อลวนบนลานดิน

คืนหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าได้ย้อนวัยกลับไปเป็นเด็ก ได้ไปอยู่ ณ สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นลานกว้างในชุมชนแห่งหนึ่งซึ่งฉันไม่รู้จัก แต่ความรู้สึกในขณะนั้นบอกฉันว่า ฉันคุ้นเคยกับชุมชนนั้น พื้นทางเดินเป็นลานดินคล้ายทางเดินในสนามหลวง  บรรยากาศเหมือนตอนกลางวัน

ฉันอยู่กับกลุ่มเด็กรวมทั้งหมด ๕ คน อายุระหว่าง ๖-๑๒ ปี มีทั้งเด็กชายและเด็กหญิง ฉันจำชื่อได้สองคน คือ สปาย และ โซดา พวกเราจับกลุ่มคุยกันเล่นกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางอากาศเย็นสบาย จนกระทั่งมีกลุ่มวัยรุ่นหัวร้อน ๓ กลุ่ม นับรวมกันได้ ๑๐ คน ซึ่งเป็นนักเลงคุมร้านค้า ๓ ร้านที่อยู่ติดกัน (ใครบางคนบอกฉันว่าเป็นร้านทอง) ทั้งสามร้านมีสีสัญลักษณ์ของตนเอง ได้แก่ ร้านสีเขียว, ร้านสีขาว และร้านสีแดง วัยรุ่นทั้งสามกลุ่มมักจะมีเรื่องกันบ่อย ๆ แต่ครั้งนี้รุนแรงกว่าทุกครั้ง เพราะมีการใช้อาวุธต่อสู้กัน ทั้งมีด ดาบ และปืน พวกเขาสู้กันไปมาผ่านหน้ากลุ่มเด็ก ๆ น่ากลัวและน่าหวาดเสียวมาก สู้กันเหมือนฉากต่อสู้ในหนังจีน  เสียงช้งเช้งเปรี้ยงปร้างดังรอบทิศทาง

ฉันจำไม่ได้ว่าพวกเราเด็ก ๆ คุยอะไรกัน ปรึกษากันอย่างไร จำได้เพียงว่าพวกเราคิดตรงกัน สมองสั่งให้ขาของพวกเราวิ่ง... วิ่ง... วิ่งให้ห่างไกลการต่อสู้ให้มากที่สุด ฉันจำไม่ได้ว่าเกาะข้อศอกใครหรือเปล่า จำได้เพียงว่าวิ่งตามหลังเสียงฝีเท้าของเด็ก ๆ วิ่งไปไกลจนพ้นจากเสียงต่อสู้ พ้นจากลานดิน และเข้าสู่โรงเรียนในชุมชน

เมื่อถึงโรงเรียน พวกเราไปยังห้องเรียนเล็ก ๆ ห้องหนึ่งซึ่งมีครู ๑ คน และนักเรียน ๑๐ คน รวมพวกเราที่วิ่งไปด้วย (เหมือนห้องเรียนในโรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพ)

"ก๊อกๆๆ ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ/ครับ" พวกเราเหล่าเด็กน้อยเคาะประตูที่เปิดกว้างอยู่เพื่อขออนุญาตคุณครูเข้าห้องเรียน
"เข้ามาได้จ้ะ" เสียงครูสาวใจดีคนหนึ่งตอบรับ หลังจากนั้นเหล่าเด็กน้อยเล่าเหตุการณ์กลุ่มวัยรุ่นสามสีสู้กันให้ครูฟัง (จะเรียกว่าช่วยกันเล่า หรือแย่งกันพูดดีนะ)

เหตุการณ์หลังจากนั้น ฉันกลับมาเป็นคนเดิม หลับ ๆ ตื่น ๆ เป็นระยะ ๆ...  ใช่แล้ว  เรื่องอลวนที่เล่ามาทั้งหมดนี้  ฉันแค่ฝันไป

เขียนเล่าในเฟซบุ๊กเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2018

ปรับแปรแก้ไขเมื่อ 9 เมษายน 2019