กระดาษใบที่ 3 น้ำหอมต้องสงสัย

น้ำหอมหน้ากระจกของฉันขวดหนึ่ง ฉันไม่แน่ใจนักว่ามันเป็นของจริงหรือไม่ เพราะราคาที่แสนถูกจนน่าประหลาดใจของมัน

ธนบัตรแค่ไม่กี่ใบก็ได้มันมาครอบครอง ต่างจากความเป็นของจริงที่มีเงินเท่าไรก็ทำให้มันเป็นของจริงไม่ได้

ฉันอาจจะรีบด่วนสรุปเกินไปกระมัง เพราะตอนนี้ฉันยังไม่มีหลักฐานใดที่ยืนยันว่ามันเป็นของปลอมได้

ตอนนี้มันเป็นเพียงจุดด่างพร้อยบนชั้นวางขวดน้ำหอมหรูเลิศ ที่เต็มไปด้วยข้อการันตรีว่าพวกมันเป็นของแท้

บางครั้งฉันแอบเห็นสายตาของพวกมันคอยดูแคลนเจ้าน้ำหอมที่น่าสงสารขวดนั้น ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากสายตาของฉันในบางที

แต่ก็น่าแปลกเหมือนกันที่มันเป็นน้ำหอมขวดที่ฉันหยิบใช้มากที่สุด ใช้โดยไม่ต้องคิด ไม่ต้องกังวลว่ามันจะหมดไปตอนไหน ไม่มีความเสียดายน้ำสีเทอควอยเหล่านั้นที่พุ่งออกมาเป็นฝอย

ต่างจากน้ำหอมของจริงแสนหรูเลิศขวดอื่น ที่ฉันมักจะหยิบมันมาใช้ในโอกาสที่จำเป็นเท่านั้น ฉันเห็นสายตาที่โดดเดี่ยวแต่เต็มไปด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรีของพวกมัน

ฉันว่าฉันก็เข้าใจน้ำหอมผู้น่าสงสารขวดนั้น และบางทีฉันก็เข้าข้างน้ำหอมชั้นสูงที่คอยเชิดคางของพวกมันเช่นกัน

เพราะฉันก็อาจจะเป็นเหมือนพวกมันทั้งสอง เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นของจริง หยิ่งทนองในศักดิ์ศรี ไม่เคยก้มหัวให้กับสิ่งที่รู้ว่ามันไม่ใช่ แต่บางทีฉันก็คิดว่าฉันอาจเป็นของปลอม ทั้งหมดมันเป็นความมั่นใจในทางที่ผิด บางทีฉันอาจไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งที่ฉันทำอยู่ พูดง่ายๆ ฉันอาจไม่ใช่ “ตัวจริง”

แต่เอาเถอะ ณ ตอนนี้ฉันยังไม่ขอด่วนสรุปสิ่งใด ฉันเพียงแต่มองตัวเองหน้ากระจก พยายามสูดลมหายใจเข้า และหยิบน้ำหอมต้องสงสัยมาฉีดพรมบนเสื้อ พร้อมออกไปพิสูจน์ความเป็นตัวจริงของฉันข้างนอกก็เท่านั้น