กระดาษใบที่ 18 เพลงเก่า

ใครคนหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่าเรามักจะจองจำใครบางคนไว้ในเพลงเก่าเพลงใดเพลงหนึ่ง

จริงหรือเปล่า ฉันไม่อาจรู้ มันแค่ผ่านมานานจนเขาคนนั้นได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว หรือบางทีเขาอาจไม่เคยอยู่ในนั้นตั้งแต่แรก

บทเพลงเก่ายังคงขับขานต่อไปในวิทยุ ความว่างเปล่าในบทเพลง ความจำเจของเมโลดี้ เสียงร้องทรงเสน่ห์แต่แฝงไปด้วยความยากต่อการเข้าถึง

ทั้งหมดนี้มันเกิดเป็นร้อยเป็นพันครั้งแล้ว

ครั้งหนึ่งเมื่อฉันฟังเพลงนี้ฉันจะคิดถึงใครคนหนึ่ง คนนั้น เขาคนเดียว…ขอร้อง! ฉันไม่อยากพูดถึงเขาแล้ว

ดอกไม้สีน้ำเงินกำลังผลิบาน ผึ้งและผีเสื้อจำนวนหนึ่งต่างดอมดมน้ำหวานที่ไหลย้อยมาจากเกสรของมัน เกสรนั้นหวานหยดย้อยจนเหมือนทองคำที่แหลกเหลวเพราะความร้อนแรงจากความรัก

ฉันเคยอยากได้ดอกไม้ดอกนั้นมาครอบครองเหมือนพวกแมลงชั้นต่ำที่กำลังดอมดมมัน แต่น่าเสียดายที่แจกันของฉันมันดีไม่พอสำหรับดอกไม้ดอกนั้น มันทั้งเล็ก คับแคบ และ แออัด เกินกว่าที่สิ่งสวยงามจะยอมเสียสละชีวิตมาอยู่ หรือบางทีแจกันของฉันมันอาจจะน่ารังเกียจจนฉันไม่มาสามารถแสดงความต้องการให้ดอกไม้นั้นได้ล่วงรู้ได้

จนกระทั่งตอนนี้ ฉันกำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรแห่งกาลเวลา ละอองคลื่นเล็กๆ พัดมากระทบร่างกายฉัน มันพัดฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนไม่อาจคาดเดาได้ว่ามันกำลังพัดฉันไปที่ใด กระทั่งลืมตาขึ้นมาอีกที ฉันก็มาอยู่ในสวนแห่งนี้อีกแล้ว

ฉันเดาว่าเกลือเหล่านั้นในมหาสมุทรแห่งกาลเวลาคงจะกัดกร่อนความเจ็บปวด ความเดียงสา และความไม่เข้าใจของฉันไปจนหมด จนแม้แต่เสียงสายลม ตอนนี้ฉันยังฟังว่ามันสวยงาม ฉันเดินต่อไปนั่งเอนกายพิงกระท่อมหินหลังน้อย ฉันได้แต่เดาว่ามันคงแข็งแรงมากพอที่จะไม่พังทลายไปกับลมหายใจของเจ้าหมาป่า

ในขณะนั้นเองฉันได้ยินเสียงเมโลดี้ที่คุ้นเคยกำลังครวญครางอยู่ในวิทยุเครื่องเก่า มันอ่อนหวาน โหยหา และโหดร้ายไม่ต่างจากเดิม

ฉันหลับตาลงแล้วฟังมันอย่างเข้าใจ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็พบกับดอกไม้สีน้ำเงินดอกนั้น มันยังคงผลิบาน สวยงาม และถูกดอมดม อยู่ไกลลิบๆ ทางทิศเหนือ น่าแปลกที่ครั้งนี้ฉันไม่รู้สึกเจ็บแปลบ หรือ อยากครอบครองเหมือนเคย

ฉันเพียงนั่งมองมัน เคล้ากับเพลงเก่าที่ยังคงเล่นต่อไป