บทที่ 5 สมัคร 2

บทที่ 5 สมัคร 2/2

แพทย์อันดับหนึ่งของอาณาจักรมองร่างจของหญิงสาว ตั้งแต่ที่เขาได้เข้าร่วมกับพวกของเมฆาการทดลองก็คืบหน้าอย่างรวดเร็ว หากยังเป็นเช่นนี้ชายหนุ่มก็คิอว่าคำสาปของปีศาจร้ายที่ได้ร่ายใส่ร่างกายของหญิงสาวก็คงหายไปได้แน่นอน ตอนนี้ชายหนุ่มได้วัตถุดิบจากพวกนักเรียนในโรงเรียนมาในระดับหนึ่ง ถึงมแม้ว่ามันจะไม่สามารถสร้างสรรค์ศิลาได้ก็ตาม

“นายแห่งข้า ท่านผู้นั้นเรียกพบ” เสียงของหญิงสาวผมแดงทำให้ชายหนุ่มละสายตาออกจากหญิงอันเป็นที่รัก ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวออกไป เพียงไม่นานเขก็ถึงจุดหมาย

ชายหนุ่มใบหน้าที่สวมหน้ากากนั่งเคียงกับคนผู้หนึ่งดูไปแล้วช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก หนึ่งนั้นเป็นอิสตรีท่าทางสูงส่ง ส่วนอีกหนึ่งเป็นปีศาจที่หาตัวจับได้ยากในโลกเวทมนตร์

อิสตรีตรงหน้ามีผ้าคุมหน้าทำให้มองเห็นใบห้นไม่ชัด  สำหรับเขาที่มีดวงตาพระเจ้ามันยังเป็นเรื่องที่แสนยากเย็น แล้วจะนับประษาอะไรกับผู้ที่ไม่ได้มีเนตรทิพย์

“งานเป็นเช่นไรบ้าง” เสียงขอ

อิสตรีกล่าทำให้ชายหนุ่มรีบตอบกลับไป

“หากต้องการให้สามารถสร้งสิ่งนั้นได้พกวเราจำต้องได้สิ่งนั้นมา แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่พวกเราได้มาก็มิใช่ชั่ว”

“แค่แกนเวทของพวกขุนนางชั้นต่ำมิอาจจะทดแทนได้ แถมยังเรายังไม่นำมันออกมาจากร่างกายของพวกนั้นทั้งหมดอีกด้วย ดังนั้นหากจะกล่าวว่าได้สิ่งนั้นมาแล้วจะช่วยลดเวลาข้าคิดว่าเจ้าคงพูดเกินความเป็นจริงไปมากเลยสหายของข้า”

แพทย์หนุ่มพยักหน้ารับคำของสหาย “เรื่องนั้นกล่าวมิผิด แต่ทว่ายังไรก็ตามกำขี้ดีกว่ากำตก หากจะให้พวกเราไปปะทะกับพวกของสามนักสัตว์ในตอนนี้มันคงเกินความสามารถไป แล้วหากจะให้ต้องปะทะกับไอยราพร้อมกับสามนักสัตว์ก็ยิ่งยาก การที่พวกเราสามารถรักษาฐานทัพของพวกเราไว้ได้มันเป็นเรื่องที่ดีแล้ว ตอนนี้เราไม่รู้ความสัมพันธ์ของไอยรากับสามนักสัตว์ รวมไปถึงความสัมพันธ์ของไอยรากับชายผู้นั้น”

ชายหนุ่มยักไหล่ห้กับคำกล่าวของแพทย์หนุ่ม “หากข้าคิดไม่ผิด ลูกของข้าจะต้องมีความสัมพันธ์อันดีกว่าพวกสามนักสัตว์และชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าดุจน้ำทะเลเป็นแน่”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นนำลูกของเจ้ามาร่วมกับแผนการนี้ดีหรือไม่”

 อิสตรีที่นั่งข้าง ๆ กล่าว แต่ชายหนุ่มที่ฟังกับพยักหน้า

“การที่จะนำพวกนั้นมามันไม่ใช่เรื่องยากหากใช้สิ่งนั้นของเจ้า เพียงพริ้บตาเราก็จะได้ทาสชั้นดี แต่ทว่าการที่ให้พวกนั้นมาเป็นทาสของเจ้าพวกนั้นจะขาดจิตสำนึก ตอนที่ไปหาชายผู้นั้นข้าเกรงว่าชายคนนั้นจะไม่อยู่เฉยเป็นแน่ ข้าไม่อยากปรุกเสือหลับ”

“ ตอนนี้การที่พวกเราต้องเป็นศัตรูกับสามอาณาจักรมันก็ยากอยู่แล้ว ขืนพวกเราต้องต่อสู้กับปีศาจเช่นนั้น ขข้าเกรงว่ามันจะหนักหนาเกินไป ตอนนี้พวกเราก็ได้ทาสชั้นดีแล้ว นั่นก็คือนักเรียนโรงเรียนบาบิโลเนียที่พวกเราจับมาแล้วอย่างไรล่ะ เพียงไม่นานพวกเราคงจะได้ข้อมูลที่จำเป็นมาเป็นแน่”

แพทย์หนุ่มยิ้มกับคำกล่าว “ข้อมูลที่พูดถึงนั้นตอนนี้เหลือเพียงแค่สิบเอ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เพียงเท่านั้น หากทำได้พวกเราก็จะสามารถทำสิ่งนั้นได้เป็นแน่ เท่านี้ความต้องการของพวกเราก็จะสำริดผล”

“แน่นอน แต่ก่อนอื่นเจ้าต้องไปนำสิ่งนั้นที่อยู่ในตัวของไบรท์มาให้ได้สหายของข้า ทุกสิ่งทุกอย่างของข้า ข้าขอฝากไว้ที่เจ้า”

รูรุรีบตื่นตั้งแต่เช้า เมื่อรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่ไบรท์จะได้ทดสอบ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมต้องตื้นมาด้วยก็ตาม ในการทดสอบของโรงเรียนเวทมนตร์นั้นภาคทฤษฎีจะทดสอบช่วยงเช้า ส่วนภาคปฏิบัตินั้นจะอยู่ช่วงบ่าย  ส่วนรูรุนั้นก็กำลังรอเวลาให้บ่ายมาถึงเพื่อที่จะได้รับชมการต่อสู้

การสอบภาคทฤษฎีนั้นรูรุไม่ค่อยเป็นห่วงไบรท์ นั่นก็เป็นเพราะไบรท์มีความทรงจำที่ดีอย่างไม่น่าจะเชื่อ แค่ชายหนุ่มเห็นวงเวทเพียงแค่ครั้งหรือสองครั้ง ไบรท์จะสามารถจดจำมันได้ ทำให้ภาคทฤษฎีน่าจะผ่านไปได้อย่าง่าย ๆ

ส่วนการสัมภาษณ์คาเสะกับอาสึนะก็ติวให้เป็นอย่างดี

คนที่ไม่ได้สนใจการสอบของไบรท์ น่าจะมีแค่สองคนนั่นก็คือปู่ของไบรท์ หรือก็คือยดาจักรพรรดิเวทมนตร์ กับหลานสาวที่มีเวทมนตรสายน้ำแข็งไอยรานักเวทผู้ฉลาดปปราดเปรื่อง ทึกวันที่พวกเขาสอนเวทมนตร์ให้ไบรท์ ไอยรากับโยดาก็จะเฝ้าสอนแต่มายด์

การสอบเข้าโรงเรียนเวทมนตร์บาบิโลเนียนโดยเฉพาะระดับประถมศุกษาตอนต้นไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรแท้ ๆ แต่ก็อย่างที่รู้กันน้องคนสุดท้องย้อมเป็นแบบนี้มักจะได้รับความเอาใจใส่กว่าพี่หรือลูกคนกลาง

รูรุแต่งตัวจนเสร็จ เพียงไม่นานรูรุกับยกโทรศัพท์ขึ้นมามองเขารีบเข้าไปยังโปรแกรมที่ใช้ส่งข้อความ รูรุรีบพิมพ์เพื่อส่งข้อความไปหาเพื่อน ๆ ในกลุ่ม

“สวัสดีทุกคน วันนี้มีใครจะไปดูน้องใหม่ที่จะมาสอบเข้าโรงเรียนเรากันบ้าง”

ชายหนุ่มรอไม่ถึงสองนาที เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น รูรุกวาดตาอ่านข้อความก่อนที่จะปล่อยโทรศัพท์มือถือของตนเอง

ชายหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดังเมื่ออ่านข้อความจบ “นี่มันอะไรกัน ไม่จริง”

ไบรท์มองผู้คนที่กำลังเดินไปอย่างรีบเร่งโดยที่ไม่มีใครคิดจะสนใจผู้คน มือของเขากำแน่น วันนี้เป็นวันแรกที่เขากับมายด์ออกจากบ้านที่แสนคุ้นเคย เด็กหนุ่มได้ออกจากบ้านเป็นครั้งแรก ไม่สิตัวของเขาคนก่อนอาจจะได้ออกจากบ้านมามากกว่าเขาแล้ว แต่สำหรับไบรท์ตอนนี้ที่ปราศจากความทรงจำของตนเองมันเป็นครั้งแรก

คาเสะกับอาสึนะให้ไบรท์รออยู่ที่นี่

พวกหล่อนไปที่แห่งไหนไบรท์ก็ไม่ได้ถามส่วนพี่สาวของไบรท์นั้นกำลังไปยื้นใบสมัครเรียนของมายด์

โดยที่ไอรยาปล่อยให้เขายื่นอยู่ ณ ที่แห่งนี้เพียงลำพัง

เด็กหนุ่มมองนาฬิกาข้อมือที่แสดงให้เห็นว่าตอนนี้ยังเป็นเพียงเวลา 8:00 นาฬิกาเพียงเท่านั้น แต่ทว่าเหตุใดไม่สามารถรู้ได้ ตัวเลขของนาฬิกากลับเดินเชื่องช้าได้ถึงเพียงนี้ ไบรท์ทอดถอนใจก่อนที่จะได้ทำสิ่งใดเสียงประกาศตามใส่กลับดังขึ้นทำให้เขาหลุดออกจากห่วงคำนึง

ไบรท์จะไม่คิดอะไรถ้าหากเสียงประกาศนั้นไม่ได้เรียกชื่อของตนเอง เด็กหนุ่มยากจะเดินตามเสียงทว่าเขากลับเกร่งกลับ ไบรท์จึงปล่อยให้เสียงเรียกนั้นหยุดแล้วรอให้เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ

ตอนเช้าของวันนี้ไบรท์ถูกปรุกให้ตื่นด้วยฝีมือของย่าแอนนา หญิงชรานั้นได้เลือกเครื่องแต่งกายให้เขา หลังจากนั้นเขาก็ออกเดินทางมาพร้อมไอยราและอาสึนะ หากจะถามว่าเนกิกับนากินั้นไปไหน ก็ต้องบอกว่าเนกินั้นไม่อยากตื่นตอนเช้าจึงไม่คิดจะมากับไบรท์นากิเองก็เช่นเดียวกัน ส่วนรูรุนั้นตั้งแต่วันที่เขาตื่นขึ้นมาไบรท์ก็ไม่ได้เห็นรูรุอีก หากจะกล่าวไบรท์นั้นเห็นรูรุครั้งสุดท้ายเมื่อสามวันก่อน

ชายหนุ่มผู้ที่ชอบวิทยาศาสตร์และวิทยาการผู้ที่ไม่คิดจะสนใจใคร ไบรท์ไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ตัวของไบรท์คนก่อนไปสนิทสนมกับชายคนนั้น แต่ในเมื่อชายคนนี้กับความสัมพันธ์ของพวกเขามิได้ชั่ว ไบรท์จึงไม่ได้คิดอะไร

“ไบรท์ได้ไม่ได้ยินเสีงประกาศหรือไง”

 เสียงดุของไอทำให้ไบรท์สะดุ้ง ชายหนุ่มหันไปมองไอที่กำลังเดินมาสีหน้าท่าทางทำให้เด็กหนุ่มรู้ได้ไม่ยากว่าตอนนี้พี่สาวของตนกำลังโกรธเขาถึงขีดสุด เดิมทีไบรท์ก็รู้สึกกลัวไอยราอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

“ผมได้ยินครับพี่ แต่ว่า”

ไอยราหยุดเท้าสายตาของหญิงสาวกวาดมองไบรท์ที่มีท่าทางหวาดหวั่น มันช่างแตกต่างกับไบรท์ที่ไอรู้จักราวกับว่าเป็นคนละคน

“แล้วไง ได้ยินแล้วทำไมไม่เดินไปตอนที่ประกาศฉันก็บอกให้เขาบอกห้องที่ต้องไปแล้วไม่ใช่หรือไง”

ไบรท์ได้ยินดังนั้น เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจ “ผมไม่รู้ว่าห้องนั้นอยู่ที่ไหน เลยไม่ไปครับพี่ไอ”

“ไม่รู้หรอ ไม่รู้ก็ถามสิ มีปากหรือเปล่า”

“ครับ ผมขอโทษครับพี่ไอ”

“เลิกขอโทษได้แล้ว เอาล่ะฟังฉันฉันจะให้แกไปสอบเข้าในระดับชั้นเกรดสิบเอ็ด” ไอยราจับมือของไบรท์ เพื่อให้เด็กหนุ่มเดินตามมา หลังจากนั้นไอก็เริ่มอธิบาย

“ฟังฉัน หากมีคนมาถามแกว่าต้องการสอบในระดับนี้จริงหรือไม่ ให้แกตอบไปว่าต้องการ เขาจะถามอะไรก็ให้แกพยักหน้ารับแล้วตอบตกลงไปให้หมด หลังจากนั้นแกจะได้ไปอยู่ในห้องพิเศษ เขาจะทดสอบแก โดยที่ตอนเช้าจะเป็นการทดสอบทฤษฎี เรื่องทฤษฎีเวทมนตร์ฉันรู้มาจากเนกิและอาสึนะแล้ว มันไม่ยากสำหรบแก จำไว้แกต้องสอบให้ได้คะแนนสูงที่สุดเท่าที่แกจะทำได้ ขั้นต่ำของฉันก็คือ 90 คะแนน จาก100”

“มมั้นจะไม่มากไปหน่อยหรอกครับพี่ไอ”

ไอหยุดฝีเท้า ก่อนที่จะเน้นที่ละคำ “ถ้าไม่ได้ แกตาย จำเอาไว้ ฉันจะไม่ปราณีถ้าแกสอบได้น้อยกว่านั้น”

ไบรท์กืนน้ำลายเอื๊อก่อนที่เด็กหนุ่มจะพยักหน้ารับ “ครับ”

“หลังจากนั้นตอนบ่ายจะเป็การต่อสู้ ตอนนั้นแกต้องเอาชนะหรือไม่ก็ต้องเสมอกับผู้ทดสอบ ผู้ทดสอบจะมีอยู่สองคน ระดับฝีมือจะใกล้เคียงกับอาสึนะ ดังนั้นแกต้องพยายามหน่อย ฉันไม่คิดว่าแกจะชนะ แต่ว่าฉันคิดว่าแกต้องพยายามเสมอให้ได้”

เพียงไม่นานไบรท์ก็มาถึงห้องเรียน ไอยราให้เขาเข้าไปหาหญิงสาวที่มีท่าทางงดงาม ไบรท์ยืนมองหญิงสาวที่กำลังอ่านเอกสาร เพียงไม่นานหล่อนก็เงยหน้ามามองไบรท์ เธอไม่คิดจะถามอะไรมาก นั่นก็เพราะว่าคนที่มาทดสอบคือน้องชายของไอยรา คำถามส่วนใหญ่ที่ถามจึงเป็นคำถามพื้นฐานเท่านั้น เช่นประวัติครอบครัว หลังจากนั้นหญิงสาวก็ยื่นลูกแก้ววัดพลังเวทมาให้ ไบรท์สัมผัสกับลูกแก้วนั้น หลังจากนั้นระดับพลังของไบรท์ก็ปรากฏขึ้น

“ระดับพลังเวทแค่นี้เองหรือ ปล่อยพลังออกมาให้เต็มที่” เสียงของหญิงสาวสั่ง แต่เมื่อเธอพบว่าพลังของไบรท์มีแค่นี้ เธอจึงถอนหายใจ

“จะให้ทางโรงเรียนรู้แค่นี้ก็ได้ ช่างเหมือนพี่สาวของเธอจริง ๆ นะ”

ไบรท์งงกับคำกล่าว แต่เขากับไม่กล้าที่จะเอ่ยถามกลับไป หญิงสาวเงยหน้ามองแล้วจึงตอบความสงสัยของเด็กหนุ่ม “ก็ทำเป็นเหมือนมังกรซึ่งอย่างไงล่ะื”

“มังกรซุ่งอย่างนั้นหรอ เป็นคำกล่าวที่ไม่เล็วเลยนี่นา” 

เสียงของไอยราทำให้หญิงสาวหันไปมอง ไอยรายิ้มให้ก่อนที่จะกล่าวกับหญิงสาว “เสร็จแล้วใช่ไหม”

“ใช่ เอาไว้ 9:00 แล้วค่อยกลับมาก็ได้ ห้องสอบจะเปิดตอนนั้น หรือไม่ถ้าอยากสอบก่อนก็ได้นะ ให้ฉันกับเธอเป็นคนสอบก็ได้”

“แหม ถ้าทำแบบนั้นคนก็ครหาว่าฉันช่วยน้องตัวเองน่ะสิ”

หญิงสาวยิ้มกับคำกล่าว ก่อนที่ไอยราจะหันหลังเดินจากไป ‘เธอสอบจะช่วยน้องหรอ บ้าแล้วถ้าให้เธอกับฉั

นสอบน้องของเธอคงไม่ได้เรียนในเกรดสิบเอ็ดหรอก’