บทที่ 2 หนุ่มข้างบ้าน 2

รัตติกาลเป็นคนเงียบขรึม แต่เชื่อเถอะ ว่าแว่นที่เขาสวมและความพูดน้อยไม่อาจลดทอนความหล่อเหลาของเขาได้ พรทิวาเดาว่าคงมีหญิงสาวจำนวนหนึ่งที่หลงใหลรัตติกาลน่าดู

“พี่ทิวอิ่มแล้วหรือครับ” รัตติกาลทักเมื่อเห็นมือที่ตักเค้กวางค้างอยู่ข้างจานนานแล้ว

พรทิวาจะตอบได้อย่างไร ว่ากินต่อไม่ลงเพราะนึกหึงเด็กข้างบ้านขึ้นมา

“อือ” เธอส่งเสียงในลำคอแล้วพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นผมเอาจานไปเก็บก่อน” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วดึงจานกับแก้วน้ำไปถือไว้ “ลมเริ่มแรงแล้ว เดี๋ยวเราเข้าไปข้างในบ้านเถอะครับ พี่เตรียมเก็บของเสีย เดี๋ยวผมมาช่วยยก”

พูดแล้วรัตติกาลก็หมุนตัวหันหลังเดินจากไป พรทิวามองตามไหล่กว้างแล้วไล่สายตาลงมายังสะโพกสอบจนถึงขายาวๆ ที่ก้าวเดินอย่างเป็นจังหวะน่ามอง เขาเป็นคนผอม แต่ภายใต้เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็มีมัดกล้ามสวยกำลังพอดี เธอเคยเห็นตอนเขาตากผ้าที่ริมรั้ว

‘น่าอาย!’

รัตติกาลจะรู้ไหมว่าเธอมักแอบมองเขาอย่างสำรวจล้วงลึก แล้วก็มารู้สึกร้อนวูบวาบบนใบหน้าก่อนจะแผ่ซ่านวาบหวิวไปทั้งตัว

‘ไม่เอาแล้ว ไม่อยากให้เขาเห็นหน้าเธอตอนนี้ แอบย่องเข้าบ้านก่อนดีกว่า’

แต่พรทิวารีบร้อนเกินไป จึงเดินสะดุดอิฐปูพื้นในสวนจนหน้าคะมำ หากหญิงสาวไม่ทันได้ลงไปนอนวัดพื้น รัตติกาลซึ่งเดินกลับมาทันเห็นพอดีก็วิ่งเข้ามารับร่างเธอเอาไว้ก่อน หน้าอกอวบใหญ่ทาบไปบนอกหนั่นแน่นของเขาเต็มๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามพลางโอบเอวเธอ พยุงไว้ไม่ให้ล้ม

แต่เหมือนเขาจะโอบแน่นเกินไป กลายเป็นรั้งร่างไปนาบทาบกันเสียมากกว่า หนำซ้ำฝ่ามือที่เคลื่อนไปบนแผ่นหลังช้าๆ ยิ่งทำให้หญิงสาวสยิวแปลกๆ

“เอ่อ…ไม่เป็นไร” พรทิวาค่อยๆ ดันตัวออกจากอ้อมแขนชายหนุ่ม แสร้งก้มหน้าหลบตาไม่มองเขา

ก็หน้าเธอร้อนผะผ่าว ปานนี้คงแดงไปหมดแล้ว

“รองเท้าของพี่ทิวขาดแล้ว”

พรทิวาเลิกคิ้ว เพิ่งรู้สึกตัวว่าเท้าข้างหนึ่งสัมผัสพื้นอิฐแข็งกระด้าง จึงเหลียวมองอิแตะไม่รักดีที่พลิกเอียงกระเท่เร่อยู่ข้างทาง ก่อนจะร้องอุทานอย่างตกใจ

“ว้าย! รัตทำอะไร”

“ให้ผมอุ้มพี่ทิวเข้าบ้านนะครับ เดี๋ยวเท้าจะเปื้อน”

รัตติกาลอุ้มเธอด้วยท่วงท่าแบบการอุ้มเจ้าหญิง พรทิวาจะดิ้นก็กลัวตก จึงโอบแขนคล้องคอเขาแล้วขอให้ปล่อยเธอลงเดิน เขาแกล้งทำเมินไม่ได้ยินพลางเดินลิ่วเข้าบ้าน หญิงสาวจนใจจะทัดทาน เพราะภายใต้ท่าทีสุภาพนั้นรัตติกาลกลับดื้อรั้นน่าดู