ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 7

กำหนดวันคลอดได้มาถึง โกโกะที่เหงื่อโทรมกายกรีดร้องครั้งสุดท้ายด้วยน้ำตาที่ไหลริน เสียงทารกร้องไห้จ้าทำเอารอยยิ้มของทุกคนในบริเวณนั้นปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าที่เคยเคร่งเครียด ไม่กี่อึดใจต่อมา เสียงของหมอตำแยก็เอ่ยขึ้นอย่างสั่นเครือด้วยความตื่นเต้นยินดีที่ท่วมท้นเข้ามาในทรวงอก

"ลูกชายเจ้าค่ะ ท่านหญิง" โกโกะแววตาวูบขึ้นเป็นประกาย นางยิ้มออกมาด้วยความยินดีถึงที่สุด

ในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในบริเวณปราสาทชั้นต้น ไดเมียวอิซามุกำลังนั่งดูรายงานจากหนังสือเล่มใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะไม้เตี้ยๆ สีเข้ม ทันใดนั้นเอง พ่อบ้านมาซาโตะก็ขออนุญาตเข้ามาในห้อง เขาคุกเข่านั่งลงบนเสื่อทาทามิสีอ่อนแล้วรีบเอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความเคร่งขรึมเอาไว้ตามแบบฉบับของซามูไรชั้นสูง

"ท่านฮิโรมาสะ ได้บุตรชายขอรับ" อิซามุได้ฟังเช่นนั้นก็ไม่เอ่ยถ้อยคำใดออกมา เขาพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงรับรู้

ฮิโรมาสะนั่งกอดทารกน้อยเอาไว้ในอ้อมอกด้วยความรัก ดวงตาคมคายจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นด้วยความเอ็นดูที่เต็มเปี่ยมอยู่ในแววตา โกโกะที่นอนอยู่บนฟูกสีขาวยิ้มออกมาบางๆ กับภาพตรงหน้า หัวใจที่เคยเจ็บช้ำจนเป็นแผลลึกของนางกำลังถูกสมานอย่างช้าๆ ด้วยความรักของฮิโรมาสะที่ยังคงมีให้กับนางเหมือนดั่งเช่นวันวานที่แสนหวาน ค่ำคืนนี้ฮิโรมาสะตั้งใจจะมาอยู่กับนางและลูก ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่คืนสั้นๆ แต่มันก็มีความหมายมากมายเหลือเกินสำหรับโกโกะที่รักคนตรงหน้าจนสุดหัวใจ

"ข้าคิดชื่อออกแล้วล่ะ... ข้าจะตั้งชื่อว่า 'คิโยชิ' " โกโกะยิ้มบาง นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าเล็กน้อยแต่ก็แฝงไปด้วยความอบอุ่นภายในหัวใจ

" 'ความบริสุทธิ์' หรือเจ้าคะ" ฮิโรมาสะยิ้มอย่างอ่อนโยนไปทั้งดวงตา

"ใช่… ความรักอันบริสุทธิ์ที่ข้ามีต่อเจ้ายังไงล่ะโกโกะ" โกโกะได้ฟังเช่นนั้น หัวใจก็สั่นไหวขึ้นมาอีกคราจนแทบจะหลอมละลายด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียวที่เขาเอ่ย คนตรงหน้ายังคงทำให้นางตกหลุมรักได้อีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอบตาสวยร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างมิอาจห้าม น้ำตาใสรื้นขึ้นในดวงตากลมโตที่กำลังจ้องมองไปยังชายหนุ่มกับลูกน้อยของตนที่อยู่เคียงข้างกันไม่ห่างแม้เพียงเสี้ยววินาที

โกโกะขอเลี้ยงคิโยชิเองโดยมีสาวใช้คนหนึ่งคอยติดตามดูแลอยู่ตลอดเวลา สาวใช้ผู้นี้ก็ยังคงเป็นเหมือนสาวใช้คนอื่นๆ ตรงที่นางไม่ได้สรรเสริญเทิดทูนโกโกะเท่าใดนัก แต่ต้องจำใจมารับใช้เพราะคำสั่งที่ขัดขืนไม่ได้ของฮิโรมาสะ

บ่ายวันหนึ่งที่สายลมพัดเย็นสบาย กลีบดอกไม้สีชมพูอ่อนปลิวมากับสายลมเบาๆ ราวกับฉากในเทพนิยาย โกโกะพาลูกน้อยออกมาเดินชมทุ่งดอกบ๊วยที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งไปทั่วทั้งบริเวณ สาวใช้จัดการปูผ้าสะอาดลงบนพื้นหญ้าเพื่อเป็นที่รองสำหรับนั่ง เสร็จแล้วก็หันไปจัดการกับตะกร้าขนมและของใช้ที่จำเป็นสำหรับเด็กอ่อนที่นางแบกมาด้วย

โกโกะอุ้มคิโยชิเข้าไปใกล้กับดอกบ๊วยที่ปลายกิ่งโน้มลงมาต่ำพอที่จะเอื้อมเข้าไปสัมผัส คิโยชิหัวเราะเอิ้กตามประสาเด็กเรียกรอยยิ้มจากผู้เป็นแม่ได้อย่างง่ายดาย หัวใจของนางพองโตทุกครั้งที่มองเข้าไปในดวงตาคู่ใสของเด็กชายที่อนาคตคงจะกลายเป็นหนุ่มกล้าหาญ เฉกเช่นเดียวกับพ่อของเขา

ทันใดนั้นเอง ดวงตากลมโตก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังเดินมาจากทางปราสาทชั้นกลาง สายตาของนางวูบไหวในทันที หัวใจดวงน้อยสูบฉีดเต้นแรง เลือดในกายเย็นเฉียบราวกับมีน้ำแข็งเข้ามาเกาะกุม หญิงงามที่อยู่ในชุดของชนชั้นสูงและใบหน้าอันงดงามเหนือใครเทียบเทียมทำให้โกโกะรู้สึกถึงความอิจฉาของตนที่เก็บซ่อนอยู่ในส่วนลึกที่สุดของดวงใจ พุ่งขึ้นมาจนใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าว

อากาเนะที่เดินตรงมาทางนี้ทำให้โกโกะตัดสินใจส่งคิโยชิให้กับสาวใช้อย่างเบามือ ท่านผู้นี้หรือคืออากาเนะ โกโกะคิดพลางพินิจดูร่างบอบบางที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยดวงใจที่สับสนปนเปกันไปหมด ทั้งความต่ำต้อยด้อยค่าของตนและความรู้สึกเจ็บช้ำที่ยังคงแล่นแปลบเข้ามาในกลางดวงใจอยู่ทุกคืนวัน นางเพิ่งเคยเห็นอากาเนะเป็นครั้งแรกแม้ว่าการอภิเษกจะผ่านมาแล้วเนิ่นนานหลายเดือน

อากาเนะที่เดินเข้ามาใกล้ทำให้โกโกะหลบสายตาลงต่ำแทบจะในทันที นางยืนเก้ๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูก สาวใช้สองสามคนที่เป็นผู้ติดตามของอากาเนะมองโกโกะตั้งแต่หัวจรดเท้า พวกนางพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุดแต่แววตาคู่นั้นฉายความดูแคลนออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจจนมิอาจปิดบังได้หมด อากาเนะยิ้มบาง รอยยิ้มราวกับนางสวรรค์ที่ลงมาจุติยังโลกมนุษย์ทำให้ดวงใจของโกโกะรู้สึกเหมือนโดนมีดแหลมคมกรีดลงบนแผลเดิม นางสวยสง่าเช่นนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ท่านฮิโรมาสะจะชอบพอและพึงพอใจที่จะอยู่ด้วย ไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น น้ำเสียงเพราะพริ้งก็เอ่ยถามขึ้น

"นี่คือคิโยชิ ลูกชายของท่านฮิโรมาสะใช่หรือไม่" สาวใช้ที่อุ้มคิโยชิอยู่ในอ้อมอกรีบเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ช่างแตกต่างกับเวลาที่นางคุยกับโกโกะราวฟ้ากับเหว

"ใช่เจ้าค่ะ ท่านหญิงอากาเนะ" โกโกะยืนนิ่งเงียบ ได้แต่มองพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนที่กำลังลู่สายลมเย็นที่พัดมาอย่างนุ่มนวล โกโกะไม่ใคร่อยากมองหน้าของอากาเนะผู้ที่มีบารมีสูงส่งกว่านางในทุกด้านทั้งในชาตินี้และคงจะเป็นชาติหน้าด้วย อากาเนะยิ้มบาง มองเด็กน้อยที่ยังไม่รู้ประสา

"น่ารักจังเลย ช่างละม้ายคล้ายกับท่านฮิโรมาสะ" เหล่าสาวใช้ในที่นั้นต่างหัวเราะสรวลเบาๆ กับคำพูดของผู้เป็นนายเหนือหัว ยกเว้นแต่เพียงโกโกะที่แววตาคู่สวยนั้นหม่นลงเล็กน้อย อากาเนะค่อยๆ ย่อตัวลงพลางเอ่ย

"ข้าขอลองอุ้มหน่อยได้ไหม" สาวใช้ที่อุ้มคิโยชิอยู่รีบหยัดตัวลุกขึ้นในทันที มือขาวอ่อนนุ่มของอากาเนะที่กำลังจะแตะถึงตัวของคิโยชินั้นทำให้อารมณ์โทสะพุ่งขึ้นวูบ โกโกะที่ขาดสติไปชั่วครู่ปัดมือของอากาเนะออกอย่างแรงจนทำให้นางเซไปด้านข้างเล็กน้อย อากาเนะร้องครางออกมาเบาๆ ด้วยความตกใจและความเจ็บที่แผ่ซ่านไปทั้งข้อมือเล็ก

'เผี๊ยะ!' ใบหน้าสวยของโกโกะชาวาบขึ้นด้วยฝ่ามือของผู้ติดตามที่ตบฉาดเข้าบนแก้มขาว โกโกะทรุดลงไปกับพื้นในทันที ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วทั้งซีกหน้าย้อนกลับลงมาที่ดวงใจ ขอบตาสวยร้อนผ่าวพลันสติก็กลับคืนมาทั้งหมด

"กล้าดีเช่นไรมาแตะต้องท่านหญิงอากาเนะ!" เสียงตวาดดังขึ้นอย่างไม่มีความเมตตาปราณีอยู่ในน้ำเสียงเลยแม้แต่น้อย อากาเนะรีบเอ่ยห้ามในทันที

"พอเถอะ ข้าเสียมารยาทเองที่ไม่รอให้โกโกะอนุญาตก่อน" คำว่า 'โกโกะ' ไม่ใช่ 'ท่านโกโกะ' หรือ 'ท่านหญิงโกโกะ' สรรพนามที่อากาเนะกล่าวเรียกนางเมื่อครู่ ยิ่งตอกย้ำว่านางยังคงเป็นคนต่ำต้อยในสายตาของเหล่าตระกูลสูงส่ง แม้ว่านางจะให้กำเนิดบุตรชายแก่ท่านฮิโรมาสะ มันก็ไม่มีความหมายใดๆ เลยแม้แต่น้อย โกโกะได้แต่เก็บความชอกช้ำเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของดวงใจแล้วตัดสินใจรีบคุกเข่า ค้อมศีรษะจนแทบจะติดพื้นที่เย็นเฉียบ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของการไม่รู้ที่ต่ำที่สูงของตน

"ข้าน้อยต้องขออภัยท่านหญิงอากาเนะ หากท่านหญิงต้องการสัมผัสคิโยชิ ก็เชิญได้แต่ตามต้องการเลยเจ้าค่ะ" อากาเนะมองโกโกะด้วยแววตาที่ไม่อาจคาดเดา นางยิ้มบางราวกับไม่ถือโทษโกรธเคืองใดๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

"ท่านพ่ออิซามุบอกว่าเมื่อคิโยชิเริ่มเติบโตจำเป็นต้องให้ข้าช่วยสอนเขาในการปฏิบัติตัวตามธรรมเนียมของตระกูลชั้นสูง หลังจากนี้ข้าคงจะต้องมาพบคิโยชิบ่อยขึ้น หวังว่าเจ้าจะไม่ว่าอะไรนะ โกโกะ" โกโกะสายตาสั่นคลอน นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเพราะดวงใจกำลังถูกบีบคั้นขึ้นมาอีกครั้งจากมือที่มองไม่เห็น

"เจ้าค่ะ ขอท่านหญิงช่วยเมตตาคิโยชิ… ลูกของข้ากับท่านฮิโรมาสะด้วยเจ้าค่ะ" อากาเนะสายตาวูบไหวกับคำย้ำที่ว่าเป็นลูกของฮิโรมาสะ ผู้ซึ่งเป็นสามีของนาง ความไม่พอใจปะทะขึ้นวูบในทรวงอก อากาเนะพยายามทำใจให้นิ่งแม้บัดนี้มันกำลังถูกเปลวเพลิงแผดเผาขึ้นมาดื้อๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ

"แน่นอนโกโกะ ข้าจะเมตตาคิโยชิ เพราะลูกของท่านฮิโรมาสะก็เปรียบเสมือนกับเป็นลูกของข้าอีกคน" ว่าแล้วก็อุ้มเอาคิโยชิขึ้นมาแนบอกในทันที นางเอ่ยต่อด้วยความเย็นชาที่มีแฝงอยู่ในน้ำเสียง

"ถ้าเช่นนั้น วันนี้ข้าขออยู่กับคิโยชิได้หรือไม่" โกโกะน้ำตารื้นเพราะในใจรู้ว่ากำลังจะโดนพรากลูกไป นางค่อยๆ พยักหน้าแล้วเอ่ยบอก

"ได้เจ้าค่ะ" สิ้นสุดคำอนุญาต อากาเนะหันไปหาสาวใช้ของโกโกะที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่บนพื้นผ้าอ่อนนุ่ม ร่างบางเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงที่มีอำนาจเหนือกว่า

"เก็บของแล้วตามข้ามา" สะบัดหน้าพรืดพร้อมกับโอบอุ้มเด็กชายตัวน้อยที่กำลังมองหน้าของนางปริบๆ อยู่ในอ้อมกอด สาวใช้กุลีกุจอ รีบเก็บของเดินตามอากาเนะไปอย่างรวดเร็ว โกโกะมองตามทุกคนที่เดินเข้าไปในปราสาทชั้นกลางจนลับสายตา น้ำตาใสเอ่อล้นขึ้นจนเต็มดวง ไหลรินลงมาบนแก้มขาวอย่างเงียบๆ มีก็เพียงแต่เสียงนกและสายลมอ่อนโยนเท่านั้นที่คอยปลอบประโลมจิตใจของหญิงสาวท่ามกลางสวนดอกบ๊วยที่ยังคงบานมิรู้โรย