ทางที่ผมเลือก

               ทุกคนเคยมีความฝันสมัยเด็กกันไหมครับ ผมก็มีเหมือนกัน ความฝันของผมก็คืออยากเป็นนักวาดกาตูน

แต่ราวกับฟ้ากั่นแก้งผมดันทำให้ผมไม่สามารถเป็นนักวาดกาตูนได้ ใช่ครับเพราะดวงตาของผมมองไม่เห็นเหมือนคนปกติ

ผมยังจำวันนั้นได้ดี วันที่ผมรู้ว่าผมไม่สามารถเขียนกาตูนได้ มันเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผมไม่รู้ที่จะทำอะไร

มันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำมันที่สุดผมอยากเป็นนักเขียนกาตูนตอนผมอายุ 5 ขวบ

ต่อมาผมก็เริ่มสร้างจินตนาการในหัวของผมเองแทนที่ผมไม่สามารถวาดกาตูนได้

แต่พอหลายปีต่อมาผมก็ทำให้ตัวเองมีความฝันใหม่ขึ้นมา ในตอนนั้นผมคิดว่ามันใช่ตัวของผมที่สุด

แต่ถ้าผมต้องทำมัน ผมก็ทำมันแค่บางครั้ง หากถามว่าทำไมถึงคิดว่าตัวเองชอบสิ่งนั้นจริงนะหรอ

 ถ้าเป็นตัวผมในตอนนั้นก็คงบอกว่า

 “ก็เป็นเพราะว่าฉันเกิดมาเพื่อทำมันนะสิ”

 แต่สิ่งที่ผมคิดก็เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อตอนที่ผมเลือกเรียนในระดับมหาวิทยาลัย เมื่อผมต้องมาเรียนสิ่งที่ผมชอบ

ไม่สิถ้าเป็นเมื่อก่อนคงบอกได้เต็มปากเลยว่าชอบแต่ตอนนี้ผมเริ่มมีความคิดที่เปลี่ยนไป ความชอบที่มีเมื่อก่อนนั้นตอนนี้กับไม่มี ในตอนนั้นผมรู้สึกเครียดและเบื่อชีวิตตัวเองมาก บางครั้งผมก็คิดว่าเมื่อไรตัวเองจะตายไปสักที

การเรียนและการใช้ชีวิตของผมทุกวันในตอนนั้นมันไม่เคยมีความสุกเลย ทุกวันเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย

แต่อยู่มาวันหนึ่งผมก็ได้เจอสิ่งที่ตนเองสนใจและอยากที่จะลองทำมันอีกครั้ง มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยสนใจและไม่เคยคิดว่าผมจะทำ นั่นคือการเขียนนิยายครับ ผมยังจำมันได้เลยว่าตอนแรกที่ผมเขียนผมสนุกกับมันมากขนาดไหน มันทำให้ผมคิดถึงตอนที่ผมยังเป็นเด็ก

แต่ผมก็เขียนได้ไม่นานเพราะผมเป็นห่วงเรื่องเรียน ชีวิตของผมก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

คือทั้งเครียดและทุกวันเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย เรียนไม่มีความสุก เวลาที่มีความสุกคือเวลาอ่านนิยายกับดูอะนิเมเท่านั้น

ผ่านมาจนถึงปีสองผมเริ่มทนไม่ไหวและเริ่มไม่อยากที่จะทำอะไร

 ถึงแม้ผมจะไปเรียนที่มหาวิทยาลัยได้ตามปกติแต่มันก็เหมือนไปแต่ร่างกายโดยที่ไม่ได้นำวิญญาณและสมองไปด้วย

ผมเริ่มค้นหาตัวเองอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกับครั้งที่แล้วเพราะผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่าผมชอบทำอะไร

ใช่แล้วครับนั่นก็คือการเขียน ผมกลับมาเขียนนิยายอีกครั้งแต่มันก็ติดปัญหาในเรื่องเวลาในการเขียน

นั่นก็คือเวลา เพราะผมต้องเรียนด้วยทำให้ผมไม่สามารถเขียนมันได้เต็มที่ ส่วนวันหยุดของผมมันก็เหมือนกับวันธรรมดา

ทำให้ผมเริ่มเครียดอีกครั้ง แต่ก็มีพี่คนหนึ่งแนะนำวิธีการแบ่งเวลาให้ผมทำให้ผมมีเวลาที่จะเขียนมันอีก

ตอนนี้ผมไปเรียนอย่างสนุก และผมก็รู้สึกว่าผมอยากใช้เวลาทุกวันเขียนนิยายของผมไปเรื่อยๆ

เพราะผมรักในการเขียน ถึงตอนนี้ภาษาในการเขียนจะไม่ดีและอาจจะมีคำผิดบ้างแต่ผมก็ยังจะทำมันต่อไป

จากนักเขียนหน้าใหม่