บันทึก ความรู้สึก ความรักความลับ ... ผ่านมาแค่ให้จำ

  ต่อนะคะ 

  หลังจากวันนั้น เรากับโดมก็มีการพูดคุยกันมากขึ้น คุยกันทุกวัน วันหยุดงานโดมก็จะมาหาเรา ยิ่งพักหลังๆมาก้จะมาค้างที่ห้องเราบ่อยๆ แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้มีอะไรกันนะคะ ก็จะก็จะชวนกันไปเที่ยวหาเพื่อนๆที่สมัยเรียนกันน่ะแหละ ตอนแรกๆเพื่อนๆก็ไม่รู้แต่ก็คงจะแปลกใจอยู่บ้างว่ทำไมมาพร้อมกันบ่อยๆ เพราะปกติตอนเรียนก็ไม่ได้ว่าจะสนิทกันมากมาย ปกติเราจะไปหาเพื่อนๆกัน แทบทุกอาทิตย์ ไปนั่งดื่ม พูดคุยกัน นัดเจอกันที่ห้องเพื่อน ไม่ก็ร้านอาหารของเพื่อน จนพักหลังๆ เพื่อนเริ่มเห็นว่าเรา 2 คนดูแปลกๆ เพราะมาด้วยกันตลอด นั่งข้างกันตลอด จนเพื่อนๆเริ่มแซว การคบกันของเราก็จะรู้กันแค่ในกลุ่มเพื่อนที่สนิทๆไม่กี่คน แต่เพื่อนสนิทเรา 2 คนก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ที่เรากับโดมคบกัน เพราะโดมก็ค่อนข้างเจ้าชู้ เพื่อนกลัวเราแบบเสียใจ และที่สำคัญเป็นเพื่อนกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นมันก็จะแบบ เสียเพื่อนไรงี้ แต่เพื่อนก็ได้ว่าห้ามอะไรนะ แ่แค่เป็นห่วงเรามากกว่า 

   เราสองคนคบกันมาเรื่อยๆ แต่เนื่องจากว่าเราทำงานกันคนละที่ ก็จะเจอกันอาทิตย์ละครั้ง ตอนวันหยุดงาน เราสองคนคบกันประมาณ เกือบๆ 7-8 เดือนนี่แหละ วันนึงโดมบอกเราว่าจะต้องกลับบ้านที่ต่างหวัด เรา็โอเคไม่ไดว่าอะไร เค้าก็คงกลับไปเยี่ยมครอบครัวปกติแหละ ปกติถ้าเค้ากลับไปที่บ้านเราก็จะไม่ค่อยได้โทรคุยกัน สมัยก่อนยังไม่มี Line, Messenger หรือแอปแชทกันเหมือนสมัยนี้ ละที่สำคัญครอบครัวของเราทั้ง 2 คนก็ยังไม่รู้ว่าเราคบกัน จนเค้ากลับบ้านได้ 3-4 วันนี่แหละ เพื่อนเราโทรมาบอกเราว่า โดมกำลังจะแต่งงาน กับรุ่นน้องที่บ้านที่เค้าเคยจีบ คือเราเคยรู้ว่าเค้าจีบและคบกันกับรุ่นน้องคนนี้ แต่เรื่อราวมันก้เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เรายังเรียนกันอยู่ ตอนนั้นจะจะเรียนอยู่ ม.6 ละรุ่นน้องคนนั้นก้เรียนอยู่ ม. 2 หรือ ม. 3 นี่แหละเราจำได้ไม่ชัวร์นัก (คือเรื่องราวมันก็ผ่านมานาน หลายปีแล้ว) ตอนที่เค้ามาจีบเรา เราก็คิดว่าเค้า 2 คนเลิกกันไปแล้ว ตอนนัน้นก็ยอมรับเลยนะ ว่ารักเค้าไปแล้ว ก็คิดว่าเรารักกัน ในตอนนั้นก็ทั้งเสียใจ ทั้งสับสนว่าคือถ้าแบบไม่ได้รักหรือชอบเราจะมาทำแบบนี้กับเราทำไม ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง ทั้งสับสน บอกไม่ถูกว่าอันไหนมากกว่ากัน อย่างที่บอกเค้าเป็นผู้ชายคนแรกที่แบบมาจีบเรา ทำให้เรามีความรัก คุยกันทุกวัน ก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่รู้สึกว่า ความเจ็บมันก็สาหัสดีเหมอนกันนะ

   หลังจากที่เพื่อนโทรมาบอก โดมก็โทรมาหาเรา ปกติเราจะเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยแสดงออกทางความรู้สึกอยู่แล้ว ไม่ค่อยถาม มีอะไรก็เก็บไว้ในใจ เค้าก็ถามเราว่า นิ้งโทรมาบอกเราแล้วใช่ไหม?? เค้าขอโทษ เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้รักคนนั้นแล้ว เค้ารักเรา เค้ารักเราจริงๆ แต่คนนั้นทางบ้านเค้าก็ค่อนข้างมีอิทธิพล คือหมายถึงถ้าพูดถึงฐานะ เค้าก็ฐานะเหมาะสมกันนะ เป็นครอบครัวคนมีตังค์ทั้งคู่ ครอบครัวมีอิทธิพลในหมู่บ้าน แล้วน้องเค้ายังไม่บรรลุนิติภาวะ พอนี้ครอบครัวของน้องเค้าก็จับได้ว่ามีอะไรกันแล้ว เค้าเลยจะให้แต่งงานกัน ไม่งั้นทางครอบครัวน้องเค้าจะแจ้งความ ข้อหาพรากผู้เยาว์ โดมบอกว่าเค้าก็ไม่รู้จะทำยังไง ครอบของโดมเค้าก็เห็นดีด้วยว่าควรแต่งงานกัน เค้าไม่อยากแต่งเลย ฟ้ารู้ใช่ไหมว่าโดมรักฟ้า โดมขอโทษ แต่โดมก็ไม่อยากติดคุก ทุกคนเชื่อไหม หูของเราได้ยินทุกคำพูดของเค้า เราถึงจำได้ทุกถ้อยคำจนถึงวันนี้ แต่ในตอนนั้นคือ ทำได้แค่ฟัง ไม่มีคำพูดอะไรซักคำออกจากปากเรา ไม่อยากร้องไห้ให้เค้าได้ยิน แต่มันก็กลั้นไม่ไหวจริงๆ ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเสียใจแค่ไหน ไม่มีคำด่า หรือคำอวยพรใดๆทั้งสิ้น 

   ใกล้วันที่เค้าแต่งงานกัน เราก็กลับไปบ้านนะ อยากให้มั่นใจว่านี่มันไม่ใช่ความฝัน แต่ก็เหมือนไปเพื่อตอกย้ำความเสียใจให้กับตัวเอง แต่เราไม่ได้ไปที่งานแต่งเค้านะ เรากลับกรุงเทพก่อนวันที่เค้าจะแต่งงานกัน กลับไปแล้วรู้ว่าเค้าจะแต่งงานจริงๆว่าเจ็บแล้ว แต่ที่เจ็บยิ่งไปกว่านั้นคือ จากที่เราเข้าใจมาเสมอว่า การที่เรากับโดมคบกัน ที่บ้านของเราหรือครอบครัวของเราและโดมไม่มีใครรู้ แต่เราเข้าใจผิดมาตลอด เพราะวันนั้นเราได้รับรู้มาว่า ญาติของเราพูดว่า ที่ครอบครัวโดมอยากให้โดมแต่งงาน เพราะรู้ว่าโดมรักเรา และเรากับโดมกำลังคบกันอยู่ ญาติเราก็พูดขึ้นมาอีกว่า ครอบครัวโดมน่ะไม่เอาเราหรอก เค้าจะไม่มีวันยอมรับเรา เพราะเราน่ะมันจน เราหวังสูงเกินไป คนรวยเค้าก็ต้องแต่งงานกับคนรวย คนที่มีฐานะเหมาะสมกัน คือถ้าเป็นคนอื่นพูดจะไม่เจ็บเท่าคนที่พูดคือญาติของเราเองนะ ตอนที่กลับกรุงเทพ ที่บ้านเราไม่มีสนามบินนะ เราต้องนั่งรถบัสกลับ และร้องไห้ต้องแต่ขึ้นรถจนถึงกรุงเทพจริงๆ เพื่อนๆก็โทรมาถามว่าเราโอเคไหม เพื่อนสนิทเราคนนึงจนขั้นไปบอกน้องคนนั้นว่า ยกเลิกงานแต่งงานเถอะ แต่งไปก็ไม่มีความสุขหรอก เพราะโดมมันไม่ได้รักน้องโดมมันรักเพื่อนพี่ เพื่อนชั้นก็คือที่สุดในรุ่นจริงๆนะ แต่ตอนนั้นเราก็ว่าน้องเค้าก็ไม่ได้ผิดอะไรนะ แต่เราก็รู้ว่าน้องก็รักโดมมากเช่นกัน และเราไม่ได้อะไรกับน้องเลย 

   ยอมรับเลยว่าทำใจไม่ได้ ทำใจไม่ได้เลย ยังรักเค้าพูดได้เต็มปากเลย และคิดถึงเค้ามาก คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ตอนนั้นคือลางานไปพักนึงเลย ขังตัวเองอยู่ในห้อง ยิ่งอยู่ในห้องคนเดียวยิ่งเพ้อ ยิ่งคิดถึง  เพราะส่วนมากเรา็มีโมเม้นต์ใช้เวลาอยู่ในห้องด้วยกันเป็นส่วนใหญ่ ทานข้าว ดูหนัง ฟังเพลง หยอกล้อกัน และเค้าก็โทรมาหาเราตลอด แม้ในวันที่เค้าแต่งงาน เค้าก็โทรมาหาเรา บอกทำใจเลิกกับเราไม่ได้ เค้ารักเรา เค้าไม่อยากให้เรื่องราวระห่างเรากับเค้าจบลงแบบนี้เลย 

   ต่อตอนหน้านะคะ