ตอนที่ 125

ตอนที่ 125

ตรงหน้าผม มีเอกสารอยู่บนโต๊ะ

ผมนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ทามะมูชินั่งบนโซฟาหันหน้าหาผมข้ามโต๊ะไป นานะฟูชิและมารินะนั่งข้างทามะมูชิ

ผมหยิบเอกสารแล้ววางนิ้วไว้ที่คาง

เอกสารที่ผมดูคือสิ่งที่ทามะมูชินำมา

คนติดต่อประสานงานขององค์กรคุดัน เธอส่งรายละเอียดข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่นัดพบ

ผมตัดสินใจจะจัดการประชุมกลยุทธิ์เพราะผมได้ข้อมูลตำแหน่งมา แต่ผมตกใจ

ผมบอกมารินะว่าผมอยากให้เธอมาที่ห้องนั่งเล่น เพราะผมจะทำการประชุมกลยุทธิ์ แต่เธอโกรธมาก ผมคิดว่าผมจะโดนรังเกียจและเมิน อย่างไรก็ตาม มารินะไม่ได้รังเกียจหรือเมินผม และเธอตรงมาที่ห้องนั่งเล่น

ผมไม่รู้ความต้องการของเธอ

ถ้าผมแอบดู “ใจ” เธอได้ ผมเข้าใจสิ่งที่มารินะคิดได้

พูดอย่างนั้นแล้ว จากทามะมูชิ รายละเอียดของที่นัดพบจะถูกประกาศประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนเวลานัด

และเวลานัดคือเที่ยงคืน เวลาตอนนี้คือ 7 นาฬิกาตอนเย็น ดังนั้นมันจะถูกประกาศในอีก 5 ชั่วโมง

เรื่องราวอาจจะต่างออกไป

มากกว่านั้น――

「อลิส เมลท์ ชื่อเล่นคืออันไดน์ เธอถูกเรียกว่า “อันไดน์” เพราะความสามารถของเธอคือควบคุมน้ำ หมวดหมู่คือ ดี」

ผมอ่านอะไรที่ถูกเขียนอยู่ในเอกสาร

「มันดูเหมือนเธอมาจากองค์กรปกป้อง แต่ตอนนี้เธอเป็นผู้ประสานงานขององค์กรคุดัน มันดูเมือนเธอจะเป็นสายลับ และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น」

เอกสารมีทั้งรายละเอียดของอลิส เมลท์และรูปหน้าเธอ และมันเป็นคำสั่งให้ร่วมมือเพื่อจับสายลับ

「คิดว่ายังไงกัน?」

ผมนำตาออกไปจากเอกสารและถามพวกเธอระหว่างที่มองไปรอบๆ

「พวกเค้าบอกเราว่ามีสายลับอยู่ในกลุ่มพวกเค้า และการถามเราถึงความร่วมมืออาจจะเป็นวิธีที่จะทำให้เราติดกับ」

ทามะมูชิตอบคำถามของผม

「หน้าที่สายลับของเธอเป็นคำโกหก และมันเป็นไปได้ที่เธอพยายามจะจับเราโดยทำตัวเป็นคนโกหก」

「อืม ความเป็นไปได้นั้นปฏิเสธไม่ได้ แต่――」

ทามะมูชิพยักหน้ากับคำพูดผม แต่เธอไม่ได้ดูเหมือนว่าจะเห็นด้วยกับที่ผมพูด

「มันเป็นไปได้จริงๆว่าเธอเป็นสายลับ มาสเตอร์รู้จักกับอลิส」

นานะฟูชิส่งเสียงแทนทามะมูชิ

「อืม ชั้นเจออันไดน์หลายครั้ง」

「ไม่ต้องสงสัยว่าเธอเป็นหมวด ดี ใช่มั้ย?」

「อืม ชั้นไม่เคยเห็นมัน แต่ชั้นได้ยินมาว่าเธอมีความสามารถที่ทรงพลัง」

「เมื่อมันเป็นเรื่องการจับหมวด ดี มันมีหลายงานที่ต้องทำ ถ้าเราทำได้ไม่ดี มันจะสร้างความเสียหายที่มหาศาลกับทีมของเรา และมาสเตอร์เป็นหมวด ดี บนเอกสารด้วย แต่จริงๆแล้ว เธอเป็นหมวด บี ชั้นคิดว่าค่าความสามารถของเธอได้เพิ่มขึ้น แม้ว่ามาสเตอร์โง่ แต่เธอควรจะถูกรับรู้ว่าแข็งแกร่ง」

「หือห์ นั่นจริงเหรอ? เธอคิดว่าชั้นค่อนข้างแข็งแกร่งเหรอ?」

「ชั้นคิดว่าเธอรับมือง่ายเพราะอารมณ์ของเธอปั่นป่วนได้ทันที และมันจะมีผลกับเธอ」

「อะไกัน!? งั้นมันก็เหมือนกับชั้นโง่จริงๆน่ะสิ!」

「ชั้นคิดว่าเธอโง่จริงๆ」

ทามะมูชิมีหน้าที่โกรธสีแดงสด และนานะฟูชิดูถูกเธอระหว่างที่มองทามะมูชิแบบนั้น

「และมาสเตอร์ไม่ใช่สมาชิกอย่างเป็นทางการขององค์กร ถ้าชั้นเทียบเธอกับองค์กรหรือบริษัท มาสเตอร์เหมือนคนที่ทำธุรกิจทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว」

「งั้น เธอก็เป็นหมากที่ทิ้งได้ที่สะดวกใช้?」

「นั่นใช่แล้ว」

นานะฟูชิพยักหน้ากับคำพูดผม

「อะไรกัน!? ชั้นเนี่ยนะเป็นหมากที่ทิ้งได้! เธอคิดว่าชั้นเป็นอะไรกัน!」

「มาสเตอร์ไม่ได้สังเกตจนกว่าชั้นจะบอกใช่มั้ยล่ะ? มันเป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอเป็นหมากที่ทิ้งได้จริงๆ」

เพิ่มเติมจากนั้น ทามะมูชิที่เปิดเผยความโกรธออกมานานะฟูชิดูถูกเธอพร้อมถอนหายใจ

「มันอาจจะเป็นกับดักเพื่อทำให้เราติดกับ แต่ถ้าเธอเป็นสายลับจริงๆ แล้วเธอขอความช่วยเหลือล่ะ?」

「นั่นใช่แล้ว ชั้นปฏิเสธความเป็นไปได้นั้นไปก็ไม่ได้ด้วย」

「ถ้าเธอเป็นสายลับ ทามะมูชิหมวด ดี บนกระดาษโดยพวกเค้า ใช่มั้ย? อลิสก็หมวด ดี ด้วย ถ้าพวกเธออยู่ในระดับเดียวกัน มีความเป็นไปได้ที่จะเสมอกัน แต่ทามะมูชิแพ้ได้ และในกรณีที่แย่ที่สุดที่สายลับหนีไป งั้นโดยราคาของการณ์เสียสละที่น้อยที่สุด มันจะเป็นความเหมาะสมที่จะรับมือด้วยคนรู้จักของเธอ และมีคนทีมีความสามารถอยู่ในหมวด ซี บี และ เอในองค์กรมั้ย?」

เมื่อผมถามทามะมูชิ เธอคิ้วขมวด

「ทุกอย่างมันเป็นการวิเคราะห์ แต่ถ้ามาดูองค์กร มันไม่ได้มีสายลับแค่คนเดียวตลอด พวกเค้าจงใจเปิดเผยว่าเธอคือสายลับ และมันเมื่อเชิญชวนความสนใจของคนที่ทรงพลังเข้ามาในช่วงว่างนั้น」

「จริง มันธรรมชาติที่จะคิดว่ามีสายลับคนอื่นด้วย」

「นอกจากนี้ เมื่อมันเป็นคนที่มีความสามารถ ซี หรือสูงกว่านั้น มีคนเป็นจำนวนน้อย และเมื่อพิจารณาว่ามีคนที่ถูกเปิดเผยว่าสายลับที่เป็นระดับ ดี คือระดับ ซี หรือ บี มันไม่ดีที่จะสู้กับคนที่แข็งแกร่งอย่างนั้น」

「มีไม่กี่คนที่ระดับ ซี หรือสูงกว่านั้นเหรอ?」

「ผู้ใช้ความสามารถที่มารวมกันที่นี่ ไม่ปรกติ มี 10 คนที่มีระดับ ซี ในประเทศนี้เหรอ? มี 50 คนที่มีระดับ บี ใน โลกนี้เหรอ? และมีอย่างน้อยหนึ่งคนที่ระดับ เอ ในโลกนี้เหรอ? มันขึ้นอยู่กับเวลาว่าคนที่มีระดับเอจะมีตัวตนหรือไม่ บางทีในอนาคตอาจจะไม่มี」

「เฮฮ๋~ เมื่อมาคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้ว เราแข็งแกร่งกว่าองค์กรขี้นั่น」

「โดยไม่ล้อเล่น ถ้าเราไม่รวมคุดัน เราเป็นหน่วยที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้อยู่ตอนนี้」

มีคนที่มีความสามารถที่แข็งแกร่งน้อยกว่าที่ผมคิด

「ฟุมุ」

ถ้าเป็นอย่างนั้น มันง่ายที่จะกวาดล้างศัตรู ไม่ว่ามันเป็นกับดักหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ผมไม่รู้

ถ้านี่เป็นกับดัก การต่อสู้นั้นเลี่ยงไม่ได้ เราต้องขยี้ศัตรูทันที และตีคุดันก่อนที่เธอจะเคลื่อนไหวคนแรก

แต่ถ้ามันไม่ใช่กับดัก เราจะพูดได้ว่าตัวตนของเรายังไม่เป็นที่รู้ของศัตรู

ถ้าพวกเค้ายังไม่รู้ ผมให้อีกฝ่ายทำอะไรสำหรับความได้เปรียบของผมได้

「มารินะ ชั้นอยากฟังความคิดเห็นของเธอ」

เมื่อผมถามมารินะ ที่ได้มองเอกสารอยู่จนถึงตอนนี้ มองขึ้นมาหาผม

「ชั้นคิดว่ามันดีที่จะให้ทามะมูชิและนานะฟูชิ นำ」

「แค่สองคนเหรอ?」

「ใช่ สองคนนั้นเพียงพอแล้ว ถ้ามันเป็นกับดักจริงๆ」

「งั้น ถ้ามันไม่ใช่กับดัก พวกเค้าจะไม่สงสัยตัวตนของนานะฟูชิเหรอ?」

「นานะฟูชิเป็นแมลงของทามะมูชิ และสปายเป็นหมวด ดี มันธรรมชาติ ที่จะจัดการแมลงก่อนที่จะจับตัวผู้ใช้」

「งั้น ชั้นไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ดังนั้น แล้วชั้นล่ะ?」

「ชั้นจะให้นายตามทามะมูชิ-จังและนานะฟูชิ-จัง สมาชิกที่จะตามพวกเธอคือซูซูฮาระ-ซังและริกกะ-จัง ชั้นจะให้นายรอที่ที่นัดพบ」

「โดยไม่ต้องเข้าร่วมกับพวกเธอน่ะเหรอ?」

「ใช่ ไม่จำเป็นต้องเข้าร่วม แต่ใช้นายความสามารถเอ็กซ์เรย์」

「นั่นง่าย แต่ชั้นต้องทำอะไรเกี่ยวกับมันล่ะ」

「ชั้นพบความความสามารถสื่อจิตของชั้นใช้กับคนที่ชั้นเห็นได้เท่านั้น ดังนั้นชั้นจะเชื่อมต่อกับ “ใจ” ของซูซูฮาระ-ซัง จากนั้น ให้ศัตรูอยู่ในระยะของความสามารถของนาย ถ้าชั้นได้รับภาพชั้นจะสามารถใช้ความสามารถกับศัตรูได้ และในเวลาเดียวกัน ชั้นจะสามารถใช้ความสามารถของยูกะได้」

「เข้าใจแล้ว แต่ มนต์มีขีดจำกัดไม่ใช่เหรอ?」

「ใช่ ความสามารถของยูกะมีขีดจำกัด ชั้นไม่คิดว่าเธอจะใช้มันเพื่อสร้างความประสงค์ร้ายได้ไม่ว่าจะเป็นศัตรูเหรือพวกพ้อง แต่ชั้นคิดว่าเป็นไปได้ที่จะให้ศัตรูหลับและลบความทรงจำออกไป」

มารินะสาวคนนั้น ผมคิดว่าเธอเงียบ แต่เธอมีกลยุทธ์ที่สมบูรณ์แบบแล้ว?

ทามะมูชิและนานะฟูชิมีกำลังมากพอที่จะกวาดล้างศัตรู อย่างไรก็ตามโดยไม่ถูกเบี่ยงเบนความสนใจ ผมและริกกะถูกทำให้ยืนอยู่ที่เกิดเหตุ และเมื่อขอมูลของศัตรูอยู่ในความสามารถค้นหาศัตรู ผมจะบอกข้อมูลกับมารินะ และทำกลยุทธ์ที่ให้ยูกะใช้ความสามารถของเธอจากระยะไกลโดยใช้ความสามารถของมารินะ

พลังที่เรียบง่ายและทรงพลังของทามะมูชิและนานะฟูชิ และมันเป็นความคิดที่ดี ที่จะใช้งานความสามารถสนับสนุนของผม ยูกะ และมารินะอย่างเต็มที่

「ด้วยความสามารถของยูกะ มันเป็นไปได้ที่จะทำให้ศัตรูหยุดโดยไม่ต่อสู้ และถ้าเรารีดข้อมูลจากศัตรูแล้วลบความทรงจำ ไม่มีอันตรายที่ตัวตนของเราจะถูกรับรู้กับศัตรู ยังไงซะ มันไม่ได้เป็นความคิดที่แน่นอนที่สุด แต่นั่นทำไมชั้นคิดว่าเราควรจะลองใช้มันครั้งนี้」

「ชั้นไม่มีอะไรจะบ่น ชั้นรับแผนของมารินะ แล้วทามะมูชิและนานะฟูชิล่ะ」

ผมยืนยันแผนของมารินะ และถามทามะมูชิกับนานะฟูชิ

「มารินะ ชั้นเป็นคนที่นำในแผนนี้ แต่นั่นโอเคเหรอ? ชั้นเป็นคนที่อยู่ในองค์กรนั้นครั้งนึงนะ เธอเชื่อชั้นเหรอ? แล้วถ้าชั้นหักหลังเธอล่ะ?」

ทามะมูชิถามมารินะด้วยหน้าตรงๆ

คนทรยศอะไรกัน? คนทรยศจะพูดแบบนั้นเหรอ? ไม่มีความจำเป็นต้องแอบดู “ใจ” ของเธอ

ทามะมูชิรู้เรื่องนั้น และจะไม่ทรยศมารินะ แต่ผมเดาว่าเธออยากจะพูดแบบนั้น ไม่ เธออยากได้ยินมัน

คำพูด “ชั้นเชื่อใจเธอ” จากปากของมารินะ

「ทามะมูชิจะไม่หักหลังเรา」

「ทำไมเธอพูดอย่างนั้นได้ล่ะ? เพราะเธออ่านหัวใจชั้นเหรอ?」

「มันจริงที่ว่าชั้นอ่านหัวใจเธอได้ แต่มันเป็นอีกเหตุผลที่จะพูดว่าเธอจะไม่หักหลังเรา」

「นั่นคือ?」

มารินะยิ้มให้ทามะมูชิที่ถามด้วยหน้าตรงๆ

「ยิ่งหมาถูกทิ้งมากเท่าไหร่ มันยิ่งซื่อสัตย์ มันแม้แต่จะท้าทายกับหมีเพื่อนายของมันที่หยิบมันขึ้นมา แม้ว่ามันรู้ว่ามันจะตาย มันจะปกป้องนายของมัน มันเพื่อจายเมตตาของนายของมัน」

ทามะมูชิยิ้มเมื่อเธอได้ยินคำพูดของมารินะ

「ชั้นเป็นหมาเหรอ? ชั้นเป็นผู้ใช้แมลงนะ หมาคือสาวน้อย」

「มันเป็นเปรียบเปรย และมีความคล้ายกันระหว่างทามะมูชิและริกกะ」

「อุมุ!」

เมื่อทามะมูชิได้ยินคำพูดของมารินะ เธอพยักหน้าอย่างแรงและยืนขึ้น

「มารินะ ชั้นซาบซึ้ง! ชั้นมั่นใจว่าชั้นได้รับหน้าที่ใหญ่ในทีมแนวหน้า! ชั้นจะทำส่วนของชั้นแน่นอน!」

ทามะมูชิที่ย้อมแก้มเธอเป็นสีแดง ตาสีมรกตของเธอส่องสว่างและยิ้มกว้างพองอกของเธอและส่งเสียง

มันไม่ใช่คำพูดเพื่อให้เชื่อ แต่เป็นคำพูดหลังจากที่เข้าใจส่วนที่เธอต้องทำ ทามะมูชิได้ทำเกินไปแล้ว

เธอเชื่อผมได้เพราะเธอมีประสบการณ์ถูกทิ้ง ทามะมูชิสู้เพื่อชีวิตของเธอเพื่อจ่ายเมตตา แม้ว่าเธอจะเอาชนะไม่ได้

มันดูเหมือนคำพูดของมารินะทำให้เธอมีความสุข

「ชั้นไม่ต้องกังวลว่ามาสเตอร์จะทรยศชั้น แต่ชั้นมีความกังวลเยอะเรื่องความผิดพลาดของเธอ เธอโง่จริงๆ」

นานะฟูชิพึมพำ

จริง มันอย่างที่นานะฟูชิพูด ผมกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นมากกว่า

「อ-อะไร นานะฟูชิ! ชั้นค่อนข้างพึ่งพาได้นะ!」

「ชั้นยอมรับว่าเธอพึ่งพาได้ แต่ในหมู่ผู้ใช้แมลง มาสเตอร์อยู่ในระดับที่พอพึ่งพาได้ นอกจากนี้ เพราะคินจุทสุ เธอเกือบจะเป็นอมตะ แต่ ถ้าเธอมีส่วนที่โง่และอารมณ์เสียง่ายเป็นด้านลบ มันค่อนข้างเป็นข้อเสีย」

「นุโอออออออ้! ไม่ใช่ว่าเธอเย็นชากับมาสเตอร์ของเธอมากเกินไปเหรอ! ชั้นเป็นพวกที่โตขึ้นเมื่อถูกชมนะ」

「แต่ นั่นเป็นความจริง」

ทามะมูชิที่เปลี่ยนเป็นแดงสดโกรธ และนานะฟูชิตอบกลับอย่างเบาๆ

ผมเข้าใจความกังวลของนานะฟูชิ ถ้าเธอเป็นแค่อีโง่ ผมจะไม่กังวลมาก แต่อีโง่ที่มีความสามารถและขจัดอารมณ์เธอไม่ได้ง่ายๆ

เมื่อมองผิวเผิน วิธีสู้ของทามะมูชิดูเหมือนนักวิจัย “ดูก่อนแล้วค่อยทำ” แต่สไตล์ดั้งเดิมของเธอตรงไปตรงมาเหมือนยิงกระสุน เธอจะโกรธทันทีที่เธอโดนยั่วยุ

ยังไงซะ ผมกังวลถ้ามีแค่ทามะมูชิ แต่มันโอเคถ้ามีนานะฟูชิอยู่ใกล้

「ชั้นมีหนึ่งคำแนะนำ」

นานะฟูชิ ที่เถียงกับทามะมูชิจนถึงตอนนี้ ยกมือขึ้นอย่างเรียบร้อยและพูดออกมา จากนั้น เธอมองดูผมและมารินะ

「มันดูเหมือนพลังของซูซูฮาระ-ซามะเกี่ยวข้องอย่างมากในการสร้างพลังแมลงไม่จำกัดของมาสเตอร์ ชั้นมั่นใจว่าเธอได้รับอิทธิพลมาจากซูซูฮาระ-ซามะ」

「แล้ว?」

「นาย “ทำ” มันกับมาสเตอร์ของชั้นก่อนจะออกปฏิบัติการได้มั้ย? เผื่อไว้น่ะ」

เมื่อผมถามกลับไป นานะฟูชิตอบคำถามของผม

「อะไร!? ชั้นต้องมีเซ็กส์กับซูซูฮาระก่อนปฏิบัติการ! นั่นใช่แล้ว! มันเป็นวิธีที่ดีก่อนจะปฏิบัติงาน มันเป็นวิธีที่ดี!」

ได้ยินคำพูดของนานะฟูชิ ทามะมูชิย้อมแก้มของเธอเป็นสีแดงและ ตามรกตแฉะ และกระโดดด้วยรอยยิ้มกว้าง

「ชั้นจะไปอาบน้ำ!」

เมื่อเธอส่งเสียงของเธอ เธอรีบออกไปจากห้องนั่งเล่น

อย่างที่คาด เธอเป็นพวกตรงไปตรงมา…

ห้องได้เงียบ และนานะฟูชิจ้องมารินะ

「ชั้นขอโทษ」

「ทำไมเธอขอโทษชั้นล่ะ?」

นานะฟูชิ ขอโทษมารินะ และมารินะตอบเธอระหว่างที่หูของเธอแดง

「ทำไมน่ะเหรอ? สำหรับปฏิบัติการนี้ยังไง」

「ชั้นไม่คิดว่าเธอต้องได้รับการให้อภัยจากชั้นนะ!」

「มาสเตอร์นั้นโง่ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะสนใจภรรยาที่ถูกกฏหมาย นั่นทำไมมันหยาบคายที่จะเก็บความลับ ฉันกล้าพูดมันต่อหน้ามารินะ-จังเลย」

「ภ-ภรรยาที่ถูกกฎหมาย!? อ-อะไร!? เธอพูดเรื่องอะไรกัน」

「ชั้นเห็นได้ด้วยการมอง ชั้นคิดว่าทุกคนคิดแบบนั้น」

「ช-ชั้นคิดว่าริกกะ-จังเป็นภรรยาที่ถูกกฏหมาย! ยูกะ-ซังพูดอย่างนั้น!」

「พูดจากใจแล้ว ริกกะจังเป็นมากกว่าภรรยาที่ถูกกฎหมาย ชั้นคิดว่าเธอถูกปฏิบัติเหมือนญาติหรือเหมือนน้อยสาว ตำแหน่งของเธอเปลี่ยนอีกไม่ได้แล้ว และยูกะ-จังยอมรับว่ามารินะ-จังเป็นภรรยาที่ถูกกฏหมาย」

มารินะอายอย่างชัดเจนระหว่างที่หันไปทางอื่น และหูเปลี่ยนเป็นสีแดง และนานะฟูชิพูดมันอย่างเรียบง่าย

ผมไม่สน แต่พวกเธอพูดเกี่ยวกับผมอยู่ แต่ไม่ฟังผมเลยเหรอ?

「เฮ้ย」

เมื่อผมขึ้นเสียง นานะฟูชิมองดูผม มารินะที่มองไปทางอื่น ตอบสนอง แต่ไม่พยายามจะมองมาทางนี้

ยังไงซะ แม้ว่าเธอจะไม่มองมาทางนี้ มารินะรู้มัน

「ชั้นจะดูแลทามะมูชิ แต่ก่อนหน้านั้นชั้นอยากจะคุยกับริกกะเธอแพ้คาซะฮานะ และอาจจะหดหู่อยู่」

ริกกะบาดเจ็บสาหัสในการต่อสู้กับคาซะฮานะ แต่ไม่มีปัญหากับการบาดเจ็บที่ร่างกายเธอ ถ้าเธอมีพลังงานและอิ่มท้อง เธอจะฟื้นฟูทันทีด้วยการรักษาขั้นสูง

ปัญหาคือ “จิตใจ” ของเธอ

ริกกะผิดหวังที่แพ้พี่สาวเธอ แต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน แต่เธอชนะอย่างที่ผมสั่งไม่ได้

การต่อสู้นั้นสุดยอด ทั้งคาซะฮานะและริกกะได้ทำตัวเองเหนื่อย ไกลจากการบ่น ผมรู้สึกเหมือนอยากยกมือและชมมัน

ดังนั้น ผมอยากจะเอาใจริกกะ ที่อาจจะหดหู่เนื่องจากทำตามคำสั่งผมไม่ได้

「จริง ในเวลาของการปฏิบัติงาน ริกกะ-จังกะคุ้มกันซูซูฮาระ-ซามะ ในความรู้สึก เธอมีหน้าที่ที่สำคัญที่สุด หลังจากที่แพ้คาซะฮานะ-จัง ความรู้สึกที่จะช่วยมาสเตอร์จะแข็งแกร่งขึ้นครั้งหน้า และมีอันตรายอยู่กับมัน」

นานะฟูชิพึมพำและมารินะตอบสนองระหว่างหันหน้าไปทางอื่น

เธออิจฉาเหรอ?

ด้วยรอยยิ้ม ผมคิดอยู่ในใจ และมารินะ และมารินะที่สั่นและกระตุก ส่งเสียงทางจมูกระหว่างที่หันหน้าไปทางอื่น

น่าสนใจ

「แล้วถ้าสองคนพร้อมกันล่ะ?」

「ริกกะและทามะมูชิ? เธอจะทะเลาะกัน」

「เพราะทั้งหมดริกกะเหมือนเพื่อนที่ทะเลาะกับมาสเตอร์ได้ มันอาจจะง่ายกว่าถ้าสองคนอยู่ด้วยกันกับซูซูอาระ-ซามะ」

「อา เข้าใจแล้ว」

ริกกะอาจจะคิดว่าเธอไม่มีหน้ามาเจอผม ดังนั้น ถ้าเธออยู่คนเดียว เธออาจจะกลัวและเศร้า

แต่ถ้ามีทามะมูชิอยู่ เธอจะเป็นเบาะรองแรงกระแทก และใช้งานได้อย่างคาดไม่ถึง

「มารินะ-จัง ชั้นจะเล่นสามคน แต่มันโอเคมั้ย」

「มารินะ สามคนจะโอเคมั้ย」

เอาเปรียบจากคำถามของนานะฟูชิ ผมยิ้มและถามมารินะ

「ทำไมนายมาถามชั้นล่ะ!? ชั้นคิดว่านายควรจะทำๆมันไปเหอะ!?」

มารินะขึ้นเสียงของเธออย่างคมระหว่างที่หันหน้าไปทางอื่น

ถ้าเธออิจฉา เธอพูดมันได้จากใจ

「ชั้นไม่ได้อิจฉานาย!」

มารินะที่ดูเหมือนจะอ่านใจของงผม ส่งเสียงของเธอ

「มารินะ-จังน่ารัก」

「ใช่ ไม่เหมือนอาซาฮินะ เธอเป็นซึนเดเระที่ไม่อันตราย」

「ห-หนวกหู! พวกนายหนวกหู!」

มารินะตัดการสนทนาระหว่างผมละนานะฟูชิ และระหว่างที่หันหน้าไปทางอื่น เธอส่งเสียงทางจมูก

「มารินะ-จังน่ารัก」

「มารินะน่ารัก」

「มารินะ-จังน่ารัก」

「มารินะน่ารัก」

「อึก! หนวกหู ถ้าพวกนายพูดมันอีก! ชั้นจะบีบคอพวกนายทั้งสองคนเลย!」

ขณะที่ผมยิ้มและสนทนากับนานะฟูชิ มารินะที่ยืนขึ้นอย่างแรง จ้องเราลุกเป็นไฟด้วยหน้าที่แดง และเห่า

โอ้ น่ากลัว น่ากลัว อย่างที่คาด มันแย่ที่จะทำอย่างนั้น

ผมบิดก๊อกน้ำและตักน้ำที่ไหลด้วยสองมือเพื่อล้างหน้าของผม

「ฟู่-」

น้ำเย็นสบายจริงๆ

「หีของชั้น! จะโดนคลั่งไคล้! เพราะซูซูฮานะทำมัน! อา ชั้นจะเละเทะ! ซูซูฮาระ เพราะชั้นชอบนาย! ชั้นจะเชื่อฟังนาย! อ่ะฟุน ♥」

จากห้องน้ำ ผมได้ยินทามะมูชิฮัมเพลง

มีความสุขมากที่จะมีเซ็กส์กับผมเหรอ?

ด้วยนั่นอยู่ในใจ ผมยกหน้าของผม และจ้องหน้าผมในกระจกของอ่างล้างหน้า

มันตาของผมเหมือนเดิม หน้าที่ดูเหมือนจะไม่มีแรงจูงใจ

「ชั้นไม่รู้สึกผิดปรกติ」

ผมรู้สึกว่าความสามารถของผมทำให้สมองผมใช้งานหนัก และผมเลือดกำเดาไหลหลายครั้ง

เมื่อมองย้อนกลับไปดู ผมรู้สึกถึง “ภาระ” ใหญ่เมื่อความสามารถผมเปลี่ยน

ความสามารถแรกคือเอ็กซ์เรย์ น่าจะเป็นความสามารถที่ผมมีโดยธรรมชาติ สภาพนั้นดำเนินต่อไปหลายสิบปี

หลังจากนั้น ผมได้เจอ อาซาฮินะ มารินะ ยูกะ ริกกะ และทามะมูชิ และสู้กับฮิซูกิและคาซะฮานะ แต่ละครั้งความถี่ในการใช้ความสามารถผมเพิ่มขึ้น และการเปลี่ยนเกิดขึ้น

「ถ้าความสามารถชั้นตื่นเมื่อตาของชั้นเปลี่ยนเป็นสีทอง มันจะกลับไปปรกติ…」

ทั้งหมดที่เหลือคือเผชิญหน้ากับจุดจบ

ถ้ามากิริเป็นคนที่มี “ตาแห่งพื้นดิน” มันจะเป็นลำดับความสำคัญที่มีค่า แต่มีข้อมูลอยู่น้อย

หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้นานะฟูชิไม่สรุปว่ามากิริเป็นคนใช้ “ตาแห่งพื้นดิน”

และเพราะมากิริติดต่อกับนานะฟูชิบ่อยครั้ง เธอมีแค่หัวใจของมากิริก่อนจะจบชีวิตของมากิริ ผลของมัน มันไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับคนใช้ “ตาแห่งพื้นดิน” ในตอนสุดท้าย

มันโอเคที่จะตาย คำถามคือเวลาเหลืออยู่มากเท่าไหล่ มีวิธีที่จะรู้เวลาที่เหลือของชีวิตมั้ย?

ผมเช็ดหน้าด้วยผ้าขนหนู และเมือนผมออกมาจากห้องน้ำ และเดินไปที่ทางเดิน มารินะยืนอยู่ข้างกำแพง

เธอพิงอยู่กับกำแพง กอดอกของเธอ และจ้องมาข้างหน้าด้วยตาที่คม

มันปรกติอยู่ในห้องนั่งเล่น บรรยากาศมันต่างไปจากปรกติ

ผมไม่รู้สึกว่าเธอโกรธกับริกกะและทามะมูชิทำสามคน

「ชั้นรู้คำตอบตั้งแต่แรกเริ่ม แต่ชั้นต้องการเวลาเพื่อที่จะทำให้ชั้นไม่กังวลเกี่ยวกับมัน」

มารินะพึมพำระหว่างที่มองตรงไปข้างหน้า จ้องผมที่ยืนอยู่ตรงทางเดิน

「เธอมาเพื่อเทศน์ชั้นเหรอ?」

「ใช่」

เมื่อผมถามประชด มารินะพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

นี่มันอะไร? มาเพื่อเทศจริงๆเหรอ? โปรดยกโทษให้ด้วย

「ชั้นขอโทษ ชั้นชอบที่จะโกรธระหว่างที่เทศน์」

「มันยังเป็นเรื่องไม่ดีนะ」

ขณะที่เธอยักไหล่ มารินะจ้องผมด้วยสายตาที่คม

「ซูซูฮาระ-ซัง นายคิดถึงชีวิตนายน้อยเกินไป นายต้องคิดว่านายไม่มีค่า นายพยายามที่จะพนันชีวิตที่เหลือสำหรับ “เพื่อนที่เชื่อได้ของนาย”」

มารินะพูดในเสียงที่ต่ำระหว่างที่จ้องผม

「นายต้องคิดว่ามันเป็นธรรมชาติของนาย เพราะสิ่งแวดล้อมที่นายโตมาทำให้เป็นธรรมชาติของนาย ไม่มีใครต้องการนาย นายเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ นายไม่ควรจะเกิดมา นายได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาหลายปี เพราะนั่น นายไม่เห็นค่าในตัวเอง」

มารินะ ที่พูดอย่างเรียบๆ ยืนอยู่ตรงหน้าผม จากนั้นเธอหันไปจากกำแพง

「แต่ในที่สุดนายก็เป็นที่ต้องการแล้ว นายสร้าง “เพื่อนที่ไม่น่าเชื่อ” และนายคิดว่ามันเป็นราคาถูกที่นายจ่ายได้เพื่อปกป้อง “เพื่อน” ของนาย ด้วยชีวิตที่ไม่มีค่าของนาย แบบนั้น นายยอมทิ้งชีวิตอย่างสมบูรณ์ ยอมรับความตาย นั่นทำไมนายกลัว อย่างไรก็ตาม…」

มารินะ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมมองตรงมาที่ผม มองดูเศร้าซักครู่หนึ่ง อย่างไรก็ตาม เธอทำสีหน้าเข้มขึ้นทันที

「ชั้นก็ยอมแพ้ที่จะกล่อมนายแล้ว มันโอเค ชั้นจะอยู่กับนาย ชั้นจะหาวิธีเพื่อช่วยนาย และชั้นจะช่วยนายแน่ๆ」

ด้วยนั่นที่พูด มารินะจ้องผม และเมื่อเธอหันไป เธอเดินไปที่ทางเดิน

นี่อะไร? มันเอ่อล้นอยู่ใน “หัวใจ” ของผม และทำให้หน้าอกผมแน่น

ความใจร้อนที่อธิบายไม่ได้

มารืนะตัดสินใจที่จะกล่อมผมและช่วยผม

มันจะดีถ้ามันเป็นไปได้ แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ล่ะ?

ถ้าหลังจากดิ้นรนแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นถ้ามันสิ้นหวัง

เมื่อนั่นเกิดขึ้น มารินะจะยัง “มีสติ” อยู่มั้ย?

อย่างที่นานะฟูชิพูด ที่ผมคิดมันไร้เดียงสา

ผมเป็นที่ต้องการมากกว่าที่คาด

「หน้าอะไรของนายนั่น!」

ผมตกใจโดยเสียงและยกหน้าผมขึ้น

อาซาฮินะอยู่ในทางเดินห่างออกไป

「มันไม่ใช่หน้าปรกติของนาย? หน้าปรกติเหมือนปีศาจ และนายจะหัวเราะจากข้างบน」

ด้วยนั่นที่พูด อาซาฮินะส่งเสียงทางจมูก

ระหว่างที่จ้องอาซาฮินะแบบนั้น ผมใช้งานความสามาระของผม

――เอ๋!?? นานิ นานิ~!?? ซูซูฮาระ-คุงจ้องฉัน ♥

ผม “เห็น” “ใจ” ของอาซาฮินะในเวลาเดียวกันที่ผมใช้ความสามารถ

――ฉ-ฉันรักนาย ♥ ตาของซูซูฮาระ-คุงเป็นตาของผู้ชายที่เห็นผู้หญิงอยู่ในในความรัก ♥ ฉันมีปัญหาแล้ว ♥ ฉันต้องไม่รู้สึกแบบนั้น ♥ ฉันเกลียดนาย ♥ แต่ฉันเป็นทาสของซูซูฮาระ-คุง ♥ ฉันบ่นไม่ได้แม้ว่าฉันจะโดนกระทำชำเรา ♥ โอ้ ♥ ฉันมีปัญหาแล้ว ♥

อาซาฮินะดูเหมือนจะรักผมเหมือนเคย

มองตรงมาที่สายตาผม และยืนอย่างภาคภูมิใจ และเธอยังมองลงมาที่ผมอย่างท่วมท้น แต่ยัง――

――เขามองอยู่ ♥ เขายังมองฉันอยู่ ♥ เพราะทั้งหมด ยุคของหน้าอกเล็กได้มาถึงแล้ว ♥ ซูซูฮาระ-คุงบ้าเกี่ยวกับหน้าอกเล็กๆของฉัน ♥ ฉันเกลียดด ซูซูฮาระ-คุงจริงงงงงงๆ ♥ แต่ฉันมีปัญหาแล้ว ♥ ฉันเป็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยบาป ♥

นี่คือความคิดในใจของเธอ

……อีโง่อย่างนี้จะเป็นคุดันคนที่สองเหรอ?

「น่าา~ อาซาฮินะ」

「อะไร?」

「ถ้าชั้นตายล่ะ?」

「หือห์?」

อาซาฮินะคิ้วขมวดกับคำถามผมอย่างไม่พอใจ

「ชั้นจะยกโทษให้นายได้มั้ยถ้านายตาย?」

――ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้นายถ้านายตาย

ในเวลาเดียวกันกับที่อาซาฮินะพูด ผม “เห็น” ใจของเธอด้วย

「ยกโทษให้ชั้นไม่ได้เหรอ?」

「นายข่มขืนชั้น แล้วทำชั้นเป็นทาส ชั้นจะไม่มีวันลืมความแค้นนั่น」

――โมทาโร่ ซูซูฮาระ ฉันมีความแค้นกับนาย

ผมได้ยินสองเสียงในเวลาเดียวกัน

อาซาฮินะปรกติจะนิสัยไม่ตรงกับในความคิดในใจ แต่ไม่เหมือนปรกติ เธอมีนิสัยแบบเดียวกันในใจ

พูดอีกอย่าง เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ

อาซาฮินะเดินมาข้างหน้า เข้าหาผมใกล้จนสัมผัสกันได้ เธอจ้องผม เธอยิ้ม

「ถ้าชั้นเจอว่า[นาย] จะ [ตาย] [ชั้น] จะ [ฆ่า] [นาย] ชั้นจะไม่ [ยกโทษ] ให้อย่าง [แน่นอน] และชั้นจะไม่มอบ [ความตาย] ที่ [สงบสุข] ให้นาย ชั้นจะทรมานนาย และ [ฆ่า] นาย ชั้นจะให้นายรู้สึก [เจ็บปวด] ที่มากกว่า [ความตาย]」

เมื่อผมได้ยินคำพูดของอาซาฮินะ ผมรู้สึกเวียนหัว จากนั้น ผมจับกำแพง

มันคืออะไรตอนนี้? สองเสียงถูกได้ยินในเวลาเดียวกัน

ประสบการณ์ทำให้ดูว่าคนมีเวลาล่าช้าไประหว่างคิดและพูดออกมา ดังนั้น เมื่อผมใช้ความสามารถผมเพื่อ “แอบดู” ใจของคน มันมีเวลาที่ล่าช้าระหว่างที่คนนั้นคิดและกระทำ

แต่ตอนนี้ อาซาฮินะไม่มีมัน มีช้าไปนิดหน่อย แต่ความคิดและคำพูดนั้นเหมือนกัน

「ถ้าเธอไม่ชอบมันก็ฆ่าชั้นสิ」

ตาของเธอตรงมาที่ผมและผมได้ยินเสียงประสาน

ไม่ว่าเธอจะอยากฆ่าผมหรือเธออยากถูกผมฆ่า นั่นน่าจะเป็นเจตนาที่แท้จริงของอาซาฮินะ

เมื่อผมได้ยินคำพูดของอาซาฮินะ โอ้ อย่างที่คาด

ผมรู้อย่างไรก็ไม่รู้ว่าคุดันตามล่าคนแข็งแกร่ง

มากิริรู้เวลาของชีวิตเธอและอยากจะกำจัดคุดันดังนั้น เธอทิ้งหัวใจไว้ที่อาวุธของเธอ ด้วยแค่หัวใจเธอ เธอติดต่อกับนานะฝูชิและฝากความคิดเธอไว้

เธอเหมือนคนทรยศสำหรับคุดัน

เหมือนที่มากิริหมดมุ่งอยู่กับคุดัน คุดันก็หมกมุ่นกับมารกิริ

แต่ มากิริฆ่าตัวเองตาย พูดให้ถูกต้องแล้ว มีแค่หัวใจเธอยังเหลืออยู่ แต่อะไรแบบนี้พูดว่ายังมีชีวิตไม่ได้

สำหรับคุดัน มันเหมือนโดนทรยศ

มันเป็นความต่างระหว่างความคิดสองทาง

มากิริพยายามจะผูกติดความชอบกับคุดันต่อ โดยทิ้งนานะฟูชิไว้ข้างหลัง

อย่างไรก็ตาม คุดันอยากจะสรุปมันกับมากิริต่อหน้า

คุดันได้มองหามากิริ เธอไล่ตามมากิริมาตลอดเวลา แต่ไม่ว่าเธอจะหาหรือไล่ตามแค่ไหน เธอไม่มีวันได้เจอกับมากิริ

「โอ้ ชั้นเข้าใจแล้ว」

มันเป็นมากิริที่สร้างคุดัน

มากิริควรจะยืนตรงหน้าคุดัน แม้ว่าเธอจะเสียความสามารถของเธอและวิ่งเพื่อชีวิต

「โอเค อาซาฮินะ」

「เอ๋?」

เมื่อผมส่งเสียง ผมวางมือผมลงบนไหล่อาซาฮินะ อาซาฮินะเอียงหัวของเธอ

「ถ้ามันเกิดขึ้น ชั้นจะยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ชั้นไม่ใช่มากิริ ชั้นจะไม่ยอมแพ้ที่จะสรุปมันกับเธอ」

「เอ๋!? เฮฮฮ!? นายพูดเรื่องอะไรกัน!?」

อาซาฮินะสับสนกับคำพูดผม

อาซาฮินะไม่ต้องเข้าใจมัน ผมหวังว่าผมเข้าใจมัน

ผมสะกิดไหล่ของอาซาฮินะและเดินลงที่โถงทางเดิน ทิ้งอาซาฮินะที่สับสนไว้

「เฮ้! ชั้นไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง! ชั้นสงสัยว่าซูซูฮาระ-คุงพูดไม้รู้เรื่อง!? หรือบางที่ชั้นแค่โง่!?」

――ม-มันคืออะไรล่ะตอนนี้? ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน? สรุปมันกับฉัน? บางทีอาจจะเป็นการสารภาพรัก!?? เอ๋!?? มันเป็นการสารภาพรักเหรอ?? แต่ฉันรู้สึกต่างออกไปนิดหน่อยนะ!

ผมได้ยินเสียงอาซาฮินะจากข้างหลังและ “เห็น” “ใจ” ของอาซาฮินะ

อาซาฮินะสับสนและผมเกือบจะหัวเราะ

แล้วก็ ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย

เมื่อผมพบว่าขีดจำกับผมใกล้เข้ามา ผมจะไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ อาซาฮินะ

หลังจากที่ปิดการใช้งานความสามารถ ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องนอน

ถ้าผมไม่ปิดมัน มารินะจะรู้และเธอจะโกรธ

การสนทนากับอาซาฮินะก่อนหน้า และระหว่างที่ผมทำสิ่งนี้ตอนนี้ จะถูกอ่านโดยมารินะ

มันเป็นความสามารถที่น่ารำคาญจริงๆ

ด้วยนั่นอยู่ในใจ ผมเปิดห้องนอน

「อ๊า ♥ อ๊า ♥ มาสเตอร์ ♥ หนูขอโทษ ♥ หนูขอโทษที่ละเมิดคำสั่ง ♥」

ผิวของเธอเห็นได้ด้วยตาของผม

ริกกะที่เปลือยนอนอยู่บนเตียง ยกแค่สะโพกของเธอ และแทงนิ้วมือขวาไปที่หว่างขาและเกี่ยวมัน

「มะ-มากกว่านี้ ♥ ได้โปรดลงโทษหนูมากกว่านี้ ♥ ได้โปรดฉีกหัวนมที่ซนของริกกะ ♥ ได้โปรดฉีกแตดที่ซนของริกกะ ♥ ฉีกแตดที่ซนของริกกะและทำลายมดลูกของหนู ♥ ได้โปรดทำมัน มาสเตอร์ ♥」

ริกกะยืนขึ้น และดึงจิวที่ติดกับหัวนมซ้ายและขวาด้วยมือซ้าย และดันนิ้วที่แทงเข้าไปในหีที่เด็กของเธอลึกเข้าไปอีก

「อ่ะฮิ้ ♥ อ๊า ♥ อ๊า ♥ ทำลายมัน ♥ ได้โปรดทำลายริกกะ มาสเตอร์ อ๊าาาาาาาาาาา ♥」

หัวนมซ้ายและขวาถูกดึงระหว่างที่ทำเสียงที่เศร้า และหีเธอทำเสียงที่ผิดปรกติด้วยสิ่งที่ไม่ใช่แค่นิ้ว แต่เป็นหมัด

เธอดึงหัวนมเธอถึงขีดจำกัด และเธอดึงหมัดออกและเข้าหีเธออย่างต่อเนื่อง มันทำให้ท้องล่างของเธอบวม

「มาสเตอร์ อ๊าาาาาาาาาาาาา ♥―」

ริกกะที่ไปถึงจุดสุดยอด กรีดร้องระหว่างที่น้ำลายไหล และมองผม

「อ๊ะ ♥」

ตรงข้ามกับคำหวานของเธอหน้าของริกกะที่แดง เปลี่ยนเป็นซีด

「อา ♥ อา ♥ ม-มวาสเตอร์…… ♥」

ริกกะ ที่ถึงจุดสุดยอดอยู่ ซีดและกระตุก

นี่มันแย่แล้ว ผมควรจะเคาะประตูก่อนเข้ามา

ด้วยนั่นอยู่ในใจ ผมออกจากห้องและปิดประตู รอซักพัก และเคาะประตู

「ค่ะ!」

ริกกะตอบกลับได้ยินได้จากอีกฝั่ง ผมได้ยินสิ่งนั้นและเปิดประตู

ริกกะ ที่กำลังช่วยตัวเองอย่างเข้มข้นอยู่ ใส่ฮู้ดดี้สีเหลืองปรกติของเธอและนั่งอยู่บนเตียง หน้าเธอซีดเหมือนคนตายและห้อยลง

ผมมีเจตนาที่จะเอาใจเธอ แต่ผมทำให้เธอหดหู่มากกว่าเดิม

「ช-ชั้นไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรนะ」

「อ-ออุ…หนูขอโทษ」

ผมคิดว่าผมต้องพูดบางอย่าง และเมื่อผมพูดออกมา ริกกะร้องไห้

โอ้ ผมจะทำอย่างไรดี? ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไร

สำหรับเวลานี้ ผมนั่งลงบนเตียง กอดริกกะที่ร้องไห้ และลูบหัวของเธอ

「หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ…」

ริกกะที่ถูกลูบหัวโดยผม ร้องได้และขอโทษต่อ

――ม-แม่ว่าหนูจะละเมิดคำสั่ง หนูยังช่วยตัวเอง มาสเตอร์ต้องคิดว่าหนูเป็นสาวซนที่ไม่สำนึกเลยซักนิดแน่ อา หนูอยากตาย…

เมื่อผมใช่งานความสามารถของผมเพื่อแอบดูใจริกกะ เธอคิดเหมือนกับที่ผมคิด

มันดูเหมือนเธอฟื้นด้วยการรักษาขั้นสูงทำงาน ความกระสันที่แรงกล้าแรงขึ้นอีก

ริกกะ ที่หดหู่เพราะเธอทำตามคำสั่งผมไม่ได้ น่าจะแพ้ความเงี่ยนของเธอ

แต่ผมเห็นเธอช่วยตัวเอง

แม้ว่าผมจะเอาใจเธอในสภาพนี้ ริกกะจะโทษตัวเธอเองมากกว่าเดิม

ทามะมูชิ ได้โปรดมาได้แล้ว ในเวลาแบบนี้ ความโง่ของเธอต้องใช้ประโยชน์ได้แน่

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord