"ผีหลอนแห่งตอนเหนือไทย" ตำนานภูตผีทางภาคเหนือ ที่คุณอ่านแล้วอาจต้องเก็บไประแวงยามกลางคืน

ความเชื่อมีแฝงอยู่ในทุกมุมทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นในแง่ดีหรือร้าย ภูต ผี หรือปีศาจ เทพเทวาต่างๆ ซึ่งแม้โลกของเราจะย่างกลายเข้าสู่ยุคที่วิทยาศาสตร์ก้าวหน้าจนพิสูจน์อะไรได้มากมาย หากแต่เรื่องหนึ่งที่ยังตกเป็นความลึกลับ และวิทยาศาสตร์ยังไม่อาจพิศูจน์ทราบได้แน่ชัด ก็คือเรื่องภูตผีวิญญาณร้ายเหล่านี้นี่เอง

ดังนั้นโอกาสนี้ ดิฉันจึงได้นำเรื่องเล่าเกี่ยวกับความเชื่อเรื่องภูตผี และวิณยาณร้ายแห่งแดนเหนือของประเทศไทยเรามาเล่าสู่ท่านผู้อ่านกันค่ะ บางตัวท่านอาจจะเคยรู้จักพวกเขากันมาบ้างแล้ว แต่บางท่านอาจจะยังไม่รู้จัก บัดนี้ ดิชั้น ได้ยกตำนานความหลอนมาเสริฟทุกท่านถึงหน้าจอแล้วค่ะ

ผีกะ

ผีกะ ที่เราจะพูดถึงต่อจากนี้ไม่ใช่ผีกะสือที่มีไฟลอยไปลอยมานะคะ แต่เป็นผีกะอันเป็นตำนานที่ถูกปกปิดของภาคเหนือ ผีกะจะไม่มีรูปร่างที่แน่นอนราวกับเป็นวิญญาณจำเป็นต้องอาศัยสิงร่างมนุษย์ หากทว่าบางตำนานก็เล่าว่าเป็นเหมือนคนตัวเล็กๆ นั่งบนบ่าของคนที่เลี้ยงมันไว้ เพราะพวกเขาเชื่อว่าพวกมันจะช่วยเลียใบหน้าของพวกคนเลี้ยงให้มีความหล่อเหลา สวยงาม ทำให้เป็นที่ต้องตาต้องใจผู้คน แต่ค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายออกไปก็คือ...เลือด

ใช่ค่ะ เลือดสดๆ ที่เพิ่งออกจากแผลเรานี่แหละ เพราะผีพวกนี้โปรดปราน เครื่องในและคาวเลือดมาก ซึ่งจะต้องได้กินทุกค่ำทุกคืนเลยก็ว่าได้ แต่....อย่าได้ปล่อยให้ผีกะได้หิวมาก หรือ ลืมให้เลือดเป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน...เพราะความหิวของมันจะเริ่มสะสมเป็นพลังจนกลายสภาพมาเป็น ร่างครึ่งคนครึ่งภูตพราย ถ้าถึงตอนนั้น มันคงไม่ได้เกาะไหล่อย่างเดียวแล้วล่ะ หากแต่คงจะไปเกาะลำไส้ กระเพาะอาหาร และอวัยวะภายในของผู้เลี้ยง และกัดกินจากข้างในจนหมดถ้าไม่รีบนำไปให้หมอผีเอาออก

มีเรื่องเล่าว่าบางคนหมอผีไปช่วยไม่ทัน เมื่อไปพบศพ บริเวณท้องของศพนั้น แทบจะหายไปหมดเลย

ผีโป๊กกะโหล้ง

นับเป็นผีที่ดิชั้น ข้องข้างงงในตำนานมากที่สุดแล้วก็ว่าได้ ทั้งนี้รู้สึกว่าผีชนิดนี้จะมีพื้นฐานมาจากชาวล้านนา บ้างก็ว่าเป็นผีผู้ชายผมยาวรุงรัง เล็บแหลม มีเขี้ยวคมยาวราวกับปิรันย่า บางตำนานก็ว่ามีหนึ่งตาขาเดียวแต่แขนครบ โดดไปมาอย่างรวดเร็ว เวลาออกหากิน จะส่งเสียง โป๊กๆๆกะโหล้งๆ อาศัยในป่าหรือแถวทุ่งนา บางตัวมีเครื่องดนตรีพิณไว้ดีดประสานกับเสียงร้องของมัน จนเป็นทำนองที่น่าขนลุกอีกต่างหาก

ผีโป๊กกะโหล้งนั้น แต่ก่อนครั้งยังเป็นมนุษย์นั้นคือเหล่าเด็กน้อยที่ถูกทอดทิ้งจากเหล่าครอบครัวที่เลี้ยงพวกเขาไม่ไหว จึงนำเด็กเหล่านั้นไปปล่อยทิ้งไว้ในป่าให้เจ้าป่าเจ้าเขาเป็นผู้ดูแลต่อ หรือไม่ก็ถูกทิ้งไว้เลยโดยไม่มีการบอกลา พอเริ่มปรับตัวได้เด็กเหล่านั้นจะเริ่มมีขนตามตัวจนคลุมร่างกาย ขาหายไป1ข้างแต่แลกมาด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นและพลังกระโดดที่สูงขึ้น บ้างก็ว่าสามารถโหนเถาวัลย์ คอยหลอกหลอน เหล่าพรานที่นั่งส่องสัตว์อยู่บนห้างให้ขวัญหนีดีฝ่อ ไหนจะระวังสมิงจากข้างล่าง ข้างบนก็ดันมีโป๊กกะโหล้งคอยตามหลอก

การจู่โจมของมันจะเริ่มขึ้นหลังตะวันตกดิน พวกมันจะดีดพิญและทำให้คนเหล่านั้นเคลิ้มจนหลับไปแล้วค่อยๆ ดูดเลือดจากนิ้วหัวแม่โป้งท้าวทีละนิด การดูดครั้งแรกๆ จะยังไม่ถึงตายแต่พอตื่นเช้ามานั้นจะเกิดอาการเสียเลือดมากและมีแผลที่นิ้วหัวแม่โป้งบริเวณเท้า และทุกๆ คืนถ้ายังไม่ออกจากป่าอันเป็นเขตของมันหรือไปตามหมอผีมาทำพิธีรักษา มันจะตามมาดูดเลือดคนคนนั้นทุกคืนๆ จนมีอาการซูบผอมเพราะเสียเลือดมากและตายในที่สุด

ถึงแม้ว่าผีโป๊กกะโหล้งจะเต็มไปด้วยความโหดร้ายหรือเรื่องราวที่ไม่ดีมากมาย หากทว่าในตำนานของมันก็ยังมีเรื่องดีๆ ให้เห็นกันอยู่บ้าง เพราะมีบางตำนานเล่าว่า เสียงพิณเหล่านั้นช่วยรักษาโรคนอนไม่หลับ หรือถ้าผีโป๊กกะโหล้งตนใดมีอายุเยอะหน่อย ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ ก็จะปรากฏตัวเป็น ผีแก่ปกกะโหล้งเฒ่า ที่คอยพิทักษ์ป่าและ นำโชคลาภมาให้ด้วย แต่บางที่ก็สับสนกับผีกอยกอย หรือกองกอยอยู่เหมือนกัน...ทั้งนี้ก็อาจจะเป็นตัวเดียวกันแต่คนละภูมิภาคทำให้มีรูปร่าง เรื่องเล่า หรือชื่อเรียกที่ต่างกันออกไปก็เป็นไปได้เช่นกันค่ะ

ผีต๋ามอย

ดินแดนตอนเหนือของไทย นั้น มักจะสอนลูกสอนหลานว่า เมื่อยามที่อาทิตย์อัสดงใกล้ลาลับจากท้องนภาแล้ว จงรีบกลับบ้านกลับช่องเสีย มิฉะนั้นคงได้ถูกผีต๋ามอยลักซ่อนแม้จะหาทั่วทิศร้อยลึ้ก็คงมิอาจจะเจอพวกเจ้าได้ ช่วงเวลาก่อนค่ำนันหรือถ้าไทยเดิมจะเรียกว่าช่วงเวลาผีตากผ้าอ้อมจะเป็นเวลาที่ท้องนภาเปลี่ยนทุกอย่างให้แดงชาดราวกับดินแดนแห่งคนเป็นและตายได้บรรจบกันช่วงเวลาหนึ่ง ดังนั้นพวกเขาจะไม่นิยมตากผ้าในเวลานั้นเพราะบางที ผีต๋ามอยก็อาจจะเอาชุดเครื่องนอนโตโต้สุดโปรดของคุณไปนอนกอดเล่นก็ได้ เพราะในสมัยก่อน นั้น ช่วงเวลานี้ คือเวลาที่เสื้อผ้าหายบ่อยสุดๆ

ลักษณะของผีต๋ามอยนั้นไม่ปรากฏเพราะอาจจะแปลงกายได้หมด แต่คงเป็นชื่อเรียก ณ ตอนที่ปรากฏตัวตอนนั้น

ตามตำนานเล่าว่า มีเด็กชาวล้านนาคนหนึ่งชื่อก้อยเล่นซ่อนแอบกับเพื่อน ก้อยเล่นเป็นคนที่แอบเก่งมาก โดยในแต่ละที่ที่ก้อยใช้แอบเพื่อนๆ ยังต้องยอมใจในการแอบของเธอไม่ว่าจะเป็น ข้างศาลเก่า หลังกุฏิพระ บนต้นไม้สูงการเล่นซ่อนแอบดำเนินไปจนเกือบมืดค่ำ ก้อยจึงได้ไปแอบในที่ป่าหลังวัดซึ่งเป็นที่ลับตาคน ปล่อยให้เพื่อนตามหา

เพื่อนตามหาทุกคนจนครบยกเว้นก้อย จนเวลาผ่านไปมืดค่ำแล้วยังไม่เจอเลยนึกว่าก้อยคงเข้าบ้านไปแล้วทั้งหมดจึงแยกย้ายกลับบ้าน แต่พอหัวค่ำนั้นครอบครัวก้อยเห็นก้อยไม่กลับบ้านจึงได้ระดมคนออกตามหา

ตัวก้อยตอนนั้นพยายามส่งเสียงเรียกทุกคน แต่กลับมีมือที่ออกมาจากต้นไม้ปิดปากก้อยและจับตัวก้อยขึงไว้กับต้นไม้ หมอผีในกลุ่มรู้ได้ทันทีว่า มีบางอย่างผิดปกติเพราะกุมารทองในตัวกระซิบบอก จึงทำพิธีเอาไม้ที่เคยนำมาเผาคนตายนำมาเผาและจุดขึ้นพร้อมบอกทุกคนตะโกนชื่อก้อยดังๆ

1...2..3..ก้อยยย เสียงจากคนทั้งหมู่บ้านตะโกนลั่นออกในครั้งเดียวทำให้ผีต๋ามอยที่จับก้อยอยู่ตกใจปล่อย ก้อยวิ่งสุดชีวิตโดยไม่หันกลับไปมองด้านหลังจนมาเจอคบไฟและคนในหมู่บ้านก้อยวิ่งเข้าไปกอดพ่อแม่และร้องไห้กลัวอย่างสุดขีดจนหมอผีต้องทำพิธีเรียกขวัญ และเตือนว่าอย่าเล่นซ่อนแอบในช่วงเวลานั้น เพราะผีต๋ามอยจะเอาไปอยู่ด้วย...