≠เคมีไม่เข้า (Special)

กาฟิวส์มองป้ายชื่อของโรงเรียนที่ตนได้เข้ามาอยู่ในปีนี้แล้วก็ถึงกับอุทาน “ว้าว”

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กจน ๆ อย่างตนเองจะมีวาสนาได้มาเรียนโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดแห่งนี้ด้วย

ตอน ป.6--สิ่งนี้เป็นแค่ภาพฝัน ต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่ทำให้ฝันของลูกชายคนนี้เป็นจริง…

เขาไม่ใช่เด็กเรียนเก่ง จึงได้อยู่ห้องท้ายตามการจัดลำดับของโรงเรียน แต่มันก็… แค่นี้ก็ดีมากแล้ว…

ตัวเขาค่อนข้างเป็นเด็กไฮเปอร์ ไม่อยู่นิ่งและพูดมาก ๆ หน่อย

ในห้องก็ไม่ได้มีเพื่อนสนิทมากนักนอกจากจิ๊บคนเดียว เพราะว่าจิ๊บค่อนข้างเป็นคนเงียบ ๆ และหมกมุ่นกับหนังสือ

จิ๊บเป็นเด็กเรียนขั้นสุด ใส่แว่นตาหนาเตอะ หน้ามึน ๆ แต่ก็เป็นคนไม่มีพิษมีภัยดี จิ๊บมักชวนเขาเข้าห้องสมุดเป็นประจำ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจิ๊บน่ะเรียนเก่งขนาดนั้นแท้ ๆ ทำไมถึงมาอยู่ห้องท้ายนะ ? กาฟิวส์คิดว่าจิ๊บเป็นเพชรในตมสำหรับห้อง ม.1/10 เชียวล่ะ

“กาฟิวส์ไปกินข้าวกัน--”

จิ๊บชวน ขณะนี้ทั้งสองกำลังเก็บของลงกระเป๋าเพื่อไปพักกลางวัน

“ไปสิ”

เขาตอบ

พวกเขาเดินมาด้วยกัน ระหว่างนั้นที่เพื่อนใส่แว่นพูดว่า

“รู้จักพี่ ม.2 ที่ชื่อเปรี้ยวปะ ?”

“ฮะ ?”

“พี่เปรี้ยวลูกครึ่งน่ะ ที่อยู่สีเดียวกับเราอ้า”

คิ้วของเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักขมวด “คนไหน ?”

จิ๊บมองซ้ายมองขวา

“อา--คนนั้น ๆ แหละ”

เขาชี้ไปที่รุ่นพี่คนหนึ่ง ซึ่งเดินมากับรุ่นพี่อีกคนหนึ่ง

“...”

กาฟิวส์เงียบ เขากำลังมองรุ่นพี่สองคนนั้น รู้สึกว่าไม่น่าเข้าใกล้

“พี่สองคนนี้อ้ะอย่าเข้าไปใกล้นะ ตัวอันตราย” จิ๊บทำท่าเอามือมาทาบคอ “สยอง”

“สยอง ?”

“นักเลง ไง โดยเฉพาะคนชื่อเปรี้ยวอ่า น่ากลัวมาก เตือน ๆ”

กาฟิวส์นึกแปลกใจว่าจิ๊บรู้ละเอียดขนาดนี้ได้ไง แต่เขาก็ไม่ได้ถาม

 

โลกมันกลม ๆ หน่อยหรือเปล่าเมื่อห้องของกาฟิวส์และจิ๊บ กับห้องของเปรี้ยวอยู่สังกัดคณะสีเดียวกัน

ทุกวันศุกร์คาบกิจกรรมคณะสี นักเรียนทุกคนต้องเข้าในสัปดาห์แรก ๆ ของการเปิดเทอม แต่เมื่อเวลาผ่านไป ใครกล้า ๆ ก็จะ จัมป์เลิร์น

บางคนงี้ไม่เคยโผล่ศีรษะเข้ามาเลย แต่ก็ไม่มีใครสนใจตามตัวใคร ขอแค่ไม่ไปก่อความวุ่นวายอาจารย์ก็ไม่มีใครว่าแต่อาจถูกรุ่นพี่ ม.5 ซึ่งเป็นกลุ่มประธานคณะสีหมายหัวเอาได้

ทั้งนี้ทั้งนั้น--ช่วงที่จะ โดด ได้ยากที่สุดคือฤดูกาลแห่งการแข่งขันกีฬาสี อันนั้นก็ต้องเข้าหน่อยล่ะ หลังจากนั้นมันก็ผ่านไป

เมื่อหมดคาบเรียนที่ 6 ของวันศุกร์ กาฟิวส์กับจิ๊บก็ไปยังสถานที่ที่รวมตัวของสีเหลือง

เออ… ใต้ตึก--โรงอาหาร

รุ่นน้องหน้าตาน่ารักบ้องแบ๊วสองคนเดินมาด้วยกัน

คนหนึ่งดูเนิร์ด ๆ แว่นหนาเตอะ สะพายกระเป๋านักเรียนที่ตุงมาก ๆ

อีกคนหนึ่งหน้ากลม ๆ น่ารัก ผิวขาวจัด ตัวค่อนข้างอ้วน สิ่งที่ทำให้สะดุดตาคือดวงตาสีน้ำตาลใสแป๋วคู่นั้น กับรอยยิ้มที่ดูเจิดจ้า

เปรี้ยว… นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของโรงอาหารกับเล็ก

เขาไม่ได้สนใจไอ้คาบกิจกรรมบ้าบอนี้เท่าไหร่หรอก แต่พูดให้ถูกคือเขาไม่สนใจทุกคาบเรียนเลยมากกว่า มาโรงเรียนเพื่อทะเลาะต่อยตีโดยแท้ จะสถาบันเดียวกันหรือต่างสถาบันก็บ่ยั่นทั้งนั้น

สายตาสีดำของเด็กหนุ่มลูกคุณชายมองไปที่น้อง ม.1 ทั้งสอง

แต่เขามอง… แค่คนที่ไม่ใส่แว่นมากกว่า

กาฟิวส์เดินมากับจิ๊บ รู้สึกเหมือนมีคนมองก็เลยมองกลับไป

กาฟิวส์มองเห็นรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้น… คนที่จิ๊บบอก

หน้าตาพี่เขาหล่อ คม ๆ เหมือนเด็กลูกครึ่ง...

ก็ใช่... เป็นเด็กลูกครึ่ง

กาฟิวส์รู้สึกเขิน ๆ นิดหน่อย เมื่อถูกรุ่นพี่คนนั้นจ้อง แต่เขาก็จ้องตอบ ...แบบกล้า ๆ กลัว ๆ นั่นแหละ…

ที่จริงเด็กผู้หญิงน่ารัก ๆ ในชั้น ม.1 ออกจะเยอะ แต่ทำไมไม่เห็นทำให้เขาใจเต้นแรงได้เหมือนนี่เลย

เด็กหนุ่มมองใบหน้าที่ก็ไม่ได้ดูหล่อเหลาแบบพิมพ์นิยม แต่มันเป็นใบหน้าที่คมคาย ดูง่าย ๆ เลยว่าเด็กชายคนนี้โตขึ้นไปต้องหล่อเหลาเอาการมากแน่

จิ๊บกับเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะสแตนเลสซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของใต้ถุนอาคาร กาฟิวส์แสร้งทำเป็นเอาการบ้านขึ้นมาทำ แต่ตาก็ยังแอบมองเปรี้ยวอยู่นั่นแหละ

จนกระทั่งรุ่นพี่ ม.5 กลุ่มประธานคณะสีเข้ามาพูด ๆๆ

เปรี้ยวกับเล็กลุกออกไปกลางคันเพราะเบื่อจะนั่งทำเรื่องนี้เต็มแก่

รุ่นพี่ ม.2 สองคนนั้นเดินมา…

กาฟิวส์ใจสั่น ๆ เมื่อพี่เขาเดินเข้ามาใกล้ ที่จริงไอ้โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่น่ะจะเดินลงบันไดเตี้ย ๆ ไปอีกทางเลยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องวกอ้อมมาอย่างนี้เลย

เล็กไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ แต่เปรี้ยวเจตนาทำแบบนี้

...เปรี้ยวเดินเข้ามาใกล้จนชิด โต๊ะที่น้อง ม.1 หน้าตาบ้องแบ๊วสองคนนั่งอยู่…

กาฟิวส์มองหน้าของเปรี้ยวด้วยดวงตาใสแป๋ว มองซื่อ ๆ แบบนั้นเลย--

เปรี้ยวมองหน้ารุ่นน้อง ...มองเฉย ๆ และเดินผ่านไป

กาฟิวส์กลับมาบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่าเขาจะทำอย่างไร

...เขาเริ่มจะ ชอบ เปรี้ยว… ทำอย่างไรดี ?

ต่อมาหลังจากนั้น เด็กหนุ่มก็เริ่มสนใจเรื่องของ พี่เปรี้ยว

เริ่มขัดเขิน อายเวลากลุ่มของพี่เปรี้ยวเดินเข้ามาใกล้

ยิ่งเวลาจิ๊บแอบกระซิบว่า “พี่เปรี้ยวมองอยู่” นั่นแหละก็ยิ่งทำให้หายใจลำบาก

กาฟิวส์สังเกตว่าเปรี้ยวชอบมองหน้าของเขา… เวลาเข้ากิจกรรมคณะสี แต่พวกเขาก็ไม่คุยกัน

หนุ่มน้อย ม.1 ได้แต่เก็บใบหน้าของพี่เปรี้ยวไปฝัน ...รู้สึกเลยว่าทำไมสาว ๆ ถึงชอบพี่เปรี้ยวกันใหญ่ เพราะพี่เขาดูดีมากนั่นเอง

กาฟิวส์ยังอยากมีเด็กผู้หญิงมาชอบเยอะ ๆ แบบเปรี้ยวบ้าง แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น…

 

ตอนเช้าเขามาโรงเรียน

กาฟิวส์เดินมา เพราะซอยบ้านของเขาอยู่ใกล้โรงเรียนแค่นี้

ยังไม่ค่อยชินกับชีวิตมัธยมเท่าไหร่ เหมือนเพิ่งผ่านจาก ป.6 มา

โรงเรียนประถมของกาฟิวส์ก็เป็นโรงเรียนรัฐบาลเหมือนโรงเรียนมัธยมนี้แหละ หากแต่โรงเรียนประถมของเขาเป็นโรงเรียนที่เข้าเรียนได้ทุกคน ไม่มาแบ่งชนชั้นคนรวยคนจนอะไรเหมือนโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ที่ทุกคนต้องเอาโทรศัพท์มือถือมาอวดกันแล้วยังแบ่งระดับ ‘ชนชั้น’ ด้วยห้องต้นห้องท้าย

…ห้องต้นเหยียดห้องท้าย

...ห้องท้ายเหยียดห้องต้น

= เหยียด ไม่ต่างกัน

ขนาดคนห้องต้นเอง ยังโดนแบ่งเกรดเลย คนเก่งของห้อง หรือคนอ่อนของห้อง-- ถ้าคุณเป็นคนอ่อนในห้องคิงห้องควีน คุณจะโคตรซวยเพราะไม่มีใครเห็นคุณอยู่ในสายตา เวลาพูดเรื่องเรียน เสมือนไม่ได้พูดภาษาเดียวกัน

กาฟิวส์ไม่รู้ว่าสังคมห้องต้น ๆ เป็นอย่างไรเพราะเขาไม่ได้อยู่ แต่ว่ารุ่นพี่ชื่อเปรี้ยวก็คง พอตัว เพราะได้อยู่ห้อง 1 ...แถมยังแผ่บรรยากาศกดดันมาใส่เขาเวลาเข้าแถวตอนเช้าอีก !

ร่างสมส่วนเดินสะพายกระเป๋าเป้นักเรียนมาจนเกือบถึงหน้าประตูโรงเรียน

ที่นั่นเขาเห็นเปรี้ยว… กำลังลงมาจากรถสองแถว จ่ายเงินให้คนขับแบบเก๊ก ๆ พอมายืนใกล้กันแล้วรู้สึกเปรี้ยวตัวสูงใหญ่มาก ...แบบที่เขาไม่มีทางเป็นได้เลย...

เปรี้ยวหยิบแบงก์ยี่สิบส่งให้คนขับและได้รับเงินทอนเป็นเหรียญมามากมาย เด็กหนุ่มยัดมันลวก ๆ ลงกระเป๋ากางเกงและบางส่วนมันก็ไม่ลงกลิ้งตกมาบนฟุตปาธ กาฟิวส์เห็นดังนั้นเขาก็เจตนาดี เลยพูดออกไปว่า “พี่--ทำเหรียญตก”

หนุ่ม ม.2 มองมาทางเขา กาฟิวส์แก้มร้อนเห่อมากรู้สึกอาย ๆ ยังไงก็ไม่รู้

เปรี้ยวปรายตามองไปที่เหรียญนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เก็บ

“อ่า--”

กาฟิวส์ได้แต่ยืนงง คิดว่าพี่เขาคงรวยมากขนาดนั้น

เปรี้ยวเดินผ่านน้อง ม.1 ไป แอบมองใบหน้ากลม ๆ น่ารักของเด็กอ้วน ๆ พลางเม้มริมฝีปากเข้าหากัน...

นับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็น

จิตใจของเปรี้ยวไม่เคยสงบสุขเมื่อมาโรงเรียนเมื่อเขาบังเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดต่อรุ่นน้องคนนี้

เปรี้ยวก็ไม่รู้ว่ากาฟิวส์น่ารักที่ตรงไหน

แต่ในสายตาของเขา มันน่ารัก (น่าแกล้ง) มาก

“เด็กอ้วน ๆ น่ารักตรงไหนวะ”

ไอ้เล็กพูดขึ้น

ไม่เข้าใจ

แต่เปรี้ยวคิดว่าบางที เขาอาจจะมีประสาทรับรูปทางตาที่ผิดแผกจากคนอื่นก็ได้

พวกเขายังคงต้องเดินคู่กันเข้ามาจนถึงที่ซึ่งครูเวรยืนอยู่เพื่อทำความเคารพ ตอนนั้นมีเพื่อนของเปรี้ยวซึ่งอยู่ห้องเดียวกันเข้ามาทัก “ไอ้เหี้ยไม่ใส่ชุดนักเรียน”

“ยุ่งสัตว์ปอนด์ !”

และเปรี้ยวก็ตอบไปแบบนั้น คนชื่อปอนด์ใส่แว่นเลยไปยืนอีกทางไม่ได้เข้ามาพูดต่อหรือเดินไปด้วยกัน

เปรี้ยวใส่ชุดพละทั้งที่วันนี้ที่ห้อง ม.2/1 ของเขาไม่มีเรียนพละ แน่ล่ะ… เขานัดกับไอ้เล็กมัน แหกกฎทุกข้อของโรงเรียนไงรู้ปะ

อย่าว่าโง้นงี้เลย

ไอ้วันศุกร์ใส่ชุดกีฬาสีแท้ ๆ แต่เปรี้ยวก็มักแหกกฎใส่เสื้อพละซะงั้น เพราะเสื้อพละของโรงเรียนเป็นสีเหลืองเหมือนเสื้อกีฬาสีเป๊ะ เฮ้อ--

แต่ถ้าดูด้วยตาน่ะพอดูออกนะ แต่ก็ไม่มีครูคนไหนไปยุ่งกับเปรี้ยวและเล็กเพราะเบื่อ เปรี้ยวเป็นนักเลงอันธพาลและมักทำอะไรได้มากกว่าที่ทุกคนคิด ครูอาจารย์จึง ‘ตัดหางปล่อยวัด’ ไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังพอพูดกับนายเล็กได้อยู่ ...แต่ไม่ใช่นายเปรี้ยว

พวกเขาทำความเคารพครูเสร็จ

กาฟิวส์ต้องเดินไปตึกห้าซึ่งอยู่ด้านหลังเพราะห้อง ม.1 อยู่ตรงนั้น ขณะที่ห้อง ม.2 ของเปรี้ยวอยู่ตึกสี่

รุ่นน้องรีบเดินนำหน้าไปก่อนเพราะไม่อยากอยู่ใกล้เปรี้ยวนานเกินไป แต่รุ่นพี่หน้าคมก็ตามมาเดินขนาบข้าง ๆ แล้วพูดว่า “อยู่ห้อง 10 เหรอ มาจากโรงเรียนอะไร”

“โรงเรียน--”

กาฟิวส์พูดค่อย ๆ ตอบออกไป เสียงหัวใจเต้นโครมคราม ท้องไส้ก็ปั่นป่วนไปหมด

“โรงเรียนคนจนอ่านะ”

เปรี้ยวยิ้มเหยียดหยามใส่ กาฟิวส์รู้สึกไม่ชอบเลย

“...”

เปรี้ยวหัวเราะ หึ ในลำคอแล้วจากไป เจตนาหาเรื่องชัด ๆ กาฟิวส์เพิ่งรู้วันนี้แหละว่า ไอ้ภาพ ‘ดูดี’ ของเปรี้ยว มันช่างโกหกทั้งเพ !

 

...ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อาจละสายตาจากเปรี้ยวไปได้

“กาฟิวส์… กาฟิวส์ !”

“ห...ฮะ ?!”

จิ๊บทำหน้ายู่ใส่ “เฮ้ยย เรียกตั้งนาน”

“โทษที ๆ”

รีบขอโทษเพื่อน

“มีความรักเหรอ จ้องพี่เปรี้ยวตาไม่กะพริบเลยนะ”

จิ๊บแซว

“บ้า !”

รีบแหวใส่

“เขาเป็นขวัญใจสาว ๆ ทั่วโรงเรียนเลยนะ แต่ก็ดูไม่มีใครกุมหัวใจเขาได้ นักเลงใหญ่ ๆ”

จิ๊บแขวะไปหนึ่งแผล

“แบดบอยจะตายอย่าไปชอบเลย นั่นผู้ชายด้วย”

“อืม”

“หรือนายเป็นตุ๊ด ?!”

“เปล่านี่”

ยิ่งพูดยิ่งเลอะเทอะ แต่ก็เข้าใจว่าจิ๊บไม่ได้มีเจตนาไม่ดี

“จะว่าไปพี่เขาชอบมองนายจังนะ เนี่ย--”

จิ๊บกระซิบ ทำให้กาฟิวส์ต้องหันไป

“อืม”

...ก็เห็นว่าพี่เปรี้ยวมองอยู่จริง ๆ ด้วย

เปรี้ยวมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คิดลึก… แบบว่าคิดอะไรอยู่ในใจ…

“เปรี้ยวมึงสนเด็กนั่นเหรอ”

เล็กถาม

“...”

เขาไม่ตอบ เอามือมาประสานรองคาง ใช้สายตามองกาฟิวส์ต่อไป

เห็นรุ่นน้องหน้าแดง ดูขัด ๆ เขิน ๆ ก็รู้ว่า ‘มีใจ’

จะกี่มากน้อยเปรี้ยวไม่รู้ รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง

“น่ารักฉิบ”

คำพูดนี้ผุดขึ้นในใจ ก็น่ารักจริง ๆ อยากได้ว่ะ

เปรี้ยวเคยบังเอิญเจอกับกาฟิวส์ในห้องน้ำชาย

พอเขาเดินเข้ามากาฟิวส์ก็รีบเข้าไปซ่อนในห้องส้วม เปรี้ยวก็ไม่รู้ว่าเพราะน้องอายหรือกลัว หรืออะไร ...แต่ตอนนั้นเป็นตอนเทอมหนึ่ง ซึ่งเขายังไม่ได้ทำอะไรชั่วร้ายกับเจ้าตัว…

เปรี้ยวสนใจในตัวกาฟิวส์พอ ๆ กับที่กาฟิวส์สนใจในตัวเปรี้ยว

หากเปรี้ยวไม่ใช้แผนชั่วร้าย เรื่องราวอาจไม่เป็นเช่นนี้

 

ตอนเข้าแถว มีหลายครั้งที่กาฟิวส์แอบหันไป มอง

มันเป็นความสุขเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้น และเปรี้ยวก็ชอบมัน

รุ่นน้องมาชอบรุ่นพี่ หรือรุ่นพี่ไปชอบรุ่นน้อง-- ถ้าหากเขาไม่ทำให้จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ บิดเบี้ยว พวกเขาคงไม่ต้องเป็นเฉกเช่นทุกวันนี้

‘พี่ชอบน้อง น้องชอบพี่’

มันก็น่าจะดีแล้วนะแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันไม่ง่ายขนาดนั้น

ใช่… ความสัมพันธ์ระหว่างนักร้องและมือกีตาร์วง Ash’e ไม่เคยง่ายเลย

มันไม่ง่าย… มาตั้งแต่พวกเขาอยู่ชั้นมัธยม

--มาตั้งแต่ตอนที่พวกเขาย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้น

 

แต่นั่น… มันก็เรื่องสมัยเด็ก

 

(จบ)