ปีศาจเอาชีวิต

ครืง..ซ่าๆๆ ครืง...ซ่าๆๆ เปรี้ยง! เสียงพายุบ้าคลั่งนอกบ้านกำลังสำแดงแสงยานุภาพอย่างอหังกา สายฟ้าฟาดที่ผ่าลงมาไม่ใกล้ไม่ไกลนักปลุกเด็กสาวที่กำลังหลับอยู่ภายในห้องนอนส่วนตัวสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจ ในบ้านบัดนี้มืดมิด ปรับสายตาสักครู่เธอจึงค่อยมองเห็นเงาลางๆของสิ่งรอบตัว ในบ้านเงียบกริบ ราวกับตอนนี้มีเธออยู่เพียงคนเดียว

เด็กสาวขยับลงจากเตียง เสียงโครมครามด้านนอกยังดังมาให้ได้ยิน พายุคืนนี้น่ากลัวกว่าทุกวัน ราวกับวันฟ้ารั่วก็ไม่ปาน สองเท้าพาตัวก้าวไปข้างหน้า ออกประตูห้องมายังโถงบ้าน ดวงตาคู่งามกวาดดูรอบบริเวณอย่างจะหาร่องรอยของใครสักคน แต่บ้านขณะนี้ เงียบจนแน่ใจได้ว่าเหลือเพียงเธอคนเดียวจริงๆ

วึ่บ! จู่ๆภายในบ้านก็สว่างวาบ แสงนั้นเป็นแสงจากฟ้าแลบด้านนอกนั่นเอง แต่ที่มาพร้อมๆกับลำแสงที่สาดเข้ามา คือลมพัดวูบผ่านหน้าเธอไปรวดเร็ว

เด็กสาวมองไปตามทิศทางลมที่พัดผ่าน ร่างดำตะคุ่มน่าพิศวงร่างหนึ่งยืนห่างออกไปไม่มากนัก เธอตกใจแทบกรี๊ด แต่กรี๊ดไม่ออก แขนขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว มองสิ่งแปลกปลอมด้วยแววตาหวาดหวั่น

ขาที่แทบจะแข็งค้าง ค่อยๆก้าวถอยหลังไปอย่างเชื่องช้า นัยน์ตาหวาดหวั่นยังจับจ้องที่ภาพน่าขนพองสยองก้าวเบื้องหน้าอย่างระแวดระวัง

"วันนี้เอ็งต้องตาย"เสียงแหบห้าวน่าขนลุกคำรามรอดไรฟันอย่างหมายมาด ได้ยินอย่างนั้นหัวใจเด็กสาวก็ตกไปที่ตาตุ่ม ปีศาจเบื้องหน้าต้องการชีวิตเธอแน่แล้ว เสียงครึกโครมของเม็ดฝน พายุสาดซัด และท้องฟ้ากัมปนาทกึกก้อง ราวกับดนตรีโหมโรงนาทีชีวิต

หัวใจเด็กสาวเต้นโครมครามในอก พยายามคิดหาทางรอดไปจากที่นี่ แต่สิ้นคำปีศาจตนนั้นไม่ถึงวินาที ร่างมืดดำก็พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว เธอคิดอะไรไม่ออก ทำได้แต่ยืนรับการปะทะ

โคร่ม! ตัวเด็กสาวปลิวไปชนผนังบ้านอย่างจัง ก่อนเธอจะรีบลุกหาทางหนี

"คิดว่าจะหนีข้ารอดงั้นเรอะ"เจ้าของเสียงแหบห้าวพูดด้วยความเยาะหยัน บัดนี้ไม่มีใครอยู่กับเธอ สาวน้อยตัวคนเดียว กับปีศาจร้ายเคียดแค้น วี่แววการแพ้อยู่ที่ใครคงเดาไม่ยาก

ร่างใหญ่ราวสองเมตร หน้าตาคล้ายภูตแห่งความตายในภาพยนตร์แฮรี่ พอตเตอร์จ้องเด็กสาวอย่างคุกคาม เด็กสาวเอง แม้ใจจะกลัวสุดขีด แต่สัญชาตญาณรักตัวกลัวตายของสิ่งมีชีวิตทุกผู้ยังสั่งให้ดิ้นรนเอาชีวิตรอดให้ถึงที่สุด เธอวิ่งหนี และหนี ฝ่ายผู้มุ่งร้ายก็เข้าโจมตีไม่ว่างเว้น จนตามตัวเธอสะบักสะบอมไปหมด

เด็กสาวทั้งหนี และถูกจู่โจมหลายครั้ง ตามตัวเธอมีแต่รอยบาดแผลจากการรับการปะทะ เหงื่อเม็ดโตโชกไปทั้งร่าง ทั้งที่อากาศบัดนี้ค่อนข้างเย็นเพราะฝนฟ้าคะนองด้านนอก ลมหายใจเธอหอบถี่กระชั้นด้วยความเหนื่อย

นานเข้า จากความกลัว เริ่มกลายเป็นความอยากฮึดสู้ขึ้นมาทีละน้อย ทีละน้อย

สู้ก็ตาย ไม่สู้ก็ตาย แต่อย่างน้อยการสู้ ก็ยังพอให้มีหวังว่าจะรอดบ้าง...แม้เพียงเซี่ยวของความเป็นไปได้ก็ยังดี

ด้านหน้าคือปีศาจร้าย ด้านหลังบัดนี้คือผนังห้อง แววตาเด็กสาวจากเคยกลัวเกรง แม้ตอนนี้มันยังไม่หายไปสิ้นเชิง หากก็มีความฮึดสู้ปรากฏ เธอมองไปยังร่างพิศวงเบื้องหน้าอย่างเอาเรื่อง

"ฮ่าๆๆ เอ็งคิดสู้งั้นรึ เอ็งนับร้อยคนบัดนี้ก็ไม่มีทางต้านพลังข้าได้"ปีศาจร่างทมึนข่มขวัญด้วยความมั่นใจในฝีมือ เด็กสาวยังมองตอบอีกฝ่ายด้วยแววตานักสู้ หากก็ไม่ได้ปริปากอะไร ทั้งใจ สมอง และร่างกาย เตรียมพร้อมสู้ถ่ายเดียว

เมื่อเห็นแววตา ท่าทางเด็กสาวยังไม่เปลี่ยน มันก็พุ่งเข้าหาเธออย่างแรงโดยไม่คิดจะเหลือให้ที่ความปรานีแม้แต่น้อย

เด็กสาวก็สู้ตาย สู้สุดกำลังที่มี มือเท้าใส่พัลวันไม่คิดชีวิต คว้าอะไรได้ก็ปาเข้าใส่ไม่ยั้งเหมือนกัน

การปะทะยังกินเวลานานนับ เรี่ยวแรงของเด็กสาวลดถอยลงเรื่อยๆ ที่ยังยืนได้อยู่นี้ ก็เพราะกัดฟันฝืนไว้เท่านั้น

เอาสิ สู้มาขนาดนี้ ยังไงเธอก็จะสู้ตาย เด็กสาวคิดในใจ ความฮึดสู้ เปรียบเหมือนแสงสว่างส่องใจ ยิ่งคิดสู้สุดชีวิตเท่าไหร่ ก็รู้สึกจะมีกำลังใจเพิ่มขึ้น แม้แต่ความตายยังไม่กลัว แล้วโลกนี้มีอะไรต้องเกรงอีกหรือ

การปะทะถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เธอขอกัดฟันสู้สุดชีวิต แม้แนวโน้มตอนนี้ ใครก็ดูออกว่าเธอต้องพ่ายแพ้

แต่....ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้เสมอกับคนไม่หยุดดิ้นรน

ทันใด แสงสว่างจ้าก็ปรากฏมาจากทางหน้าต่าง เช้าแล้ว!

ปีศาจร้ายชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อสัมผัสถึงการมาเยือนของอาทิตย์วันใหม่ มันมองไปยังแสงอบอุ่นของตะวันด้วยแววตาบางอย่าง ก่อนจะหันมาทางเด็กสาว

"หึ วันนี้โชคเป็นของเอ็ง" พูดจบ มันก็พุ่งออกบ้านเธอไป เด็กสาวรู้สึกว่าปีศาจตนนั้นคงไม่กล้าสู้แสง จึงรีบหนีไปแน่แท้

นี่เธอชนะหรือ?

เธอไม่ได้ชนะปีศาจตนนั้น แต่เธอชนะใจตนเอง และฟ้าก็เห็นถึงความพยายามของเธอ

เมื่อพยายามจนเหตุปัจจัยพร้อม เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม...การไม่ยอมแพ้ของเราจะไม่สูญเปล่า

พอปีศาจมุ่งชีวิตเธอไปแล้ว ร่างบางก็ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอเพิ่งสังเกตว่าเสียงพายุกระหน่ำด้านนอกเงียบไปแล้วเช่นกัน