บทที่ 2...3/3

          วีดาลงมาจากรถสปอร์ตที่ขับมาเองด้วยความรู้สึกเหมือนทุกย่างก้าวที่เดินอบอวลไปด้วยกุหลาบแดง วันก่อนเธอไม่ได้พบกับพี่ภามเพราะมาถึงเขาก็ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ซ้ำยังเกิดเรื่องบางอย่างที่เธอต้องรีบไปก่อน ใครจะคิดว่าพี่ภามจะขอให้ป้านลินนัดเพื่อให้เราสองคนมาพบกันอีกครั้ง ทำให้วันนี้หญิงสาวให้ช่างมาแต่งหน้าอย่างประณีตและเลือกชุดที่ใส่ให้สนนราคาสมกับการมานัดบอดกับผู้ชายที่ผู้หญิงในโซเชียลโหวตว่าอยากเดทด้วยในวันวาเลนไทน์ในโหมดของนักธุรกิจรุ่นใหม่

          เจนนรีเห็นวีดาแล้วจึงบอกให้เลขาเดินไปก่อน ส่วนเธอเดินมาหารุ่นน้องมหา’ลัยบอสตัน ถามว่าเธอชอบวีดาไหม บอกเลยว่า...ไม่ ในหมู่นักเรียนไทยรู้ดีว่าวีดานั้นชอบทำตัวเด่นและน่ารำคาญขนาดไหน ตอนอยู่ที่นั่นก็เรียนไม่จบ แต่ไปเทคคอร์สการออกแบบจนได้ชื่อว่าจบดีไซด์มาก่อนกลับประเทศไทย

          “สวัสดีค่ะพี่เจน”

วีดาเห็นเจนนรีก็ยกมือไหว้แล้วยิ้มตามมารยาทเพราะใครๆ ก็รู้ว่ารุ่นพี่คนนี้หวงก้าง ชอบพี่ภาม แต่ชอบทำเหมือนแค่เพื่อนสนิท ถ้าใครมาข้องแวะกับพี่ภามต้องมียัยนี่เป็นขวากขนามตลอด บางทีที่ขวัญจิราถอนหมั้นพี่ภามอาจเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ก็ได้

“น้องวีเองหรือคะที่มาเป็นคู่นัดบอดของภาม”  เจนนรีทักทายพอเป็นพิธี แม้จะพอรู้เรื่องนี้มาบ้าง

วีดายิ้มรับก่อนจะข่มใจถามอีกฝ่ายว่า “พี่เจนทำงานกับพี่ภามมานานแล้ว พอจะบอกวีได้ไหมคะว่าพี่ภามชอบทานอะไร หรือชอบไปที่ไหนในวันหยุด วีอยากมีกิจกรรมทำร่วมกับพี่ภามค่ะ”

เจนนรีหัวเราะเบาๆ วีดาคิดว่าการรู้เพียงแค่นั้นจะทำให้ภามหันมาสนใจงั้นหรือ เด็กน้อยชะมัด

“ส่วนใหญ่ภามจะจบการนัดบอดในครั้งแรก พี่ว่าน้องวีอย่าเพิ่งคิดไปไกลเลย เดี๋ยวจะเสียเวลาเปล่า”

วีดาทำหน้าตกใจก่อนจะยิ้มกว้าง “พี่ภามนัดวีมาพบกันเป็นครั้งที่สองต่างหากล่ะคะ พี่เจนคงตกข่าว อุ้ย เกือบจะได้เวลาแล้ว วีไปก่อนนะคะ”

เจนนรีอึ้งไปเสี้ยววินาที แต่ก็ไม่ทันวีดาที่เดินไปอย่างกับว่านัดบอดอีกรอบแล้วภามจะขอเป็นแฟน เธอรู้จักภามมานาน ผู้หญิงแบบวีดาไม่ใช่แบบที่ภามชอบหรอก ขนาดเพียบพร้อมไม่มีจุดด่างพร้อยอย่างขวัญจิรายังหมั้นกันได้ไม่กี่เดือนก็ถอนหมั้น หญิงสาวเบ้ปากพลางเดินไปยังห้องอาหารที่เธอเป็นผู้รับผิดชอบดูแลในตำแหน่งผู้จัดการ

วีดามารอในห้องรับรองชั้น 28 ซึ่งเป็นชั้นที่พี่ภามทำงานอยู่ แต่เธอไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน ปุริมเข้ามาแจ้งว่าอีกสักครู่ภามจะมาหาวีดา พอแม่บ้านยกของว่างมาให้แขก พนักงานในชั้น 28 ก็พากันสนใจ อีกไม่นานคงเกิดข่าวลือว่าวีดาเป็นคนที่ภามสนใจจริงๆ หลังจากนัดบอดมานาน ปุริมคาดเดาเพราะเจ้านายไม่เคยขอนัดบอดกับใครเป็นครั้งที่สอง แต่ไม่ใช่เรื่องที่เลขาจะเอาไปพูดต่อ

ผ่านไปเกือบ 10 นาที วีดาปัดแป้งและจัดเสื้อผ้าให้ไม่มีรอบยับเป็นการฆ่าเวลา เธอเคยได้ยินป้านลินบอกว่าพี่ภามค่อนข้างให้ความสนใจในเรื่องของความเรียบร้อยทั้งการแต่งตัวและการบริหารเวลา  ดังนั้นพอเห็นว่าประตูเปิดออกแล้วพี่ภามเดินเข้ามาในห้อง วีดาก็ลุกขึ้นแล้วยิ้มให้เขา แต่ไม่ได้พยายามดูเข้าหาจนเกินไป

          “พี่ภามจำวี...วีดาได้ไหมคะ เราเคยเจอกันตอนนั้นพี่ภามเรียนมัธยม 6 ส่วนวีกำลังเรียนมัธยม 1 วันเกิดของวีตอนอายุ 12 พี่ภามเคยไปร่วมงานด้วย”

          ภามไม่คิดว่าเขาจะพบเรื่องให้ประหลาดใจอีกแล้ว เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมาพบกับผู้หญิงอีกคน ทั้งที่เขานัดกับผู้หญิงคนนั้น ทำไมป้านลินถึงนัดคนอื่นมาให้เขาอีก หรือว่าวันนั้นคนที่ป้านลินนัดคือวีดาคนนี้

          “ขอโทษด้วยพี่จำไม่ได้ และต้องขอโทษอีกครั้ง น้องวีไม่ผู้หญิงที่พี่อยากพบ ถ้ายังไงพี่จะให้ปุริมไปส่งน้องวีแล้วกันนะ” ภามไม่อ้อมค้อมกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

          วีดาอึ้งจนกระทั่งเห็นว่าภามก้าวขาแล้วหันหลังไป เธอไม่ได้เตรียมตัวมาหลายชั่วโมงเพื่อมาฟังเขาพูดไม่กี่ประโยค แล้วเดินจากไปแบบนี้นะ

          “แล้วพี่ภามขอให้ป้าลินนัดวีมาพบทำไมคะ ถ้าวีไม่ใช่ผู้หญิงที่พี่ภามอยากพบ วีไม่เข้าใจ” หญิงสาวข่มเสียงไว้ไม่ให้แหลมจี๊ดเพราะไม่พอใจอย่างที่ทำเป็นประจำ

          ภามรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย แต่เขาไม่เห็นประโยชน์อะไรหากจะคุยกับวีดาต่อ เขาไม่มีแพลนที่จะแต่งงานในปีหรือสองปีนี้ ฉะนั้นเขาย่อมไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้มาเสียเวลาที่จะพบคนที่รักและอยากมีครอบครัวด้วยจริงๆ

          “พี่เข้าใจผิดน่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ”

          พอประตูเปิดออก ปุริมซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาเยื้องกับห้องรับรองเล็กน้อยก็เดินมาหาเจ้านายทันที แม้จะแปลกใจมาก ภามเพิ่งเข้าห้องไปไม่ถึงนาทีก็ออกมาแล้ว

          “ปุริมช่วยดูแลน้องวีแทนผมด้วย”

          “ได้ครับคุณภาม” ปุริมรับคำสั่งแม้จะงงพอๆ กับวีดา

          วีดาอ้าปากค้างไม่คิดว่าพี่ภามที่เธออยากพบมาตลอดจะเดินหันหลังให้แบบไม่ลังเลแบบนั้น แถมยังฝากเธอไว้กับเลขา แทนที่เขาจะเดินไปส่งเธอที่รถแล้วขอนัดพบกันอีก ทำไมทุกอย่างไม่เหมือนกับที่เธอวาดฝันเอาไว้สักอย่างเลยล่ะ หญิงสาวเดินออกมาจากห้องด้วยความเซ็ง ปุริมมองแล้วก็อยากปลอบ แต่สายตาเหวี่ยงๆ พร้อมวีนใส่ใครสักคนแบบวีดา เขาจึงคิดว่าเดินไปส่งที่รถเงียบๆ น่าจะดีกว่า

          ภามไม่คิดเลยว่าการหาผู้หญิงที่เขาอยากคุยเพราะมีเรื่องอยากถามทำไมถึงได้ยากแบบนี้ ถ้าวันนั้นที่เขาพบไม่ใช่วีดา แล้วเธอคนนั้นเป็นใครกันแน่ ตอนที่เธอคนนั้นบอกว่าไม่ได้มาหาเขาก็ดันเกิดเหตุตกลงไปในสระเสียก่อน จึงไม่ทันได้ถามให้รู้เรื่อง ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ บางทีเขาคงต้องใช้บริการจากนักสืบแล้วกระมัง ปุริมคงติดต่อให้เขาได้

          ไม่ถึงนาทีต่อมาปุริมก็ถูกเรียกให้มาพบภามในห้องทำงาน เลขาหนุ่มเตรียมพร้อมทั้งโทรศัพท์สำหรับบันทึกคำสั่ง สมุดและปากกาสำหรับจดจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปฟังคำสั่งจากคลิปเสียง หากเป็นงานที่คำสั่งไม่ได้ยาวนัก แต่ภามกลับส่งโทรศัพท์ให้เขาแล้วสั่งว่า

          “ช่วยหาตัวผู้หญิงที่อยู่ในคลิปนี้ทีนะปุริม ขอด่วนสุดๆ”

          ปุริมเห็นภาพของหญิงสาวที่ภามคงกดบันทึกมาจากคลิปกล้องวงจรปิดของโรงแรม ก็รู้ได้ทันทีว่าใครที่เจ้านายกำลังตามหา

          “ผู้หญิงคนนี้ชื่อเมษาครับ เป็นเจ้าของร้านขนมเมนาที่มาทำสัญญาส่งขนมให้กับโรงแรมเมื่อวันก่อน คุณภามต้องการโลเคชั่นของร้านเมนาด้วยไหมครับ” ปุริมตอบครบในรอบเดียว เจ้านายเคยมาถามหาผู้หญิงกับเขาเสียที่ไหน เพิ่งมีเมษาเป็นคนแรก หรือว่าจะศรรักปักอกเข้าแล้ว

          ภามรับโลเคชั่นของร้านเมนาและเบอร์โทรศัพท์ของเมษามาเรียบร้อยแล้ว แต่เขายังมีประชุมต่อเย็นนี้ กว่าจะเลิกคงค่ำพอดี ตอนนั้นร้านขนมเมนาอาจจะยังไม่ปิดกระมัง หรือต่อให้ร้านปิดแล้ว เขาก็ต้องพบกับเมษาในวันนี้ให้ได้

ภามพูดทีเหมือนเชือดให้เลือดไหลซิบขนาดนี้ไม่ต้องห่วงนะคะ ใครก็ทำอะไรเมษาไม่ได้ นอกจาภามคนเดียว ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านค่ะ

          บรรพตี