บทที่ 6 สอบ2

บทที่ 6 สอบ2/2

“ไม่คิดเลยว่าน้องชายของอาจารย์ไอจะอ่อนแอได้ขนาดนี้”  โมโมะกล่าว เธอสะบัดหน้าหนีเด็กที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น

“ฉันว่าเด็กคนนี้คงไมเหมาะที่จะเรียนในโรงเรียนเรา ไม่สิเด็กคนนี้คงไม่เหมาะเป็นนักเวท”

ทุกคนนิ่งงัน ผู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในที่แหงนี้นั้นไม่มีคำใดจะกล่าวเพื่อปกป้องน้องชายของไอยรา ถึงแม้ว่าพี่สาวของตนจะเก่งกล้าสามารถแต่ทว่าเด็กคนนี้จะไม่มีความองอาจเหมือนพี่ของตนเองแม้เพียงนิด

“นี่หรือหลานของโยดากับแอนนา แย่จริง ๆ”

“ลูกไม้ช่างหล่นไกลต้นจริง ๆ “

เสียงกระซิบกระซาบของผู้คนโดยรอบ ๆ ทำให้อาสึนะต้องหันกลับไปมองยังอาจารย์สาวของตนที่มีท่าทางเรียบเฉย ไอยราไม่มีทีท่าเดือนนื้อร้อนใจแม้เพียงนิด ต่อให้เธอจะเห็นสภาพน้องชายของตนเองที่กำลังจะหมดสิทธิ์เข้าสอบในโรงเรียนเวทมนตร์แล้วก็ตาม ไม่เหมือนกับมายด์ เด็กสาวตัวน้อย ๆ ที่เริ่มมีน้ำตาคอ

ร่างกายที่ปราศจากการขยับเลือดสีแดงที่ไหลออกจากศีรษะดวงตาที่ปิดสนิท ไม่ต้องขบคิดให้เสียเวลาผู้คนส่วนใหญ่นั้นก็รับรู้ดีว่าเด็กหนุ่มคนที่มีชื่อว่าไบรท์คงไม่สามารถต่อสู้ได้อีก

อาสึนะมองร่างกายที่สลบไสลไม่ได้สติของไบรท์แล้ว เธอไม่คิดเลยว่าไบรท์จะโดนหนักขนาดนี้ ในใจของเด็กสาวผมน้ำตาลรู้สึโกรธอาจารย์ไอยราไม่ได้ หากให้ไบรท์สอบเข้ามาโดยไม่ใช่กรณีพิเศษก็คงไม่ต้องต่อสู้กับคนที่มีฝีมืออย่างโมโมะกับจอน ตอนนี้ในสนามคาเสะกับจอนหยุดการต่อสู้ เมื่อร่างของไบรท์ล้มลงไปนอนที่พื้น

คาเสะมองผู้ที่ตนเองทำพันธะด้วยอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เธอยากที่ขจะยอมรับได้ ทว่าเมื่อไบรท์ได้ล้มลงแถมดูท่าทางจะไม่สามารถฟื้นตื่นกลับมาได้ การต่อสู้ครั้งนี้มันก็ไร้ความหมาย

“รู้ผลแล้วสะนะ ก่อนต่อสู้ครั้งนี้ฉันสนุกมาก เอาไว้ครั้งต่อไปเราคงจะได้ต่อสู้กันอีก ต่อให้พวกเธอจะไม่สามารถสอบเข้ามาได้ในครั้งนี้ แต่ว่าหากเธอสอบเข้าในระดับที่ต่ำกว่าเกรดสิบเอ็ดฉันคิดว่าคงไม่ยากเกินไป”

จอนลดอาวุธในมือลง เขาค่อย ๆ แปลเปลี่ยนให้ดาบยักษ์กลายเป็นดาบเล็ก ๆ ที่สามารถถือได้ในมือเดียว ชายหนุ่มควงมีดดาบในมือพลางปลายสายตาไปมองยังเด็กหนุ่มที่นอนสิ้นถ้าอยู่ที่พื้น

“ไม่ใช่ว่าเด็กคนนี้จะไม่มีฝีไม้ลายมือ หากเทียบเด็กที่รุ่นราวคราวเดียวกันฝีมือของเด็กคนนี้ก็มิใช่ชั่ว ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ยอดยุทธ แต่ว่าหากใช้เกณฑ์เด็กทั่ว ๆ ไป ฝีมือระดับนี้ก็ไม่แย่นัก แต่ว่าหากเทียบกับพวกเราที่เป็นหนึ่งใน 30 ยอดฝีมือของรุ่น นับว่าเด็กคนนี้ยังห่างชั้นมากนัก ฉันไม่รู้หรอกว่าอาจารย์ไอยราจะคิดอะไร แต่การที่ส่งน้องชายของตนที่มีอายุเพียงแค่สิบสาม มาต่อสู้กับฉันที่มีอายุสิบเจ็บ ไม่ต้องคิดให้ยุ่งยากก็คงเห็นผลรับได้ไม่ยาก”

“ใช่ ถึงแม้ว่าเนกิกับอาสึนะไม่สิ ต่อให้อาจารย์ไอจะเป็นคนฝึกให้เองก็ตา แต่จากการที่ดูระดับพลังเวทก็ทำให้รู้ได้ไม่ยากเลยว่า ไบรท์ยังอยู่ในระดับนักเวทฝึกหัด แถมระดับพลังช่างต่ำเตี้ยเรี่ยดิน” โมโมะกล่าวเสริม

เธอหันไปมองอาจารย์ที่คุมสอบ “หนูว่าไม่ต้องรออะไรอีกแล้ว รีบประกาศยุติการต่อสู้ดีกว่า หนูจะได้ไปทำอย่างอื่นสักที”

ศิลามองสภาพของน้องของไอยรา ชายหนุ่มยิ้มอย่างชอบใจกับการกระทำของโมโมะ เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้จะต้องแพ้ให้กับลูกศิษย์สายตรงของเฟรย่าอย่างแน่นอน แต่สิ่งที่ศิลาไม่คิดก็คือ ไบรท์ลูกของเมฆาจะแพ้ได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ การต่อสู้ยังไม่ถึงสิบนาที เด็กคนนี้ก็นอนทอดร่างลงกับพื้นณ ห้องของผู้อำนวยการโรงเรียนเวทมนตร์ ชายชราทั้งสองก็มองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

โยดาหันไปมองเพื่อนของตนเอง “สิ่งที่ข้าคิดมันจะสำเร็จหรือไม่ เจ้าคอยดูให้เห็นเป็นบุญตาได้เลย”

“ไม่เห็นมีอะไรต้องคิดมาก มันจะสำเร็จหรือไม่มันก็ไม่ได้เกี่ยอันใดกับข้าแม้เพียงนิด ถึงแม้ว่าชายคนนั้นจะบอกข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งนั้นให้พวกเราได้รับรู้มาแล้วก็ตาม”

“ข้าไม่คิดเช่นนั้นสหายข้า โรงเรียนของเจ้าต้องการคนที่มีความสามารถ หากได้หลานข้าแถมยังมีสิ่งนั้นเจ้าก็จะเหมือนเสือติดปีกไม่ใช่หรือ ตอนนี้เจ้าได้เด็กพวกนั้นมาคบหรือยัง”

“ยัง แต่ก็ไม่มีอันใดต้องรีบร้อน ช้า ๆ ได้พระเล่มงาม ตอนนี้ทางศาสนจักรก็ยังไม่ได้เคลื่อนไหวอันใด รวมไปถึงหน่วยความมั่นคงก็ยังไม่ได้ยื้นมือเข้ามายุ่ง ดังนั้นพวกเราจึงไม่ต้องรีบร้อน” ชายชรายกน้ำชาขึ้นจิบก่อนที่จะมองโยดา

“โลกนี้ไม่ใช่จะใช้พลังอำนาจเพียงอย่างเดียวก็จะสามารถแก้ปัญหาได้ เรื่องนี้เจ้าก็รู้ดี หากพลังและอำนาจสามารถดนบันดานเนรมิตได้ทุก ๆ อย่างชีวิตของพวกเรากับชายคนนั้นก็คงไม่ได้ลำบากถึงเพียงนี้”

โยดายิ้ม “ชายผู้นั้นยังยึตติดกับเรื่องครั้งนั้นมากเกินไป หากชายคนนั้นไม่ยึตติดกับสงครามครั้งนั้นแล้วคิดจะทำ ข้าก็คิดว่าชายคนนั้นก็คงสามารถอยู่ได้เหมือนราชาเลยล่ะ ไม่สิการที่ชายคนนั้นจะรวมสามอาณาจักคงไม่ใช่เรื่องยาก”

“เพราะเหตุนี้หรือเปล่าเจ้าถึงไม่ถ่ายทอดวิชาให้กับหลานของเจ้า เจ้าคงจะคิดให้หลานเจ้าไปเป็นศิษย์ของชายผู้นั้น เหมือนกับไอยรา”

โยดาพยักหน้า “ใช่ ตอนแรกข้าก็คิดเช่นนั้น แต่ตอนนี้จากการที่ข้าได้เห็นท่าทีของวินทำให้ข้าต้องเปลี่ยนแปลงความคิดของตนเองเสียใหม่ ข้ารู้แล้วว่าชายคนนั้นคงจะไม่รับหลานข้าเป็นศิษย์แน่นอน ดังนั้นสิ่งที่ข้าจะทำก็คือ”

“ส่งหลานเจ้าให้มาอยู่กับข้าหรือไง”

โยดาพยักหน้ารับ “ใช่ ต้นไม้หากไม่ได้รับการดูแลที่ดีก็ยาก ที่จะก่อเกิดผลที่ดี แต่ว่าหลังจากนั้นข้าจะให้”

มุมมืดของโรงเรียนเวทมนตร์ ชายหนุ่มผู้หนึ่งมองการต่อสู้อย่างไม่วางตื ข้าง  ๆ มีหญิงสาวผมสีแดงที่ยืนทอดสายตาไปเบื้องหน้าอยู่

"”ม่คิดเลยว่าลูกของนายจะอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้"

“ดูแล้วคิดจะทำเช่นไรนายแห่งข้า หรือว่าท่านจะนำเรื่องนี้ไปบอกหัวหน้าของพวกเราเช่นนั้นหรือ”

ชายหนุ่มสั่นศีรษะ “ไม่หรอก ตอนนี้แพนการของพวกเรากำลังดำเนินไปได้ด้วยดี เมล็ดที่ได้หว่านเอาไว้กำลังออกดอกออกผลเลย อยากรู้จริง ๆ ว่าโยดากับตาเฒ่านั่นจะมีท่าทางเช่นไร เมื่อพวกมันรู้ว่านักเรียนที่พวกมันได้ให้พวกนั้นช่วยกับมาตอนนั้ได้กลับกลายไปเสียแล้ว”

“คงจะมีสีหน้าน่าดูเลยใช่หรือไม่นายแห่งข้า” หญิงผมแดงกล่าวเสริม ทั้งสองยิ้มให้แก่กันก่อนที่หญิงผมแดงจะค่อย ๆ หายไป

อาจารย์หนุ่มยิ้ม “เอาล่ะ ต้องไปทำหน้าที่หมอที่ดีสักหน่อย”

สนามประลองเงียบสงัดดุจป่าช้า สายตาทุกคู่ละสายตาออกจากเด็กหนุ่มผู้หน้าสงสาร ในนี้ทุกคนรู้ดีว่าครังนี้ผู้กำชัยคือหญิงสาวผู้มีอสูรอัญชิญ หนึ่งในสามสิบยอดยุทในโรงเรียนเวทมนตร์ ก่อนที่เสียงประกาศยุติการประลองจะได้ดังขึ้น จู่ ๆ เสียงของเด็กสาวตัวน้อยกลับดังขึ้น

“ลุกขึ้น ลุกขึ้นสิพี่ อย่ายอมแพ้นะพี่”

ทุกสายตามองไปยังเด็กน้อย บ้างก็สงสารจับใจ บ้างก็ขบขัน แต่เมื่อพบว่าเด็กผู้นั้นยืนเคียงกับไอยราสายตาที่เต็มไปด้วยความขบขันกลับหายไป

ไอยราถอนหายใจกับสภาพที่เกิดขึ้น เธอไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เธอคิดและสิ่งที่รินให้คำแนะนำมามันจะผิด ก่อนที่ไอยราจะจับตัวของมายด์ ทันใดนั้นหญิงสาวกับสัมผัสได้ถึงจิตสังหาร

โมโมะกับจอนหลับตาลงเพื่อนรอเวลา คาเสะก็ลดอาวุธเพื่อรอรับชชะตากรรม ในขณะที่เสียงของมายด์ยังตะโกนอยู่ไม่หยุด เด็กน้อยไม่สนใจว่าใครจะมองมาอย่างสงสาร

อาสึนกำลังจะห้าม ทว่าทันใดนั้นเองเสียงในสนามประลองกับดังขึ้น ทำให้อาสึนะและมายด์ต้องหยุดหายใจ

“รู้แล้วน่า นี่คิดจริง ๆ หรอว่าฉันจะแพ้เพราะเรื่องแค่นี้”

ไบรท์ค่อย ๆ ยันร่างขึ้นจากพื้นก่อนที่จะค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ ข้าง ชายหนุ่มสูดอากาศเข้าไปในร่างกาย เปลวไฟสีแดงชาติลึกขึ้นในมือทั้งสองข้าง พลังเวทที่มีแค่ระดับห้า จู่ ๆ กลับเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ

“ที่เหลือฉันจักการเองคู่หู”