เรื่องสั้น วันมหัศจรรย์รถด่วนขบวนพิเศษ

ณ ชานชาลาธาตุพนม

 

“เร็วๆ รถด่วนกำลังจะออกจากชานชาลาแล้ว” เสียงของผู้โดยสารนักเรียนชายบอก รถด่วนขบวนพิเศษขบวนนี้มีป้ายเขียนด้านข้างว่า ‘นครพนม-ศรีสะเกษ’ กำลังมุ่งหน้าออกจากชานชาลาธาตุพนม นักเรียนชายมองไปยังข้างทางรถไฟ กำลังวิ่งด้วยความเร็ว นักเรียนชายเขาสวมชุดนักเรียนมีอักษรย่อ ล.ศ. ย่อมาจากโรงเรียนลำดวนศิริเกษวันนี้เขาไม่ได้มาคนเดียวเขามากับนักเรียนชายอีกคน

 

“ปะ พวกเราไปหาที่นั่งกันเถอะ” นักเรียนชายอีกคนพูด ก่อนที่ทั้งสองคนนั่งลงบนตู้โบกี้ เขาหยิบของในกระเป๋าออกมา เสียงผู้ประกาศของเจ้าหน้าที่ประกาศเป็นระยะๆ นักเรียนชายอีกคนมองออกไปทางหน้าต่างรถไฟในตอนนี้ข้างทางเป็นทุ่งนา นาข้าวกำลังเขียวขจีบางนาก็โดนเกี่ยวไปแล้ว ทั้งสองคนกำลังนั่งชมวิวข้างทาง พร้อมสลับกับบ้านคนพนักงานตรวจตั๋วเดินเข้ามาใกล้ทั้งสอง

 

“ขอดูตั๋วหน่อยครับ” 

 

พอสิ้นเสียงนักเรียนชายทั้งสองคนยื่นตั๋วรถไฟให้พนักงานดู ก่อนที่พนักงานจะส่งคืนตั๋วดังเดิม ทั้งสองเริ่มบทสนทนาขึ้น

 

“จำได้ไหมถ้าเราขึ้นรถไฟผ่านสะพานดำ เราจะเป็นเขยเป็นสะใภ้คนศรีสะเกษ”

 

“จำได้สิ จริงสิเราผ่านอำนาจเจริญไหม” อีกคนถาม

 

“ดูจากเส้นทางนะ เราผ่านมุกดาหารผ่านนิคมคำสร้อยแล้วก็เข้าร้อยเอ็ดมีทางแยกเขาทำใหม่ ร้อยเอ็ดยโสธรแล้วก็ศรีสะเกษนะ”

 

“คงจะใช้เวลาเดินทาง”

 

“5ชั่วโมงนะเพื่อน” 

 

“อ๋อหรอ ฉันจำได้นะว่าฉันเคยมาเที่ยวเขาพระวิหารที่ศรีสะเกษตอนอายุสิบเอ็ดสิบสองขวบ”

 

“อ๋อหรอ”

 

สักพักพนักงานสาวเดินมา

 

“น้องๆ จะรับข้าวกล่องอะไรหรอคะ”

 

“ของผมเอา ข้าวผัดกับคะน้าหมูกรอบส่วนน้ำเอาน้ำเปล่าครับแล้วนายจะเอาอะไรละวุฒิ” นักเรียนชายถามเพื่อนของเขา

 

“ขอดูก่อนนะพี่ ของผมเอาข้าวไข่เจียวโรยด้วยกุ้งมีไหมครับ”

 

“โอ้เสียใจนะน้อง ทางเราไม่มีของแบบนั้นนะ” พนักงานสาวพูด

 

“ง้นเอาข้าวกระเพราหมูสับกับผัดถั่วงอกนะครับพี่”

 

“รอสักสิบห้านาทีนะน้อง”

 

พนักงานสาวเดินจากไปก่อนไปที่ที่นั่งอื่น สักพักมีนักเรียนสาวอีกคนสวมชุดนักเรียน ปักอักษรย่อ ล.ศ. เหมือนกันก่อนขัดจังหวะ

 

“ขอโทษนะ ที่ตรงข้ามนี้มีคนนั่งไหม” 

 

นักเรียนชายมองหน้าคนพูด

 

“พลอย เธอก็ขึ้นรถไฟขบวนนี้ด้วยหรอ”

 

“ใช่ บ้านฉันอยู่นิคมคำสร้อยนี่จริงสินายสองคนจะไปโรงเรียนหรอ”

 

“ใช่พลอย แล้วเธอไม่สั่งข้าวมาหรอ”

 

“ฉันลงไปซื้อขนมตามที่แม่ค้าขายในชานชาลาแล้วนะ”

 

“หรอ การรถไฟไทยทันสมัยสุดท้ายกว่าจะเสร็จได้ฉันก็หัวหงอกพอดี แล้วนายสั่งอะไรมาบ้างละ” นักเรียนหญิงพูดประชดก่อนถามเพื่อนทั้งสองคน

 

“ฉันสั่งข้าวผัดกับคะน้าหมูกรอบ แล้ววุฒิสั่งข้าวกระเพราหมูสับนะ”

 

“น่าอร่อยนี่ จริงสินายอยากชาร์จแบตเตอรี่มือถือได้นะถ้าแบตเตอรี่โทรศัพท์ของนายหมด” พลอยเตือนเพื่อน

 

“นี่ข้าวผัดกับคะน้าหมูกรอบ แล้วนี่ก็กระเพราหมูสับที่สั่งได้ แล้วน้องผู้หญิงละจะสั่งอะไรไหม”

 

“ไม่ค่ะ พี่คะแต่ละวันมีคนขึ้นรถไฟขบวนนี้เยอะไหมคะ” พลอยยิงคำถาม

 

“ก็มีเรื่อยๆ นะคะน้อง คนมาเที่ยวนครพนมกันเยอะ เห็นว่าจังหวัดนนี้คนเมืองกรุงเทพฯ เขาก็มานะคะ” พนักงานสาวตอบ

 

“อ๋อหรอคะพี่ ก็ดีนี่คะแล้วพี่คนยโสธรใช่ไหมคะ”

 

พนักงานสาวเลิกคิ้ว

 

“พี่รู้จักนามสกุลแสงใสแก้วไหมคะ”

 

พนักงานสาวอึ้งก่อนที่จะตอบ

 

“รู้จักสิคะว่าแต่น้องจะไปไหนหรอคะ”

 

“หนูกับเพื่อนๆ จะพากันไปศรีสะเกษค่ะพี่” พลอยยิ้มให้อีกฝ่าย

 

“คุยเก่งนะเรานี่”

 

“แน่นอน” พลอยตอบอย่างมั่นใจ

 

“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะคะ” พนักงานสาวตอบอย่างมั่นใจก่อนเดินจากไป พลอยหันหน้ามาทางวุฒิเช่นเดิม ก่อนที่จะพูดขึ้น

 

“นี่พวกนายวันนี้วันอะไรหรอ”

 

วุฒิมองหน้าชูชัยก่อนตอบ

 

“วันจันทร์ใช่ปะ”

 

พลอยมองไปฝั่งตรงกันข้ามเห็นผู้คนกำลังแต่งตัวเหมือนจะไปทำงาน

 

“ใช่แล้วสรุปว่าถ้าไปถึงโรงเรียนก็คงจะได้เรียนวิชาแรกสินะ” พลอยถาม

 

“ใช่ ฉันเองก็กลัวนะ กลัวครูดุมากกว่า” ชูชัยบอก

 

รถด่วนเริ่มชะลอความเร็วก่อนที่จะถึงชานชาลานิคมคำสร้อย ก่อนที่มุ่งหน้าชานชาลาโพนทอง

 

“ฉันว่าเริ่มที่จะถึงชานชาลานิคมคำสร้อยนะ”

 

ก่อนที่กระบอกสูบเริ่มเดินเครื่องออกจากชานชาลาอีกครั้ง

 

“เราจะไปถึงศรีสะเกษอีกนานไหม”

 

“ไม่นานหรอก” วุฒิบอก

 

สองข้างทางเห็นทุ่งนาได้ชัด วุฒิฮัมเพลงในลำคอ ส่วนพลอยกำลังนั่งคิดปริศนาคณิตศาสตร์ เขาชอบคิดคำนวณมากๆ ส่วนชูชัยนั้นกำลังเพลิดเพลินกับการมองวิวข้างทางของรถด่วนเพราะเขาไม่เคยเห็นรถด่วนแบบนี้มาก่อนนอกจากรูปภาพตำราเรียน

 

“นี่พลอย เชื่อไหมบ้านเราพึ่งจะมีรถไฟครั้งแรกว่าแต่เราต้องนั่งขบวนนี้ลงศรีสะเกษจริงหรอไม่ใช่ต่ออีกขบวนหนึ่งหรอกนะว่าไหม” ชูชัยพูดพร้อมลังเล

 

“นี่ชู เธอทำให้ฉันเสียสมาธิเลยนะ บ้านฉันนะไม่มีรถด่วนแต่บ้านพ่อของฉันอยู่ศรีสะเกษนะมีมานานหลายปีแล้ว” พลอยบอก

 

“แล้ววุฒิละนายไม่ตื่นเต้นหรอ”

 

“ไม่นี่เฉยๆ นะ นายรู้ไหมรถไฟไทยนะของหลวงแทนที่จะให้เอกชนมาบริหารบ้านเราจะได้เจริญ”

 

พลอยพูดแทรก

 

“ของหลวงเขาก็ต้องหางบมาลงทุน เช่นปี2566 เขามาเวรคืนฉันเคยเห็นอาของฉันพูดบ่อยๆ ปี2567เขาเริ่มวางรางบ้านไผ่ถึงมหาสารคาม มหาสารคามถึงร้อยเอ็ด ปี2568ผู้รับเหมาจากสัญญาที่2 สถานีร้อยเอ็ดถึงเลิงนกทาของยโสธร จากเลิงนกทามาที่มุกดาหารปี2569 เขาทำรางจากมุกดาหารมาถึงธาตุพนมปี2570 จากธาตุพนมถึงสถานีนครพนมและไปถึงสะพานมิตรภาพไทยลาวแห่งที่สามนะ” พลอยบอก

 

“แล้วเธอไปเอาข้อมูลมาจากไหนละ” วุฒิถาม

 

“ฉันไปเอามาจากในFacebookนะสิ ฉันมีข้อมูลส่วนเส้นทางใหม่จากร้อยเอ็ดไปศรีสะเกษนะ”

 

“ถ้างั้นมันก็ผ่านยโสธรใช่ไหม”

 

“ใช่นะ ผ่านสิยโสธรนะใกล้ศรีสะเกษด้วยนะ” พลอยพูด

 

“ถ้าอย่างงั้นรถด่วนขบวนนี้ก็ตัดมาทางร้อยเอ็ดผ่านยโสธรศรีสะเกษใช่ไหม” ชูชัยถาม

 

“ใช่นะ รอให้เขาเข้าสถานีร้อยเอ็ดก่อนฉันจะถามพี่สาวคนนั้น”

 

“โอเครพลอย”

 

พอสิ้นเสียงการสนทนาพลอยก็เริ่มเขียนการคำนวณต่อ รถด่วนผ่านสถานีโพนทองก่อนที่จะเข้าสถานีร้อยเอ็ดตัดมาเส้นทางรถไฟร้อยเอ็ดยโสธร ในตอนนี้สองข้างทางเห็นบ้านเมืองทุ่งนา เขาเองก็มักจะชมวิวรถไฟเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ผ่านอำเภอมหาชนะชัย ก่อนที่จะเข้าสะพานดำของศรีสะเกษ ก่อนที่รถด่วนค่อยๆ ชะลอลดความเร็ว เพื่อเทียบสถานีปลายทาง

 

“ถึงสถานีศรีสะเกษแล้วละ พวกเราลงไปกันเถอะ” วุฒิบอก

 

“ได้สิปะ พลอยเราถึงปลายทางแล้วนะ” ชูชัยบอก

 

พลอยหยิบกระเป๋าเรียน พร้อมด้วยกระเป๋าของทั้งสามคนโชคดีโรงเรียนของพวกเขาไม่ไกลจากสถานีรถไฟศรีสะเกษสักเท่าไหร่ก่อนที่พลอยจะยิ้มให้พนักงานสาวแบบเป็นกันเองในฐานะ ‘’พี่สาว’ อีกคนของเธอก่อนลงจากรถด่วนขบวนพิเศษขบวนนี้