใจอีกรอบ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาคงไม่บอกจุดหมายปลายทางให้คนข้างๆ รู้ตั้งแต่แรกก็ดี ครั้นจะปฏิเสธออกไปให้มันจบๆ อีกฝ่ายก็ดันเป็นคนที่อุตส่าห์วิ่งเอากระเป๋าของเขามาคืนให้

 

สุดท้ายแล้ว ภูมิก็จำต้องปล่อยให้เลยตามเลย พาเด็กสาวที่เขาเพิ่งจะรู้จัก กลับไปส่งถึงหน้าบ้านอย่างเสียไม่ได้