ตอนที่ 4 รีดเค้น

ตอนที่ 4 รีดเค้น

จางอวินอวี้ตะลึงตาตั้ง แม้จะรู้ว่าน้ำวิสุทธิ์ที่นางดื่มกินอยู่ทุกวัน มีที่มาจากไหนก็ตาม แต่นางก็ไม่รู้วิธีรีดเค้นมันออกมา และไม่เคยเห็นเจ้าแท่งทวนมังกรนี้ของบุรุษอย่างเต็มตา และชัดเจนอย่างนี้ ที่นางเห็นอยู่บ่อยก็คือแท่งหยกจำลองที่นางใช้ ถึงแม้รูปลักษ์จะเหมือนจริงอยู่บ้างก็ตาม แต่ของจริงที่อยู่ตรงหน้านางในตอนนี้ ทั้งขนาดและรูปลักษณ์กลับดูน่ากลัว เหมือนกับสัตว์ประหลาดยักษ์ แม้หัวบานหยักสีแดงชมพูจะดูงดงามแต่มันกลับถูกตัดด้วยลำแท่งยาวใหญ่ที่มีเส้นเลือดปูดโปน นูนรอบทั้งลำแท่งอย่างน่ากลัว

“เจ้ากลัวอย่างนั้นหรือ”

“เปล่าเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยน้ำเสียงสั่น ภายในใจเต้นโครมครามอย่างตื่นตระหนกถึงความใหญ่โตของมัน

“อย่ากลัวเลยน้องหญิง แท่งทวนนี้มันออกจะน่ารัก”

เมื่อได้ยินเขาพูอย่างนั้น นางก็พิจารณามันใหม่อีกครั้ง เมื่อยิ่งดูก็ยิ่งคิดว่ามันน่ารักอย่างที่เขาว่าจริงๆ

“เอาสิ น้องหญิง ใช้ปากของเจ้ารีดมันออกมา” จางอวินอวี้ไม่รอช้า เพราะอาการปวดระบมเริ่มแล่นเข้ามาเล่นงานนางอีกรอบ นางจึงต้องรีบเร่งมือ งัดเอาประสบการณ์ที่ตนเองเคยใช้ทำกับแท่งหยกจำลองมาใช้

“อื้ม อย่างนั้นแหละเด็กดี”

“อ๊อก!”

“อ้า...อื้ม เก่งมากคนดี”

เสียงร้องครวญของบุรุษร่างใหญ่ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ทัพใหญ่ของแผ่นดิน ฉายาแม่ทัพไร้พ่ายดังออกมาจากเรือนนอนของสตรีที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นคู่หมายเป็นระยะ

น้ำวิสุทธิ์ ที่จางอวินอวี้ดูดดื่มออกมาจาแท่งทวนมังกรของลู่อินหยาง มันแตกต่างจากน้ำวิสุทธิ์ที่นางดื่มด่ำอยู่ทุกวันนานปี ทั้งรสชาติ และฤทธิ์ของมันที่บรรเทาอาการปวดระบมได้เป็นอย่างดี หลังจากที่นางกลืนมันลงท้องไป อาการรุ่มร้อนกระสับกระส่าย และอาการปวดร้าวตามตัวก็หายไปเป็นปลิดทิ้งทันที

“ต่อไปพี่ขอกินน้ำของเจ้าบ้าง”

“แท่งหยกนี้เล็กเกินไป ของพี่ใหญ่กว่านั้นมาก” ลู่อินหยางสบประมาทแท่งหยกจำลองที่นางใช้มานานปื

แท่งหยกจำลองที่นางใช้เสียบยัดทุกวันมีขนาดใหญ่เกือบเท่ามาตรฐานของบุรุษทั่วไป และอาจจะใหญ่กว่าด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังเล็กกว่าขนาดของเขามาก นางรู้เพราะเมื่อสักครู่นี้ เขาเกือบทำปากของนางฉีกขาด ในตอนที่นางใช้ปาก อมครอบแท่งหยกเพื่อชโลมน้ำลาย แทนขี้ผึ้งนั้น ตอนที่ทำกับแท่งหยกนางยังไม่รู้สึกว่ามันจะคับปากหรือเกือบทำให้ปากนางฉีกเหมือนของเขาเลย

“พรุ่งนี้พี่จะให้คนเอาอันใหม่มาส่งให้ เอาแท่งใหญ่กว่านี้ ดีหรือไม่”

“ดีเจ้าค่ะ” จางอวินอวี้พูดพร้อมพยักหน้ารับ

เขาดึงแท่งหยกที่นางเสียบยัดคาอยู่ในร่องหลืบออก ก่อนจะละเลงลิ้นร้อนไล้กวาดเลียกิน หยาดน้ำที่หลั่งไหลออกมาจากช่องทางสีหวานที่กำลังอ้าค้างเป็นเป็นโพรงลึก ตามขนาดของแท่งหยกที่นางเสียบยัด

“บุปผางามของเจ้าปล่อยน้ำหวานออกมาให้พี่ไม่หยุดเลย”

“อ้า…พี่อินหยาง”

“ชอบหรือไม่” ลู่อินหยางเงยหน้าผละออกมาจากบุปผางามที่ฉ่ำน้ำตรงหน้า เพื่อเอ่ยปากถามสตรีร่างบางตรงหน้าที่นอนบิดเร้าดิ้นพล่านแทบขาดใจตาย

“ข้า…อ้า” จางอวินอวี้เปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา

“ว่าอย่างไร” เมื่อไร้คำตอบ ลู่อินหยางจึงต้องใช่วิธีบีบคั้นหาคำตอบเอง จากนางด้วยการใช้ปลายนิ้วบีบขยี้ติ่งเสียวที่บวมเป่งของนาง

“อ้า…ชะ…ชอบเจ้าค่ะ”

“ต่อไป...พี่จะเข้าไปในตัวเจ้าแล้ว” ลู่อินหยางนำแท่งทวนที่กำลังร้อนผ่าวของตน เข้าไปจ่อกับบ่อน้ำที่กำลังเอ่อล้นท้วมท้นของนาง ก่อนจะบอกกล่าวให้นางได้เตรียมตัวรับขนาดอันมหึมาของเขา

“อ้า” เสียงร้องครวญถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากแดงระเรื่อ พร้อมกับเนื้อตัวเปลือยเปล่าที่สั่นสะท้าน เพราะความวาบหวาม หลังจากที่แท่งทวนร้อน ชำแรกแหวกเข้าไปในตัวของนางได้สำเสร็จทั้งลำ เขาเข้าไปในตัวนางได้อย่างง่ายดาย เนื่องจากมีการนำร่องขยายปากทางให้อ้ากว้างรออยู่แล้ว และของหวานอันแสนโอชะที่หลั่งไหลออกมาทำให้ตัวตนของเขา เข้าไปในตัวนางได้อย่างลื่นไหล

“อื้ม” เสียงครางทุ่มต่ำถูกเปล่งออกมาจากลำคอของบุรุษร่างใหญ่ที่กำลังขึ้นคร่อมตัวนางดังขึ้น ความอึดอัดคับแน่นที่อยู่เบื้องล่างทำเอานางแทบบ้าคลั่ง

“น้องหญิง เจ้ารัดพี่แน่นเกินไป…อื้อ”