ไดอารี่ในวันที่ 11 กุมภาพันธ์ 2.30 น.

วันนี้เป็นวันที่ผมทำผิดพลาดครั้งหนึ่งในชีวิต คือการสงสัยใครซักคนที่คอยอยู่กับผมมาตลอด

ผมพยายามที่จะเข้าไปใน IG ของเธอทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด เพียงแต่ความสงสัยและกังวลใจของตัวเอง ว่าขณะนี้ผู้หญิงคนนี้คิดอย่างไรกับผมกันแน่ ทุก ๆ ครั้งผมมั่นใจมาตลอดแต่ครั้งนี้เริ่มรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ ก็เธอมีคนเข้าหาเยอะนี่นา ไม่เหมือนผมที่ไม่มีใคร ความคิดถึงมันช่างน่าทรมานใจ

วันนี้เธอหลับไปโดยไม่ได้โทรมาหาผมด้วยซ้ำ ขอแค่ 5 นาทีก็ไม่ได้หรอ ขอแค่นาทีเดียวก็ได้ แค่นี้ก็ทำให้ค่ำคืนที่แสนยาวนานกลายเป็นค่ำคืนที่สวยงาน แต่มันก็ไม่เป็นไปเหมือนใจหวังเสมอ ฉันเข้าใจ

อีกหลายต่อหลายชั่วโมงฉันจะใช้ชีวิตให้ถึงเช้าได้อย่างไร ฉันอยากจะทำความรักของเราให้มันดีที่สุดในตอนนี้ แต่ไม่รู้ว่ามันอาจจะสายเกินไปหรือเปล่า ถ้ามีโอกาสก็จะทำให้เต็มที่แต่จะไม่พยายามมากเกินไปจนทำให้ทรมานจิตใจของตัวเอง

ฉันรักเธอจริง ๆ นะ แต่ไม่เป็นไรหรอกถึงวันไหนไม่มีผมอยู่ ผมก็ฝากคนช่วยดูแลเธอไปแล้วเมื่อไม่กี่วันก่อน ถึงจะพูดไปไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะเข้าใจหรือเปล่า เพราะวัน ๆ ก็เอาแต่นอน กิน และตื่นมาดูทีวี แต่ถึงอย่างนั้นก็คงเป็นเครื่องเยียวยาจิตใจเธอได้ดีเลยหล่ะ เพราะมันน่ารักนี่นา ไอ่ลูกสาวของเราหน่ะ