ตอนที่ 3 ทวนมังกรของลู่อินหยาง

ตอนที่ 3 ทวนมังกรของลู่อินหยาง

เวลาล่วงเลย ผ่านมาหนึ่งปี ในที่สุด ท่านอ๋องสามหรือแม่ทัพไร้พ่าย ลู่อินหยาง ก็ยกทัพกลับมาเมืองหลวง พร้อมชัยชนะ เขารีบเร่งควบม้าเดินทางมาจากชายแดน เพื่อที่จะได้พบหน้าคู่หมั่นคู่หมายที่ไม่ได้เจอหน้ามานานนมอย่างเร็วไว

“อวินอี้” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยปากเรียกนามของหญิงสาวที่คนึงหาออกมา เมื่อลักลอบเข้ามาในห้องนอนของนางได้สำเร็จ

“ท่านอ๋อง ท่านกลับมาแล้วหรือ เออท่านมาทำอะไรดึกดื่นปานนี้”

จางอวินอี้เอ่ยพูดขึ้นด้วยความตกใจ แล้วยิ่งในตอนนี้นางกำลังขึ้นคร่อมแท่งหยกจำลองคู่ใจอยู่ พร้อมกับถือถ้วยชาที่บรรจุน้ำวิสุทธิ์อยู่ดานใน นางกำลังจะดื่มมัน พร้อมกับขย่มแท่งหรรษาที่อยู่เบื้องล่างไปด้วย

“เรียกกันห่างเหินยิ่งนัก เรียกพี่ว่าท่านพี่เถอะ พี่คิดถึงเจ้า เจ้าไม่คิดถึงพี่บ้างหรือ”

“คิดถึงเจ้าค่ะ” จางอวินอวี้ตอบไปด้วยความเขินอาย แม้แต่จะมองหน้า นางก็ไม่กล้ามองเขา

“น้องหญิง เจ้ากำลังทำอะไรอยู่หรอ หืม” ยิ่งคำเรียกที่บุรุษผู้หล่อเหล่าตรงหน้าเอ่ยเรียกนางด้วยสรรพนามคำนั่น จางอวินอวี้ก็ยิ่งเขินอายมากขึ้น แล้วยิ่งนางอยู่ในท่าทางเช่นนี้

“เจ้ากำลังนั่งทับแท่งหยกของพี่หรือ”ลู่อินหยางมองสำรวจไปยังสตรีร่างบางตรงหน้าที่อยู่ในท่าทางกำลังขึ้นคร่อมบางสิ่งบางอย่าง เมื่อเพ่งมองลงไปตรงเบื้องล่าง ก็พบกับแท่งหยกจำลอง ที่เขาเคยมอบมันให้นางเป็นของหมั่นหมาย

“อย่ามองนะเจ้าคะ”นางรีบเอ่ยห้ามบุรุษตรงหน้าด้วยความอับอาย พร้อมกับรีบเอากางเกงที่ตัวเองถอดทิ้งข้างๆนำมาปกปิดส่วนล่าง

“ทำไมเล่า ให้พี่ช่วยหรือไม่ ไม่ต้องอาย” จางอวินอวี้ก้มหน้าแทบชิดอก นางไม่กล้าเงยหน้ามอง

“ช่วยให้เจ้าขย่มมันได้ง่ายๆ”

“น้องแค่ต้องการจะเสียบมันคาเอาไว้เฉยๆ...อื้อ” จางอวินอวี้เปล่งเสียงพูดออกมาด้วยความยากลำบากเพราะความเสียวซ่านและความทรมานตรงกลางบุปผางามของตน

“เจ้าหายปวดหรือยัง” ลู่อินหยางเอ่ยปากถามนางขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขากลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคอไปอย่างยากลำบาก เพราะภาพตรงหน้าที่เห็น

“ป่ะ...ปวดอะไรหรือเจ้าคะ”จางอวินอวี้ทำสีหน้างุนงง หายปวดอันใด หรือเขาไปรู้อะไรมา นางเริ่มรู้สึกหวาดหวั่น กลัวว่าบุรุษตรงหน้าจะรู้เรื่องความลับของนาง

“เจ้าป่วยอยู่ไม่ใช่หรือ”ลู่อินหยางยังคงพูดอย่างนิ่งขรึม เขาทำราวกับมันเป็นเรื่องปกติธรรมดา

“พี่จะบรรเทาปวดให้เจ้า”

“บรรเทาปวดอย่างนั้นหรือ” นางทำสีหน้างุนงง ปนสับสน ทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาบุรุษตรงหน้าพูดออกมา

“ก็ในมือของเจ้านั้น คืออะไรกันเหล่า”

“เออ คือ” นางก้มลงดูถ้วยชาที่นางถืออยู่ในมือ แม้มันจะเป็นถ้วยชา แต่ของเหลวที่บรรจุอยู่ภายในกลับไม่เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น

“เจ้าไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ พี่รู้เรื่องของเจ้าทุกเรื่องดี” เมื่อเห็นแม่นางน้อยตรงหน้าอ้ำอึ้งไป ลู่อิงหยางก็ไม่ได้ซักไซ้ไต่ถามอะไรต่อ เพราะเขารู้เรื่องของนางดีทุกอย่าง

“ท่านพี่ ท่านรู้”

“ใช่พี่รู้” เขาตอบนางกลับมา พร้อมกับความเงียบขรึม

“เจ้าเป็นโรคประหลาด”

“ท่านพี่ ท่านก็รู้ ว่าข้าเป็นโรคประหลาด หากว่าท่านรังเกียจ ท่านจะขอถอนหมั้นกับข้าก็ย่อมได้” นางเอ่ยปากพูดออกมาด้วยความกังวลและร้อนรน หลังจากเขาเงียบไป นางทำใจเอาไว้บ้างแล้ว เมื่อคิดว่าบุรุษตรงหน้าที่อยู่ในใจของนางมาเนินนาน รู้ความจริงงของโรคประหลาดนี้ เขาจะต้องรังเกียจนางเป็นอย่างมากแน่นอน เพื่อไม่ให้ตัวนางเสียใจภายหลัง นางจึงเริ่มเตรียมใจเอาไว้แต่เนิ่นๆ แต่กลับผิดแปลกไปจากที่นางคาดเอาไว้

“ไม่ พี่ไม่ได้รังเกียจเจ้า” ลู่อินหยางปฏิเสธนางทันที่ที่เห็นนางกังวล เขาไม่ได้คิดรังเกียจนางเลยด้วยซ้ำ มากไปกว่านั้น หากนานยอมพลีกาย เพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดนี้ เขาก็ยังไม่คิดรังเกียจนาง หากนางตกเป็นผู้อื่นก่อนเขา เพียงเพื่อรักษาตนเอง เขาก็ไม่คิดโกรธหรือรังเกียจนาง เขาใจกว้างต่อนางเสมอ

“แต่ข้า”

“เจ้าอยากดื่มน้ำวิสุทธิ์ของพี่หรือไม่” ลู่อินตัดบทของนางด้วยการเอ่ยถามประโยคที่ทำให้ใบหน้าของนางร้อนผ่าว

“ข้า”

“ว่าอย่างไร น้องหญิง”

“เจ้าค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น คืนนี้พี่จะให้เจ้าดื่มน้ำวิสุทธิ์ของพี่แทน แต่เจ้าต้องเป็นคนรีดเค้นมันออกมาจากทวนมังกรเอง” ลู่อินหยางพูดเสร็จ ก็ถอดกางเกงของตนลงทันที ปล่อยแท่งเนื้อลำใหญ่ของตนที่ตั้งตระหง่านชูคอชี้หน้าแม่นางน้อยตรงหน้าอย่างท้าทาย