เธอคนนั้น

เธอคนนั้น

กว่าเราจะเติบโตมาจนถึงทุกวันนี้ แน่นอนว่าทุกคนจะต้องมีความทรงจำบางอย่างที่ไม่เคยลืมและไม่คิดจะลืม...ผมเองก็เช่นกัน

ผมไม่รู้ว่าตอน ป. 4 มันเร็วไปหรือเปล่าที่ใครสักคนจะมีความรู้สึกที่เรียกว่า ‘ความรัก’ แต่สำหรับผม ณ ตอนนั้น มันได้เกิดขึ้นแล้ว

ความรักของผมในตอนนั้นมันชั่งเป็นความรักที่ใสสะอาด เพราะมันไม่ได้มีอารมณ์ระหว่างชายหญิงเข้ามาเกี่ยวค่องเลย มันมีแต่ความรู้สึกดีๆ ที่มอบให้ จำได้ว่าผมไม่ได้บอกเธอด้วยซ้ำว่าผมรักเธอ ผมก็แค่มองเธออยู่ห่างๆ เท่านั้น แม้แต่จะเรียกว่าเป็น ‘เพื่อนสนิท’ ยังไม่ได้

ถ้าจะให้พูดกันจริงๆ ผมมันก็แค่ ‘เพื่อนร่วมห้อง’ ของเธอคนหนึ่งก็เท่านั้นเอง อาจจะมีพูดคุยหยอกล้อกันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน ไม่ได้สนิทกันเลย

หลายครั้งที่เธอดูเหมือนจะมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเด็กชายคนอื่น แล้วก็หลายครั้งเช่นกันที่เธอมาเล่าเรื่องการปลื้มคนนั้นคนนี้ให้ผมได้ยิน แต่ผมก็ไม่เคยเสียใจ ถามว่ารู้สึกแย่ไหมมันก็มีบ้าง แต่รู้สึกดีที่เธอมีความสุขมากกว่า

ความรู้สึกของผมมันมีมากขึ้นทุกวันๆ จนกระทั่งเกือบครบปี ระหว่างช่วงใกล้จะปิดเทอมใหญ่ผมพยายามจะหาโอกาสบอกความรู้สึกของผมให้เธอรู้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ตอบรับก็ไม่เป็นไร ผมขอแค่ได้บอกเธอ...ก็พอแล้ว

แต่สุดท้ายแล้ว...ผมก็ไม่กล้าพอ

ผมปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งปิดเทอม ตอนนั้นผมยังหวังในใจว่าโอเคเทอมหน้ายังมี ผมยังได้อยู่กับเธออีกนาน มันต้องมีสักวันที่ผมจะกล้าบอกเธอแน่ๆ

ทว่าช่วงหลังสงกรานต์...เรื่องราวทั้งหมด มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้เสียแล้ว

ผมต้องย้ายโรงเรียน...ผมต้องไปเรียนที่จังหวัดอื่น ความรู้สึกของผมตอนนั้นมันหดหู่ มันลังเล มันเสียใจ มันไม่อยากไปเรียนที่อื่น ไม่อยากย้ายโรงเรียน

แต่ท้ายที่สุดแล้ว ผมก็ต้องไป...ไปทั้งที่ในใจยังมีเรื่องค้างคา ไปทั้งที่ผมยังไม่ได้บอกรักเธอ ไปทั้งที่ผมยังมีความรู้สึกดีให้เธอเต็มหัวใจ จากไปทั้งที่เธอคือรักแรกของผม

ตอนที่ผมย้ายไปที่โรงเรียนใหม่ ช่วงแรกผมกลายเป็นเด็กซึมไปเลย เพราะเรื่องราวเก่าๆ มันยังฉายวนเวียนซ้ำๆ ในความทรงจำ ในตอนนั้นมันรู้สึกแย่ รู้สึกโทษตัวเอง เพราะแค่การบอกรักเด็กหญิงคนหนึ่ง ผมยังทำไม่ได้ เป็นผู้ชายแต่ไม่กล้าบอกรักผู้หญิงที่ตัวเองรัก ความรู้สึกในตอนนั้นมันเกินที่จะอธิบาย

วันเวลาผ่านมาจนผมเกือบจะจบมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว ช่วงที่ผ่านมา ผมมีความรักหลายครั้ง แต่ในความทรงจำของผมก็ยังลืมเธอไม่ได้สักที แต่ส่วนหนึ่ง มันเป็นเพราะผมไม่อยากลืมเธอด้วยนั่นแหละ

ผมถามตัวเองหลายครั้ง ว่าถ้าเกิดช่วงนั้นมันมี Facebook มี Line เรื่องราวระหว่างผมกับเธอมันจะลงเอยแบบไหน ซึ่งแน่นอน...ผมไม่มีคำตอบให้ตัวเอง

ดีที่ผมยังจำชื่อและนามสกุลของเธอได้ ดังนั้นเมื่อต้นปี ผมเลยหา Facebook ของเธอพบด้วยความบังเอิญ

ที่ว่าบังเอิญก็เพราะที่จริงแล้ว เธอไม่ได้ใช้ชื่อ Face เป็นชื่อจริงและนามสกุลของเธอ แต่เพราะมีรุ่นพี่ของเธอโพสต์ชื่อของเธอ โดยมีเนื้อหาเป็นการเข้าแข่งขันอะไรสักอย่าง แล้วเธอเข้ามาคอมเม้นต์ในโพสต์นั้น ผมจึงได้พบ Face เธอในที่สุด

แต่ผมก็ได้แค่นั้น เพราะผมแอดไป แต่เธอไม่รับ ส่วนถ้าจะให้ผมทักไปก็ไม่กล้า

อีกประการ คือตอนนี้ผมก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว...เลยตัดสินใจเก็บความทรงจำที่เคยมีร่วมกับเธอเอาไว้ในสมองส่วนลึกจะดีกว่า

ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัดสินใจมันถูกหรือผิด แต่คิดว่า ถ้าเธอยังอยู่ในความทรงจำของผมแล้วรู้สึกดี ก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป เพราะถ้าเกิดไปทำความรู้จักกับเธอใหม่อีกครั้ง เรื่องราวที่เกิดขึ้นตามมา อาจไม่ได้สวยงามและน่าจดจำเหมือนเดิมก็ได้

ต่อให้เส้นทางของผมและเธอจะไม่ได้กลับมาบรรจบกันก็ไม่เป็นไร เพราะผมยังมีเธอคนนั้นอยู่ในความทรงจำ อยู่ในความรู้สึกของผมเสมอ ถึงแม้ว่าผมจะตอบไม่ได้ ว่าวันไหนผมจะลืมเธอไป แต่ขอเพียงในปัจจุบันผมยังไม่ลืมเธอไป...ก็พอแล้ว