STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 26 ยึกยัก

" กรี๊ด ! " มือที่ถูกบี้จนแหลกเละของหญิงสาวมาดเข้ม เธอร้องออกมาสุดเสียงทั้งน้ำตา ขาสั่นและอ่อนแรงล้มลงกับพื้น เงยหน้ามองดูสัตว์ประหลาดยักษ์ตรงหน้า มันอ้าปากจนเห็นฟันอันแหลมคมค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้และกัดลงเข้าที่หน้าของเธอหายไปครึ่งหัวขณะที่เพื่อน ๆ ที่ได้เห็นต่างก็สั่นกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

หลังจากที่พวกเขาตั้งสติได้ก็หยิบอาวุธของตัวเองขึ้นโจมตีสวนกลับทันที คมดาบที่เคยฟาดฟันกับมอนสเตอร์มามากมายทำได้แค่รอยแผลตื่น ๆ เท่านั้น เพียงแค่มันสะบัดกระบองที่หนักอึ้งของมันก็ทำให้พวกเขากระเด็นไปคนละทิศคนละทางได้เลย

เมื่อปลายกระบองนั้นเหวี่ยงมาทางซึฮากิเขาก็ยกดาบขึ้นกันแต่ก็ทำให้เขากระเด็นไปโดนกำแพงถ้ำ แรงกระแทกที่รุนแรงมากกระทบกระเทือนหัวของเขาจนหมดสติไปทันที

ไอ้เวรเอ๊ย ฝันเรื่องนี้อีกละ ซึฮากิตื่นขึ้นมาใต้ต้นไม้ใหญ่ แสงตะวันสีส้มค่อย ๆ หายไปกลายเป็นความมืดที่คืบคลานเข้ามาแทน 

คอยดูเถอะเลวาธาน ถ้าเจอกันคราวหน้าฉันจะล้างแค้นให้พวกนายเอง แซม นาริ ซึฮากิลุกขึ้นเดินไปที่เต็นท์แพทย์สนามที่อยู่ไม่ใกล้มากนัก ที่นั่นมีทหารและแพทย์คอยประจำการเตรียมตัวรับมือเหตุการณ์ตลอดเวลา

" พวกเขาเป็นยังไงบ้างครับ ? " ซึฮากิเอ่ยปากถามกับทหารที่เฝ้าอยู่หน้าเต็นท์

" พวกเขาไม่เป็นอะไรแล้ว เหลือแค่พักผ่อนสักวันสองวันรอให้แผลปิดสนิท " เขาเปิดม่านขึ้นให้ซึฮากิเดินเข้าไปข้างใน เขาเห็นโซเฟียนั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงของแจ็ค 

" ดูเหมือนเราต้องหาที่พักแถว ๆ นี้แล้วแหละ " ทันทีที่แจ็คได้เห็นซึฮากิเขาก็พูดขึ้นมาพอดี

" ฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว " เดี๋ยวก่อนสิ เงินเราจะหมดแล้วนี่หว่าแล้วจะเช่าห้องได้ยังไง ซึฮากิตอบกลับหน้านิ่ง

" งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่เดิม ฉันจะไปหาที่พักอยู่เอง " ซึฮากิหันหลังเดินออกจากเต็นท์ไป

ตอนนี้จะมีภารกิจอะไรที่ทำเสร็จไว ๆ บ้างนะ เขาเงยหน้ามองดูป้ายสำนักงานกิลด์ที่เขาไม่อยากจะกลับมาสักเท่าไหร่ ซึฮากิตัดสินใจเดินเข้าไปอีกครั้งตรงไปที่กระดานภารกิจกวาดสายตามองไปทั่วตั้งแต่บนลงล่าง

" เขากลับมาอีกแล้ว " พนักงานหญิงคนที่ได้ดูการทดสอบของซึฮากิแอบมองอยู่ไกล ๆ คุยซุบซิบกับพนักงานคนอื่น ๆ 

" คนนี้เหรอที่ท่านประธานเลื่อนแรงค์ให้เป็น B เลยในการทดสอบครั้งเดียว "

" เออน่ะสิ ฉันก็เห็นเขาสู้กับท่านประธานได้ดีเลยล่ะ แต่ช่วงท้ายไม่รู้ทำไมในสนามถึงมืดไปหมดรู้ตัวอีกทีพวกเขาก็ทดสอบเสร็จแล้ว "

อืม...อันนี้น่าจะทำไม่นานนะ ภารกิจหาคนทำความสะอาดบ้าน ซึฮากิดึงใบประกาศออกและนำมันไปยื่นให้กับพนักงานที่เคาน์เตอร์พร้อมกับบัตรนักผจญภัย จากนั้นเขาก็เดินออกจากสำนักงานกิลด์ไปในทันทีเหมือนไม่อยากจะอยู่ที่นี่นาน

" นี่เธอ เขาเอาภารกิจอะไรไปอะ ? " พนักงานสาวคนเดิมเดินเข้ามาถามพนักงานที่ประจำอยู่เคาน์เตอร์

" ภารกิจทำความสะอาดบ้านน่ะ แรงค์ก็ตั้ง B แต่ทำภารกิจที่ง่ายสุดเลยมันน่าแปลกนะ " 

" ใช่ไหมล่ะ แปลกสุด ๆ " พวกเธอคุยกันสนุกปากหัวเราะคิกคัก

อาณาจักรที่ทุกเผ่าพันธุ์สามารถอยู่ร่วมกันได้เหรอ ตอนนี้เราอยู่ส่วนไหนของอาณาจักรแล้วนะ ? พรุ่งนี้ต้องหาแผนที่สักหน่อยแล้วจะได้วางแผนพาพวกคิโนริหนีไปที่อาณาจักรนั้น ซึฮากิเดินไปตามทางโดยการถามชาวบ้านใกล้ ๆ หาที่ตั้งของบ้านในภารกิจ

ที่นี่สินะ บ้านเล็ก ๆ มีพื้นที่สวนพีชพันธุ์ปลูกอยู่หลายชนิด ซึฮากิกดกริ่งซ้ำ ๆ ยืนรออยู่ตรงนั้นเป็นสิบนาทีอยู่หน้าบ้าน

ไม่อยู่หรือไงวะไฟก็เปิดอยู่ ซึฮากิเพ่งสายตามองเข้าไปทางหน้าต่างบ้านที่มีแสงไฟรอดออกมาแต่ก็ยังไม่เห็นอะไร

" ค่า ขอโทษนะคะที่มาช้า " หญิงสาวเปิดประตูออกมาโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ใส่อยู่ทั้งผมและผิวก็ยังเปียกน้ำด้วย

ชัดเลย อาบน้ำสบายใจเลยสิ ซึฮากิเดินตรงเข้าไปพร้อมกับยื่นใบประกาศให้เธอดู

" ที่นี่ใช่ที่เดียวกับในใบประกาศไหมครับ ? " ซึฮากิถามอย่างสุภาพพยายามมองไปทางอื่นไม่จ้องเธอจนเสียมารยาท

" ใช่ค่ะ เข้ามาก่อนนะคะ " เธอส่งยิ้มหวานมาพร้อมกับเอามือเสยผมเก็บไปข้างหลังหูขณะที่อีกมือกำลังจับผ้าเช็ดตัวอยู่

ไอ้ท่าทางแบบนั้นมันยังไงกันแน่ ซึฮากิเดินตามเธอเข้าไปในบ้านโดยไม่ถามหรือขัดอะไร

" คุณอยู่คนเดียวเหรอครับ " เมื่อกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็ได้เห็นสภาพบ้านที่มีของวางเกะกะเต็มไปหมดเหลือเพียงที่นั่งและทางที่เดิน 

"ใช่ค่ะ ดื่มน้ำสักหน่อยนะคะ " เธอนั่งลงฝั่งตรงข้ามวางแก้วน้ำไว้ตรงหน้าซึฮากิ

ผู้หญิงที่อยู่ตัวคนเดียวแถมเชิญคนแปลกหน้าเข้าบ้านได้ง่าย ๆ อีกทั้งการแต่งตัวไม่สิต้องเรียกว่ายังไม่แต่งตัวมากกว่า แล้วเมื่อไหร่เธอจะไปใส่เสื้อผ้าสักทีเนี่ย ซึฮากิยกแก้วขึ้นกำลังจะดื่มแต่ก็ต้องชะงักเสียก่อน

เลเวลห้านี่สินะที่ทำให้เธอไม่กลัวอะไร 

" ผมว่าบอกรายละเอียดงานมาเลยดีกว่าจะได้ทำให้เสร็จ " ซึฮากิวางแก้วน้ำนั่นลงที่เดิม มองเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวตรงหน้า

" แหม่ อย่าจ้องกันขนาดนั้นสิฉันเขินนะคะ " เธอเอามือปิดช่องว่างเหนือหน้าอกท่าทางอ่อนช้อยส่งสายตาหวาน ๆ ให้กับซึฮากิ

ขณะที่พวกเขากำลังจ้องตากันจู่ ๆ ประตูก็พังกระเด็นผ่านหัวของหญิงสาวคนนั้นไปฉิวเฉียด กลุ่มโจรเมื่อตอนกลางวันได้บุกเข้ามาพร้อมกับอาวุธครบมือ

" โห แบบนี้ก็ดีมีเงินมาให้ถึงที่ " มานาเราฟื้นได้เต็มที่แล้วเห็นผ่าน ๆ ในใบประกาศเจ้าพวกนี้มีค่าหัวที่สูงใช่เล่นเลย ซึฮากิลุกขึ้นบิดตัวจนมีเสียงดังกร๊อบ

" ไอ้เวรนี่แหละที่ปากพล่อยตะโกนเรียกพวกทหาร " พวกมันเดินเข้ามาล้อมตัวซึฮากิและหญิงสาวไว้ทุกด้าน

" ผมคงไม่ต้องห่วงคุณผู้หญิงหรอกใช่ไหม พวกนี้ผมขอจัดการเอง " เธอยังคงยิ้มอย่างมีเลศนัยพยักหน้าตอบรับซึฮากิ

" เพ้ออะไรของมันวะ จัดการปิดปากนังผู้หญิงคนนั้นด้วย " มีดยาวของหนึ่งในกลุ่มโจรฟันลงมาหาซึฮากิเล็งไปที่คอ แต่มีดนั้นก็กระเด็นหลุดมือหล่นลงพื้น 

" สิบห้าคนเหรอ " ซึฮากิจับไปที่ข้อมือของชายคนนั้นกำไว้แน่นจนเลือดไม่เดินท่ามกลางสายตาตกตะลึงของพวกมันที่กำลังจ้องมองซึฮากิทุกวินาที

" ปล่อยนะเว้ย " พวกมันที่ยืนล้อมรอบอยู่ก็ง้างอาวุธของมันกระหน่ำฟันใส่ร่างของซึฮากิไม่ยั้ง เขาย่อตัวลงกับพื้นยกโต๊ะที่วางแก้วน้ำขึ้นกระแทกตัวชายฉกรรจ์สามคนกระเด็นออกไปโดยที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ก็ได้ลุกหลบไปข้าง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว

" อ๊าก ! ร้อน " น้ำในแก้วที่หกกระเด็นใส่ชายฉกรรจ์กำลังกัดผิวของพวกเขาจนเลือดออก ทำให้ซึฮากิชายตามองหน้าหญิงสาวขมวดคิ้วแสดงความไม่พอใจแต่เธอก็ยังยิ้มให้แทน

ซึฮากิย่อตัวหลบปลายดาบที่ฟันมาในแนวนอนตัดเส้นผมของเขาไปนิดหนึ่ง 

" เฮ้ย ! ทำไมมันมองอะไรไม่เห็นเลยวะ หมอกอะไรวะเนี่ย " หมอกสีดำกระจายออกมาจากตัวซึฮากิปกคลุมพื้นที่บริเวณภายในและรอบ ๆ บ้านหลังนั้น

ทั้งสกิลหมอกและการลดวิสัยทัศน์การมองเห็น ทำให้เป็นสกิลที่โกงสุด ๆ ไปเลย เวทไฟพุ่งชนเผาสิ่งของภายในบ้านจนทำให้เกิดแสงสว่าง พวกมันใช้เวทมนตร์มั่วซั่วเช่นเดียวกับการใช้อาวุธของตัวเองโจมตีโดนเพื่อน ๆ ของมันเอง

เฮ้อ...รีบ ๆ จัดการดีกว่าเดี๋ยวที่นี่จะเละไปซะก่อน ซึฮากิกำหมัดแน่นไล่ต่อยพวกเขาด้วยการใช้มานาเพิ่มความรุนแรงให้มากพอที่จะทำให้หมดสติไปได้ทั้งคาง จมูก หน้าอก ท้อง ตับ ลูกกระเดือกและทัดดอกไม้ กระหน่ำหมัดใส่พวกเขาจนกว่าจะลุกไม่ไหวหรือหมดสติไป 

ความเสียหายที่พวกโจรได้สร้างเอาไว้มันช่างมากเหลือเกินข้าวของพังเละไปหมดรวมทั้งสวนข้างนอกก็เช่นกัน ซึฮากิและหญิงสาวช่วยกันจับพวกโจรมัดไว้ก่อนจะเรียกพวกทหารมาจับ

" ขอโทษด้วยนะครับที่ทำบ้านเละ "

" ไม่เป็นไรฉันจ้างคนมาทำความสะอาดก็ได้ " 

" คุณมีเป้าหมายอะไรกันแน่ ถ้ามีที่รับทำความสะอาดทำไมถึงมาติดใบประกาศแถมน้ำแก้วนั้นก็ด้วย " ซึฮากิจ้องเขม็งยืนประชิดตัวหญิงสาว

" ฮ่าฮ่าก็แค่หยอกเล่นนิดหน่อย คุณไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว " แทนที่จะถอยแต่เธอกลับเอาตัวเข้าแนบชิดซึฮากิแทน ใช้มือลูบไล้ร่างที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของเขา

นี่มันบ้าอะไรเนี่ย ซึฮากิยังคงดึงหน้าตึงเปรี๊ยะแล้วใช้สองมือดันตัวเธอออกไป

" ค่าเสียหายพวกนี้คุณต้องการเท่าไหร่ " 

" บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร เห็นแบบนี้ฉันก็รวยนะ " เธอหันหลังเดินไปหยิบขวดน้ำขวดหนึ่งแต่จู่ ๆ ผ้าก็หลุดร่วงลงพื้นเผยให้เห็นแผ่นหลังสีขาวเรียบเนียน

" อะ โทษที " เสียงหัวเราะคิกคักก่อนที่เธอหันกลับมาก็ไม่เห็นซึฮากิแล้ว 

ยัยผู้หญิงแปลก ๆ คนนั้นต้องมีความลับอะไรแน่ ยังไงก็เถอะเราได้เงินค่าหัวมาเยอะอยู่แถมเธอก็ไม่เอาค่าเสียหายด้วย แบบนี้ก็หวานหมูสิ

" ไปซะแล้วน่าเสียดายจัง " เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ท่ามกลางของพัง ๆ 

" ตอนแรกก็นึกว่าจะมีพวกผู้หญิงมารับงานก็แค่อยากได้เพื่อนคุยเล่น นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผู้ชายเลยแกล้งสักหน่อย " รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจค่อย ๆ ฉีกกว้างจนเห็นฟันเธอยิ้มจนตาหรี่

" ดีค่ะป๋า " เธอเดินเข้าไปในห้องนอนยกหูโทรศัพท์ขึ้นพูด

" หนูอยากให้ป๋าตามหาคนให้หน่อยค่ะ หนูเจอคนที่น่าสนใจคนหนึ่ง " 

" เขามีผมสีเทาสูงกว่าหนูประมาณสิบเซนติเมตรแล้วก็...เขาจะทำหน้าเครียด ๆ อยู่ตลอดเวลา " ขณะที่พูดก็ยิ้มไปด้วย

" ได้เลยลูกเดี๋ยวป๋าจัดการให้ " เสียงแหบเล็กน้อยแต่พยายามบีบเสียงให้เล็กลงเมื่อคุยกับเธอ 

" ขอบคุณค่ะป๋า จุ๊บ " เธอขำอยู่ในลำคอ

" หนีฉันไม่พ้นหรอก ฉันล่ะอยากจะเล่นด้วยจริง ๆ เลย " หญิงสาวที่ดูเรียบร้อยคนนี้เอามือลูบผมรูดลงมาพร้อม ๆ กับเข็มที่ซ่อนไว้และปาใส่กำแพงปักเข้าไปครึ่งเล่มแต่เข็มก็ยังไม่หัก

" เริ่มหนาวหวัดก็มาแล้วสิไม่ชอบเลยไอ้ความรู้สึกแบบนี้ " เสียงจามดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ สุดท้ายซึฮากิก็ไปนอนอยู่ที่สวนสาธารณะที่เงียบและมืดสนิทจนน่ากลัว 

10 ตุลาคม พ.ศ.2575

" นี่โย ทำไมนายถึงสนใจฉันล่ะ " พีชและโยเดินตีคู่กันไปในป่าลึกที่ที่มีสัตว์ป่าให้ล่ามากมาย

" ก็แค่รู้สึกถูกชะตา แค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ อ๊าก " ลูกไฟดวงเล็ก ๆ พุ่งเข้าที่แผ่นหลังของโยจนทำเสื้อไหม้

" ตัวอะไรวะเนี่ย ? " โยหันซ้ายขวามองหาที่มาของลูกไฟ

" เดี๋ยวฉันหาให้ " พีชที่ไม้คทาที่ยาวพอ ๆ กับตัวเธอลงดินเวทมนตร์บางอย่างได้กระจายออกไปทั่วบริเวณนั้น

" เจอแล้วอยู่ทางนั้น " ทันทีที่พีชใช้ไม้คทาชี้ไปทางซ้ายโยก็พุ่งเข้าไปทันที

เฮ้อ เจ้าบ้านี่ก็มุทะลุเกินไปต่างกับหน้าตาเลย เจ้าชายรูปงามที่ความพร้อมทั้งร่างกายและสถานะแต่ดันมีนิสัยบ้า ๆ แบบนี้ พีชนั่งลงบนก้อนหินใกล้ ๆ ตรงนั้นได้ยินเสียงดังโครมครามดังมาจากทางที่โยไปตลอด

 " ว่าไงเจ้าตัวน้อย " กระต่ายสีขาวสว่างกระโดดเข้าใกล้จนชนขาของเธอ พีชอุ้มมันขึ้นมาวางบนตักลูบขนที่นุ่มอย่างกับนุ่นแล้วยิ้มเล็กยิ้มน้อย

" ตั้งแต่มาที่เมืองนี้ฉันก็ไม่ได้เจอเจ้าบ้ากิเลย อยากจะรู้จริง ๆ ว่านายพัฒนาไปถึงไหนแล้ว อย่างน้อยเรื่องสเตตัสฉันต้องชนะนายให้ได้ " 

" เรียบร้อยแล้ว " โยลากหมูป่าที่ถูกค้อนทุบเละไปบางส่วนเขายิ้มอย่างพึงพอใจใช้ผ้าเช็ดเลือดที่ติดหน้าออก

" นายทำของเสียหายอีกแล้วนะ ฉันบอกแล้วไงว่าให้ทำอย่างระมัดระวัง " พีชเอามือเขกหัวของโยโดยที่เธอต้องเขย่งเท้าและยื่นมือขึ้นไปขณะที่มืออีกครั้งก็ยังอุ้มกระต่ายไว้

" ฮ่าฮ่าฮ่า โทษทีมันเผลอไป " แม้จะเจ็บแต่โยก็ยังยิ้มหัวเราะได้อยู่

 " นายคิดว่าเราสองคนจะเข้าไปในดันเจี้ยนได้ไหม " พีชวางกระต่ายตัวน้อยลงพื้นมันก็กระโดดหนีไปทันที

" สบาย ๆ ทั้งเธอทั้งฉันต่างก็เลเวลห้าแล้ว ถ้าไม่ไปเจอพวกระดับสูงก็ไม่เป็นไรหรอก " 

" งั้นกลับไปดูพวกภารกิจดีกว่า หวังว่าจะเลื่อนแรงค์นักผจญภัยได้ไว ๆ นะ " 

ใจกลางป่าลึกที่ไม่มีคนอาศัยอยู่เลย ได้มีกลุ่มคนติดอาวุธครบมือในชุดสีเขียวสำหรับพรางตัว

" ไอ้พวกทหารหน้าใหม่ทั้งหลาย ! " เสียงตะโกนดังลั่นจากนายทหารยืนอยู่บนเนินสูง 

" วันนี้ถ้าพวกแกหาดันเจี้ยนไม่เจอ ไม่ต้องกินข้าว ! " ประโยคที่เน้นเสียงตะคอกให้รู้สึกกลัว

" ทราบ ! " เสียงตอบรับดังลั่นอย่างพร้อมเพรียง

" แต่ละหน่วยแยกกันไป เมื่อตะวันลับฟ้าให้มาเจอกันที่นี่ " ทันทีที่ได้ยินคำสั่งพลทหารยี่สิบคนที่แบ่งเป็นทีมละสี่คนแยกกระจายกันไป

" คุณนัตพักเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างให้เอง " ชายร่างหนาวิ่งไปมาดูกระตือรือร้น

" ฉันบอกให้เลิกเรียกแบบนั้นสักที แล้วก็ไม่ต้องมาทำงานให้ฉันคิดซะว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า " นัตโตะจับหูของเจาและหยิกเบา ๆ 

" จะเอาอย่างงั้นจริง ๆ เหรอครับ " 

" เออสิ หรือไม่ก็คอยดูแลวากับแก้วแทนละกัน ยังไงพวกเราก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วมีกันอยู่แค่นี้ " นัตโตะเหล่มองหน้าของวากับแก้วที่เดินตามหลังมา เส้นผมที่เหนียวติดกันมาพร้อมกับกลิ่นดินกลิ่นหญ้าเพราะไม่ได้อาบน้ำมานาน

เสียงอะไรบางอย่างเหยียบใบไม้ดังมาจากหลังพุ่มไม้ พวกเขายกโล่และดาบของตัวเองขึ้นอาวุธที่ทหารหน้าใหม่ทุกคนได้ใช้

" พวกเธอรออยู่ตรงนี้ " นัตโตะพูดเสียงแข็งเดินไปหาที่มาของเสียง เมื่อเขาชะเง้อหน้ามองก็ได้เห็นงูตัวหนึ่งที่มีขนาดใหญ่เท่าต้นขาและยาวประมาณหกเมตรค่อย ๆ เลื้อยไปที่ไหนสักแห่ง

" ระวัง ! " เสียงตะโกนด้วยความตกใจจากวาจนนัตโตะหันกลับไปมอง

" อะไร " วาชี้มาที่ด้านหน้าของนัตโตะที่มีงูตัวใหญ่อีกหนึ่งตัวห้อยลงมาจากต้นไม้และกำลังจะชกเขา นัตโตะยกโล่ขึ้นป้องกันไว้ได้ทันท่วงทีและถอยกลับไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อน ๆ 

" ฆ่ามันเลยไหม " วาเดินนำหน้าพวกเขาเข้าใกล้งูตัวนั้น

" เอาสิจะได้รีบ ๆ ไปกันต่อ " วาพยักหน้าตอบรับชูดาบไปข้างหน้าพร้อมกับรวบรวมมานา

" [ พสุธาคลั่ง ] " ก้อนหิน ดิน กรวดจากพื้นลอยขึ้นตามดาบที่ชี้ เธอเหวี่ยงมันฟาดเข้ากับร่างของงูจนร่วงลงมาที่พื้นถูกก้อนหินดินพวกนั้นทับจนขยับไปไหนไม่ได้ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปใกล้ ๆ และใช้ดาบตัดคอที่ชูขึ้นสูงของมัน

" เฮ้ย ! นั้นใคร " นัตโตะมองเห็นเงาคนเดินดุ่ม ๆ อยู่ไม่ไกล แต่เมื่อเขาตะโกนเสียงดังคนคนนั้นก็วิ่งหนีไปทันที

" ตามไปเร็ว " พวกเขาทั้งสี่คนวิ่งผ่านดงหญ้าฝ่าดงหนามเพื่อตามคนนั้น จนกระทั่งพวกเขาได้มาเจอกับแม่ขนาดใหญ่กว้างห้าสิบเมตรเห็นจะได้ สายน้ำที่ไหลค่อนข้างเร็วบวกกับขนาดทำให้ยากเกินไปที่จะว่ายข้ามไป

" เขาหายไปไหนแล้ว ? " แก้วหันมองซ้ายขวาท่าทางลุกลี้ลุกลน พวกเขาตัดสินใจเดินเลาะริมแม่น้ำต่อไปเรื่อย ๆ ด้วยความสงสัยเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง

" ทะเล ? " พวกเขายืนมองสายน้ำที่ไหลลงสู่ท้องทะเลที่กว้างใหญ่ตรงหน้าสุดขอบสายตามีพื้นแผ่นดินอยู่

งานหนังสือที่ยังคงจัดอยู่ของเมืองโรโซ ซึฮากิเดินเล่นหาหนังสืออ่านอีกเหมือนเดิม

โชคดีจริง ๆ ได้เงินมาเยอะขนาดนี้ เราจะซื้อหนังสือที่อยากได้ให้หมดเลย ซึฮากิหยุดอยู่หน้าร้านขายแผนที่ 

" ผมอยากได้แผนที่เมืองนี้ อาณาจักรเซีย แล้วก็อาณาจักรอาฟ " ชายแก่เหล่ตามองทำหน้าบึ้งใส่ก่อนจะหยิบม้วนกระดาษยื่นให้ซึฮากิ 

เป็นแบบนี้เองสินะ ซึฮากิเปิดม้วนกระดาษเห็นแผนที่มีลักษณะภูมิศาสตร์ที่ได้บอกรายละเอียดไว้ค่อนข้างดี

" ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ ? " 

" แผนที่อาณาจักรสามเหรียญทอง แผนที่เมืองหนึ่งเหรียญทองทั้งหมดเป็นเจ็ดเหรียญทอง " ทันทีได้ยินซึฮากิก็หน้าซีดเหนื่อยท่วมเลยทีเดียว

" ค-ครับ " ซึฮากิใช้มือสั่น ๆ หยิบเหรียญในกระเป๋าให้กับชายแก่ไปก่อนจะรีบก้าวเท้าเร็ว ๆ ออกจากงาน

อ๊าก !  โคตรแพงเลยเว้ย แต่ดูจากรายละเอียดที่ทำขึ้นก็ถือว่าคุ้ม...ละมั้ง ซึฮากิเดินไปยังสวนสาธารณะที่เคยนอนเมื่อคืนและนั่งลงที่ม้านั่ง

ไหนขอดูแผนที่เมืองหน่อย ใจกลางเมืองคงเป็นจุดนี้ สัญลักษณ์รูปที่คล้ายคลึงกับตัวGซึ่งย่อมาจากสำนักงานกิลด์ 

ทางตะวันออกมีแม่น้ำอยู่สายหนึ่งสินะ ซึฮากิเปิดแผนที่อีกแผ่นออกมา

ใหญ่สมเป็นแผนที่อาณาจักรจริง ๆ แล้วเราจะหาเมืองนี้เจอเมื่อไหร่เนี่ย ซึฮากิเพ่งสายตาจ้องแผนที่ตั้งแต่ข้างบนทีละเมือง

" จ๊ะเอ๋ ! " ซึฮากิสะดุ้งจนแผนที่หลุดจากมือ หญิงสาวที่ได้เจอเมื่อคืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

" ธ-เธอมัน " ซึฮากิตกใจจนพูดตะกุกตะกัก มองดูเธอที่กำลังหยิบแผนที่ของเขาขึ้นมากางมันดู

" นายจะเดินทางไปที่ไหนเหรอฉันอาจจะช่วยอะไรได้บ้างนะ " เธอพับแผนที่ที่กางปกปิดใบหน้าแล้วส่งยิ้มอ่อนให้ซึฮากิ

" ถ้างั้นที่นี่อยู่ส่วนไหนของอาณาจักรเซีย "

" อืม...น่าจะอยู่ตรงนี้นะ เมืองเราจะมีแม่น้ำสายหลักไหลผ่านทางประตูเมืองตะวันออก " ซึฮากิแย่งแผนที่ที่อยู่ในมือเธอกลับมา กางมันออกมาอีกครั้งมองตามนิ้วเธอที่ชี้และจดจำตำแหน่งไว้

" ว่าแต่นายว่างไหม ฉันจ้างให้นายมาคุ้มครองฉันสักวันหนึ่งได้ไหม "  เธอเอามือผสานกันตรงหน้าส่งสายตาออดอ้อนให้ซึฮากิ

" เลเวลเธอก็ไม่ใช่น้อย ๆ ไม่เห็นต้องมีคนคุ้มกันเลย " ซึฮากิเก็บแผนที่ใส่กระเป๋าสะพายหลัง มันยาวเกินออกจากกระเป๋าครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว

" อะไรกัน บอกก็ได้ว่าฉันอยากได้คนไปเดินซื้อของเป็นเพื่อน " เมื่อซึฮากิหันหลังเดินออกไปเธอก็จับแขนของเขารั้งเอาไว้

" เฮ้อ...ฉันจะได้เท่าไหร่ ? " 

" สิบเหรียญทองพอไหม " เธอพูดมันออกมาหน้าตาเฉยเลย ตั้งสิบเหรียญทองเชียวนะเฮ้ย 

" งั้นฉันตกลง เธอช่วยปล่อยแขนสักทีได้ไหมคนเดินผ่านไปมาไม่อายหรือไง " 

" จะอายอะไรก็แค่ควงแขนเอง แบบนี้ก็ดีจะได้ไม่มีพวกน่ารำคาญมาตามตื๊อ " เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นหลังจากปล่อยแขนของซึฮากิไป เธอชายตามองพวกผู้ชายที่แอบมองเธออยู่ไกล ๆ อย่างเลือดเย็น

" ไปหาของอร่อย ๆ กินกันดีกว่า " เธอเบือนหน้าหนีอย่างไร้เยื่อใยดึงแขนของซึฮากิลากตัวเขาไปที่ที่เธออยากไป

ผู้หญิงนี่กินเก่งทุกคนสินะ ซึฮากิมองดูสาวสวยที่กำลังซื้อขนมทุกอย่างที่วางขายทั้ง ๆ ที่ในมือยังกินไม่เสร็จเลย

" อะ นี่ของนายฉันลืมถามชื่อนายไปซะสนิทเลย " หญิงสาวยื่นขนมที่เป็นแผ่นแห้งกรอบมีไส้หลากหลายที่เธอกินจนติดเลอะปาก

" ยากิ " เขาตอบกลับแบบหวน ๆ 

" ฉันดีน่า ยากิก็กินซะบ้างสิเห็นเอาแต่ถือไว้อย่างเดียวเลย " เธอทำหน้าบูดแก้มป่องจ้องตาซึฮากิ

" เลอะปากหมดแล้วนะดีน่า " ซึฮากิชี้ตำแหน่งของขนมโดยใช้แก้มของตัวเองแต่ดีน่าก็ยังเสร็จไม่โดน

" เฮ้อ...เดี๋ยวเช็ดให้- " ไม่ทันได้พูดจบดีน่าก็เอาหน้าของเธอมาถูกับเสื้อของซึฮากิเพื่อเช็ดแก้มที่มีขนมเลอะอยู่

" ออกยัง ? " 

" ออกแล้ว " ซึฮากิกัดฟันพูดจ้องดีน่าตาเขม็ง

 ทั้งซึฮากิและดีน่าต่างก็ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเดินเที่ยวเล่นไปทั่ว 

" ฉันว่าเรากลับบ้านดีกว่า "

" เรา ? " พวกเขาเดินเท้าไปตามทางเรื่อย ๆ 

" นายรู้ตัวไหมว่ามีคนแอบตามอยู่ตลอด ๆ " ดีน่าผลักตัวซึฮากิกดเข้ากับกำแพง เสียงพูดและลมหายใจใกล้กันจนสัมผัสความอุ่นได้

ว่าไงนะ " เธอแน่ใจใช่ไหม ? " ซึฮากิสะดุ้งตื่นตัวมองไปทั่ว

" ฉันมีสกิลตรวจจับมั่นใจเลยว่ามีคนสองคนคอยตามพวกเราไปทุก ๆ ที่ " ดีน่าเหลือบตามองเป็นนัย ๆ บอกว่าพวกเขาอยู่ตรงไหน

" ตอนนี้ไปที่บ้านฉันก่อนที่กว่า อย่างน้อยพวกมันก็ตามเราเข้าไปไม่ได้ " 

บ้านหลังเล็ก ๆ นั้นนะเหรอ ?

" เอาตามนั้นก็ได้ " ดูจากสีหน้าท่าทางแล้วเธอดูมั่นอกมั่นใจเอามาก ๆ พวกเขาเดินเท้าไปยังบ้านหลังใหญ่โตหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากสำนักงานกิลด์มากนัก กำแพงรั้วลวดหนามที่ดูแน่นหนาแถมยังมียามหลายคนคอยเฝ้าประตูอีกด้วย

" ฉันมีคนที่อยากจะแนะนำให้รู้จักพอดีเลย " เธอยังคงดึงแขนซึฮากิไม่หยุดเข้าไปในบ้านหลังใหญ่

" ว่าไงนะ ? " 

" ป๋าคะ ! หนูพาคนที่อยากเจอมาแล้วค่ะ " เธอตะโกนลั่นบ้านทันทีที่ได้เข้ามา

" โอ้ กลับมาแล้วเหรอลูก " ชายหนุ่มร่างหนาเดินลงบันไดมาหาดีน่าก่อนจะมีคนอื่น ๆ ตามมาด้วย

" คนนี้ไงคะที่หนูบอก " เขาเดินไปรอบ ๆ ตัวซึฮากิมองตั้งหัวจรดเท้า

" ฉันราโมเป็นเจ้าเมือง ส่วนยัยตัวเล็กนี้ก็ลูกสาวฉันดีน่า " ถึงตอนแรกเขาจะทำหน้าดูเคร่งขรึมแต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมาไม่ต่างอะไรกับลูกของเขา พวกเจากอดกันกันแน่นต่อหน้าซึฮากิ

" แล้ว ? " ซึฮากิเอ่ยคำสั้น ๆ ขัดจังหวะที่พ่อลูกกำลังกอดกันกลม

" ฮ่าฮ่าฮ่า นายคงจะงงใช่ไหมล่ะ เอางี้เราไปนั่งคุยกันในห้องดี ๆ ดีกว่า " พวกเขาพาซึฮากิที่ยังหวาดระแวงอยู่ไปยังห้องรับรอง

 

[ เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย ]

อาจจะมีคนงงกับคำว่าทัดดอกไม้ อยู่บริเวณด้านข้างหัวระหว่างหูกับขมับที่ชื่อทัดดอกไม้เพราะเวลาเอาดอกไม้มาทัดที่หู กลีบของดอกไม้จะอยู่ตรงนี้พอดี

ถ้าถามต่ออีกว่าทำไมมันถึงเป็นจุดสำคัญ บริเวณนี้ค่อนข้างบอบบางมีหลอดเลือดแดงมิดเดิลเมนินเจียลอยู่ หากถูกกระแทกกระทบแรง ๆ จะทำให้หลอดเลือดพวกนี้แตกอาจทำให้เกิดการตกเลือดจนหมดสติได้