ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 6

การอยู่ในปราสาทของชนชั้นสูงในฐานะคนรักของบุตรชายคนเดียวของไดเมียวนั้นจะว่าง่ายก็ไม่ใช่เสียทีเดียวเพราะในตอนกลางวันฮิโรมาสะจะไม่มีเวลาว่างเลย อีกทั้งโกโกะยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในเขตของปราสาทชั้นกลางและชั้นต้น นางต้องอยู่แค่บริเวณท้ายของปราสาทเท่านั้น ในแต่ละวันจะมีสาวรับใช้ที่ดูผิวเผินแล้วก็เหมือนจะรับใช้นางได้เป็นอย่างดี แต่ลึกๆ ในแววตาของพวกสาวรับใช้นั้นมีแต่ความดูถูกเหยียดหยามและไม่อยากเต็มใจจะสนทนากับโกโกะมากนัก นานวันเข้าความเหงาก็เริ่มเข้ามาเกาะกุมในหัวใจของหญิงสาวที่เติบโตมาจากชนชั้นต่ำต้อย และถึงแม้นางจะมีลูกกับชนชั้นสูงก็ยังไม่อาจเปลี่ยนชนชั้นของตนเองขึ้นมาเทียบเท่าได้ โกโกะมองไปยังเส้นขอบฟ้าไกลด้วยหัวใจที่นับวันดอกไม้ในดวงใจของนางนั้นกำลังเหี่ยวเฉาลงไปตามกาลเวลา

ช่วงอาหารเที่ยงได้มาถึง สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารที่ถูกจัดเตรียมมาไว้อย่างดี โกโกะดีใจที่จะได้พูดคุยกับใครบ้างแม้จะเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ สาวใช้ค่อยๆ วางถาดอาหารลงอย่างนอบน้อม

"จะรับชาอะไรดีเจ้าคะท่านโกโกะ" เอ่ยโดยไม่แม้แต่จะมีความเอื้ออาทรหรืออ่อนน้อมอยู่ในน้ำเสียง โกโกะมองไปยังโถน้ำชาสองสามอันที่ถูกนำมาวางเรียงไว้บนเสื่อทาทามิสีอ่อน

"อะไรก็ได้"

"เจ้าค่ะ" ไม่มีการแนะนำว่าชาอันไหนคืออะไร รสชาติต่างกันเช่นไรและชาใดที่เหมาะกับอาหารในมื้อนี้ สาวใช้จัดการหยิบโถชาที่อยู่ใกล้มือที่สุดขึ้นมาและรินชาลงในถ้วยชาอย่างรวดเร็ว โกโกะมองคนตรงหน้าแล้วเริ่มชวนคุย

"นี่… เจ้าเคยเล่นสุโกโระคุ*บ้างไหม (เกมกระดาษโบราณของญี่ปุ่น คล้ายเกมบันไดงู) " สาวใช้เอ่ยตอบอย่างเรียบๆ

"ไม่เคยเจ้าค่ะ" โกโกะเบิกตาขึ้นน้อยๆ ด้วยความตื่นเต้น

"อยากเล่นไหมล่ะ เดี๋ยวข้าจะขอท่านฮิโรมาสะให้ เอาไว้เล่นแก้เบื่อกัน" สาวใช้เหมือนจะขำออกมาในทีกับคำพูดนั้น ความดูหมิ่นดูแคลนเผยออกมาให้เห็นในแววตาแต่เก็บอาการเอาไว้

"ข้าน้อยเป็นคนต่ำต้อย มิสมควรจะได้เล่นของเล่นของชนชั้นสูงหรอกเจ้าค่ะ" คำพูดที่แฝงความนัยของการเหน็บแนมว่าโกโกะเองก็ไม่ควรเล่นเช่นกันทำให้โกโกะสีหน้าเจื่อนลงแทบจะในทันที สาวใช้ไม่พูดอะไรต่อและทำการออกไปจากเรือน โกโกะถอนหายใจเชื่องช้า นางลูบเสื้อผ้าชั้นดีที่ตนกำลังสวมใส่อยู่ด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

..คนเราเปลี่ยนได้แค่เปลือกนอก แต่เปลี่ยนชนชั้นและต้นกำเนิดไม่ได้..

โกโกะที่เฝ้ารอคอยให้ฮิโรมาสะมาหาอยู่ในทุกเมื่อเชื่อวันนั้น แววตาก็เต็มไปด้วยความอาลัยอีกทั้งยังน้อยเนื้อต่ำใจอยู่ลึกๆ เกือบจะเป็นเดือนแล้วที่นางไม่ได้เห็นหน้าของฮิโรมาสะ จนกระทั่งวันนี้ได้มาถึง วันที่งานอภิเษกสมรสระหว่างฮิโรมาสะและอากาเนะได้ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ เหล่าคนใช้ดูวุ่นวายกับการเตรียมงานเป็นอย่างมากจนถึงขั้นลืมเวลาและนำอาหารเที่ยงมาให้กับนางในตอนบ่าย โกโกะฝืนยิ้มและไม่ได้ดุด่าว่าอะไร หนำซ้ำยังบอกให้รีบไปจัดการงานที่ต้องทำเสียเถอะ วันนี้คงจะวุ่นวายน่าดู

เนื่องจากงานสมรสจึงทำให้ตอนนี้ด้านนอกปราสาทมีเทศกาลสุดยิ่งใหญ่ ชาวเมืองต่างเฉลิมฉลองกันด้วยความสุขขีปรีดา โกโกะเองที่ชีวิตนี้อยากจะลองเดินเล่นในเทศกาลใหญ่ๆ บ้างสักครั้งในชีวิตได้แต่นั่งเศร้า เพราะบัดนี้นางไม่สามารถทำได้เนื่องจากอายุครรภ์ที่มากจวนเจียนจะคลอดอยู่รอมร่อ เท้าของนางบวมขึ้นมาจนไม่อาจเดินเหินได้สะดวก ภายในใจก็ได้แต่คิดว่าจะต้องอดทนเพื่อลูก แต่ถึงกระนั้น พิธีสมรสที่กำลังเกิดขึ้นก็ทำให้ดวงใจเจ็บปวดจนรู้สึกจุกแน่นอยู่ภายในทรวงอก

ในตอนกลางคืนที่เงียบสงัด สาวใช้คนหนึ่งได้ขออนุญาตเข้ามาในเรือน นางเอายาบำรุงครรภ์มาให้โกโกะดื่มเป็นปกติเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกวัน โกโกะที่สังเกตเห็นว่าด้านนอกนั้นเงียบลงไปบ้างแล้วก็เอ่ยถามด้วยความฉงน

"งานเลี้ยงเลิกแล้วอย่างนั้นรึ" สาวใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจจะสนทนามากนักเพราะนางเองก็เหนื่อยมาทั้งวัน

"เลิกไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านหญิงอากาเนะงดงามเป็นอย่างมากราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ท่านโกโกะเห็นก็คงจะตะลึงในความงามของท่านหญิงเช่นเดียวกัน" เอ่ยจบก็ค้อมตัวลงแล้วออกไปจากเรือน ขอบน้ำตาสวยร้อนผ่าวขึ้นมาในบัดดล ความเจ็บปวดที่ถูกสะกดกลั้นเอาไว้พุ่งขึ้นวูบจนทรวงอกบีบแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก โกโกะสะอื้นไห้เบาๆ น้ำตาใสไหลรินลงเป็นทาง มือเล็กที่สั่นเทายกยาบำรุงขึ้นมาดื่มอย่างเงียบๆ พร้อมกับน้ำตาแห่งความรู้สึกที่ยังคงไหลรินลงมาไม่หยุด

ค่ำคืนแรกของการเข้าห้องหอ ฮิโรมาสะพินิจอากาเนะที่กำลังนั่งนิ่งอยู่บนฟูกสีขาวสะอาดอ่อนนุ่มในห้องขนาดกว้าง ใบหน้าสวยงามราวกับเทพธิดานั้นเรียบเฉยแต่แววตาก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยนตามแบบฉบับของสตรีชั้นสูงที่ถูกขัดเกลามาอย่างดี ผิวขาวราวกับหิมะแรกเริ่มนั้นดูเนียนนุ่มน่าสัมผัสไปทุกสัดส่วน อากาเนะที่บัดนี้อายุเพียงแค่สิบห้าปีทำให้ฮิโรมาสะหวนนึกถึงโกโกะในวันแรกที่เขาได้เจอนาง ฮิโรมาสะลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อยด้วยความรู้สึกอึดอัดที่สะสมอยู่ภายในใจมาทั้งวัน เขานั่งลงข้างกายของอากาเนะราวกับต้องการผูกมิตรด้วย พลันเสียงทุ้มก็เอ่ยอย่างเรียบๆ

"อากาเนะ ข้าน่ะ… มีคนรักอยู่แล้ว และนางกำลังจะให้กำเนิดลูกของข้า" แทนที่คนฟังจะมีอารมณ์ขุ่นมัว หญิงสาวกลับยิ้มบางราวกับดอกไม้แรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ

"ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ" เสียงหวานราวกับน้ำผึ้งเดือนห้าเอื้อนเอ่ยต่อชายหนุ่มที่บัดนี้มีศักดิ์เป็นสามี อากาเนะกะพริบตาช้าๆ สองสามครั้ง เอ่ยต่อด้วยความจริงใจในน้ำเสียง

"การแต่งงานนี้เป็นเพียงเพื่อผลประโยชน์ของนาโกย่าและชิงะ ข้ายินดีทำเพื่อตระกูลของข้า บัดนี้ตัวข้าได้เป็นของตระกูลอิชิฮาระแล้ว และข้าก็ไม่ได้ขุ่นเคืองใจหากท่านอิชิฮาระจะไปอยู่กับคนรักของท่าน" คำพูดเช่นนั้นทำให้ฮิโรมาสะถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความหนักใจที่เพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ อย่างไรเสียอากาเนะก็กลายเป็นภรรยาของเขาแล้ว จะทิ้งขว้างไม่ใยดีเลยก็จะเป็นการหยามเกียรติของนาง ฮิโรมาสะไม่อยากคิดอะไรให้มากความ เขาหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยเสียงราบเรียบ

"ช่างเถอะ อย่างไรคืนนี้ข้าก็ควรอยู่กับเจ้า การออกไปอยู่กับหญิงอื่นที่มิใช่ภรรยาดูจะไม่เหมาะไม่ควรนัก" กล่าวจบก็เดินออกไปจากห้องนอนหลัก ตรงไปยังห้องน้ำที่ตั้งอยู่อีกฝั่ง อากาเนะได้ยินเช่นนั้น หัวใจดวงน้อยก็พาลสั่นไหวกับความเป็นสุภาพบุรุษที่เขาคนนั้นมีให้นาง ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย

ค่ำคืนอันแสนยาวนานยังคงไม่พ้นผ่านไปอย่างง่ายดาย ฮิโรมาสะนอนร่วมฟูกอยู่กับอากาเนะในห้องหอของพวกเขาที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี สายลมเย็นยามดึกสงัดพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่ถูกแง้มเปิดทิ้งไว้ บัดนี้ทั้งคู่ได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้วโดยที่ร่างกายของทั้งสองนั้นไม่มีส่วนใดเลยที่แตะต้องกัน ทั้งคู่หลับไปโดยที่ไม่อาจได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของใครบางคนที่กำลังเสียใจจนแตกร้าวไปทั้งดวงวิญญาณอยู่ที่เรือนหลังเล็กๆ ท้ายปราสาท