ก่อนที่พ่อของผมจะเสีย

            เราจะรู้ว่าสิ่งไหนมีคุณค่าต่อเมื่อเราได้เสียสิ่งนั้นไป เมื่อพ่อของผมยังมีชีวิตพอของผมเป็นคนที่ดูแลพวกผมเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าทั่นจะเป็นคนที่ดื่มเล่าก็ตาม วันหนึ่งที่แม่ของผมไม่อยู่บ้านพ่อของผมตื่นมาหาซื้อไก่ไปทำให้พวกผมกินตั้งแต่เช้า เพราะหากบ้านที่พวกผมอยู่นั้นเป็นบ้านนอก ถ้าไปซื้อของไม่ทันพวกผมก็จะอดกินข้าวเช้า แต่เวลาที่ผมได้อยู่กับพ่อนั้นมันชั่งแสนจะน้อย ทุกเสาร์และอาธิตย์ผมหมักจะไม่ค่อยกับบ้านหรือถึงจะกับก็ตามผมก็จะอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ทั้งวัน (เช้า ยันนอน)  เพราะผมไม่ชอบอยู่กับคน จนผมได้เรียนในระดับมหาวิทยาลัย เมื่อปี 2 ผมเริ่มไม่ได้กับไปที่บ้านอีกครั้ง วันที่ผมได้เจอหน้าพ่อวันสุดท้ายพ่อของผมก็เริ่มมีอาการไม่สบายมากแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็แค่เข้าไปพูดคุยกับพ่อแค่เพียงแปบเดียว และเดินทางกับหอพักทันที พอวันอาธิตย์ผมก็ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ต่อ จนประมาณ 22:30 ผมได้รู้ว่าพ่อของผมได้เข้าโรงพยาบาลเสียแล้ว นี่เองที่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมรู้ว่าพ่อของผมคงไม่ได้กับมาคุยกับผมอีกแล้ว

ก่อนที่ผมจะได้ไปหอกับเพื่อนผมเข้าไปกอดพ่อและบอกให้ทั่นไปหาหมอ แต่แกกับพูดว่า

“ไม่ไปหลอก”

ผมได้บอกว่า

“พ่อ ไปหาหมอนะ เดี๋ยวผมกับมาหาอาธิตย์น่าวันสุก และวันเสาผมมีอบรมต่อ” แต่พ่อกับบอกว่า

“ไม่ได้เจอหลอก” แล้วแกก็นอนต่อ นี้เป็นคำสุดท้ายที่ผมได้คุยกับพ่อ

หลังจากนั้นพ่อของผมก็อยู่โรงบาลประมาณหนึ่งสัปดาห์ โดยที่ผมก็ต้องสอบ final ด้วย ผมไม่มีสมาธิอะไรมาก แต่แม่ของผมก็ได้บอกว่าพ่อไม่เป็นไร ผมได้ไปหาพ่อที่โรงพยาบาลในวันจันทร์ แค่วันเดียวและผมก็กับมาสอบต่อทันที

วันสุกผมนันได้สอบวิชา grammar บอกตรงเลยว่าผมเข้าไปกาเฉย ๆ เรียกว่าไม่ได้อ่านโจด เลย พอสอบเสร็จผมก็ไปโรงบาล รอาหาพ่อที่ icu ทันที ผ่านไปจนถึงวันอังคาร หลังจากผมสอบเสร็จอีกหนึ่งวิชา ผมก็ได้ไปหาพ่ออีกครั้ง คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ผมได้เจอหน้าพ่อ หลังจากผมกับบ้านผมกับมาส่วนมนตร์และเตรียมตัวจะอ่านหนังสือสอบวรรณคดีอังกฤษ แต่โรงพยาบาลก็ได้ติดต่อมาให้พวกผมมาดูใจพ่อ ระหว่างที่ผมกำลังเดินทางไป โรงพยาบาลก็ได้โทรมาบอกว่า ไม่ต้องรีบไปแล้วเพราะพ่อสิ้นใจแล้ว

สำหรับผม ผมรู้สึกเสียใดเวลาที่ผมได้ใช้ชีวิตด้วยกัน แต่ถึงอย่างไงเวลาก็ไม่สามารถย้อนกับไปได้อีก
วันที่พ่อเสียนั้นเป็นวันที่ห่างจากวันค้ายวันเกิดของผมไปแค่สองวัน ผมคิดว่าพ่อคงอยู่เพื่อให้ผมสามารถฉลองวันค้ายวันเกิดของพวกผมได้  แต่สิ่งที่ทำให้ผมเสียใจก็คือต่อไปนี้ผมจะไม่มีคนที่ผมจะเรียกว่าพ่ออีกแล้ว