STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 30 ก่อไฟ

" ค่อยยังชั่วที่มันยังอยู่ " สเตล่าและคานะช่วยกันผ่าเอางาของมันขนกลับไปที่บ้านระหว่างทางที่เงียบสนิทไม่มีใครเปิดการสนทนาเลย

" จะว่าไป...ปุยหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ " สเตล่าเอ่ยขึ้นมาขณะที่พวกเธอเดินผ่านป่าไม้ใหญ่

" ปุยไม่เป็นอะไรหรอก ปกติมันก็หายไปหายมาตลอดอยู่แล้ว " คานะยิ้มอ่อนตอบกลับ

" จนถึงตอนนี้ฉันก็สงสัยนะว่าทำไมมอนสเตอร์ที่มีในดันเจี้ยนถึงมาอยู่กับพวกเธอได้ " 

" เธอรู้เหรอว่าปุยเป็นมอนสเตอร์ " คานะจ้องตาสเตล่าไม่กะพริบ

" รู้สิ...ปุยเป็นมอนสเตอร์ที่ชื่อว่าแรปฟิตกระต่ายสีขาวที่มีปีก ถือว่าหาได้ยากแต่ปกติแล้วมันไม่มีสกิลหรือเวทมนตร์แบบปุยหรอก ที่สำคัญมันเป็นมอนสเตอร์เพียงไม่กี่ประเภทที่ไม่โจมตีมนุษย์ก่อนเพราะฉะนั้นเวลาคนที่เจอก็มักจะปล่อยผ่านไปพวกนักผจญภัยหรือทหารต่างก็รู้ดี " 

" อือ...แบบนี้นี่เอง " 

" ฉันก็เลยสงสัยไง ทั้งความสามารถที่หลากหลายแถมยังตามพวกเธอออกมาจากดันเจี้ยนอีก แบบนี้มันแปลกเกินไปหรือปุยมันอาจจจะเป็นมอนสเตอร์พิเศษที่มีสติปัญญาด้วย " พวกเธอยังคงเดินหน้าต่อไปไปตามทางที่พวกเธอได้ทำไว้ พุ่มหญ้าต้นไม้เล็ก ๆ ถูกตัดและทำให้เรียบลงไปเดินได้สะดวกขึ้น

" ไม่รู้สิ แต่การได้เห็นมันก็เป็นความสุขเล็ก ๆ ที่หาได้จากโลกแบบนี้ โลกที่พวกฉันทำได้แค่หลบซ่อนไปเรื่อย ๆ " คานะเหม่อมองข้างหน้า เมื่อสเตล่าได้เห็นใบหน้าที่ยังยิ้มแต่ก็มีความเศร้าแฝงอยู่เธอก็รู้สึกไม่ดีตามไปด้วยทันที

" หลบ ๆ ซ่อน ๆ เหรอ...เดี๋ยวนะ ! แล้วพวกพี่ไอรีนจะแจ้งทหารมาจับเราไหมเนี่ย พืชพันธุ์ " สเตล่าสะดุ้งตื่นตัวเผลอหลุดเสียงดังออกมา

" จริงด้วยแต่นี่มันก็นานหลายวันแล้วนะ ถ้าพวกเขาจะจับพวกเราเอาค่าหัวจริงเขาก็คงไม่ปล่อยไว้นานขนาดนี้ " 

" จริงของเธอ...แต่เราก็ยังไว้ใจคนอื่นมากไม่ได้ " ทันทีที่พวกเธอได้ออกจากป่ามองตรงไปข้างหน้าก็จะเห็นบ้านของไอรีนและโรแกน บ้านไม้ที่ดูทรุดโทรมถ้าได้เจอกับพายุรุนแรงก็คงไม่อาจต้านทานไว้ได้ 

" กลับมาอีกรอบแล้วค่ะ ! " คานะยิ้มใหญ่ตะโกนออกไปหวังให้ไอรีนได้ยิน

" โอ้ นั่นมันงาช้างยังงั้นเหรอ ? " โรแกนจ้องมองตาโต

" ใช่ค่ะ คิดว่ามันน่าจะขายได้เงินพอสมควร " สเตล่าและคานะวางงาลงตรงหน้าโรแกน

" พวกพี่เอามันไปขายได้เลยค่ะเดี๋ยวพวกเราจะอยู่เฝ้าบ้านให้ " 

" งั้นเอาตามนั้นเลย ไปกันเถอะไอรีน " โรแกนยิ้มไม่หุบแสดงความดีใจออกมาอย่างชัดเจน แม้ไอรีนจะดูเกรงใจแต่เธอก็ตกลงตามนั้น

" พวกเราจะรีบไปรีบมานะ " พวกเธอโบกมือให้อีกครั้งก่อนจะนำรถม้าเก่า ๆ ออกไป ถึงรถมันจะดูเก่าแต่ม้าของพวกเธอยังคงสง่างามแสดงให้เห็นถึงความเอาใจใส่เป็นอย่างดี

" เราจะไปทำอะไรต่อดีล่ะ " 

" พี่... " เสียงเล็กแหลมจากเด็กที่อยู่ภายในบ้าน เธอแง้มประตูออกมาเล็กน้อยมองพวกเธอจากตรงนั้น 

" ว่าไงเอมม่า " คานะยิ้มตอบกลับทำให้เธอเปิดประตูเดินออกมาทันที

" สอนเวทมนตร์ให้หนูอีกได้ไหมคะ ? " เธอจ้องตาคานะไม่กะพริบ 

น-น่ารัก คานะเคลิ้มมองหน้าเอมม่าจนสเตล่าต้องตบไหล่เพื่อเรียกเธอกลับมา

" ได้เลยงั้นเรามาเรียนกันเถอะ " 

" พี่เขาตอบตกลง ! " เอมม่าตะโกนกลับเข้าไปในบ้านไม่นานเด็กคนอื่น ๆ ที่เหลือก็วิ่งออกมาดีใจกระโดดโลดเต้นกัน

" เอาล่ะ ๆ ใจเย็นกันก่อนนะพี่จะสอนทุกคนอย่างแน่นอน " คานะและสเตล่านั่งสอนพื้นฐานและหลักการต่าง ๆ ที่ควรรู้ให้พวกเธอแต่ดูเหมือนจะยากเกินไปที่จะจำได้หมดในรอบเดียว

ใช้เวลานานพอสมควรจนพวกเธอสามารถตอบคำถามเมื่อคานะและสเตล่าถามได้ และเมื่อถึงเวลาเรียนเวทมนตร์ใหม่ ๆ โดยที่ไม่ได้ร่ายตามหน้าต่างสเตตัสยิ่งทำให้พวกเธอตื่นเต้นมากกว่าเดิมเสียอีก

" อา...อะ ! " เอมม่าพยายามทำให้มานารวมกลุ่มเป็นก้อนกลม ๆ ให้ได้แต่มันก็บิดเบี้ยวและแตกไปเสียก่อน 

" โถ่ หนูจะทำได้อยู่แล้วเชียว " เอมม่าทำหน้าบูดแก้มป่องแต่ก็ยังพยายามทำมันอีกครั้ง

" วันเดียวพวกเธอทำได้ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว พี่เองก็ใช้เวลานานเป็นสัปดาห์เลยนะกว่าจะควบคุมมานาได้ " คานะยิ้มอย่างอ่อนโยนเอามือที่แม้จะหยาบหยาบกระด้างลูบหัวของเธอ 

" ค่ะ ! " เธอกลับมายิ้มอีกครั้ง เสียงอันหนักแน่นมุ่งมั่นที่ตอบกลับทำให้คานะและสเตล่ายิ้มอ่อนออกมาอย่างอุ่นใจ

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนเมื่อดวงอาทิตย์ตกทำให้ท้องฟ้าเป็นสีส้ม พวกเขารู้ได้ทันทีว่าต้องกลับเข้าบ้านแล้ว

" พี่ไอรีนยังไม่กลับมาเลย " ทากะจ้องมองไปยังถนนที่ใช้เข้าไปในเมือง

" นั่นไง ! " รถม้าคันหนึ่งที่กำลังมาตามถนน พวกเธอต่างก็ไปยืนรออยู่หน้าบ้านอย่างใจจดใจจ่อ

" พี่กลับมาแล้ว " แม้ไอรีนจะยิ้มทักทายเหล่าเด็ก ๆ แต่คานะและสเตล่ามองต่างออกไป รอยยิ้มที่ฝืนออกมาทั้งความเศร้าดูหวาดระแวงและความกลัวแสดงออกมาจากสีหน้าของเธอ

" ได้เงินมาตั้งสามเหรียญทอง เป็นงาที่มีลักษณะเดียวกับหินเวทถึงแม้ความเข้มข้นไม่มากแต่มันก็ขายได้ในราคาดี " โรแกนถือถุงเงินยิ้มกว้างหุบไม่อยู่เปิดถุงให้เห็นเหรียญสีทอง 

" โห้ ! " พวกเด็ก ๆ ต่างก็มองดูตื่นตาตื่นใจ

" เรามีเงินซื้ออุปกรณ์ใหม่ ๆ แล้วนะ แถมเราจะมีเงินซื้อวัสดุมาซ่อมบ้านได้ด้วย " โรแกนยิ้มใหญ่เห็นฟันขาว ๆ ชัดเจน

" เดี๋ยวเถอะโรแกน เงินนี่ต้องเป็นของพวกคานะสิเธอเป็นคนหางามานะ " ไอรีนเอามือตบหลังเสียงดัง

" โทษที ๆ ฮ่าฮ่า " เขาหัวเราะแห้ง ๆ ยื่นถุงเงินให้พวกคานะ

" ไม่เป็นไรค่ะ พวกพี่ให้ที่พักกับเราก็ถือว่าเป็นค่าตอบแทนแล้ว " เธอดันมือของโรแกนกลับไปหาตัวเขาเอง ส่งยิ้มที่ดูแล้วสบายใจให้กับพวกเขา

 " พวกเธอนี่ใจดีจริง ๆ ...ไม่นึกเลยว่าจะเป็นอาชญากร " เสียงเฮฮาของพวกเด็กได้เงียบหายไปท่ามกลางความตึงเครียด คานะและสเตล่ายืนจ้องมองด้วยความตกตะลึงเกร็งจนมือสั่น เมื่อเธอมองไปที่ไอรีนเธอก็หลบหน้าหนีไม่กล้าสบตา

" พี่ขอโทษนะ " เสียงอันแสนเศร้าของไอรีนที่เอ่ยออกมาพร้อมกับทหารอีกหลายนายที่แอบอยู่ในรถม้าของเธอ พวกเขาใช้ดาบชี้มาทางพวกคานะและค่อย ๆ เดินล้อมพวกเธอไว้ 

" ยอมให้จับกุมซะดี ๆ พวกกบฏ ถ้าไม่ขัดขืนพวกเราก็จะไม่รุนแรง " เสียงอันหนักแน่นของนายทหารที่พยายามข่มขู่โดยใช้ดาบในมือ

" พวกเขาจะทำอะไรพี่คานะ " เอมม่าพยายามจะวิ่งเข้ามาแต่ไอรีนและโรแกนช่วยกันจับพวกเธอไว้พาหนีถอยห่างออกไป

" พวกพี่เขาจะเข้าไปในเมืองกันเฉย ๆ ไม่มีอะไร " เธอกอดเอมม่าไว้ในอ้อมอกไม่ให้เห็นหน้าพวกคานะอีก

" เฮ้อ...ยังไงก็ขอบคุณสำหรับที่พักนะคะ เราเข้าใจดีการที่มีคนแปลกหน้าแถมยังมีประกาศจับมาอยู่ใกล้ตัวมันคงอันตรายไว้ใจไม่ได้ เพราะฉะนั้นเราจะไม่โกรธพวกพี่หรอก...งั้นไว้เจอกันใหม่นะคะ " คานะและสเตล่ายังคงยิ้มอ่อนมองด้วยสายตาที่อ่อนโยนแทนที่จะโกรธแค้น

" หยุดพูดได้แล้ว ! เอามือยกขึ้นเหนือหัว " ปลายดาบจ่อเข้าที่คอของคานะแต่พวกเธอก็ไม่มีความรู้สึกเกรงกลัวใด ๆ 

" พี่จะไปไหน ! " เสียงร้องของพวกเด็ก ๆ ที่ตะโกนออกมาสุดเสียง 

" พี่ต้องออกเดินทางต่อแล้ว ไว้เจอกันใหม่คราวหน้าหวังว่าพวกเธอจะเก่งจนเป็นจอมเวทได้นะ " มือที่ยกขึ้นเลื่อนลงมาระดับหัวไหล่

" ออกเดินทางเข้าคุกน่ะสิ ยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้ ! " มือของคานะเอื้อมไปจับข้อมือของนายทหารที่จ่อปลายดาบมาอย่างรวดเร็ว เธอบิดมือของเขาจนดาบหล่นลงมาพร้อมกับเสียงร้องดังลั่น

" อ๊าก ! มัวทำอะไรกันอยู่รีบจับเธอสิ " ขณะที่พวกเขายังยืนอึ้งอยู่คานะและสเตล่าก็วิ่งแทรกตัวหนีออกไปเสียแล้ว กว่าพวกทหารจะรู้ตัวพวกเขาก็ได้เห็นเพียงแค่แผ่นหลังของคานะ

" พวกเธอหนีไปแล้ว ! รีบตามไปเร็ว " กลุ่มนายทหารวิ่งไล่พวกเธอเข้าไปในป่าขณะที่ฟ้าค่อย ๆ มืดลงเรื่อย ๆ 

" ฉันก็คิดไว้แล้วว่าพวกเขาต้องแจ้งทหารมาจับ " สเตล่าพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด 

" พวกพี่เขาคงได้เห็นใบประกาศในเมืองนั่นแหละ จะโทษพวกเขาที่แจ้งจับเราก็ไม่ได้ใครเขาจะมาเชื่อใจคนที่พึ่งเจอกันล่ะ " เวทบอลไฟพุ่งผ่านหูของคานะไปหวุดหวิด เธอหันไปร่ายเวทน้ำตั้งเป็นกำแพงไว้แต่พวกเขาก็เลือกที่จะวิ่งอ้อมแทน

" พวกเขามีสี่คนเองนะแถมเท่าที่ฉันตรวจสอบดูเลเวลมากสุดก็แค่สี่เอง " สเตล่ารวบรวมมานาไว้ที่ปลายมีดเตรียมใช้เวทโจมตีสวนกลับ

" ถ้าแค่ทำให้ตามไม่ได้ก็คงพอ " คานะและสเตล่าหยุดวิ่งและแอบอยู่หลังต้นไม้แทนโดยอาศัยความมืดทำให้พวกเขามองเห็นได้ยากขึ้น

" ไปเร็ว ! พวกเธอมีประกาศจับมานานหลายเดือนแล้วแต่ก็ยังจับไม่ได้ถ้าพวกเราทำได้ก็มีโอกาสเลื่อนยศแน่ ๆ  "

" อ๊าก " หมัดตรงต่อยสวนเข้าที่ท้องของนายทหารคนหนึ่งขณะที่เขาวิ่งตรงไปข้างหน้า แรงจากคานะทำให้เขาหมอบลงกับพื้นทันที

" เธออยู่นั้นจับไว้ให้ได้ " ขณะที่อีกสามคนกำลังสนใจคานะ สเตล่าก็แอบเข้ามาด้านหลังและใช้มีดแทงเข้าที่ลุกลี้ลุกลนจะถีบเขาให้ล้มลงไป

" เราโดนล้อม " นายทหารอีกสองคนที่ยังยืนอยู่กำลังตกใจสับสนพวกเขาหันหลังชนกัน

" [ Fire Ball ] " เขาใช้ดาบเหวี่ยงลูกไฟใส่คานะแต่เธอก็สร้างกำแพงน้ำขึ้นมาดับไฟก่อนที่มันจะถึงตัวเธอ

" อ-อะไรกัน พวกเธอใช้เวทโดยไม่ต้องร่ายได้ด้วย แบบนี้มันพวกระดับสูงไม่ใช่หรือไง " คานะและสเตล่าค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นมีดสั้นที่กำลังรวบรวมมานาเตรียมพร้อมสำหรับใช้เวทมนตร์ทันที

" อ-อย่าเข้ามานะ " เสียงที่สั่นกลัวของพวกเขาที่เหมือนได้มองเห็นสัตว์ดุร้ายกำลังก้าวเข้ามา ดาบที่ตวัดใส่พวกเธอก็ช้าจนคานะและสเตล่าหลบได้สบาย ๆ มีดสั้นที่กำลังจะแทงแต่ก็ยั้งมือไว้และปล่อยหมัดจากมืออีกครั้งเข้าไปที่ท้องแทนต่อด้วยลูกเตะที่เหวี่ยงเข้าที่หัวคว่ำลงไปนอนกับพื้น

" แค่นี้ก็คงพอแล้วแหละ " คานะมองพวกทหารที่ยังร้องโอดครวญกับความเจ็บปวด ก่อนจะวิ่งต่อไปลึกไปในป่าหวังไม่ให้ใครพบเจอได้อีก

" เราจะไปที่ไหนล่ะ จะอยู่ในป่าหรือยังไง ? " สเตล่าถามขณะที่พวกเธอออกมายังทุ่งหญ้าโล่งที่ที่เคยถูกเจ้าช้างวิ่งไล่ ฟ้าที่มืดจนมองเห็นได้ยากแถมพวกเธอก็ไม่มีใครใช้เวทไฟได้สักคน

" อุปกรณ์ก็ดันอยู่ที่บ้านนั้นซะด้วย ถ้าจะจุดไฟก็คงต้องอาศัยวิธียุคก่อนแล้วมั้ง " ขณะที่สเตล่าดูลุกลี้ลุกลนแต่คานะกลับนิ่งสงบเดินไปเรื่อย ๆ ไปยันถ้ำเล็ก ๆ ที่เคยใช้หลบช้าง 

" ฉันมีนี่ " คานะยื่นไฟแช็กที่กำอยู่ในมือให้เธอดู

" เธอเอามันมาจากไหนเนี่ย " สเตล่าตกใจมองด้วยความงง

" ก็ตอนที่จัดการพวกทหารนั่นแหละยังไงเราก็พอจะมีไฟไว้ใช้บ้าง " พวกเธอหยุดอยู่หน้าถ้ำไม่รู้ทางที่จะไปต่อได้แต่นั่งกอดเข่ารอฟ้าสว่าง

" สเตล่า...เธอคงยังไม่มีใบประกาศจับถ้าเลิกมากับพวกเราก็อาจจะปลอดภัยกว่านะ " 

" ไม่ล่ะ " เธอตอบกลับเสียงแข็ง

" การที่ได้อยู่กับพวกเธอมันทำให้ฉันรู้สึกมีไฟขึ้นมาอีกครั้ง ปกติฉันแค่ต้องการตามหาไอ้เวรนั่นเพื่อล้างแค้นแต่ตอนนี้ฉันกลับไม่ได้อยากขนาดนั้นแล้ว " 

" คนที่เธอตามหาคงจะเหมือนกิใช่ไหมล่ะ นั่นคงเป็นเหตุผลที่เธอโจมตีเขาตอนแรก " 

" อืม...ฉันจำหน้าของมันได้แค่ราง ๆ แต่ที่ไม่มีวันลืมเลยก็คือมนตร์ดำที่มันใช้ "

" ฉันจะไม่ถามเหตุผลที่เธอจะแก้แค้นหรอก แต่ตอนนี้เธอก็เหมือนครอบครัวเดียวกับเราแล้วฉันคงไม่ต้องปกปิดความลับอะไรอีกแล้ว " คานะพูดเสียงเนือย ๆ เหมือนไม่มีแรง

" พวกเราสามคน...ฉัน เซนและก็กิ พวกเราเป็นคนที่ถูกอัญเชิญมา ทั้งถูกฝึกอย่างหนักถูกทรมานทั้งกายและใจพวกพ้องก็เริ่มล้มตายจากกันไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดพวกเราก็ร่วมมือกันหนีออกมาได้สำเร็จ " 

" ถ้าให้เดาคนที่ริเริ่มคิดแผนก็คือกิใช่ไหม ? " 

" ใช่...เขาเป็นคนที่ทั้งฉลาดและใจเย็นอยู่ตลอด ตอนที่พวกเราอยู่ด้วยกันแรก ๆ ฉันเดาความคิดเขาไม่ได้เลยสักนิดแต่พอได้คุ้นเคยกันฉันก็บอกได้เลยว่าเขาเป็นห่วงพวกเรามากแค่ไหน " สเตล่ายิ้มเจื่อนคิดอะไรแปลก ๆ 

" ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย อ่านความคิดยากเสียจริงเท่าที่ดูเขาไม่เหมือนคนที่เป็นห่วงเป็นใยคนอื่นสักเท่าไหร่เลย "

" ฮ่าฮ่าฮ่า " คานะหัวเราะในลำคอเธอยิ้มอ่อนออกมาแต่มันกลับดูแล้วเศร้า

" อย่าพึ่งพูดถึงพวกเขาเลยดีกว่าเราหาทางเอาตัวรอดแล้วไปตามหาพวกเขากัน แต่ฉันก็เชื่อนะ...ว่าพวกเขาไม่เป็นอะไรแน่นอน " คานะเหลือบมองเข้าไปในทางเข้าถ้ำเล็ก ๆ ที่มีแสงเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย

" อย่าบอกนะว่าที่นี่คือทางเข้าดันเจี้ยน " 

" จะลองเข้าไปดูไหม ? " สเตล่าชะเง้อคอมองเข้าไป

" เอาสิ ในดันเจี้ยนมีทั้งแสงสว่างแถมยังมีอาหารอีกพวกเราเข้าไปหลบในนั้นก่อนก็ดี " พวกเธอแทรกตัวเข้าไปข้างในค่อย ๆ เดินลงทางที่เป็นเนินลงไปเรื่อย ๆ แสงที่ปลายทางอยู่ไม่ไกลมากนัก

" ดันเจี้ยนจริง ๆ ด้วย ไปกันเถอะ " คานะเดินนำหน้าสเตล่าผ่านทางเดินที่เป็นทางโล่ง พื้นดินที่มีหินปะปนเกลื่อนกลาดตลอดเส้นทางโดยไม่มีมอนสเตอร์ปรากฏออกมาเลยสักตัว

" โอโห้ ที่นี่มันใช่ดันเจี้ยนแน่เหรอ ? " พื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลด้วยรัศมีไม่ต่ำกว่าสิบกิโลเมตร พืชพันธุ์มากมายที่อุดมสมบูรณ์พร้อมไปด้วยแหล่งน้ำและแสงจากคริสทัล

" ดันเจี้ยนแบบพิเศษเหมือนกับตอนที่เจอกับก่อนหน้านี้ พวกเราเคยเผชิญมันมาแล้วครั้งหนึ่งครั้งนี้จะไม่แยกกันอีก " คานะและสเตล่ามุ่งตรงไปยังใจกลางของพื้นที่แห่งนี้ทันที

" ระวังข้าง ๆ " สเตล่าตะโกนเสียงดังเตือนคานะที่ไม่ทันได้มอง กลุ่มมอนสเตอร์ตัวเล็ก ๆ ที่เกาะอยู่บนต้นไม้บินกระจายตัวออกมาพร้อมกับกระสุนเวทลมพุ่งเข้าใส่พวกเธอ

" อ๊าก ! " กระสุนเวทลมพวกนั้นเชี่ยวโดนแขนคานะไป

" คานะ " สเตล่าสะบัดโล่ลมออกมาป้องกันคานะไว้

" ฉันไม่เป็นไร แค่ตกใจนิดหน่อย " มานาที่ก่อรวมกันเป็นดาบครอบคลุมมีดสั้นของคานะ เมื่อเธอตวัดฟันใส่พวกมันเวทน้ำที่คมเหมือนดาบก็ตัดผ่าร่างของมอนสเตอร์ที่เหมือนนกตัวเล็กขาดเป็นสองท่อน แต่ด้วยจำนวนที่มากทำให้มันกระจายออกไปล้อมรอบตัวพวกเธอแทน

" เดี๋ยวฉันจัดการเอง " กลุ่มมานาที่รายล้อมร่างของสเตล่า เธอกำลังสร้างใบมีดขนาดเล็กขึ้นมาและเมื่อเหวี่ยงสะบัดมือที่ถือมีดอยู่ ใบมีดลมพวกนั้นก็พุ่งกระจายไปรอบ ๆ ตัวโดยที่เธอยังควบคุมไม่ให้โดนคานะได้อีกด้วย

ร่างของมอนสเตอร์ประเภทนกร่วงหล่นลงพื้นไปพร้อม ๆ กับเลือดที่กระเด็นไปทั่ว เธอยังคงทำซ้ำหลาย ๆ ครั้งแม้พวกมันจะยิงกระสุนลมสวนเข้ามาแต่เวทพวกนั้นก็ถูกป้องกันไว้ได้ด้วยเวทลมที่เธอร่ายไว้อีกชั้นหนึ่ง พวกมันไม่มีทางสู้ใด ๆ ได้เลยจนจำนวนที่เหลือรอดน้อยกว่าสิบตัวบินหนีตายไปทันที

" ฉันว่ามันมีอะไรแปลก ๆ นะ " เส้นทางที่เป็นพื้นหญ้าเตียน ๆ ผิดธรรมชาติ 

" ในดันเจี้ยนพิเศษไม่มีอะไรแปลกหรอก นี่อาจจะเป็นรูปแบบที่มันสร้างขึ้นเองหรือไม่ก็มีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่อาศัยอยู่ด้วย " พวกเธอเดินไปตามทางเรื่อย ๆ คอยมองสาดส่องระวังทุกฝีก้าว 

" ถ้าเจอพวกนกยักษ์อีกไม่เอาแล้วนะ ขอเป็นอะไรที่อยู่บนพื้นได้ไหม " เวทลมยิงออกมาจากป่าด้านข้างอย่างรวดเร็วแต่คานะและสเตล่าก็ไหวตัวทันสร้างโล่มานาป้องกันไว้ได้

" เวทลมอีกแล้วเหรอ ถ้ามันไม่โดนเข้ากับพวกกิ่งไม้พุ่มหญ้าก่อนเราก็คงจะไม่รู้ตัวเลย...ที่นี่มันอันตรายจริง ๆ " สเตล่าพยายามมองหาที่มาแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

" ถึงเวลาต้องใช้เสริมกำลังแล้ว พวกเราต้องรีบสำรวจที่นี่แล้วหาทางเข้าออกเตรียมไว้ให้เรียบร้อย " สเตล่าพยักหน้าตอบรับ 

" [ เสริมกำลังระดับสอง ] " พวกเธอวิ่งตรงไปตามทางที่เป็นพื้นหญ้าเรียบเตียนต่อไป

เสียงหายใจพะงาบดังถี่ ๆ มอนสเตอร์จำนวนมากยังคงเข้ามาไม่หยุดหย่อน บาดแผลจากทั้งไฟลวกและรอยถลอกรอยช้ำเต็มไปหมด แม้พวกเธอทั้งเจ็ดคนจะร่วมมือกันแต่ก็ไม่อาจต่อกรกับพวกมันได้เมื่อมานาน้อยลงไปทุกที

" ฉันคิดว่าพวกมันน่าจะไม่มาเพิ่มอีกแล้ว " ฟรานกระโดดถอยออกมาตั้งหลักอีกครั้ง

" ได้ยินแล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย แต่แค่พวกที่อยู่ที่นี่เราก็ไม่มีมานาจะฆ่าพวกมันได้หมดแล้วนะ " 

เดี๋ยวนะตรวจจับสิ่งมีชีวิตจากด้านหลังได้อีก " มีอะไรบางอย่างมาทางด้านหลังเรา ! " ฟรานตะโกนบอกด้วยความตื่นตระหนกเช่นเดียวกับคนที่ได้ยิน

" ยังจะมีเพิ่มอีกเหรอตาย ๆ " ชาญหลบออกมาอยู่กับฟรานเหมือนคนอื่น ๆ เพื่อพักหายใจอีกครั้ง ทั้งกอริลลาและช้างตัวใหญ่อาละวาดจนพื้นเละไปหมด

" เราควรถอยได้แล้ว ขืนใช้มานาไปมากกว่าได้หมดแรงแน่ ๆ " ซันนี่ลดอาวุธของเธอลง

" มันมาแล้ว " ฟรานตะโกนลั่นด้วยความตกใจ เวทน้ำพุ่งผ่านพวกเธอยิงเข้าที่ลำตัวของกอริลลาเต็ม ๆ กระแทกมันกระเด็นออกไปท่ามกลางความตึกตะลึงของพวกเธอ

" โลกกลมจริง ๆ เลยนะพวกเธอ " พีชกับโยเดินมาด้วยกันสีหน้าบึ้งตึง

" พีชเธอมาได้จังหวะเลย พวกเธอพอจะมีขวดมานาบ้างไหม ? " ฟรานและคนอื่น ๆ เดินเข้ามาหาเธอ พีชร่ายเวทกำแพงลมขนาดใหญ่ขวางกั้นพวกมอนสเตอร์ไว้ให้พอดี

" มีอยู่แล้วแต่จะมาขอฟรี ๆ ไม่ได้หรอกนะ " น้ำเสียงที่เอื่อยเฉื่อยเหมือนไม่อยากจะช่วย พีชมองตาฟรานอย่างมีเลศนัย

" งั้นเธอต้องการอะไร ? " 

" ส่วนแบ่งของเงินที่ได้ครึ่งหนึ่งต้องเป็นของพวกเรา " 

" นี่เธอจะมากไปแล้ว พวกเราเป็นคนจัดการพวกมันตั้งมากขนาดนี้แต่เธอสองคนพึ่งจะมา " ชาญพูดเสียงแข็งเถียงกลับทันที

" ใจเย็นก่อนชาญ นี่พีชยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะ เราจะแบ่งทุกคนเท่า ๆ กันแบบนี้ได้ไหม " ซันนี่ดันตัวชาญออกไปให้ไกล

พีชนิ่งเงียบไม่ตอบโต้อะไร

" เอาไงดีล่ะ " ซันนี่หันกลับไปกระซิบคุยกับฟรานและพรรคพวก

" อ้าว ๆ เร็วหน่อยกำแพงลมใกล้จะพังแล้วนะ " พีชยิ้มเยาะมองดูพวกเขาที่กำลังร้อนรน ซากิจ้องเธอตาเขม็งราวกับอยากจะเข้าไปซัดทันที

" จ้องแบบนั้นคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ มันไม่เหมือนตอนนั้นแล้วที่ฉันเป็นได้แค่เด็กน้อยที่แทบจะทำอะไรไม่ได้ พวกเธอโชคดีที่มีมีความสามารถทางด้านเวทมนตร์และกายภาพที่สูงแต่ในเรื่องการพลิกแพลงตามสถานการณ์ก็ยังมือใหม่อยู่ " 

" เอาเลยโย " กำแพงลมเปิดช่องว่างออกเล็กน้อยโยเหวี่ยงค้อนยักษ์นั้นส่งบอลไฟขนาดใหญ่เท่าตัวคนพุ่งเข้าไปภายในนั้น

" เวทผสานนี่ฉันขอตั้งชื่อว่า เตาอบแห่งความตาย " บอลไฟลูกนั้นระเบิดออกรัศมีของไฟกว้างปกคลุมตั้งแต่เพดานยันพื้นด้านล่าง สายลมที่พัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนพัดเอาไฟพวกนั้นวนเป็นวงกลมเหมือนกับพายุ โล่มานาที่สร้างขึ้นทำเป็นกำแพงกั้นไฟพวกนั้นไว้กับมอนสเตอร์

" ที่นี่เข้าใจหรือยังล่ะ " แสงไฟส่องสว่างไม่หยุด ทั้งกอริลลาและช้างก็ไม่อาจจะดับไฟพวกนั้นได้แม้จะพยายามหนีแค่ไหนก็ไม่มีทางหนีได้เช่นกัน พวกมันทำได้แค่ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาเท่านั้นก่อนจะตายไป

" ส-สุดยอด " ฟรานถึงความยืนอึ้งไปเลยเมื่อได้เห็น ไฟพวกนั้นยังคงลุกไหม้ต่อไปจนกระทั่งเสียงร้องได้เงียบสนิท

" แต่ยังไงวิธีนี้ก็เอาไว้ใช้เฉพาะเวลาฉุกเฉินเพราะวัตถุดิบต่าง ๆ ที่จะเอาไปแลกเงินรางวัลก็จะด้อยคุณภาพตามไปด้วย ฉันทำให้พวกเธอดูว่าวิธีใช้เวทไม่ได้ทำแค่จะเอาชนะลูกเดียวแต่ต้องนึกถึงความคุ้มค่ากับมานาที่เสียไปด้วย "

พวกฟรานยืนนิ่งเงียบไม่กล้าตอบโต้อาจจะเพราะความอายหรืออะไรก็ตาม

" มาช่วยกันเก็บซากแล้วไปรับรางวัลกันดีกว่า "

" นี่พีชทำไมตอนแรกเธอถึงเรียกค่าตอบแทนสูงขนาดนั้นล่ะ " โยกระซิบคุยกับพีชสองคน

" ก็แค่จะแกล้งฟรานสักหน่อย ยังไงพวกเขาก็เป็นเพื่อนจากโลกเดิมของฉันแต่ฟรานฉันแค่หมั่นไส้เป็นพิเศษเฉย ๆ " พีชยิ้มเยาะหัวเราะคิกคิก หลังจากนั้นพวกเธอทุกคนก็ช่วยกันแยกประเภท ชำแหละและขนพวกมันออกไปข้างนอก