วันวานและวันนี้

มันยุคใครยุคมันจริงๆ นะ

ช่วงก่อนหน้ารวมถึงยุค 90 คนไม่รู้จะทำอะไร เอะอะก็เปิดร้านเหล้า ผับ บาร์ ร้านคาราโอเกะ สมัยนั้นอำเพอไหนบ้างที่ไม่มีร้านเหล้า ขนาดร้านค้าทั่วไป ยังต้องมีโต๊ะไว้สำหรับนั่งดื่ม เรื่องราวข่าวสาร ประสบการณ์ต่างๆ ก็จะถ่ายทอดกันผ่านตรงนั้นนั่นแหละ แม้แต่กลิ่นอายของเพลง หรือทำนองดนตรี ก็จะมีกลิ่นอายของร้านเหล้าอยู่กลายๆ เปิดฟังทีไรอดชนแก้วไม่ได้สักที

มาถึงปัจจุบัน ถ้าไม่รู้จะทำอะไร เอะอะก็เปิดร้านกาแฟไว้ก่อนเลย ไม่รู้จะไปไหน ก็ไปนั่งเงียบๆ ฟังเพลงช้าๆ เบาๆ ในร้านกาแฟ เชื่อว่าคงไม่มีอำเภอไหนที่ไม่มีร้านกาแฟ เพราะแม้แต่ในหมู่บ้านก็ยังมีร้านกาแฟ ส่วนจะมีเมนูขนมในร้านไหม อันนี้ก็คงแล้วแต่ผู้ประกอบการ

บรรยากาศในร้านก็จะเงียบๆ นั่งฟังเพลงหาอะไรดูทางออนไลน์ไปเรื่อย ไม่เน้นบทสนทนากับคนข้างโต๊ะ แม้แต่กลิ่นอายของเพลง ทำนองของเพลงก็ต่างไป มีความเป็นดิจิทัลมากขึ้น เนื้อเพลงไม่ค่อยกล่าวถึงบรรยากาศ หรือสถานที่ใดสถานที่หนึ่งเท่าไหร่ เน้นไปที่ความรัก ความเศร้าของบุคคลแทน แม้แต่เรื่องราวในระหว่างทางความสัมพันธ์ก็ไม่เล่าแล้ว ใส่แค่ฉันกำลังรัก กำลังเสียใจ กำลังเหงา หรือกำลังเศร้าอยู่ก็ได้ไปแล้วหนึ่งเพลง ฟังแล้วไม่ชวนชนแก้วเอาซะเลย นั่นเป็นสาเหตุว่า ทำไมคนที่ชอบดื่ม หรือในขณะที่ดื่ม ถึงชอบฟังเพลงเก่า เพราะมันซึมลึกได้มากกว่า

ก็คงอารมณ์เดียวกันกับคนดูงานศิลปะผ่านหน้าจอ กับไปยืนดูภาพจริงละมั้ง

แต่ละยุคไม่มีอันไหนดีหรือแย่ เพราะมันมีเสน่ห์คนละแบบ คนเราเองก็ซับซ้อน วันนี้ชอบอีกอย่าง พรุ่งนี้ชอบอีกอย่าง วันนี้นั่งดื่มในวงเหล้า พรุ่งนี้นั่งเงียบๆ ในร้านกาแฟ

ก็คงเหมือนกับเรานั่งอ่านโพสต์ในเฟซบุ๊ก บางวันก็นึกเบื่อ สุดท้ายก็หนีไปเล่นเว็บบอร์ด หรือไม่ก็ไปหาอ่านอะไรเรื่อยเปื่อยตามเว็บเขียนไดอารี่ออนไลน์เหมือนสมัยก่อน มันได้อารมณ์คนละแบบจริงๆ