Just be your lover or I am a second choice:ฉันเป็นคนรักหรือแค่ตัวสำรอง

Just be your lover or I am a second choice:ฉันเป็นคนรักหรือแค่ตัวสำรอง 

เรื่องโดย พลอยนิล

    “ชื่อพลอยค่ะ” มาเรียนอยู่ที่ออสเตรเลียได้พักหนึ่งแล้ว แรกๆที่มาถึงก็ไม่คุ้นชินกับอะไรหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นวัฒนธรรมความเป็นอยู่ อาหารการกิน  และที่สำคัญ พลอยไม่รู้จักใครเลยค่ะ ร้องไห้ทุกวัน คิดถึงบ้าน รู้สึกท้อแท้ คิดว่าตัดสินใจผิดแน่แล้วที่เลือกเส้นทางนี้

เคยอยากจองตั๋วเครื่องบินกลับเมืองไทยหลายครั้ง แต่พอคิดถึงภาระหน้าที่ที่ต้องทำ ก็พอมีกำลังใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากเท่าไรหรอกค่ะ ไม่เพียงพอที่จะทำให้พลอยมีความสุขได้เลย

จนกระทั่ง ได้พบกับรุ่นพี่ใจดีคนหนึ่ง เขาคอยช่วยเหลือพลอยมาตลอดระยะเวลาที่เรียน อยู่ คอยให้คำปรึกษา สอนอะไรหลายๆอย่างที่พลอยไม่เคยรู้ เป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อน และเป็นเหมือนครอบครัว ในยามที่พลอยต้องไกลบ้านเช่นนี้

พี่เคนเป็นกำลังใจสำคัญที่สุดของพลอย ความรู้สึกผูกพันอย่างประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจช้าๆ  ทุกครั้งที่อยู่ใกล้พี่เคน มันทำให้พลอยมีความสุขมาก รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเสมอ ไม่รู้ว่าความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่วันไหนไม่เจอพี่เขา มันหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก พลอยยังจำวันนั้นได้ดี

ท่ามกลางหิมะโปรยปรายกระทบยอดไม้ใบหญ้าริมทาง เกร็ดเล็กๆสีขาวเกาะใบพลิ้วไหวตามแรงลม ความเย็นยะเยือกกระทบผิวกายพาให้รู้สึกสั่นสะท้าน จะทำไงได้ล่ะ ก็ลืมเอาแจ๊คเก็ต ออกมะจากบ้านเองนี่นา จะมัวโทษดินฟ้าอากาศต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งเดียวที่ทำได้คือ รีบพาตัวเองก้าวจ้ำๆ ไปให้พ้นความหนาวเหน็บโดยเร็วที่สุด ทุกย่างก้าวที่สองเท้าเคลื่อนไปช่างเป็นไปอย่างยากลำบาก หิมะตกหนักเสียด้วย รองเท้ามีแต่เกล็ดขาวๆเกาะ สองขาขยับแทบไม่ได้  เพราะพลอยเดินอยู่ท่ามกลางอุณหภูมิที่เกือบจะถึงจุดเยือกแข็ง

“พลอย ทางนี้” เสียงอันคุ้นเคยดังสอดแทรกเสียงลมแหวกอากาศ ภาพของชายหนุ่มเจ้าของเสียงพลันปรากฏในเงาหมอกปกคลุมหนาทึบ ตาคู่เดิมของพลอยยังเห็นพี่ได้ชัดเจน

“พี่เคน” พลอยค่อยๆก้าวเท้าลงบนแผ่นน้ำแข็งเพื่อเดินไปหาพี่เขาช้าๆ

“ไม่ต้องเดินมาหรอก อยู่ตรงนั้นแหละ” พี่เคนเป็นฝ่ายเดินมาหาพลอยด้วยรองเท้าเสกตคู่ใจที่เขาชอบใส่เป็นประจำ

“ทำไมไม่เอาเสื้อแจ๊คเก็ตมา เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” เสียงอ่อนโยนนั้นถามขึ้นทันทีที่ร่างสูงมายืนอยู่ตรงหน้า

“พลอยลืมเอามาค่ะพี่เคน ลืมสนิทเลย” 

“พอดีตื่นสายค่ะ เกือบขึ้นรถเมล์ไม่ทันแน่ะ” พลอยอธิบายยืดยาว พี่เคนผ่อนลมหายใจเบาๆพลางกล่าวเตือน

“ช่วงนี้หิมะตกบ่อย ต้องใส่แจ๊คเก็ตก่อนออกจากบ้านรู้มั้ย ถ้าเราไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง”

“พลอยไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”  พลอยบอกปัดไปอย่างนั้น ทั้งที่ในใจแอบกลัวจับไข้อยู่เหมือนกัน

“ยืนอยู่แบบนี้คงหนาวแย่  เอาเสื้อพี่ไปใส่เถอะ” พี่เคนถอดแจ๊คเก็ตที่เขาสวมใส่ส่งให้พลอย

“อุ้ย ไม่เป็นไรค่ะ อีกนิดเดียวก็จะถึงตึกเรียนแล้ว พี่เคนเก็บไว้เถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” 

“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก เราเอาไปใส่กันลมหนาวดีกว่า เลิกเรียนเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืนพี่แล้วกัน”

พลอยแพ้น้ำเสียงอ่อนโยนเช่นนี้ จะกี่ครั้งก็ต้องยอมใจ 

“เอ่อ ก็ได้ค่ะแต่พี่ จะ หนาว...”

“แหม ก็มันห่วงนี่นา

“ไม่ต้องห่วงหรอกพลอย พี่อยู่กับความหนาวมาทั้งชีวิตแล้วล่ะ แค่นี้สบายมาก”  พี่ชายแสนดีส่งยิ้มให้

“รีบใส่เร็วเข้า” พลอยทำตามที่พี่เคนบอกอย่างว่าง่าย

“วันนี้ เดินกลับด้วยกันนะ” ถ้อยวาจาแสนสุภาพเอ่ยเชิญชวนเหมือนทุกวัน   “ก็บ้านพลอยกับบ้านพี่เคนอยู่ใกล้กันนี่นะ กลับด้วยกันก็ถือว่ามีเพื่อนคุยล่ะ...”  พยายามสะกดกลั้นความดีใจไว้ภายในไม่ให้แสดงออกทางหน้าตามากนัก

“ไปเร็ว อากาศมันหนาว” พี่เคนพูดก่อนเดินนำหน้าพลอยไป ถึงอาคารที่อยู่ใกล้ๆ ก็แยกย้ายไปเรียนตาม section ของแต่ละคน

 

หลังเลิกเรียน เราเดินออกประตูใหญ่ไปพร้อมกัน เมื่อมาถึงทางริมเชิงเขา แทนที่พี่เคนจะไปส่งพลอยที่บ้าน  กลับหันมาพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้พลอยยืนตะลึง

“แวะบ้านพี่ก่อนสิพลอย”

“เอลินบ่นคิดถึงเราน่ะ” พี่เคนขยายความเมื่อเห็นอาการงงงวยของพลอย

“ค่ะ พลอยก็คิดถึงเอลินอยู่เหมือนกัน” จบคำพูด พลอยรีบเดินตามพี่เคนไป ในใจนึกเป็นห่วง พี่เคนไม่มีเสื้อแจ๊คเก็ต เดี๋ยวจะหนาวจนไข้หวัดเล่นงาน  เดินมาได้สักพัก ความอบอุ่นจากฮีตเตอร์ก็บรรเทาความหนาวเย็นจากข้างนอกจนพลอยสบายตัวขึ้น

“ พี่พลอย!” เอลินกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา พลอยสวมกอดน้องสาวคนเดียวของพี่เคนด้วยความรักและเอ็นดูสุดหัวใจ

“เย็นนี้ดินเนอร์ด้วยกันนะคะ เอลินจะโชว์ฝีมือเองค่ะ” เด็กสาวเอ่ยชวนเสียงใส 

“จะทำอะไรให้พี่กินจ๊ะเอลิน”  พลอยถามยิ้มๆ

“ตามมาสิคะ...”  ว่าพลางจูงมือพลอยเข้าไปในครัว  ขณะที่พี่เคนแยกตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นสอง ไม่เปิดโอกาสให้พลอยได้คืนเสื้อแจ๊คเก็ตให้อย่างที่ตั้งใจ

 บรรยากาศทานมื้อเย็นเป็นไปอย่างราบรื่น พี่เคนถามถึงเรื่องการเรียนจากน้องสาว และเลยมาถามเรื่องของพลอยด้วย 

“เรียนมาจะครบปีแล้ว ติดขัดตรงไหนบ้างหรือเปล่า”

“เริ่มปรับตัวได้แล้วค่ะ ภาษาอังกฤษก็พอสื่อสารได้”

“จะว่าไป พลอยอยู่ที่ออสก็สนุกดีนะคะ ได้ท่องเที่ยวเมืองใหญ่ทั่วทุกรัฐ สนุกจนพลอยไม่อยากกลับเมืองไทยเลยล่ะค่ะ”

พี่เคนชะงักเมื่อได้ยินคำว่า “เมืองไทย” พลอยพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า  หรือว่า พี่เคนจะคิดถึงผู้หญิงคนนั้น คนรักของเขาที่อยู่ในเมืองไทย

เกิดอะไรกับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่นะ พี่เคนจะดูเศร้าไปทุกครั้ง ที่ใครก็ตามพูดถึงเมืองไทย หรือพูดถึงชีวิตการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนสมัยมัธยมของพี่เคน

“ต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม พลอยต้องระวังนะ อย่าให้ใคร มาหลอกเราได้ง่ายๆ”

“พี่เคน หมายถึงอะไรเหรอคะ” พลอยถามออกไปอย่างฉงนสนเท่ห์เต็มที

“พี่ก็แค่ เตือนๆเราไว้น่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่จะบอกว่า คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ รู้หน้าไม่รู้ใจ...”

“โดยเฉพาะ ถ้าเราจะมีคนรัก ต้องดูให้แน่ใจจริงๆว่าเขาจะไม่หลอก ไม่ทำร้าย ไม่ทำให้เราเสียใจ เพราะเราก็เหมือนน้องสาวของพี่”

“พี่ไม่อยากให้เราเจ็บ เหมือนที่พี่ชายคนนี้เคยเจ็บแทบจะขาดใจ”

ค่ะ พี่ชาย ทำไมพี่ต้องย้ำนักย้ำหนาด้วยคะ”

ได้แต่ตัดพ้อในใจ แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ “ในเมื่อพี่เขาเห็นเราเป็นแค่น้องสาว”

“อย่าคิดเกินเลยให้มากนักสิพลอย” เตือนตัวเองอยู่เสมอ พี่เคนคงไม่รู้

ทุกครั้งที่พี่เสียใจจากผู้หญิงที่ชื่อไข่มุก หัวใจของพลอยแทบจะแตกสลาย ทำไม ยัยไข่มุกมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายพี่  ถ้าพลอยมีโอกาสได้ดูแลพี่ เหมือนอย่างผู้หญิงคนนั้นเคยมี พลอยจะไม่ทำให้พี่ต้องเจ็บเป็นคำรบสอง

คิดมาถึงตรงนี้ พลอยต้องรีบดึงจิตใจตัวเองกลับมา ได้แค่นี้ ก็ดีแค่ไหนแล้ว เหตุการณ์ในวันนี้ มันทำให้พลอยเป็นสุขเกินคำอธิบาย  ปฏิเสธไม่ได้ว่าจริงๆแล้ว ก็แอบเข้าข้างตัวเองอยู่บ้าง “เอาเถอะ... เรามันเป็นแค่คนแอบรัก จะมีสิทธิ์หวังอะไรไปมากกว่านี้ล่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่พลอยได้อยู่ใกล้พี่ มีโอกาสดูแลบ้างในบางครั้ง พลอยก็มีความสุขแล้วค่ะ”

ความเงียบปกคลุมทุกตารางนิ้ว ทั้งโต๊ะอาหารเงียบกริบ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงส้อมกระทบจาน

“พี่เคนลองชิมนี่ดูสิคะ มันฝรั่งอบชีสฝีมือพี่พลอย” เสียงใสๆของเอลินทำลายบรรยากาศตึงเครียดให้ผ่อนคลายลง

“หือ! พลอยทำเองเหรอ” น้ำเสียงพี่เคนดูมีความสนใจและแปลกใจระคนกัน

“ค่ะ” พลอยตอบเสียงเบา เอลินจึงอธิบายต่อ

พี่พลอยรู้ว่าพี่เคนชอบมันฝรั่งอบชีส พี่พลอยเลยลองทำดู”

“ชิมหน่อยนะคะ เอลินขอรับประกันความอร่อยค่ะ”

“โฆษณาขนาดนี้ ไม่ชิมไม่ได้แล้ว...”

(ไรต์)

 

Kenzy sight

ผมไม่รู้แน่ชัดว่า น้องพลอยรู้ได้อย่างไรว่าผมชอบกินมันฝรั่งอบชีส รวมถึงรายละเอียดเล็กน้อยเกี่ยวกับตัวผม เอาเข้าจริง แม้แต่คนรักเก่าอย่างไข่มุก ยังไม่รู้เรื่องของผมเยอะขนาดนี้เลย ไม่แปลก เพราะผมคงไม่สำคัญกับเธอขนาดนั้น แต่ถึงยังไง ผมก็รักเธอมาก มากเกินกว่าจะโกรธหรือเกลียดเธอได้เพียงชั่วข้ามคืน

คำแรกของมันฝรั่งอบชีสฝีมือน้องพลอย มันช่างหอมกลมกล่อม ความเค็มของชีสเข้าเนื้อกับมันบดนุ่มฟูพอดิบพอดี

“ฝีมือใช้ได้นะ เนื้อมันเนียนๆ แผ่นชีสนุ่มๆ กับน้ำเกรวี่ข้นเต็มๆถ้วย แบบนี้แหละพี่ชอบ”

"แหม พี่เคนก็ชมเกินไป พลอยจะลอยแล้วนะคะ"

ผมแอบสังเกตเห็นลักยิ้มบนใบหน้าของน้อง ยิ้มนี้ช่างสดใสน่ารัก มองแล้วอดคิดถึงไข่มุกไม่ได้

"สงสัยซุบข้าวโพดของเอลินจะเป็นม่ายแล้วล่ะ"

เอลินพูดขึ้นเมื่อเห็นผมตักแต่มันฝรั่งของพลอย บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง  เมื่ออาหารบนโต๊ะหมดเกลี้ยง ผมเดินไปส่งพลอยที่บ้าน  ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบสองทุ่ม อากาศหนาวสะท้านจับใจ ถนนหนทางเงียบสงัด หากปล่อยให้น้องเดินกลับบ้านคนเดียวคงไม่ดีแน่

“เดี๋ยวพลอยคืนแจ๊คเก็ตให้พี่เลยนะคะ จะได้ใส่กลับบ้าน”

“ทีหลังอย่าลืมของตัวเองล่ะ”

“ไม่ลืมแน่นอนค่ะ งั้นพลอยเข้าบ้านก่อน  พรุ่งนี้เจอกันนะคะ”

รอจนน้องพลอยเดินขึ้นบันไดไปลับตา ผมก็เดินกลับไปที่บ้าน  รู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอย่างไรชอบกล ชะรอยไข้หวัดจะเล่นงานเข้าซะแล้ว...

 

    Ploy sight

 แปลกจัง วันนี้ไม่เห็นพี่เคนที่โรงเรียนทั้งวันเลย ก่อนจะออกจากประตูโรงเรียน บังเอิญได้พบเอลินพอดีจึงเดินเข้าไปหา

"เอลิน จะกลับบ้านแล้วเหรอ"

"ค่ะพี่พลอย...”

พอดีจะรีบไปเฝ้าไข้พี่เคน เขาไม่สบายมาก ไข้นี้ขึ้นสูงตลอดคืนเลยค่ะ"

พลอยตัดสินใจตามเอลินไปดูแลพี่เคน ความรู้สึกผิดท่วมท้นหัวใจ เป็นห่วง กลัวพี่เขาจะเป็นอะไรมาก พลอยเงียบตลอดทาง จนกระทั่งถึงบ้านไม้ยกพืนสูง ทันทีที่เห็นพี่เคนนอนซมเพราะพิษไข้อยู่บนเตียง ขาทั้งสองข้างของพลอยก็สั่นไหว คล้ายจะทรงตัวไม่อยู่

"ฝากดูแลด้วยนะคะ เดี๋ยวเอลินไปอุ่นซุปก่อน"

"ได้จ้ะ"

พลอยเดินไปนั่งโซฟาบุนวมริมประตู รอจนเอลินหายเข้าครัวไปแล้ว พลอยจึงเริ่มพูดกับร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง 

“พี่เคน พลอยขอโทษนะคะ เพราะพลอยลืมเสื้อแจ๊คเก็ตเมื่อวานก่อน  พี่เลยต้องไม่สบายแบบนี้”

“มุก มุกมาหาเคนเหรอ เคนคิดถึงมุกมากนะ เราสองคน กลับมาคบกันเหมือนเดิมได้มั้ย”

“ไข่มุก ยอดรัก ยอดดวงใจของเคน”

ถ้อยวาจาพร่ำเพ้อยามไร้สติควบคุมทำหัวใจพลอยหล่นวูบ เจ็บไปถึงทรวงใน บาดลึกจนสุดจะกลั้นน้ำตาไหว  ยิ่งตอกย้ำตัวเองให้รู้ว่า

“เรามันก็แค่คนแอบรัก ไม่มีสิทธิ์คิดแทนที่ใคร”

“หนาว หนาวเหลือเกิน มุก เคนหนาว”

น้ำตาเจ้ากรรมไหลพรั่งพรูจากสองตาของพลอย “พี่คงไม่รู้ ว่าพลอยเจ็บมากสักเพียงใด”

“ทำไมคะ ทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายพี่ ทำไม พี่ยังรักเธออยู่  เธอโชคดีมากนะคะ ที่มีคนรักและภักดีถึงเพียงนี้”

“มุก  มุกมาได้ไง...” เปลือกตาของพี่เคนค่อยกระพริบถี่ๆ  แม้ยามรู้ตัวแล้ว พี่เคนยังเห็นพลอยเป็นพี่ไข่มุกอยู่นั่นเอง “เฮ่อ” ได้แต่ลอบถอนใจเบาๆ ตัดสินใจเดินไปยืนข้างเตียง ยกมือขึ้นแตะหน้าผากคนป่วย

“ตัวร้อนจี๋เลย เช็ดตัวหน่อยนะคะ”

“ไม่ อย่าทิ้งเราไปอีกนะมุก” พี่เคนจับแขนพลอยไว้แน่น บีบมั่นไว้อย่างนั้นจนแขนพลอยเริ่มจะปวดหนึบ

“ปล่อยค่ะพี่เคน พลอยจะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้”

พี่เคนเริ่มคลายมือออกจากท่อนแขน จ้องหน้าพลอยอยู่นานก่อนส่งเสียงถาม

“พลอย เรามาตั้งแต่เมื่อไร”

พลอยมาพร้อมเอลินค่ะ”  ว่าแล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

“น้องสาวพี่เตรียมซุปอยู่ในครัว  ถ้าพี่อยากพบ เดี๋ยวพลอยไปตามให้  เสร็จแล้วพลอยก็จะกลับค่ะ”

“เดี๋ยวก่อนพลอย  อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ  พี่...”

“เขาก็แค่พูดเพราะอารมณ์ว้าเหว่น่ะ อย่าไปสนใจเลย...”  เตือนตัวเองอย่างนั้น ทว่าจิตใจไม่ยอมฟังเสียง  ความโกรธ ความน้อยใจที่มีเมื่อครู่พลันจางหาย  กลายเป็นความห่วงใยเข้ามาแทนที่

“พลอยต้องดูแลพี่สิคะ”

พลอยหันหลังเดินออกจากห้องคนป่วย สวนทางกับเอลินที่เข้ามาดูพี่ชายของเธอ  เปิดน้ำอุ่นจากอ่างแก้ว รองใส่กะละมังพอให้ท่วมฝ่ามือ เสร็จแล้วค่อยกลับเข้ามาในห้อง

เห็นพลอยเดินถือกะละมังน้ำอุ่นผ่านประตูมา เอลินก็เอ่ยแซวว่า

“เช็ดตัวหน่อยนะคะ” “ได้พยาบาลดีแบบนี้ พี่เคนต้องหายเร็วแน่ๆเลยค่ะ”

เราสองคนอยู่เฝ้าไข้จนพี่เคนหลับ เอลินจึงชวนพลอยออกมาคุยหน้าห้อง

“พี่พลอยคะ เอลินมีเรื่องจะถามค่ะ  แต่พี่พลอยต้องตอบเอลินตรงๆนะคะ”

พลอยพยักหน้ายิ้มๆ  เอ่ยถามเอลินเสียงเบ่าว่า

“อะไรเหรอจ๊ะ”

“พี่พลอย รู้สึกดีกับพี่เคนใช่มั้ยคะ”

“เอ่อ คือ พี่...” พลอยอึกอัก ไม่รู้จะตอบอย่างไรถูก  เรื่องความรู้สึกของหัวใจมันห้ามกันไม่ไหว  อยากจะหลีกเลี่ยงไม่พูดถึง หากเอลินพูดดักทางไว้ก่อน

“ไม่ต้องปิดเอลินหรอกค่ะ เราเป็นผู้หญิงด้วยกัน เอลินดูออกว่าพี่พลอย มีความรู้สึกพิเศษกับพี่เคน”

พลอยเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจถามเอลินออกไป

“เอลินรู้จักผู้หญิงจากเมืองไทยที่ชื่อไข่มุกมั้ยจ๊ะ”

“อ๋อ รู้จักค่ะ  ข่าวว่าเพิ่งเลิกกับพี่เคนไม่นานหรอก”

“ทำไมถึงเลิกกันล่ะจ๊ะ”  พลอยอยากรู้

“เอลินก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกค่ะ  พักหลังๆไม่ค่อยเห็นพี่เคนรับจดหมายจากพี่ไข่มุกเลย”

มีอยู่วันนึง เอลินแอบเสียมารยาทนิดหน่อย... พี่พลอยอย่าบอกพี่เคนนะคะ เดี๋ยวพี่เขาจะโกรธเอา”

“ไม่บอกหรอกจ้ะ เล่ามาเถอะ”

“ข้อความในจดหมาย เขียนมาเป็นเชิงตัดความสัมพันธ์ค่ะ เหมือนพี่ไข่มุกจะมีหน้าที่บางอย่าง และมีใครอีกคนอยู่ที่เมืองไทย”

“เอลินเห็นใจพี่เคนนะคะ ตั้งแต่ได้รับจดหมายฉบับนั้น พี่เคนไม่ค่อยร่าเริงเหมือนที่เคยเป็น”

“ดีกว่าเดิมนิดเดียว คือไม่ค่อยติดไอแพ็ทแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่คบกับพี่ไข่มุก ไปไหนทีเป็นต้องมีไอแพ็ทตลอดค่ะ” 

“เป็นอย่างนี้นี่เอง”

เอลินทำให้พลอยพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้  และมีผลต่อการตัดสินใจอะไรบางอย่างด้วย ยิ่งคิดยิ่งแน่ใจ พลอยต้องทำอะไรสักอย่าง  อะไรสักอย่างที่จะนำความสบายใจมาถึงตัวพลอยกับพี่เคน  แบบว่าไม่มีใครต้องเจ็บอีกต่อไป

“ขอบใจมากนะจ๊ะเอลิน ระหว่างนี้ พี่ฝากเอลินดูแลพี่เคน”

“คุยกับพี่เคนเยอะๆนะ พี่เขาจะได้ไม่เหงา ไม่ต้องเสียใจมาก”

“ยังไงกันคะ” เสียงเอลินเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“พี่มีเรื่องสำคัญต้องทำจ้ะ” พลอยอธิบาย

“พี่อาจไม่ได้มาที่นี่พักใหญ่เลยแหละถ้าพี่เคนอาการดีขึ้นแล้ว โทรบอกพี่ด้วยนะจ๊ะ”

“ยิ่งพูดยิ่งไม่เข้าใจ พี่พลอยจะไปไหนคะ”

“พี่จะไปทำธุระนิดหน่อยน่ะจ้ะ ไว้เสร็จแล้ว พี่จะบอกเรานะ”

“บอกตอนนี้เลยไม่ได้เหรอคะ” เอลินประท้วง พลอยหัวเราะเบาๆก่อนตอบ

“ไม่ได้หรอกจ้ะ รอให้พี่มาบอกเอลินพร้อมความสุขของพี่เคนดีกว่า”

 

แม้ว่าน้องเอลินจะไม่เข้าใจกับสิ่งที่พลอยพูด แต่เธอก็ไม่ซักไซ้ต่อ พลอยโล่งใจ  เพราะไม่ต้องหาข้อแก้ตัวหรือคำพูดใดๆมาอธิบาย

เมื่อตัดสินใจแล้ว วันต่อมา พลอยส่งจดหมายไปเมืองไทย จ่าน่าซองถึงพี่ไข่มุก ที่อยู่ก็ได้มาจากจดหมายที่พี่ไข่มุกเขียนมาให้พี่เคนนั่นแหละ

พลอยขอจดหมายฉบับนั้นกับเอลินมาเอง เพื่อความสุขของคนที่เรารัก ต่อให้ต้องเจ็บ ก็ไม่เป็นไร พลอยปลอมตัวเป็นพี่เคนในจดหมาย พี่ไข่มุกเขียนมาขอโทษ บอกว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ แต่เธอไม่เคยลืมพี่เคนเลย

พลอยพยายามหาทางจะช่วยพี่ทั้งสองให้กลับมารักกันอีกครั้ง   แต่หนทางดูจะมืดมนเหลือเกิน เขียนจดหมายตอบกันไปมาหลายฉบับ  แต่ก็ไม่มีแววที่พี่ไข่มุกจะคืนดีกับพี่เคนเลย จดหมายฉบับสุดท้าย พี่ไข่มุกเขียนบอกชัดเจนว่า

“อย่าติดต่อมาอีกเลยนะเคนซี่ ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ จริงๆมุกรักเคนซี่มาก แต่เราต่างกันเกินไป

เคนซี่อยากมีชีวิตเรียบง่าย อิสระกับการเดินทาง แต่มุกอยากได้ความสวยหรูในงานปาร์ตีแสนสนุก จุดนี้แสดงให้เห็นแล้วว่า เราไม่อาจคบกันต่อไปได้ ทั้งที่ใจยังรักกันอยู่”

“เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น แต่จะทำยังไงได้ ความรักระหว่างเรามันเกิดจากอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าเหตุผล จนมาถึงจุดหนึ่งซึ่งเราไม่อาจกลับไปแก้ไข รอยจูบแสนหวานที่เธอมอบให้ กับความหลังครั้งเก่าช่วงวัยมัธยม มุกไม่เคยลืม แม้วันนี้เราจะไม่ได้ยืนข้างกัน แต่ขอให้รู้ไว้ว่า เธอจะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป”

(เคนซี่ แมคเคนซี่)

อ่านจบ พลอยน้ำตาร่วงแบบไร้การควบคุม ความสงสารเห็นใจเริ่มก่อตัวขึ้นเงียบๆ “โธ่! พี่เคน พลอยจะช่วยให้พี่คลายทุกข์ได้อย่างไรหนอ”

 

    Kenzy sight

หลังจากพลอยมาเฝ้าไข้ผมวันนั้น ผมก็ไม่ค่อยได้เจอเธออีกเลย ที่โรงเรียน เจอกันเธอก็หลบหน้า ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้เธอโกรธหรือเปล่า 

“เอลิน พักนี้เจอพี่พลอยบ้างมั้ย”  ผมตัดสินใจถามน้องสาวในวันหนึ่ง

“ไม่เจอค่ะ  ล่าสุดที่คุยกัน พี่พลอยบอกว่ามีธุระสำคัญต้องทำ”

“อีกสักระยะนึงถึงจะมาหาพวกเราค่ะ”

“ธุระอะไร” ผมตั้งคำถาม แต่ก็ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน

ข้อสงสัยของผมถูกไขให้กระจ่างในเย็นวันหนึ่ง หลังเลิกเรียนวันนั้น เพื่อนของพลอยมาบอกผมว่าพลอยไม่สบายมาก ผมจึงชวนเอลินไปเยี่ยมที่บ้าน

“ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยม”

“ไม่เป็นไรหรอก ตอนพี่ไม่สบาย เราเป็นฝ่ายไปดูแลพี่ กินข้าวกินยาแล้วใช่มั้ย”

“กินแล้วค่ะ” พลอยตอบเสียงแหบแห้ง  เอลินถือถุงอาหารเข้ามาแล้วพูดว่า

“วันนี้พี่เคนทำข้าวต้มกุ้งสูตรครัวไทยมาฝากด้วย พี่พลอยเก็บไว้กินมื้อกลางวันนะคะ”

“ไม่ยักรู้ ว่าพี่เคนทำอาหารไทยเป็นด้วย”

“เปิดดูจาก youtube ทั้งนั้นแหละ”

“แต่ว่า พี่ตั้งใจทำให้พลอยนะตอบแทนที่เราเคยดูแลพี่ตอนไข้หนัก”

“แล้วนี่เราหายไปไหนมา ทำไมพี่ไม่เจอเราเลย” พี่เคนวกเข้าประเด็นที่ค้างใจ

“ “พลอยมีธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ” อุตส่าห์ตอบเลี่ยงๆ แต่พี่เคนยังซักต่อ

“ธุระมากถึงกับเจอพี่ไม่ได้เชียวเหรอ”

“พี่เคนคุยกับพี่พลอยไปก่อนนะคะ เอลินจะไปอุ่นข้าวต้ม”

เอลินเดินคล้อยหลังไปไม่ทันไร พลอยก็หลับตาลงเพราะเหนื่อยเพลีย

ผมเดินสำรวจรอบห้อง แล้วก็ไปเจอกองจดหมายอยู่บนหัวเตียงของเธอ “ขอโทษนะพลอย”

ผมถือวิสาสะอ่านจดหมายในกองนั้น ปรากฏว่า มันเป็นจดหมายที่พลอยเขียนคุยกับไข่มุก โดยที่พลอยสมมุติตัวเองว่าเป็นผม ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วยนะ 

ไม่ได้ล่ะ เป็นตายร้ายดียังไง ผมต้องรู้ความจริงวันนี้ เอลินกลับเข้ามาแล้ว ผมก็เริ่มซักไซ้ไล่เลียงทันที  รู้ว่าเรื่องนี้ น้องสาวอาจมีส่วนรู้เห็นเป็นใจด้วย จดหมายตัดความสัมพันธ์จากไข่มุก ผมไม่ได้เก็บไว้นี่นา 

“เอลิน บอกมาเดี๋ยวนี้ จดหมายนั่นไปอยู่กับพลอยได้ยังไง”

“โธ่! พี่เคน ไม่ต้องเครียดไปหรอกค่ะ” เอลินพยายามหาทางเลี่ยง แต่ผมยื่นคำขาด

“เรื่องนี้พี่จริงจังนะเอลิน พูดมาให้หมด”

“เรื่องมันก็มีอยู่ง่ายๆเลยค่ะ...”

“ถ้าพี่เคนสังเกต ก็จะรู้ว่าพี่พลอย ชอบพี่”

“อะไรนะ...”

“จริงๆนะคะ” เอลินยืนยันเสียงเข้ม

พี่เคนลองคิดดูดีๆสิคะ ตอนพี่ทะเลาะกับพี่ไข่มุก คนที่อยู่ข้างๆพี่ตลอดก็คือพี่พลอย”

“วันที่พี่ไม่สบาย พี่พลอยก็รีบมาดูแลจนหายดี”

ลองนึกทบทวนดู เห็นจริงตามที่น้องสาวบอก “พลอย เราไม่น่าทำแบบนี้เลย” ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าใครรักผมจริง

ความรักระหว่างผมกับมุก มันคงไม่มีความหมายอะไร เมื่อความจำเป็น หรือเหตุผลอะไรต่างๆนาๆที่มุกอ้างมาทั้งหมด ทำให้เราสองคนต้องจบความสัมพันธ์ลง

แม้ว่าผมจะรักเธอมากแค่ไหน แต่ก็ต้องยอมรับความจริง ว่าเราไปกันไม่ได้ คงเป็นเพราะความรักของเราสองคนมันเปื้อนบาปไปแล้ว

จริงอยู่ ที่ผมไม่ได้รักน้องพลอยมาก่อน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นในทุกครั้งที่เราเจอกัน เรื่องความรัก ไม่มีใครแทนใครได้ ผมไม่คิดจะให้พลอยมาแทนมุกหรอก เพราะถ้าพลอยรู้ เธอต้องเสียใจมากแน่ๆ  ผมจะพยายามรักเธอ ให้ได้มากเท่ากับที่เธอรักผม มันต้องมีสักวัน ผมจะรักเธอเต็มหัวใจ

Ploy sight

พลอยตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นท่าทีที่พี่เคนมีต่อพลอย สัมผัส คำพูด การกระทำ มันช่างแสนดีจนอดหวั่นไหวไม่ได้

“รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย”

“ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ”

“พี่เตรียมข้าวต้มไว้ให้เราด้วย กินสิ เดี๋ยวจะเย็นไม่อร่อย”

พลอยลุกขึ้นนั่ง ค่อยๆตักข้าวต้มเข้าปากช้าๆ มีพี่เคนคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ

“พี่อยากทำอะไรเพื่อพลอยบ้าง เราทำเพื่อพี่มาหลายเรื่องแล้ว”

นึกฉงนกับคำพูดเมื่อครู่ เหมือนพี่เคนจะอ่านความคิดพลอยออก เขาจึงรีบพูดไขข้อกังขา “ก็จดหมายบนหัวเตียงนั่นไง”

มองตามมือที่ชี้ไปยังกองจดหมายบนหัวเตียงหัวใจพลอยหล่นวูบทันที

“เอ่อ พี่เคนคะ  พลอยขอโทษ”

“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก แต่ต่อไป ห้ามทำแบบนี้อีกนะ”

“พี่ไม่โกรธพลอยเหรอคะ” พลอยถามเสียงสั่น สองแขนของพี่เคนโอบร่างพลอยไว้หลวมๆ

“ไม่เลย พี่ต้องขอบคุณเราด้วยซ้ำ ที่ทำให้พี่รู้ว่า เราน่ะ รักและเป็นห่วงพี่จากใจจริง”

ฟังพี่เคนพูดแล้ว หัวใจพลอยเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าร้อนผ่าว มือไม้เย็นเฉียบ เล่นอะไรของพี่เขานะ ได้แต่บ่นอุบในใจ

“ไม่ต้องเขินหรอก ขอบใจนะ ที่ทำเพื่อพี่มาตลอด”

“ต่อไปนี้ พี่จะขอดูแลพลอยบ้าง”

“แล้ว พี่มุกล่ะคะ” ถามเพื่อความแน่ใจ  พี่เคนยืนยันว่า

“เรื่องระหว่างพี่กับมุก มันจบไปแล้ว และไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป”

ดีใจก็ดีใจนะ แต่ความกลัวยังค้างใจอยู่

“พี่เคนแน่ใจแล้วเหรอคะ ว่าพลอยคือคนที่พี่รักจริงๆ”

“พี่ยอมรับก็ได้ ว่าพี่ยังรักมุกอยู่ แต่ถ้าพลอยให้โอกาสพี่ สักวัน พี่จะยกให้พลอยคนเดียวทั้งหัวใจ”

พลอยไม่รู้หรอกว่า การตัดสินใจครั้งนี้ จะทำให้หัวใจปวดร้าวสักเพียงใด แต่จะขอตามใจตัวเองสักครั้ง แม้ว่าพี่เคนจะไม่มีวันลืมพี่มุกได้ แต่พลอยจะใช้หัวใจทั้งดวง ดูแล และทำในสิ่งที่คนรักควรจะทำให้กัน 

“พี่เคนไม่จำเป็นต้องลืมพี่มุกเพื่อพลอยหรอกค่ะ แค่พลอยมีโอกาสได้ดูแลพี่ มันก็เป็นความสุขมากพอแล้ว”

“ขอบคุณสำหรับวันนี้ และที่ผ่านมาในทุกๆวันนะคะ”

เมื่อเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เราก็ต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด  ถึงแม้ว่าพลอยจะเป็นเพียงเงาในใจของพี่เคน หรือจะเป็นตัวแทนของพี่มุกไปตลอดชีวิต พลอยก็ยอมโดยไม่มีข้อแม้  ชีวิตของพลอยต่อจากนี้ ขอยกให้พี่เคนเป็นผู้จัดการ ตราบนานชั่วฟ้าดินสลาย