ใครคนหนึ่ง : ตอนที่ 13 คนเฝ้าไข้

•13•

เหนือ

ผม....นอนไม่หลับครับ ไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างผมและแม็กผมเคยคิดว่าถ้าถึงเวลานั้นมันจะอ่อนโยนกับผมบ้าง

คืนที่สองแล้วที่ผมต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล ไม่มีใครมาเฝ้า ในแชทกลุ่มเงียบมาก มีแค่พี่หนิงที่ทักมาถามว่าอยู่ไหนเพราะยายเป็นห่วงผมก็ได้แต่โกหกว่าอยู่บ้านเพื่อน อาจจะอีก 2-3 วันกลับ พี่หนิงก็ไม่ได้ว่าอะไร

"เหนือวันนี้เป็นยังไงบ้าง"

นี่พี่หมอหนึ่งครับ เขาดูแลผมตั้งแต่วันแรกและแวะมาคุยกับผมตลอด พร้อมแนะนำเรื่องแบบนั้นและบอกให้ผมดูแลรักษาดีๆ พี่หมอพูดเหมือนผมต้องไปมีอะไรกับใครบ่อยๆ เลยอ่ะ แล้วผมเองก็รู้สึกเขินอายเกินไปกับเรื่องพวกนี้ด้วย

"เป็นอะไรหน้าแดงเชียว หรือไม่สบายอีกแล้ว"

"ปะ...เปล่าครับผมโอเคดี"

พี่หมอพูดแล้วทำท่าจะเดินเอามือมาวัดไข้ผม ผมนี่มันลามกจริงๆ คิดอะไรก็ไม่รู้

"แล้ววันนี้เป็นยังไงบ้าง"

"ดีขึ้นแล้วครับ เอ่อ...ตรงนั้นไม่ค่อยเจ็บแล้วด้วย"

ผมบอกแล้วพี่หมอก็จดอะไรหยุกหยิกลงในชาร์ตคนไข้ของผม พร้อมเข้ามาถอดสายน้ำเกลือออกให้เมื่อเห็นว่าผมดีขึ้นมากแล้ว

"เดี๋ยววันนี้ช่วงบ่ายๆ หน่อยก็กลับบ้านได้แล้วล่ะ พี่โทรตามมีนให้แล้วเดี๋ยวมันมา เมื่อคืนมันก็มาซะดึกเลย แล้วก็ออกไปแต่เช้าด้วย"

นี่เขามาเฝ้าผมเหรอ ทำไมผมไม่เห็นจะรู้สึกตัวเลยถ้าเขาเข้ามาจริงๆ ผมก็ต้องรู้สึกตัวบ้างสิ นอนหรือซ้อมตายถ้าจะไม่รู้สึกขนาดนั้น

เห้อ....ไม่รู้ว่าผมเงียบไปนานหรือยังไง รู้ตัวอีกทีพี่หมอหนึ่งก็เดินออกไปแล้ว แต่ถอดสายน้ำเกลือแบบนี้แล้วค่อยยังชั่วขึ้นหน่อย

ผมควานหาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ใต้หมอน เอาขึ้นมาดูความเป็นไปเสียหน่อย ตามจริงแล้วที่ผมอยากรู้ก็แค่ความเคลื่อนไหวของมันเท่านั้นแหละ

แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิดเพราะผมเห็นมันเช็กอินล่าสุดที่สยามกับจันทร์เจ้าเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว มันคงไม่ได้อยากได้ผมจริงๆ สินะ

แต่คงเป็นเพราะผมทอดสะพานให้มันเอง และยอมให้มันเอาเอง แต่ทำไมดูผมยังถอยห่างจากมันไม่ได้เลยล่ะแล้วผมควรจะทำยังไงดี

--------------------------------------

มีนหลังจากที่เขาเคลียร์กองเอกสารที่กองสูงท่วมหัวแล้วเสร็จแล้วเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทว่าสามารถให้คนป่วยอย่างน้ำเหนือกลับบ้านได้แล้ว เขาก็ตกปากรับคำว่าเดี๋ยวจะเป็นคนเข้าไปรับเอง เพราะวันนี้ยังไงก็ตั้งใจจะเข้าไปหาตอนที่น้ำเหนือยังไม่นอน เมื่อคืนเขาไปดึกแถมยังหอบงานไปทำเลยทำให้ดูแลน้ำเหนือไม่เต็มที่ และยังมีประชุมเช้าอีกด้วยเลยต้องรีบออกไป

เสียงคุณผักกาดเลขาหน้าห้องเปิดประตูเข้ามาก่อนจะมีสีหน้าลำบากใจ และหันเปิดทางให้บุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลังแสดงตัวชัดขึ้นนั่นคือ แม็กและจันทร์เจ้า ทั้งสองคนส่งยิ้มหวานและยกมือไหว้ปกติเหมือนไม่มีอะเกิดขึ้น มีนขมวดคิ้วเพราะวันนี้แม็กไม่ได้นัดหรือโทรแจ้งไว้

"อามีน แม็กมีเรื่องที่ต้องขอปรึกษาอีกครั้งครับ"

มีนพยักหน้ารับและส่งสัญญาณให้เลขาสาวออกไป จากนั้นแม็กและจันทร์เจ้าก็นั่งลง เขายังคงเงียบและคนที่เริ่มเปิดบทสนทนาก่อนก็คือแม็ก

"ผมจะไปเรียนต่อต่างประเทศกับจันทร์"

"หื้อออ? "

มีนลากเสียงยาวอย่างสงสัยว่าทำไมอยู่ๆ แม็กถึงอยากไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วความรู้สึกของสายไหมล่ะ เพราะมีนได้ติดต่อบอกไปทางพี่นางแล้วว่าแม็กจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลสายไหม เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนสายไหมมีอาการชักต้องอยู่โรงพยาบาลและอาการก็ยังไม่ค่อยดีด้วย

"อามีนมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ เพราะว่าทางคุณพ่อของจันทร์ได้ติดต่อที่ทางมหาลัยที่นู่นไว้แล้ว"

จันทร์เจ้าเอ่ยถามมีนคงเป็นเพราะมีนที่ทำหน้าเหมือนคิดหนักหรือมีอะไรในใจสักอย่าง แต่ก็คิดว่าจันทร์เจ้าน่าจะรู้เพราะเธอยกยิ้มเหมือนมีชัยชนะ

"สายไหมป่วยนะ ไปเยี่ยมด้วยล่ะ"

มีนตอบพร้อมลุกขึ้นไปใส่เสื้อสูทที่แขวนไว้ด้านหลังพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปยังพี่นางเพื่อสอบถามว่าสายไหมยังอยู่ที่โรงพยาบาลหรือไม่ ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สดใสไม่ใช่พี่นางแต่เป็นสายไหมมารับสายแทน

"สายไหมยังอยู่ที่โรงพยาบาล น้องดีใจนะถ้าเราจะไปเยี่ยม ส่วนเรื่องนั่นที่บอกว่าจะไป อาจะคุยกับพ่อให้ แล้วเรื่องนั้นอย่างลืมนะแม็ก"

มีนกำชับหลายชายอีกครั้งทั้งเรื่องของสายไหมและเรื่องของน้ำเหนือหลังจากวันนั้น มัตก็สั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้แม็กติดต่อกลับเหนืออีกเพราะมีนยืนยันว่ายังไงเขาก็มีความลึกซึ้งที่ไม่ใช่แค่ฉาบฉวยกับน้ำเหนือ

หลังจากที่เคลียร์และทำความเข้าใจกับแม็กอีกนิดหน่อย มีนก็ขับรถออกจากบริษัทแล้วแวะไปที่บ้านของเขา เขาลืมของไว้ที่บ้านก็พวกเสื้อผ้าของเหนือที่เอากลับมาซักนั่นแหละ วันนี้เหนือจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาไม่มีเวลาไปซื้อใหม่ ก็ต้องใส่ชุดเก่าไปก่อน

---------------------

13.00น. ณ โรงพยาบาล

มีน

เอ๊ะ...นั่นเสียงน้ำเหนือคุยกับใครถ้าจะสนุกอยู่เชียว ผมไม่รอช้าเปิดประตูเข้าไปให้ห้องของเหนือทันที ภาพที่ผมเห็นก็คือเพื่อนๆ ของเหนือมาเยี่ยมที่โรงพยาบาล

"นั่นอาไอ้แม็ก"

เด็กผู้หญิงที่ตอนนี้ผมทองสีทองพูดขึ้นผมยกยิ้มให้ ก่อนที่เด็กๆ จะยกมือไหว้ ผมรับไหว้กลับอย่างสุภาพ

"นี่เสื้อผ้า ไปเปลี่ยนเร็วเราจะได้กลับบ้านกัน"

ผมบอกพร้อมยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าไปให้เหนือที่นั่งทานผลไม้อยู่บนเตียง

"ครับ คุณมีน"

เจ้าตัวรับกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วตรงไปที่ห้องน้ำทันที ส่วนเพื่อนๆ ของเขานั่นมองเหมือนจะมีคำถามมากมาย อันที่จริงถ้าถามผมก็พร้อมตอบนั่นแหละ มาถึงขนาดนี้แล้วไม่รู้ว่าจะปิดบังไปทำไม ในอนาคตเหนือก็ต้องบอกว่าผมเป็นแฟน สามี หรืออะไรเทือกๆ นั้นอยู่แล้ว

"อา....เป็นผู้ชายคนแรกของไอ้เหนือใช่มั้ยคะ"

เด็กผู้หญิงผมสั้นถามผม พร้อมกับมองและรอคำตอบรวมทั้งเพื่อนๆ คนอื่นด้วย

"ใช่ครับ"

ผมตอบแบบไม่ต้องคิดมาก ก็มันเป็นเรื่องจริง

"งั้นอาก็รู้เรื่องที่ไอ้เหนือมันชอบไอ้แม็กใช่มั้ยคะ"

คราวนี้ผมไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเพราะเหนือออกมาก่อน หลังจากที่เด็กๆ ล่ำลากัน ผมก็พาเหนือออกมาทันที ผมจะพาเขาไปส่งที่บ้าน ให้เขาได้พักผ่อนให้เต็มที่โดยที่ไม่ต้องคิดอะไร ส่วนเรื่องแม็กเหนือไม่ได้ถามผม และผมก็คงไม่จำเป็นต้องบอกให้เหนือรู้เรื่องนี้หรอกมั้ง เพราะถ้าเขารู้คนที่ลำบากในการเข้าไปในใจเขาคงเป็นผมเอง

------------------------------------------------

เรื่องชื่อตอนนี้ตีบตันมากค่ะ ไม่รู้จะใช่ชื่อไหนเราก็งงๆ

ใครมีชื่อตอนที่จะเสนอไรท์บ้างมั้ยคะ 5555

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

ตอนหน้าเราจะพาไปหาน้องสายไหมกันค่ะ!!!