บทที่ 2...2/3

          ปุริมยังมีเวลาก่อนที่จะตามเจ้านายเข้าประชุมใน 15 นาทีข้างหน้า เขาออกมาจากลิฟต์แล้วเดินตรงไปห้องรับรองซึ่งตอนนี้คุณเนตรากับคุณนลินอยู่ที่นั่น แต่พอเขาเข้าไปกลับเห็นเพียงคุณเนตราเพียงคนเดียว แม่ของเจ้านายยิ้มสดใสเพราะคนที่หาร้านขนมจนได้รสชาติถูกใจคือเนตรานั่นเอง

ความที่เจ้าของร้านคนเดิมเสียชีวิตลงทำให้รสชาติขนมเปลี่ยนไปมากเมื่อมาสู่รุ่นลูก อีกทั้งยังมีปัญหาเรื่องการตรงต่อเวลา ทำให้ทางโรงแรมยกเลิกสัญญาไป แล้วหาร้านขนมที่เหมาะสมใหม่ จนกระทั่งเนตราถูกอกถูกใจขนมที่ร้านเมนา แล้วขอให้ปุริมช่วยประสานงานกับฝ่ายห้องอาหาร

          “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ คุณเมษาเซ็นสัญญาแล้ว”

          “เกิดอะไรขึ้นที่สระว่ายน้ำ ภามไปทำอะไรที่นั่น” เนตราถามเพราะปุริมน่าจะรู้เรื่องจากเมษาได้ไม่ยาก

          ปุริมยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงที่เมษาแนะนำให้เจ้านายของเขาไปขอคำปรึกษาจากจิตแพทย์

          “เกิดความผิดพลาดนิดหน่อยครับคุณเนตรา คุณเมษาถูกพาไปที่ห้องรับรองเนื่องจากพนักงานเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคุณวีดาเพราะว่าทั้งสองคนใส่ชุดสีเดียวกัน คุณภามเลยให้เช็คคุณเมษาแล้วบอกให้กลับไป คุณเมษาวิ่งตามเพื่อจะเอาเช็คไปคืน แต่ถูกใครก็ไม่รู้มาชน คุณภามกับคุณเมษาเลยตกลงไปในสระน้ำทั้งคู่”

          เนตราหัวเราะชอบใจไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องบังเอิญที่กลายเป็นทำให้ภามได้รู้จักกับเมษาแบบประทับใจจนหน้าง้ำกันทั้งคู่แบบนั้น พี่นลินก็คิ้วขมวดพอกันจนขอตัวกลับบ้านไปแล้ว

          “ถึงว่าพี่ลินบ่นเสียดายที่คู่นัดบอดของภามมาช้ากว่าเวลานัด” เนตรายิ้มให้เลขาของลูกชายที่ช่วยประสานงานให้ “ขอบใจมากนะปุริม”

          “ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับคุณเนตรา”

          ปุริมค้อมหลังนิดหนึ่งก่อนจะออกไปจากห้อง เนตรายังคงนั่งยิ้มชอบใจ พี่นลินพยายามจับคู่ให้ภามกับบรรดาลูกสาวของเพื่อน หลานของเพื่อนมาตั้งหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ดันผิดพลาด แต่เนตรากลับชอบใจ คนที่ไม่กลัว ไม่หงอและไม่ตามใจภามไปทุกเรื่อง ตอนนี้นางได้พบแล้ว เพียงแต่ภามคงไม่ยอมให้นางจับคู่ได้ง่ายๆ หรอก ว่าแต่หนูเมษามีแฟนไปแล้วหรือยังนะ นางคงต้องแวะไปทานขนมที่ร้านเมนาบ่อยๆ แล้ว

          ภายในบ้านหลังหนึ่งกลางหมู่บ้านซึ่งว่าที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวในอนาคตมาซื้อไว้ด้วยกัน ตอนนี้ได้ถูกจัดให้เป็นงานหมั้นก่อน โดยหลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือนจะเป็นงานแต่งงาน เพื่อนของเมษาซึ่งเป็นว่าที่เจ้าสาวบอกว่าอยากได้ความรู้สึกของคู่หมั้นกับว่าที่เจ้าสาว จึงจัดงานหมั้นที่เชิญเฉพาะเพื่อนที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยมหา’ลัย เมษาเป็นหนึ่งในกามเทพที่ทำให้คู่นี้มาลงเอยกันย่อมต้องมาเพราะเพื่อนกำชับว่าต้องมาให้ได้

          มีเสียงทักทายทันทีเมื่อเมษาเข้าไปในงาน เพื่อนๆ มหา’ลัยหลายคนมีครอบครัวกันแล้วก็พาภรรยามาด้วย บางคนมากับแฟน แต่มาแบบโสดสนิทเหมือนกับเธอก็มีอีกเพียบ หญิงสาวไปหาว่าที่เจ้าบ่าวและว่าที่เจ้าสาวเพื่อยินดีและให้ของขวัญที่เตรียมมา โชคดีชะมัดที่ไม่ตกน้ำไปด้วย เธอสั่งทำสร้อยมาสองเส้นเป็นจี้รูปกระต่ายกับม้าตามราศรีเกิดของทั้งคู่

          “ยินดีด้วยนะ ไม่น่าเชื่อเลยจากคู่กัดตอนนี้อีกเดือนเดียวก็จะแต่งงานกันแล้ว”

          “เมต้องมางานแต่งงานของเราสองคนให้ได้นะ ถ้าไม่ได้เม เราสองคนคงไม่ได้คุยกันดีๆ ในวันนั้นหรอก” ว่าที่เจ้าสาวกอดแขนเมษาแล้วยิ้มรู้กัน เพราะตอนนั้นเมษาไปบอกกับแฟนที่กำลังจะเป็นสามีว่าเธอไม่ได้แกล้งเอารายงานของเขาไปซ่อน ทำให้เขามาขอโทษที่พูดไม่ดีใส่เธอ หลังจากนั้นเราสองคนก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนตกลงเป็นแฟนกัน

          “เมต้องไปงานแต่งงานอยู่แล้ว” เมษาสัญญาก่อนจะเขยิบเพราะมีเพื่อนเข้ามาในงานเรื่อยๆ  “เพื่อนมากันอีกเพียบเลย เมขอหลีกทางก่อนนะ”

          ว่าที่เจ้าสาวกอดเมษาอีกรอบ ว่าที่เจ้าบ่าวกับเมษาตบไหล่กันเบาๆ ก่อนที่หญิงสาวจะแยกตัวมาหาเครื่องดื่มให้ตัวเองและหาอะไรทานด้วย ตอนนี้เที่ยงกว่าแล้วเธอชักจะหิว

          “ไม่ได้พบกันเสียนาน เมสบายดีนะ” ศราเอ่ย พอเมษาหันมามอง เขาจึงขยับเข้ามาใกล้อีกนิด “ได้ข่าวว่าร้านขนมไฟไหม้ ตอนนี้กลับมาเปิดได้แล้วหรือยัง”

          เมษาคิดไว้อยู่แล้วว่าอย่างไรเสียก็ต้องพบกับศรา ตอนปี 1 เธอกับผู้ชายคนนี้เคยเป็นแฟนกันจนกระทั่งปี 3 เราสองคนก็เลิกกันเพราะศราไปจีบน้องปี 1 แล้วมาขอเลิกกับเธอ เป็นการเลิกราที่จบไม่สวย เธอไม่ได้รู้สึกเศร้าเสียใจมานานแล้ว แต่เธอไม่อยากพบเขานักเพราะพริมาค่อนข้างจะขี้หึงเคยอาละวาดเธอครั้งหนึ่งตอนที่อยู่ปี 4 ตอนนั้นพริมาถูกเมษาตอกหน้าหงายกลับไปว่าเธอไม่ตามศราคืนไปหรอก หากเขาไม่ซื่อสัตย์ก็เสียเวลาที่จะทำแบบนั้น

          “ร้านของเมกลับมาเปิดได้แล้วล่ะ ขอบใจนะที่ถาม” เมษาตอบไปตามมารยาทพลางถอนใจเพราะนั่นไงพริมากำลังเดินมาทางนี้แล้ว

          “พี่ศรามาแอบอยู่ตรงนี้เอง” พริมามองเมษาจงใจให้รู้ว่าไม่ชอบ ก่อนจะแสร้งยิ้ม “อ้อ สวัสดีค่ะพี่เม วันนี้มาคนเดียวหรือคะ เหมือนกับเมื่อก่อนเลยนะ เสียดายจัง”

          “เสียดายทำไมหรือพริม พี่ยังไม่เสียดายเลย” เมษายิ้มพลางปรายตามองไปที่ศรา

          พริมาเม้มปากเมื่อรู้ว่าถูกว่าเข้าให้แล้ว ศราพอจะรู้ความนัย แต่ไม่ออกตัวเพราะรู้นิสัยของแฟนตัวเองดี อีกทั้งเมษาไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่องใครก่อน

เมษาเห็นว่าป่วยการจะอยู่ตรงนี้จึงเดินไปทันที ไม่เห็นความจำเป็นต้องเอ่ยขอตัว

          “เมจะกลับแล้วหรือ”

          เมษายิ้มหวานให้พริมา แม้ว่าจะตอบคำถามของศรา “เปล่าหรอก พอดีว่าไม่อยากอยู่ตรงนี้เลยจะไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนตรงโน้นเท่านั้นเอง”

          พริมาถอนใจฟึดฟัดที่ศราไม่ออกตัวช่วยเธอ แต่กลับทำเหมือนยังมีเยื่อใย หญิงสาวเดินไปข้างบ้านอย่างหัวเสียคิดว่าอีกประเดี๋ยวศราคงตามมา แต่ไม่ใช่อย่างนั้น เขากลับไปรวมกับกลุ่มเพื่อนที่นัดเตะบอลกันบ่อยๆ ในขณะที่เมษาหัวเราะมีความสุขกับกลุ่มเพื่อนที่มักไปทำกิจกรรมด้วยกัน

          เมษาเห็นความเอาแต่ใจของพริมาและความหมางเมินของศราที่มีต่อแฟน ก็ดีใจกับตัวเองว่าหลุดพ้นมาได้ หากมีแฟนแล้วไม่ซื่อสัตย์และปกป้องเธอไม่ได้ การอยู่เป็นโสดแล้วทำขนมที่ชอบไปเรื่อยๆ คงมีความสุขกว่า

          ภามได้คลิปจากกล้องวงจรปิดตอนที่เขาตกสระน้ำมาแล้ว พอได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นชัดๆ ทำให้เขาแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ที่ท้ายสระว่ายน้ำ แต่เขาเห็นพี่ภูมิอยู่ที่นั่นเช่นเดียวกับผู้หญิงคนนั้น เธอหันไปมองแล้วพยักหน้านิดหนึ่งราวกับทักทายพี่ภูมิ มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่เห็น มันเป็นเพราะอะไรกันแน่

          ...เพราะผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่านะ ที่ทำให้เขาเห็นพี่ภูมิ

หนทางเดียวที่ภามจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงมีเพียงการได้พบผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งเพื่อถามเรื่องที่สงสัยนี้ หากว่าวิญญาณมีจริงและสามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้ เขาก็อยากถามพี่ชายว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะเขาไม่เคยเชื่อว่ามันเป็นอุบัติเหตุ

ชายหนุ่มเดินไปเคาะประตูห้องของแม่ ครู่เดียวก็เดินเข้าไป

          เนตราแปลกใจที่ภามมาหาในเวลานี้เพราะลูกชายจะรู้ว่าพอเวลา 3 ทุ่มคือช่วงที่นางกำลังจะเข้านอน คงเป็นเรื่องสำคัญ ชายหนุ่มนั่งข้างเตียงพลางมองแม่ที่กำลังหวีผม หลังพ่อจากไปเมื่อ 5 ปีก่อน แล้วไม่กี่ปีต่อมาพี่ภูมิยังตายไปอีก ทำให้เขารู้สึกได้ว่าแม่ช่างเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง

          “แม่ครับผมอยากรบกวนอะไรสักหน่อย” ภามเอ่ยเมื่อเห็นว่าแม่มองมาเหมือนถามว่าเขามาหาเพราะอะไร

          เนตราพยักหน้าพลางวางหวีเพื่อมองความกระอักกระอ่วนของลูกชาย มีเรื่องอะไรกันล่ะนี่

          ภามเม้มปากเพราะต้องพูดในเรื่องที่เขาบอกว่าไม่ชอบมาตลอด แต่มันจำเป็น “ผมอยากพบผู้หญิงที่ป้าลินพามานัดบอดให้ผมในวันนี้อีกครั้ง แม่ช่วยบอกป้าลินให้ผมทีได้ไหมครับ”

          เนตรายิ้มกว้าง แม้ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงที่ภามต้องการพบเป็นใครระหว่างเมษากับวีดา แต่นางก็ต้องยอมตามใจอยู่แล้ว

          “ได้สิ ว่าแต่ทำไมถึงเปลี่ยนใจอยากพบอีก ภามไม่ชอบให้นัดบอดไม่ใช่หรือ”

          “ผมแค่อยากพบผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งเพื่อถามบางอย่างครับ” ภามตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พอเห็นแม่ยิ้มแบบนั้นก็เลยพูดต่อไปอีกนิดว่า “ผมไม่ได้รู้สึกชอบพอหรือถูกใจอะไรแบบนั้น แม่ช่วยบอกป้าลินแบบนี้แล้วกันนะครับ”

          “ได้สิ ป้าลินคงดีใจจนนอนแทบไม่หลับกระมัง ถ้าได้ฟังข่าวดี”

          ภามร้องเฮอะออกมาเบาๆ อย่างลืมตัว ก่อนจะขอตัวกลับห้อง เนตราล่ะหมั่นไส้ท่าทางแบบนี้ของลูกชาย ที่พี่นลินขยันหาคู่ให้ภามเพราะเป็นห่วงนั่นล่ะ ตอนนี้ภามคือทายาทสายตรงเพียงคนเดียวของพริ๊นท์ตัน ส่วนธีภพไม่ได้สนใจงานบริหารเลย เพราะเข้าวงการบันเทิงเป็นนักร้องมีชื่อเสียง เพราะฉะนั้นหากภามยังไม่แต่งงานมีลูก พี่นลินคงไม่ยอมหยุดหาคู่มานัดบอดให้ภามหรอก

          จากไม่สนใจเมษา ตอนนี้ต้องมาตามหาเมษาแล้วด้วย แต่คนที่ได้พบจะใช่เมษาหรือเปล่า? ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านค่ะ

          บรรพตี