ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 8

ดวงตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้ว บัดนี้หมู่ดาวน้อยใหญ่ต่างแข่งกันส่องสว่างสุกสกาวอยู่บนฟากฟ้าสีนิล โกโกะรออยู่ในเรือนด้วยความร้อนรนใจเป็นอย่างมาก หัวใจของคนเป็นแม่ถูกบีบคั้นด้วยความกังวลทั้งยังเป็นห่วงลูกของตน ไม่นานเกินรอ เสียงประตูก็ถูกเลื่อนให้เปิดออกอย่างแผ่วเบา ปรากฏร่างของหญิงคนใช้ที่กำลังโอบอุ้มคิโยชิเอาไว้ในอ้อมกอด

"ท่านโกโกะ" เอ่ยเรียกเป็นพิธีไปอย่างนั้นและทำเป็นเมินพลางค่อยๆ วางคิโยชิที่นอนหลับตาพริ้มลงบนเสื่อทาทามิสีอ่อนอย่างแผ่วเบา โกโกะเห็นภาพตรงหน้าก็เบิกตาขึ้นในทันที สายตาแววโรจน์ดั่งเปลวไฟมองตรงไปยังสาวใช้ราวกับต้องการฉีกกระชากวิญญาณของนางออกมาเป็นเสี่ยงๆ

'เผี๊ยะ!!' ฝ่ามือเล็กตบฉาดใหญ่เข้าอย่างแรงที่ใบหน้าของสาวใช้จนนางล้มคะมำไปกับพื้นก่อนที่เสียงหวานจะด่าแกมตะคอกด้วยอารมณ์โทสะที่พลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกายจนไม่อาจดับไฟนี้ได้ลง

"ใครบอกให้เจ้าวางลูกข้าตรงนั้น! ข้าบอกกี่รอบแล้วให้ไปวางไว้บนฟูกตรงนู้น!" สาวใช้ทั้งกลัวทั้งตกใจ รีบร้อนอุ้มเอาคิโยชิไปวางไว้บนฟูกนุ่ม โกโกะพยายามสงบสติอารมณ์แล้วเอ่ยถามด้วยความเดือดดาลที่ยังหลงเหลืออยู่ในน้ำเสียง

"พรุ่งนี้อากาเนะจะให้เจ้าเอาลูกข้าไปหานางอีกหรือไม่" สาวใช้มองพื้นแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัวระคนหวั่นใจ

"เจ้าค่ะ… ท่านหญิงอากาเนะให้ข้าพาท่านคิโยชิไปหาแต่เช้าเจ้าค่ะ" สาวใช้เงยหน้าขึ้นมองโกโกะด้วยแววตาที่สั่นระริก เพียงเท่านั้น ความคั่งแค้นทั้งเก่าทั้งใหม่ก็พุ่งขึ้นมาทันทีทันใด

'เผี๊ยะ!!' ตบฉาดเข้าอีกทีระบายความแค้นที่สุมอยู่ในทรวงอก

"ใครบอกให้เจ้ามองหน้าข้า! เจ้าคิดว่าจะลบหลู่ข้ายังไงก็ได้งั้นรึ" สาวใช้น้ำตาคลอเบ้า นางสั่นศีรษะระรัวเอ่ยตอบเสียงสั่นเครือ

"ไม่ใช่เจ้าค่ะ ขออภัยเจ้าค่ะ" โกโกะสายตาลุกโชน จ้องมองคนตรงหน้าเขม็งแล้วเอ่ยเสียงเย็นเยียบ

"รู้แล้วก็ดี ไสหัวออกไปซะนางทาส" สิ้นเสียง หญิงคนใช้ก็รีบออกจากเรือนไปด้วยน้ำตาที่นองหน้า โกโกะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วมองลูกน้อยที่ลืมตาปริบๆ อยู่บนฟูกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด นางเข้าไปประคองคิโยชิขึ้นมากอด หัวใจถูกบีบลงซ้ำแล้วซ้ำอีก มีดเล่มเดิมถูกส่งมาเฉือนลงที่แผลเก่า นางปล่อยให้น้ำตาใสไหลลงมาอย่างเงียบๆ ปลอบโยนความเจ็บช้ำจากสิ่งที่ได้พบเจอ

โกโกะมองสาวใช้ที่อุ้มคิโยชิออกไปอีกครั้งในยามเช้าตรู่ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เวลาก็ล่วงเลยผ่านมาหลายเดือนแล้วที่อากาเนะมักจะใช้เวลาอยู่กับลูกของนางทั้งวันแล้วจึงเอาคิโยชิมาคืนในตอนค่ำ ดวงใจของแม่นั้นถูกบีบจนแหลกสลายลงทุกครั้งที่ต้องยอมให้คนเอาลูกออกจากอกของนางไป ไม่ว่าจะนานเท่าใดก็ยังไม่ชิน แววตาที่ว่างเปล่ามองไปยังเส้นขอบฟ้าไกลราวกับกำลังขอร้องไห้โชคชะตาได้โปรดเมตตากับนางมากกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี

ฮิโรมาสะแวะมาหาโกโกะเป็นคืนแรกหลังจากที่เขาหายไปหลายสัปดาห์ โกโกะทั้งดีใจและกังวลด้วยในคราเดียวกัน ในตอนที่อ้อมกอดของฮิโรมาสะกำลังให้ความอบอุ่นทั้งร่างกายและจิตใจ โกโกะก็ตัดสินใจเอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแกมขอร้องอยู่เป็นนัยๆ

"ท่านฮิโรมาสะ จะเป็นไรไหมเจ้าคะหากว่าข้าอยากจะขอย้ายเข้าไปที่ปราสาทส่วนใน" ฮิโรมาสะลูบเส้นผมหอมพลางเอ่ยถามด้วยความอ่อนโยน

"ทำไมจู่ๆ อยากย้ายเข้าไปข้างในล่ะ หืม… เจ้าเบื่อที่นี่แล้วงั้นหรือ" โกโกะส่ายหัวปฏิเสธเบาๆ

"เปล่าเจ้าค่ะ พอดีข้า…" ไม่อยากเอ่ยออกไปเพราะกลัวว่าฮิโรมาสะจะขุ่นเคืองใจหากพูดถึงอากาเนะเป็นเชิงว่านางแย่งลูกออกไปจากอก ฮิโรมาสะที่ไม่อยากให้โกโกะไม่สบายใจก็รบเร้าเบาๆ ด้วยจุมพิตที่แสนอ่อนหวานราวกับปลอบประโลมให้นางวางใจลง เสียงทุ้มกระซิบเอ่ยบอกอย่างแผ่วเบาท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง

"บอกข้าได้ทุกอย่าง เจ้าก็รู้นี่" ดวงใจของโกโกะอุ่นชื้นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด นางเงียบไปเพียงครู่แล้วตัดสินใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มแกมทุกข์ใจอยู่ลึกๆ

"เพราะว่าข้า… อยากมองดูคิโยชิเจ้าค่ะ แม้จะเป็นจากที่ไกลๆ ก็ได้ อย่างน้อยขอข้าได้เห็นลูกตอนอยู่กับท่านหญิงอากาเนะก็พอแล้ว ข้าจะไม่ทำตัววุ่นวายเจ้าค่ะ" สิ้นเสียง ฮิโรมาสะก็ยิ้มออกมา ความอ่อนโยนและรักแท้ของแม่ที่มีอยู่เต็มเปี่ยมทำให้ฮิโรมาสะหลงรักนางยิ่งกว่าเดิม

"ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะคุยกับท่านพ่อให้" ดวงตากลมโตวาบขึ้นด้วยความหวัง โกโกะดีใจเป็นอย่างมาก ไม่ทันจะได้เอ่ยขอบคุณ ริมฝีปากร้อนของร่างสูงก็ทาบทับลงมา ถ่ายทอดความรักความสเน่ห์หาต่อร่างบางที่ยากจะลบเลือนออกไปจากใจ

เช้าวันต่อมา ฮิโรมาสะกับโกโกะที่มีลูกน้อยอยู่ในอ้อมกอดเดินตรงเข้าไปในปราสาทชั้นกลาง ซามูไรองครักษ์ที่ยืนทำการรักษาเขตแดนก็สีหน้าตาเคร่งเครียดเมื่อเห็นว่าเป็นโกโกะที่เดินเคียงคู่มากับฮิโรมาสะหมายจะเข้าไปด้านใน ฮิโรมาสะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยอำนาจที่คนฟังมิอาจขัดขืน

"ไม่เป็นไร… วันนี้อากาเนะอนุญาตให้นางเข้าไปได้" ซามูไรโค้งตัวรับคำสั่งแล้วเปิดทางออก เผยให้เห็นทางเดินที่ปูด้วยหินอ่อนตรงไปยังปราสาทชั้นในที่ยิ่งใหญ่ตระการตา โกโกะเพิ่งเคยได้เห็นด้านในชัดๆ เป็นครั้งแรก ดวงตากลมโตลุกวาวเหมือนกับวันแรกที่ได้ก้าวเข้ามาในปราสาทอิชิฮาระ ความงดงามและการตกแต่งแบบชนชั้นสูงต้องตาต้องใจหญิงสาวเป็นอย่างมาก หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ฮิโรมาสะเดินนำโกโกะเข้ามายังปราสาทหลัก มุ่งไปที่ห้องนอนของอากาเนะซึ่งอยู่บริเวณชั้น บนสามารถมองเห็นทิวทัศน์อันสวยงามของเมือง

เท้าเล็กเดินสัมผัสแผ่นไม้ที่เย็นชืด ทางเดินปูด้วยไม้เนื้อดีทอดยาวเข้าไปด้านหน้า หญิงรับใช้ของอากาเนะที่เห็นโกโกะเดินเข้ามาถึงที่นี่ก็เบิกตาขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่านางมากับฮิโรมาสะก็ไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใดออกมาได้ ฮิโรมาสะหยุดยืนที่หน้าห้องก่อนจะหลีกทางให้กับคนรักของตน โกโกะค่อยๆ นั่งลงอย่างระมัดระวังเพราะในอ้อมแขนมีคิโยชิที่นอนหลับตาอยู่ สาวใช้เอ่ยขึ้นในทันทีด้วยน้ำเสียงรื่นหู

"ท่านหญิงอากาเนะ ท่านคิโยชิมาแล้วเจ้าค่ะ" สักพักก็มีเสียงหวานตอบกลับจากด้านใน

"เข้ามาสิ" ประตูถูกเลื่อนให้เปิดออกอย่างช้าๆ อากาเนะที่นั่งอยู่เบิกตาขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจที่เห็นโกโกะอยู่ตรงหน้า นางยิ้มบางเป็นการต้อนรับ

"โกโกะมาเองเลยเหรอ เชิญก่อนสิ" น้ำเสียงใสราวกระดิ่งเงินเอ่ยเชิญชวนอย่างไม่ถือตัว แต่ทันใดนั้น ฮิโรมาสะก็เลื่อนประตูให้เปิดออกกว้าง อากาเนะที่เพิ่งเห็นว่าฮิโรมาสะยืนเคียงข้างอยู่กับโกโกะทำให้ความรู้สึกแปลกประหลาดพวยพุ่งขึ้นมาในดวงใจของภรรยาสาวอย่างไม่ทราบสาเหตุ นางยังคงนิ่งเฉยและเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ท่านฮิโรมาสะอยู่ด้วยหรือเจ้าคะ ขออภัยข้าไม่ทันสังเกต"

"ใช่… พอดีข้าต้องพาโกโกะไปคุยธุระกับท่านพ่อนิดหน่อย ฝากคิโยชิด้วยนะ" เอ่ยพลางพยักหน้าเบาๆ เป็นสัญญาณให้โกโกะส่งต่อคิโยชิให้เข้าไปในอ้อมกอดของสาวใช้ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน อากาเนะเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติแตกต่างกับภายในดวงใจที่กำลังบีบคั้นจนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเสียดื้อๆ

"ได้เจ้าค่ะ" โกโกะโค้งตัวลงทำความเคารพ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามฮิโรมาสะที่กำลังเดินนำไปอีกทาง อากาเนะมองดูทั้งสองที่เดินออกไปคู่กันด้วยแววตาที่ไม่อาจคาดเดา