ความรักของผม

ในวันที่อยู่บ้านคนเดียว และนั่งถามกับตัวเองขณะที่นั่งอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์

ถามตัวเองว่าความรัก หรือการใช้ชีวิตคู่จริงๆ มันเป็นอย่างที่เราเข้าใจถูกไหม หรือมันเป็นเพียงอุดมการที่ใครๆ ต่างพูดกัน แต่ในความเป็นจริง มิอาจนำมาใช้ในชีวิตจริงได้

ความรัก ในแง่ของชีวิตคู่ มันคือการที่คนสองคนต้องมาใช้ชีวิตร่วมกัน พยายามปรับตัวเข้าหากัน ยอมรับข้อเสียในตัวอีกฝ่ายให้ได้ แล้วค่อยๆ ก้าวเดินไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ คนที่เราเลือกอาจไม่ต้องดีมาก ไม่ต้องหน้าตาดีมาก แต่แค่มีนิสัย มีความชอบ หรือมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ชื่นชอบในตัวอีกฝ่าย ที่พร้อมจะทำให้คนอยากอยู่ด้วยกัน แบบนี้ใช่ไหม ที่ใครเขาว่าๆ กัน และเราเองก็เข้าใจไปแบบนั้น

แต่เชื่อไหม ประโยคจากบันทัดที่แล้ว บางทีมันอาจนำมาใช้จริงได้ยาก

เพราะในความเป็นจริง สุดท้ายแล้วคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราก็มองเรื่องรูปร่างหน้าตาเป็นหลักอยู่ดี ต่อให้เราจะมีงานทำ นิสัยไม่ได้เลวร้าย แต่ถ้าหน้าตาไม่ผ่าน หรือมีร่างกายที่ไม่ได้ครบสมบูรณ์ คนที่ผ่านเข้ามาก็จะเดินออกไปอยู่ดี

บางคนยอมเดินผ่านเราไป เพื่อไปคบกับอีกคนที่เขาคิดว่าเหมาะสมกว่า พร้อมกว่า จะดูแลเขาได้ดีกว่า แต่สุดท้าย เรามองในแง่คนนอก เราว่าเขาใช้ชีวิตได้ลำบากกว่าตอนอยู่กับเราซะอีก เพราะคนที่เขาเลือกทั้งไม่มีความพร้อมเรื่องงาน ทั้งติดเหล้า

แต่นั่นแหละ ในมุมของคนข้างใน เขาอาจจะมีความสุขกับทางที่เขาเลือกก็ได้ เราไม่ใช่เขา เราเองก็ไม่มีทางรู้

เราคงทำได้แค่รับรู้ แล้วใช้ชีวิตของเราต่อไป ทำสิ่งที่เราชอบต่อไป เพื่อรอใครบางคนเดินผ่านเข้ามาอีกครั้ง