บทที่ 6 สอบ 1

บทที่ 6 สอบ ½

ชายหนุ่มทอดตามองยังหลุมศพของคนรักของตน อากาศที่อบอุ่นของคิมหันตฤดูทำให้เขาอดลำลึกถึงอดีตที่แสนหวาน ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังดำดิ่งสู่จินตนาการเพื่อทำให้ตนเองตกอยู่ในห่วงภวังค์ ทันใดนั้นเองชายหนุ่ก็เงยหน้ามองชายหนุ่มอีกผู้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้า ผมสีทองของเขาปลิวไสวไปตามแรงลม ข้าง ๆ มีหญิงผมสีฟ้าตามติดมาไม่ห่าง

“ไม่คิดเลยว่านายจะมาอยู่ที่นี่ มาลำลึกความหลังหรือว่ากำลังพร่ำเพ้อนึกถึงอดีตที่ไม่มีวันกลับมาอยู่”

ชายหนุ่มกวาดตาทับทิมมองบุรุษตรงหน้า “ฉันแปลกใจ นายว่างขนาดที่จะมาหาฉันตั้งแต่เมื่อไร”

“คนเราไม่เคยทำหน้าที่พ่อ แต่วันนี้ลูกของนายจะสอบเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ ฉันว่านายก็ควรจะทำหน้าที่เป็นพ่อสักหน่อย”

“นายก็จะพาฉันไปดูลูกอย่างนั้นหรือไง ขนาดลูกคนโตฉันยังไม่เคยสนใจมันเลย แล้วจะนับประษาอะไรกับลูกทั้งสอง สำหหรับฉันอาสึนะมีความสำคัญกับเด็กพวกนั้นเยอะ”

“แต่สำหรับอาสึนะ นายกับลูก ๆ  มีความสำคัญกว่าใคร ๆ ในโลกนี้ นายคงไม่ลือหรอกนะ”

ชายหนุ่มผมทองมองเพื่อนของตน ก่อนที่จะค่อย ๆ ลดระดับการบินหลังจากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ยืนที่พื้นดิน “ฉันว่าวันนี้นายไปดูลูกของนายดีกว่า ก่อนที่นายจะไม่ได้เจอกับลูกของนาย อีกไม่นานนายก็จะไปแล้วไม่ใช่หรือไง”

ชายหนุ่มสันศีรษะ “ไม่ล่ะ สำหรับพวกนั้นฉันตายไปแล้ว จะไปเจอกันทำไมอีก วันนี้ฉันจะอยู่นี่ ไม่สิทุก ๆ วันฉันก็จะอยู่ที่นี่ ฉันจะอยู่กับอาสึนะจนกว่าเวลานั้นจะมาถึง เวลาที่จะทำให้พวกเราไม่ได้เจอกันอีก ฉันว่านายก็เลิกยุ่งกับฉันดีกว่านะวิน นายกับรินและจีน่าทำสิ่งนั้นได้ ทำให้นายได้สิ่งนั้นมา แต่สำหรับฉันมันไกลเกินไป ฉันไม่สามารถจะทำได้จริง”

วินพยักหน้ารับ “ฉันเข้าใจ ถึงนายจะทำได้ แต่อาสึนะก็ไม่ยอมให้ทำ จริงไหม”

“ใช่ ฉันเลยไม่ทำมัน นายไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว ฉันขอบคุณที่มีน้ำใจมาเตือน”

“สายน้ำจะไม่มีทางไหลกลับคืน ฉันหวังว่านายจะไม่ลืมเรื่องนี้” วินกล่าวจบชายหนุ่มจึงได้ละสายตาออกจากเพื่อนของตนน ชายหนุ่มตัดสินใจเปิดประตูมิติ หลังจากนั้นก็หายไปพร้อมกับหญิงสาวที่เป็นที่รัก ทิ้งชายหนุ่มอีกผู้เอาไว้กับหลุมศพของผู้เป็นที่รัก

ชายหนุ่มยิ้มให้กับความสงบที่เข้ามา เขานำมือไปลูบหลุมศพก่อนที่จะกล่าว “ฉันจะอยู่กับเธอ รอเธอ รอวันที่พวกเราจะได้เจอกันอีก”

ท้องฟ้านี้ช่างโดดเดี่ยวยิ่งนัก แม้ว่ามันจะหน้าเศร้าเพียงใด แต่สำหรับชายหนุ่มแล้ว คงไม่มีอะไรที่จะโศกา

เท่ากับวันนั้นได้อีกแล้ว วันที่เขารู้ว่า ต่อให้จะทำสิ่งใด อาสึนะก็จะไม่กลับคืนมา สายลมพัดพาความอบอุ่นมาปะทะทร่างกาย แต่สำหรับเขามันกลับไม่ช่วยอันใดเลยแม้เพียงนิด น้ำตาลูกผู้ชายได้เหือดแห้งไปนานแล้ว เหลือเพียงแค่คำเจ็บปวดเท่านั้น

“ว่ายังไงนะค่ะ ให้ไบรท์สอบเข้าเกรดสิบเอ็ดหรอค่ะพี่ไอ”

เสียงตะโกนของอาสึนะทำให้ทุกสายตาหันมามอง เด็กสาวรู้ตัวจึงรีบเงียบเสียงในทันที ไอพยักหน้ารับ

“ใช่แล้ว พี่ให้ไบรท์สอบเข้าเกรดสิบเอ็ด ภาคทฤษฎีพี่คิดว่าไม่หน้าห่วง พี่ห่วงแต่ภาคปฏิบัตินี่แหละ แต่ว่าถ้าไบรท์เสมอกับผู้ทดสอบได้ก็ไม่ใช่เรื่องยากนี่”

อาสึนะพยักหน้ารับ แต่ในใจเธอกับเห็นแย้ง ไบรท์ไม่ใช่คนเก่าที่มีความสามารถทางเวทมนตร์ ตอนนี้พลังของไบรทเปลี่ยนไป เวทมนตร์ที่ไบรท์คนนี้ใช้ได้ถนัดนั้นยังไม่แน่นอน แต่จากที่อาสึนะกับเนกิรู้ตอนนี้ไบรท์ถนัดเวทธาตุน้ำ ไม่เหมือนไบรท์คนก่อนที่มีความสามารถทางด้านไฟ

คาเสะเดินจูงมือของมายด์ ในมือของหญิงสาวถือขนมหลากหลาย ไม่ต้องคิดให้มากความก็รู้ได้ว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังซื้อของให้มายด์ เพื่อเป็นการให้รางวัลที่มายด์สามารถตอบคำถามของอาจารย์ผู้ที่คุมสอบได้ ส่วนไบรท์ตอนนี้ก็กำลังเข้าทดสอบ  ตอนนี้เวลาได้ผ่านมาจนถึงเวลาเที่ยงที่พวกเขาจะได้กินข้าวแล้ว แต่ไบรท์กลับไม่ได้ออกมาจากห้องสอบ

พวกอาสึนะกำลังนั่งรอไบรท์หน้าห้องสอบ หากเวลาผ่านไปนานพวกเขาเกรงว่าไบรท์คงจะอดข้าวกลางวันเป็นแน่ เพียงไม่นานประตูห้องก็เปิดออก ชายหนุ่มท่าทางเหนื่อยล้าค่อย ๆ เดินออกมาจากห้องสอบ ไอยรายิ้มเมื่เห็นน้องชายตน หญิงสาวไม่คิดจะเอ่ยถามอะไร

“เป็นไงบ้างหรอพี่” เสียงของมายด์ทำไบรท์รีบเปลี่ยนสีหน้า เขาเคยทำข้อตกลงกับไอเอาไว้ว่า ไบรท์จะต้องตามใจมายด์ทุกอย่าง ไม่ให้น้องสาวของตนรู้สึกเสียใจหรอท้อใจเด็จขาด

“พี่ทำได้ คิดว่าคงได้”

เสียงของไบรท์ทำให้ไอหยุด หญิงสาวหันมามองตาเขียว ทำให้ไบรท์รีบเปลี่ยนคำพูด

‘”ผ่านแน่นอนจ้า  พี่มั่นใจ ว่าแต่พี่ไอยราครับวันนี้มีอะไรกินหรอครับพี่”

“ฉันซื้อข้าวมาแล้ว พวกเราจะไปหาที่กินข้าวตรงที่สนามประลอง ระหว่างที่กินแกสำรวจสนามประลองให้ดี แค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นแกก็จะได้ไปเข้าสอบ ตอนนี้เรื่องที่แกจะเข้าสอบเกรดสิบเอ็ดมีคนรับรู้ ทำให้พวกนั้นเริ่มสนใจแล้วคงจะมาดูแก”

“ไอ้พวกนั้นมันหน้ารำคาญจริง ๆ เลย” หญิงสาวบ่นกับตัวเอง

เพียงไม่นานไอก็พาไบรท์มายั้งสนามประลอง แต่ทว่าหญิงสาวก็ต้องหงุดหงิดใจเมื่อพบว่าตอนนี้ผู้คนส่วนใหญ่ได้มาถึงสนามประลองก่อนเธอเสียอีก ทุกสายตาจับจ้องมายังไอยรา หญิงสาวยิ้มรับก่อนที่จะพาไบรท์ไปนั่งยังที่ประจำ

เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเวลาทดสอบเริ่มขึ้นอีกครั้ง เสียงประกาศชื่อของไบรท์ดังขึ้นทำให้ทุก ๆ คนต้องหันมาจับจ้อง พวกเขาอยากรู้จริง ๆ ว่าน้องชายของไอยราจะเป็นคนเช่นใด

สนามประลองในโรงเรียนเวทมนตร์มีรูปร่างเป็นวงกรมคล้ายกับสนามต่อสู้ทั่วไป เมื่อเสียงประกาศดังขึ้นทำให้ไบรท์ลุกขึ้น เขาเดินลงจากอัฒจันทร์ ไบรท์มองผู้คนที่กำลังจับจ้องมายังไบรท์ อาจารย์ผู้ที่คุมสอบค่อย ๆ เดินตรงมาอย่างช้า ๆ ก่อนที่อาจารย์จะแนะนำตัว เอง หลังจากนั้นก็แนะนำคนที่จะมาทดสอบ ซึ่งก็คือโมโมะกับจอน สิ้นคำกล่าวหนึ่งหนุ่มหนึ่งหญิงสาวก็ทะยานร่างลงมายังสนามประลอง หลังจากนั้นอาจารย์ก็แนะนำตัวของไบรท์และสัตว์อัญเชิญของไบรท์ อาจารย์ผู้คุมสอบขมวดคิ้วเมื่อไม่พบคาเสะ แต่ก่อนที่เขาจะเรียกคาเสะก็มาโผล่ยังข้างหลังของไบรท์เสียก่อน

คาเสะหันไปมองยังไอยรา หญิงสาวเริ่มเข้าใจความประสงค์ของไอแล้วว่าไอตรงการให้ไบรท์ต่อสู้เพียงลำพัง แต่คาเสะกับไม่สามารถยอมได้เมื่อเธอสัผัสถึงบางสิ่งที่ออกจากร่างกายของจอน

“นี่สินะงานพิเศษที่โมโมะรับทำ” อาสึนะพึมพำ แม้ว่าการทดสอบเข้าเกรดสิบเอ็ดจะไม่ได้มีบ่อย แต่หากคนที่จะสอบตรงไม่มีความเก่งกาจมากพอทางโรงเรียนก็จะเสียชื่อเสียง ดังนั้นการทดสอบจึงต้องนำคนที่มีความเก่งที่สุดซึ่งมีอยู่ไม่มากมาทดสอบ

อาสึนะมองไบรท์ที่กำลังเตียมตัว เมื่อสัญญาณของอาจารย์ดังขึ้นการต่อสู้ก็จะเริ่มขึ้นทันที

สายลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้เส้นผมของไบรท์ปลิวไปตามแรงลม แสงอาธิตย์ยามบ่ายเริ่มส่องแสง ก่อนที่ไบรท์จะได้ทำสิ่งใดเสียงสัญญาณที่บอกให้เริ่มการทดสอบก็ดังขึ้น

โมโมะกับจอนไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว ทำให้ทุกสายตามองผู้คนทั้งสองเป็นเชิงถาม ไบรท์เองก็ไม่ได้มีความแตกต่าง เด็กหนุ่มยืนมองหนึ่งหญิงหนึ่งชายที่ไม่คิดจะจู่โจม ก่อนที่ไบรท์จะได้ทำสิ่งใด คาเสะก็เรียกดาบสีเงินขึ้นมา หญิงสาวผมเขียนทะยานร่างเขาหาโมโมะในท่านที แต่ก่อนที่เธอจะได้ปะทะชายหนุ่มที่มีนามว่าจอนก็เริ่มขยับร่าง ชายหนุ่มเรียกดาบยักษ์ขึ้นมาแล้วฟันใส่คาเสะ แรงปะทะที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนต้องเบิกตามองด้วยความอัศจรรย์ใจ การโจมตีที่รวดเร็วดุจสายฟ้าทำให้มีน้อยคนที่จะสามารถมองตามทัน

ไบรท์มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มยกมือเกาหัวของตน ก่อนที่จะได้ทำสิ่งใดโมโมะก็โผล่ขึ้นมาด้านหลัง หญิงสาวค่อย ๆ นำมือมาจับที่แขนของไบรท์ ห หญิงสาวค่อย โน้มตัวมาใกล้แล้วกระซิบอย่างอ่อนโยน

“ยอมแพ้ดีกว่า ถ้าไม่ยอมแพ้เธอตายแน่”  สิ้นคำกล่าวไบรท์ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แขนของตน เขารีบชำเลืองทำให้ไบรท์พบว่าตอนนี้แขนของตนได้มีโลหิตสีแดงฉานไหลออกมา

“นี่มันเวทมนตร์อะไรกัน”

โมโมะทะยานร่างกลับไป หญิงสาวเริ่มยกนิ้วขึ้นมากล่าว “เอาล่ะ พี่สาวจะให้เวลาแค่หนึ่งถึงสิบเท่านั้น ถ้านับจบแล้วเธอยังไม่ยอมแพ้เธอก็คงต้องเจ็บตัว”

ไบรท์ผนึกเวทน้ำขึ้นมาอยู่บนมือทั้งสองข้า ก่อนที่จะนำบอลน้ำปาเข้าใส่ ทว่าโมโมะกับไม่คิดจะหลบหลีก หญิงสาวดีดนิ้วพลันเกิดอาณาเขตปกคุมร่างกาย ทำให้บอลน้ำไม่ได้โดนตัวของหญิงสาว

โมโมะค่อย ชูนิ้วขึ้นมาทีละนิ้ว เพียงไม่นานมันก็ผ่านไปจนถึงห้านิ้ว ไบรท์กัดฟันทนกับความหวาดหวั่น เขาพยายามจะทะยานร่างไปหาโมโมะ แต่ทว่าร่างกายกับหนักจนไม่สามารถขยับได้ดั่งใจ เพียงไม่นานไบรท์ก็รู้สึกว่าร่างกายของตนนั้นเกิดสิ่งผิดปกติ แต่ทว่าก่อนที่เขาจะได้ทำสิ่งใดไบรท์กับรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ศีรษะ ร่างกายของไบรท์กระเด็นออกไปชนกับกำแพง เลือดสีแดงไหลออกจากหัวหลังจากนั้นไบรท์ก็หมดสติไปอย่างรวดเร็ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นทำให้ทุกคนที่กำลังดูอยู่นั้นต้องกืนน้ำลาย

“สิบ” เสียงของหญิงสาวได้ปรุกทุกคนให้ตื่นจากเหตุการณ์