ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 13

เมื่อเดินมาถึงบริเวณท้ายปราสาทที่เป็นส่วนของเรือนคนใช้ คิโยชิก็สังเกตเห็นเรือนเล็กๆ หลังหนึ่งที่ดูหรูหรามากว่าเรือนคนใช้อยู่นิดหน่อย ดูผิวเผินแล้วเรือนหลังนี้น่าจะไม่ได้ใช้งานมานานแล้วแต่สภาพนั้นยังคงใหม่อยู่เพราะมีคนดูแลอยู่ตลอด คิโยชิเอ่ยถามแม่ของตนพร้อมกับนิ้วเรียวที่ชี้ไปยังเรือนหลังนั้นในทันที

"ท่านแม่… ตรงนั้นคือเรือนอะไรเหรอครับ" อากาเนะยิ้มขึ้นน้อยๆ นางเอ่ยตอบพลางลูบศีรษะของคิโยชิไปด้วย

"เรือนของโกโกะน่ะ" คิโยชิกะพริบตาปริบ เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เอ่ยถามขึ้นมาอีกพร้อมกับเดินต่อไปยังท้ายปราสาท

"โกโกะคือใครหรือท่านแม่" อากาเนะไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มบางด้วยแววตาที่มีความรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ นางพาคิโยชิเดินไปจนถึงบริเวณสุสานของบรรพบุรุษที่เป็นส่วนท้ายสุดของฝั่งตะวันตก คิโยชิเบิกตาขึ้นด้วยความตื่นเต้นเพราะเพิ่งเคยเห็นที่นี่เป็นครั้งแรก สองเท้าก้าวเข้าไปในเขตสุสาน ป้ายหลุมศพที่สลักชื่อว่า 'อิชิฮาระ อิซามุ' ปู่ของตน ทำให้แววตาของเด็กน้อยหม่นลงเล็กน้อย เขาไม่ได้เอ่ยคำพูดใดออกมา อากาเนะจูงมือเขาให้เดินตามไปยังขอบสุดของสุสานขนาดกว้างก่อนจะเจอเข้ากับหลุมศพหลุมหนึ่ง ป้ายชื่อถูกสลักไว้ว่า 'โกโกะ' บนป้ายไม่มีนามสกุลของอิชิฮาระ มีแต่ชื่อเขียนไว้เดี่ยวๆ เช่นนั้น คิโยชิเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย

"โกโกะ… คนเดียวกับคนเมื่อกี้เหรอครับท่านแม่" เอ่ยถามถึงเจ้าของเรือนหลังเล็กเมื่อครู่ อากาเนะค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งข้างๆ กายของคิโยชิ นางฝืนยิ้มออกมาจากดวงตาที่กำลังร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม มืออ่อนนุ่มสัมผัสต้นแขนของเด็กชายเอาไว้แล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล

"คิโยชิ… ฟังแม่นะลูก" คิโยชิพยักหน้า แววตาใสซื่อพร้อมรับฟังทุกอย่าง

"โกโกะคือคนที่ให้กำเนิดลูก… นางได้จากโลกใบนี้ไปและแม่ก็สัญญากับนางว่าจะดูแลลูกเป็นอย่างดี" คิโยชินิ่งเงียบไปเหมือนกำลังประมวลผลกับสิ่งที่ได้ฟัง

"ให้กำเนิดเหรอ? ท่านแม่…" อากาเนะพยักหน้าเบาๆ แล้วเอ่ยต่อ

"โกโกะคือแม่ที่แท้จริงของลูก นางคือคนรักของท่านฮิโรมาสะ แต่นางมาด่วนจากไปเสียก่อน" คิโยชิสายตาสั่นคลอนเล็กน้อย เขาหันไปมองป้ายหลุมศพตรงหน้า มือเล็กเอื้อมไปสัมผัสป้ายหลุมศพที่โทรมลงไปหลังจากเวลาล่วงเลยผ่านมาเกือบสิบปี สายลมเย็นที่อ่อนโยนพัดเข้ามากระทบร่างเบาๆ ราวกับต้องการปลอบประโลมดวงใจทั้งสอง คิโยชิเอ่ยพึมพำกับตนเอง

"ท่านแม่ของข้า… คือท่านผู้นี้เหรอ" อากาเนะได้ฟังก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป นางพยักหน้าเบาๆ มืออ่อนนุ่มลูบเส้นผมของคิโยชิด้วยความรักทั้งหมดที่มี น้ำตาใสไหลพรากลงอย่างเงียบๆ บนใบหน้าสวย คิโยชิหันมาหาอากาเนะ เขาตกใจเล็กน้อยที่บัดนี้แม่ของตนกำลังนั่งร้องไห้มองเขาด้วยแววตาอาลัย

"ท่านแม่… ร้องไห้ทำไม" อากาเนะมองใบหน้าของลูกชายแล้วเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ

"เพราะว่าแม่… ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเจ้า" สิ้นเสียง คิโยชิก็เบะปากก่อนจะร้องไห้ตามแม่ของตน เขาส่ายหน้ารัวแล้วโผเข้ากอดอากาเนะเอาไว้แน่น

"ไม่เอา ท่านแม่ก็คือแม่ของข้า ข้ารักท่านแม่ ฮึก… ฮือ…" น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาเป็นสาย อากาเนะกอดคิโยชิเอาไว้แน่น ถ้อยคำของเด็กน้อยที่ใสซื่อบริสุทธิ์ช่วยปลอบประโลมจิตใจของหญิงสาวจากความเจ็บช้ำทั้งหมดทั้งมวลที่กำลังได้รับ

"รู้แล้วงั้นรึ" มาซาโตะเอ่ยถามองครักษ์ผู้น้อยคนหนึ่งที่มารายงานสถานการณ์ว่าคิโยชิทราบแล้วว่าตนคือลูกของโกโกะ มาซาโตะพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงให้ลูกน้องออกไปได้ ประตูบานใหญ่ถูกเลื่อนปิดลงอย่างแผ่วเบา ร่างสูงปิดสมุดเล่มหนาตรงหน้าลง ความเป็นห่วงจิตใจของเด็กน้อยคนนั้นก่อตัวขึ้นมาภายในดวงใจของพ่อบ้านหนุ่มอย่างน่าประหลาด ความสดใสทั้งหมดจะหายไปไหมนะ คิดพลางดวงใจก็เจ็บขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ หากโชคชะตาพรากเอารอยยิ้มของคิโยชิไปจนหมดเขาก็คงไม่อาจทนได้ ดวงตาคมกริบมองไปยังรูปศิลปะของเด็กน้อยที่ถูกวางแขวนอยู่บนผนังด้วยแววตาที่ไม่อาจคาดเดา

คิโยชินั้นซึมอยู่สองสามวันหลังจากที่รู้ความจริง มาซาโตะแอบมองอยู่ห่างๆ โดยที่ไม่ได้มีโอกาสเข้าไปปลอบโยนเพราะมันไม่ใช่หน้าที่กงการอะไรของเขาที่ต้องทำเช่นนั้น ถึงแม้ว่าดวงใจจะเจ็บไปพร้อมกันแต่มาซาโตะก็ได้แต่แอบให้กำลังใจหวังว่าคิโยชิที่สดใสร่าเริงคนเดิมจะกลับมาในเร็ววัน เขาคิดถึงเสียงหัวเราะที่ดังก้องอย่างมีความสุขนั้นเหลือเกิน

วันเวลาผ่านไปล่วงเลยมาเป็นสัปดาห์ คิโยชิก็เริ่มกลับมายิ้มแย้มสดใสเหมือนดั่งเคย แม้ลึกๆ ในใจแล้วนั้นเขายังไม่อาจรับมือกับทุกความรู้สึกของตน แต่เพื่อไม่ให้ทุกคนรอบกายเป็นห่วงโดยเฉพาะอากาเนะ เขาจึงพยายามทำตัวสดใสเหมือนกับวันวาน อากาเนะรู้สึกโล่งใจที่เห็นคิโยชิเริ่มกลับมามีรอยยิ้มเหมือนแต่ก่อน คิโยชิยังคงรักอากาเนะมิเสื่อมคลาย มีครั้งหนึ่งที่เขาถามอากาเนะว่าเขาจะยังเป็นไดเมียวเหมือนท่านพ่อได้อยู่หรือไม่ อากาเนะยิ้มบางก่อนจะบอกว่าให้ลองไปถามฮิโรมาสะดู และหลังจากวันนั้น คิโยชิก็ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องการขึ้นเป็นไดเมียวอีกเลยนับแต่นั้นเป็นต้นมา

สายลมยามค่ำพัดเอาเส้นผมหอมของอากาเนะพลิ้วเบาๆ ไปตามแรงลม หน้าต่างของห้องนอนถูกเปิดออกกว้างเพื่อรับลมเย็นของฤดูใบไม้ผลิ คิโยชิที่นั่งเล่นอยู่อีกฝั่งกำลังทำบางสิ่งด้วยความตั้งใจ ชั่วครู่หนึ่งผ่านไป คิโยชิก็ยิ้มขึ้นด้วยความดีใจ แววตาคู่สวยเป็นประกายสดใส เขาถักสร้อยข้อมือสีดำเสร็จเรียบร้อยหลังจากทุ่มเทใช้เวลากับมันมาทั้งวัน มือเล็กนำสร้อยข้อมือไปส่องเข้ากับโคมไฟที่ให้แสงสว่าง คิโยชิตื่นเต้นดีใจ รีบเอาไปอวดแม่ของตน

"ท่านแม่~ ข้าทำเสร็จแล้ว สวยหรือเปล่า" วางสร้อยข้อมือลงบนฝ่ามือนุ่มของหญิงสาว อากาเนะหยิบมันพลิกไปมาพินิจดูด้วยความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในแววตา

"สวยจังเลย ทำให้แม่เหรอลูก" คิโยชิรีบเบิกตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะรีบเอ่ย

"เปล่าสักหน่อย ข้าทำให้เคนตะต่างหาก" ว่าแล้วก็คว้าเอาสร้อยข้อมือสุดหวงแหนออกไปจากมือแม่ของตนแล้ววิ่งตุบๆ ไปยังประตูที่มีเคนตะกำลังยืนรักษาการอยู่ อากาเนะหัวเราะออกมาเบาๆ กับความเป็นเด็กน้อยแสนซน

"เคนตะ~ ข้าทำอันนี้มาให้แหละ" เคนตะในวัยยี่สิบต้นๆ ย่อตัวนั่งลงมาคุยกับเด็กน้อย เขารับสร้อยข้อมือแล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

"ทำเองเลยเหรอท่านคิโยชิ" คิโยชิพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ

"สวยมากเลยขอรับ" ว่าแล้วก็พยายามใส่ด้วยตนเองแต่ก็ดูลำบากนิดหน่อย คิโยชิเห็นดังนั้นก็คว้าเอาสร้อยข้อมือมาถือแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"เดี๋ยวข้าใส่ให้เองนะ" เคนตะรับฟัง ยื่นมือออกไปอย่างว่าง่าย มือเล็กนุ่มนิ่มมัดสร้อยข้อมือด้วยความตั้งอกตั้งใจอย่างเบามือ เคนตะพินิจดูใบหน้าที่งดงามราวกับรูปเขียนนั้นอย่างเผลอไผล ผิวกายขาวเนียนละเอียดดุจน้ำนมบริสุทธิ์ดูนุ่มนวลน่าสัมผัส เขาเพิ่งได้มีโอกาสจ้องมองคนตรงหน้าใกล้ๆ แบบนี้นานๆ เป็นครั้งแรก หัวใจของชายหนุ่มรู้สึกแปลกประหลาดอย่างไม่อาจหาคำมาอธิบายได้ เขาพยายามไม่คิดอะไรให้มากความ พร้อมกันนั้น เสียงสดใสก็ดังขึ้นอย่างร่าเริง

"เสร็จแล้วๆๆ นี่แหละ องครักษ์ของข้า" ฝ่ามือเล็กอ่อนนุ่มตบแปะๆ ไปยังบ่าแกร่ง เท้าเรียววิ่งเข้าไปหาแม่ของตน กระโดดไปนั่งแหมะอยู่บนตัก คิโยชิชี้นิ้วไปยังเคนตะด้วยรอยยิ้มสวยหวานราวกับฤดูใบไม้ผลิ

"ท่านแม่~ ดูสิ เข้ากับเคนตะสุดๆ ไปเลย" เคนตะยิ้มรับกับคำพูดนั้น เขาชูข้อมือขึ้นมาเบาๆ ให้อากาเนะเห็นอย่างเขินอายเล็กน้อย อากาเนะหัวเราะร่วนลูบศีรษะของคิโยชิด้วยความเอ็นดู แต่ยังไม่ทันที่เสียงหัวเราะจะได้เงียบลง มาซาโตะก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน เขาโค้งตัวลงทำความเคารพแล้วเอ่ยบอก

"ท่านหญิงอากาเนะ ข้ารบกวนขอเวลาอยู่กับท่านคิโยชิสักครู่ได้ไหมขอรับ" อากาเนะพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงอนุญาต มาซาโตะเผยมือเป็นเชิงให้คิโยชิเดินมากับเขา คิโยชิเดินออกไปโดยไม่ได้เอ่ยถ้อยคำใดออกมาพร้อมกับเคนตะที่เดินตามทั้งสองไปติดๆ