First day in this place

สวัสดีเพื่อนๆ ใน community นี้ทุกคนครับ 

หลังจากที่ได้ค้นหาเว็บเขียนไดอารี่มาสักระยะ ก็ได้เจอเว็บนี้ครับ

ด้วยอายุที่อยู่ก็วัยรุ่นปลายๆ ถึง วัยกลางคนแล้ว ทำให้ค่อนข้างรู้สึกโหยหาถึง Community แบบนี้

ในสมัยก่อนเมื่อราวๆ 15 ปี ++ ที่แล้ว ค่อนข้างมี community หลากหลาย ที่สามารถเขียนเรื่องราว พรรณนา ระบาย หรือไดอารี่ในแต่ละวัน โดยที่ไม่ได้เปิดเผยตัวตน 

และ ก็จะมีผู้คนมากมายที่ตัวเราเองก็ไม่รู้จักเข้ามาโต้ตอบ ทำความรู้จักกัน ให้พลังบวกแก่กันในการดำเนินชีวิตในแต่ละวัน เปรียบเสมือน พื้นที่ไว้เติมพลัง คล้ายๆกับเล่นเกมส์ออนไลน์แล้วได้เพื่อนใหม่

แต่ในยุคนี้ Community เหล่านั้นได้ปิดตัวลงจนแทบจะไม่เหลือ ปัจจุบันได้มี platforms ออนไลน์มากมาย เช่น facebook instagram ซึ่งค่อนข้างเปิดเผยตัวตน และมีการแสดงความคิดเห็นในเชิงลบ หรือ Social bullying ค่อนข้างเยอะมาก และ โดยมากก็มักจนะมีแต่กลุ่มเพื่อนที่รู้จักกันในชีวิตจริงเท่านั้นที่เป็น friends ทำให้บางทีเราก็ไม่อยากที่จะพรรณนาเรื่องราวส่วนตัวบางอย่างลงไป 

ต่างจากสมัยก่อน ที่เราบางทีเราก็พูด ระบาย ได้เกือบทุกเรื่องลงในโลกออนไลน์ เพราะกำแพงไร้ตัวตนที่ปกป้องเราไว้

ขอบคุณ keangun มากๆเลยครับ ที่ทำให้ได้กลับมาเขียนอะไรทำนองนี้อีกครั้ง หวังว่าจะได้ทำความรู้จักกับทุกๆคน ในที่แห่งนี้นะครับ

----------------------------------------

ในสัปดาห์นี้ เนื่องจากปลายสัปดาห์จะมีหยุดยาวถึง 6 วัน ทำให้วันทำงานเพียง 4 วันนี้ ค่อนข้างจะไม่ได้การได้งานสักเท่าไหร่ (เฉพาะที่ทำงานของผมนะครับ = =) โดยมากจะเน้นกิจกรรม 

ซึ่งบางคนก็ไม่ได้ มีความชอบในกิจกรรมนั้นๆ เหมือนกันทุกคน ต่างพ่อต่างแม่ ต่างบ้านเกิดเมืองนอน ล้วนมีความชอบแตกต่างกัน "Diversity" ผมเองก็เป็น 1 ในกลุ่มคนที่ไม่ได้มีความชอบในกิจกรรมที่ ที่ทำงานของผมจัดขึ้น แต่ว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคม บางอย่างเราก็ควบคุมไม่ได้ บางทีก็ต้องคล้อยตามไป ด้วยอายุที่มากขึ้น ทำให้ผมตระหนักได้ว่า "อย่าไปคิดมาก และเสียเวลากับสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้เลย เอาเวลาไปใช้กับสิ่งที่เราควบคุมได้ดีกว่า" จะทำให้มีความสุขมากขึ้น

เช่นนั้นแหล่ะครับ ด้วยกิจกรรมของวันนี้ ทำให้ผมเลิกงานครึ่งวัน ครึ่งวันบ่ายเลยนั่งๆนอนๆ อ่านนิยาย How to stop time ของ Matt Haig คนแต่ง The midnight library และ Reason to stay alive ไปพลางๆ (ใครสนใจ แนะนำให้อ่านเวอร์ชั่นอังกฤษนะครับ) รอเวลาให้ถึงตอนเย็น เพื่อที่จะได้ไปเดินออกกำลังกายที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากบ้าน 

มีช่วงนึง ผมหยุดออกกำลังกายแบบแอโรบิกไป ไปเน้นแต่แอนแอโรบิก จำพวกเช่น Weight Training หรือ Bodyweight แทนซะโดยมาก ทำให้สารเคมีบางอย่างที่จะหลั่งออกมาถ้าเราออกกำลังกายแบบแอโรบิก ในร่างกายของผมมันลดลงอย่างมาก ส่งผลให้ผมรู้สึกค่อนข้างเศร้าหมอง ไม่มีกระจิตกระใจอยากจะทำอะไร รวมถึงส่งผลต่องานหลักด้วยเช่นกัน ไม่รู้สึกอยากไปทำงาน ทีแรกก็ส่งสัยว่าจะเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า แต่พอได้กลับมาวิ่ง และ เดิน ก็รู้สึกดีขึ้น ปอด และ หัวใจ ได้ขยับขยาย ได้สูดอากาศ ได้เจอผู้คนที่ "เราไม่รู้จัก" บ้างก็ดีเหมือนกัน

วันนี้มาเดินเร็ว ไป 5 รอบ รอบละ 1.2 กม.ได้ แต่รอบสุดท้ายฝนตกอย่างหนัก ในจังหวะที่อยู่ตรงกลาง ทำให้ "กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง เหมือนมีอะไรที่ดึง ไม่ให้เราเลือกทางใด" ... เพลงมาเลยย เลยต้องวิ่งกลับไปที่รถให้เร็วที่สุด แต่ก็เปียกอยู่ดีแหล่ะครับ ฝนตกหนักมาก แต่ปอดและหัวใจ ก็ได้ออกกำลังกายตามเป้าหมาย

วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันครับ เพื่อนๆที่อ่านมาถึงตรงนี้ ก็มาเม้น ทำความรู้จักกันได้นะครับ ผมเองก็จะไปตามอ่าน ไดอารี่ของเพื่อนๆ ในที่นี่ด้วยครับ ^^ 

ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ