กระดาษใบที่ 17 บทสนทนาในแกลเลอรี

เราไม่ได้เจอกันนานเท่าไรแล้ว ฉันมองใบหน้าของคนตรงหน้ายามที่เขาขยับปากเอื้อนเอ่ย

ตอนนี้พวกเราคงจะแก่กว่าเมื่อหลายปีก่อน ไม่มีดวงไฟนั่นอีกแล้ว ดวงไฟที่ลุกโชดเผาไหม้ความเป็นไปไม่ได้ ฉันเคยนั่งมองพวกมันในขณะที่กำลังเผาไหม้ พลางชื่นชมพร้อมจิบมะนาวโซดาในช่วงหน้าร้อนของชีวิต

เป็นอย่างไร? ตอนนี้ทำอะไร? และ จะทำอะไร? บทสนทนาสำหรับคนที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานจะกล่าวต่อกัน มันยังคงออกมาจากปากของเขา หลังจากที่พวกเราเพิ่งเดินดูภาพถ่ายในแกลเลอรีแห่งนี้

เอาเข้าจริงสมองฉันค่อนข้างว่างเปล่ากับคำถามเหล่านั้น สวนทางกับอายุที่เพิ่มมากขึ้นเหมือนเข็มนาฬิกาที่เดินไปข้างหน้าอย่างไม่มีวันหยุด

ฉันคิดอยู่เสมอว่าฉันยังเด็ก และหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

ไม่จริงเลย เขาปฏิเสธความคิดฉัน และนั่นมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันโกรธเคืองหรือรู้สึกสิ่งใด ฉันเพียงรับรู้แต่ไม่ได้ทราบซึ้ง ในขณะที่ทุกคนกำลังก้าวไปข้างหน้า เช่นเดียวกับคนตรงหน้า ที่กำลังรอเวลาถอยหลังให้เขาได้กลับไปหาคนใหม่ของเขา ที่ถือเป็นจุดแปลกปลอมในโลกอดีตที่ฉันอยู่

ฉันยังไม่อยากให้เขากลับ ฉันเหงาเกินไปที่จะกลับไปอยู่กับความอ้างว้างบนเส้นทางของปัจจุบัน…ชอบเหลือเกิน! ฉันชอบเหลือเกินยามเมื่อเส้นทางอดีตมาตัดกับเส้นทางปัจจุบัน มันทำให้ฉันหายโดดเดี่ยวได้ระยะหนึ่ง

รูปภาพเหล่านั้น รูปภาพที่บอกเล่าชีวิตใครก็ไม่อาจทราบได้ ยังคงจัดแสดงภายใต้แสงสีนวลที่พวกเราเพิ่งเดินสำรวจกันไป ฉันชอบภาพนั้น เกลียดภาพนี้ อยากครอบครองภาพนู้น

ฉันไม่แน่ใจว่าฉันกำลังพูดถึงภาพใด ภาพเหล่านั้น หรือภาพในแกลเลอรีที่ได้ชื่อว่า ‘ความทรงจำ’

ในขณะที่เรากำลังสำรวจภาพต่างๆ บทสนทนาหลังภาพเหล่านั้นก็กลับมา

เย็นวันนั้นภายใต้แสงสะท้อนของดวงอาทิตย์ยามที่กำลังบอกลาท้องฟ้า ลมเอื่อย เสียงเจื้อยแจ้ว มลพิษของเมืองหลวง ทางเดินกลับบ้าน ระยะห่างระหว่างเรา มันพุ่งตรงเข้าจู่โจมฉันอย่างจัง

“ลาก่อน”

คำบอกลาจากบทสนทนาในแกลเลอรีเอ่ยขึ้น ดึงให้ฉันหลุดจากแกลเลอรีแห่งความทรงจำ กลับมานั่งอยู่ในแกลอรี่สีขาวแห่งนี้ เขายกนาฬิกาขึ้นมามองดูเวลา แล้วก็จากไป จากไปตามเส้นทางปัจจุบันของเขา

ทำไมฉันถึงยังนั่งอยู่ในนี้นะ? ฉันตอบไม่ได้ รู้เพียงว่าบทสนทนาในแกลเลอรีแห่งนี้มันช่วยเยียวยาฉันได้ และมันก็ทำร้ายฉันในเวลาเดียวกัน หลังจากที่เขาก้าวออกพ้นขอบประตูไป

ฉันโดดเดี่ยวเหลือเกิน โดดเดี่ยวยามเมื่อต้องออกจากแกลเลอรีความทรงจำ และก้าวเดินต่อไปบนถนนแห่งปัจจุบันกาล