ตอนที่ 10

 

ตอนที่ 10

 

เจียงหนานโบกแท๊กซี่กลับบ้านเช่าในเขตสลัม

 

เจียงหนานนั่งลงบนโซฟาเก่าสภาพร้ายๆ และหัวเราะคิกคัก

 

ทุกอย่างเหมือนฝันไปเลย

 

“แม่เจ้าโว้ยย! นี้ขนาดยังไม่ถึงวัน ยังได้เงินมาง่ายๆ ตั้ง 200,000 หยวน

 

ประสิทธิภาพการทำเงินแบบนี้เรียกได้คำเดียวว่า “น่ากลัว”

 

และที่สำคัญที่สุดคือ มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

 

“ฮึๆๆ….รู้สึกฟินจนตัวลอยเลย”

 

หลังจากมีความสุขกับความคิดบ้าๆ มานาน เจียงหนานเริ่มรวบรวมความคิด และ พูดกับตัวเองในใจว่า “เดียวก่อน! เดียวก่อน! “

 

“นี้มันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น”

 

“ต่อจากนี้ไปเราจะได้หลุดพ้นจากชีวิตแบบเดิมๆ จนๆ ซักที

 

“แค่คิดก็รู้สึกมีความสุขแล้ว”

 

“โคตรมีความสุขเลย ^_^”

 

“ถ้าไม่มีความสุขสิถึงจะเรียกว่าโง่”

 

เจียงหนานตกอยู่ในมโนซักพัก

 

หลังจากรวบรวมความคิดเสร็จเข้าก็ลุกขึ้นจากโซฟา

 

เจียงหนานนำหินทั้งสองก้อนออกมาจากกระเป๋าเป้ เขาค่อยๆสัมผัสลูบไล้ผิวเปลือกนอกของมัน ในใจก็กำลังคิดหาวิธีจะทำยังไงขายหินทั้งสองก้อนนี้แบบไม่เอิกเกริก

 

ถ้าหินสองก้อนนี้ถูกขายออกไปมันน่าจะทำเงินให้เราได้อย่างต่ำก็ 200,000 หยวนเหนาะๆ ง่ายแบบไม่ต้องออกแรง

 

“ระบบ ฉันควรจะทำยังไงดี?”

 

เจียงหนานค่อยๆคิดหาวิธี ความคิดมากมายตีกันอยู่ในหัวของเขา

 

“ในเมื่อถามมาก็จะตอบให้ พรุ่งนี้นำหินทั้งสองก้อนไปมี่สวนพนันหินสิ แต่มันจะปลุกความสงสัยของทุกคน …….100%……”

 

เจียงหนาน: “…..”

 

พอเลย ทำแบบนั้นไม่น่ารอด

 

เราต้องหาทางอื่น

 

“นั้นไง..ใช่แล้ว”

 

ทันใดนั้นตาของเจียงหนานก็เปล่งประกายขึ้นมา เขานึกถึงใครคนนึง เธอเคยทำงานที่เดียวกันกับเขา

 

จูชีชี เธอเป็นนายหน้าอสังหาริมทรัพย์ที่ทำงานอยู่บริษัทเดียวกับเจียงหนานเมื่อ 2 เดือนก่อน ต่อมาเธอก็ไม่สามารถทนกับหัวหน้าแผนกนั้นได้และเธอจึงขอลาออก จากนั้นไม่นานเธอก็ได้งานใหม่ เป็นพนักงานที่ร้านขายเครื่องประดับโบราณ

 

เจียงหนานไม่ค่อยสนิทกับเธอมาก แต่ก็เคยได้คุยกันสองสามครั้ง

 

และเจียงหนานก็มีเบอร์ติดต่อเธอพอดี

 

“สถานการณ์เหมาะเจาะไปเลย เราสามารถติดต่อเธอและถามเธอว่าร้านที่เธอทำงานรับซื้อหยกหรือไม่ ถ้าพวกเขารับซื้อหยก เราจะสามารถขายมันได้ทันที”

 

ไม่รอช้าเจียงหนานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงและกดโทรออกทันที

 

ไม่นานสายก็ติด มีเสียงผู้หญิงฟังแล้วไพเราะเพาะพิ้งกระดิ้งแมวดังออกมาจากปลายสาย “เจียงหนาน ทำไมจู่ๆ ก็โทรหาฉัน

 

“ถ้าเกิดบอกว่าฉันคิดถึงเธอ เธอจะเชื่อรึป่าว?” เจียงหนานพูดพร้อมรอยยิ้ม

 

“ฮิๆๆ….” อีกฝ่ายหัวเราะ “ไม่ใช่ว่านายแอบหลงรักฉันหรอกนะ จะจีบฉันหรอ? อย่าว่าฉันล่ะถ้าฉันปฎิเสธนาย นายหน้าตาใช้ได้อยู่นะ แต่ว่านายไม่มีรถ ไม่มีบ้าน นายก็รู้ว่าเดียวนี้ทุกคนต้องอยู่กับความเป็นจริง นายต้องมีบ้าน มีรถ ” (มันหยอกกันนะครับ ไม่ได้ดูถูก)

 

“ฮ่าๆๆ…” เจียงหนานยิ้ม “ปัญหาเดียวของฉันก็คือไม่มีพวกมันนั้นแหละ”

 

“เอาล่ะ เข้าเรื่องเถอะ ที่โทรมาหาฉันมีธุระอะไรรึป่าว? ตอนนี้ฉันกำลังทำงาน ฉันจะโดนหักเงินเดือนถ้าเถ้าแก่จับได้ว่าฉันแอบคุยโทรศัพท์”

 

“ฉันแค่อยากจะถาม เธอทำงานอยู่ที่ร้านขายหยกโบราณใช่มั้ย”

 

“ใช่ๆ ฉันก็บอกนายไปรอบที่แล้วไงจำได้มั้ย? ทำไมหรอ โดนหัวหน้าด่ามาอีกแล้วหรอ หรือนายอยากลาออกแล้วมาทำงานกับฉันหรอ? ร้านนี้รับเฉพาะผู้หญิงเท่านั้นย่ะ”

 

เจียงหนาน: “…..”

 

“ทำไมนายไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ฉันพูดถูกละสิ พอกันทีสำหรับเจ้านายแบบนั้น ตอนฉันอยู่ที่นั้นฉันทำงานตัวเป็นเกรียวหัวเป็นน็อตเลย”

 

“แค๊กๆๆ (ไอกลบเกลื่อน) เอาละเข้าเรื่องดีกว่า ฉันลาออกก็จริง แต่ที่โทรมาไม่ได้อยากให้เธอแนะนำงานให้ ฉันแค่อยากถามว่า ร้านของเธอรับซื้อหยกมั้ย?”

 

“หยกหรอ” เสียงจากปลายสายชะงัก จากนั้นเธอก็พูดต่อ “นายหมายถึง พวกสร้อยคอ จี้หยกเก่าๆรึป่าว? ใช่พวกเรารับซื้อ”

 

“ไม่ ฉันไม่ได้หมายถึงของพวกนั้น ไม่ใช่พวกเครื่องประดับหรือเครื่องเพชร” เจียงหนานอธิบาย “ฉันหมายถึงหินหยาบที่ตัดออกมาแล้วมีหยกอยู่ข้างใน”

 

“อืมมม…ฉันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ เดียวฉันถามหัวหน้าให้แล้วจะโทรกลับนะ”

 

“แกร๊ก…. ตู้ด ตู้ด ตู้ด” (เสียงวางโทรศัพท์)

 

สายถูกตัดไป

 

เจียงหนาน :”…..”

 

รีบวางไปไหนนะ เรายังไม่ทันคุยให้รู้เรื่องเลย

 

สุดท้ายก็วางสายไป

 

————————————————————-

ผู้แปล: เรื่องนี้เป็นโปรเจ็คแรกนะครับ หัดแปล ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ หรือ ไม่เข้าใจ มีคำแนะนำ ติชม สอบถาม สามารถติดต่อผ่าน Fanpage :  Link: shorturl.at/bhtT7 ได้เลยครับ