บทที่ 151 เงินจำนวนมหาศาล

ช่วงเวลาเที่ยงของวันรุ่งขึ้น

เมื่อลู่หยางตื่นนอนเสี่ยวเหลียงกับสามพี่น้องตระกูลฮั่นก็ได้เข้าเกมไปแล้ว ชายหนุ่มจึงใช้เวลาออกกำลังกายพร้อมกับจัดการธุระของตัวเอง 2 ชั่วโมง ก่อนที่เขาจะเข้าไปภายในเกมด้วยเช่นกัน

ร่างของนักเวทหนุ่มปรากฏตัวขึ้นในจัตุรัสกลางเมืองเซนต์กอลล์ และทันใดนั้นมันก็มีเสียงข้อความดังขึ้นติด ๆ กันเป็นสัญญาณว่ามีคนส่งข้อความเข้ามาอย่างมากมาย

ลู่หยางเปิดเครื่องสื่อสารออกดูก่อนจะได้พบว่าข้อความพวกนี้ถูกส่งมาจากจินปู้ฮวน

“อาจารย์ มันมีใครก็ไม่รู้ปล่อยคู่มือการเคลียร์ดันเจียนหุบเขางูพิษระดับเอ็กซ์เพิร์ท มันเลยมีคนอยากจะซื้อน้ำยาต้านพิษเยอะเลย”

“อาจารย์ ถ้าคุณเข้าเกมมาเมื่อไหร่รีบติดต่อมานะครับ ตอนนี้พวกเราทำยาต้านพิษได้ 1,100 ขวดแล้ว”

“อาจารย์! ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ!! ตอนนี้ในแชทโลกมีคนกำลังประกาศหายาต้านพิษเยอะมาก”

…

จินปู้ฮวนส่งข้อความติด ๆ กันมาถึงแปดข้อความ และเนื้อหาภายในข้อความมันก็ทำให้ลู่หยางอดที่จะกำหมัดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นไม่ได้ แต่ในขณะที่เขากำลังจะโทรหาจินปู้ฮวนเครื่องสื่อสารของเขามันก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

เมื่อได้เห็นว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นจินปู้ฮวน ชายหนุ่มก็ทำได้เพียงแต่ส่ายหัวก่อนจะกดรับสายด้วยรอยยิ้ม

“อาจารย์ในที่สุดคุณก็เข้าเกมสักที คราวนี้พวกเราจะรวยกันแล้ว” จินปู้ฮวนตะโกนด้วยความตื่นเต้น

ปกติเด็กหนุ่มไม่ใช่คนที่ใจร้อนแบบนี้ แต่ในวันนี้สถานการณ์มันก็ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ท้ายที่สุดคนทั้งเซิร์ฟเวอร์ก็พยายามประกาศหาซื้อยาต้านพิษในราคาขวดละ 5 เหรียญเงิน แต่เขาที่มีน้ำยาต้านพิษ 1,100 ขวดภายในมือกลับไม่สามารถปล่อยน้ำยาพวกนี้ออกไปได้ มันจึงกลายเป็นความอึดอัดอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนเลย

“ตอนนี้นายมียาต้านพิษกี่ขวดแล้ว?” ลู่หยางถามด้วยรอยยิ้ม

“มี 1,100 ขวดครับ แต่ผมเห็นว่าอาจารย์ยังไม่เข้าเกมผมเลยไม่กล้าจะขายมันออกไป ก่อนหน้านี้ฉือมู่ก็ถามมาหาผมถามว่าผมต้องการสมุนไพรไหม แต่ผมไม่มีเงินก็เลยตอบกลับไปว่าตอนนี้ผมยังไม่ต้องการสมุนไพรเพิ่ม นี่ถ้าหากว่ามีสมุนไพรมากกว่านี้พวกผมก็คงจะผลิตยาต้านพิษออกมาได้มากกว่า 1,000 ขวด” จินปู้ฮวนกล่าวด้วยความตื่นเต้นปนผิดหวัง

“ที่นายไม่ซื้อสมุนไพรน่ะถูกต้องแล้ว ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นกำลังสงสัยว่านายคือคนขายยาต้านพิษ คำตอบของนายคงจะช่วยลดความสงสัยของเขาไปได้เยอะ เดี๋ยวฉันจะไปเอายาต้านพิษจากนายแต่นายห้ามไปที่ร้านค้าประมูลโดยเด็ดขาด เพราะถ้าหากว่ามันมีใครมาสังเกตเห็นนายเข้า มันก็อาจจะทำให้นายถูกสงสัยได้ง่าย ๆ” ลู่หยางกล่าว

“นั่นสินะ ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย” จินปู้ฮวนอุทานอย่างตกตะลึง

ลู่หยางทำได้เพียงแต่ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะวางสายและมุ่งหน้าตรงไปยังสมาคมนักปรุงยา ระหว่างทางเขาทำการเปิดดูแชทโลกและได้พบว่าผู้เล่นจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังประกาศรับซื้อน้ำยาต้านพิษโดยให้ราคาตั้งแต่ 1-5 เหรียญเงิน

การประกาศรับซื้อนี้ไม่ได้จำกัดเพียงแค่กิลด์ขนาดใหญ่เท่านั้น แม้แต่สตูดิโอต่าง ๆ ที่ปกติแทบไม่เคยเห็นก็ยังเข้ามาร่วมแย่งซื้อน้ำยาต้านพิษด้วย แต่น่าเสียดายที่มันไม่มีใครคิดจะขายน้ำยาต้านพิษออกไปเลย

แม้พวกเขาจะให้ราคา 5 เหรียญเงินแต่มันก็ยังไม่มีคนนำน้ำยาต้านพิษมาขายทำให้ทุกคนต่างก็รู้สึกสับสนไปหมด ส่วนคนที่นำยาต้านพิษมาขายในช่วงเวลานี้ก็ตั้งราคาไว้สูงถึงขวดละ 10 เหรียญเงิน

อย่างไรก็ตามยาต้านพิษที่ราคา 10 เหรียญเงินมันก็เกินกว่าสิ่งที่ผู้เล่นจะจ่ายไหวอย่างแท้จริง ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ปล่อยน้ำยาออกมายังมียาต้านพิษอยู่เพียงแค่ 6 ขวด มันจึงไม่มีใครสนใจผู้ที่หวังจะฟันกำไรคนนี้เลย

ลู่หยางรวบรวมข้อมูลจากแชทโลกอยู่สักพัก ก่อนจะได้พบว่าราคารับซื้อสูงสุดของน้ำยาต้านพิษอยู่ที่ขวดละ 5 เหรียญเงิน ซึ่งมันก็เป็นราคาสูงสุดของชาติก่อนด้วยเช่นกัน

เมื่อนักเวทหนุ่มมาถึงสมาคมนักปรุงยา เขาก็ได้พบว่าจินปู้ฮวนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว หลังจากได้รับยาต้านพิษทั้ง 1,100 ขวด ลู่หยางก็มุ่งหน้าตรงไปยังร้านค้าประมูล

ภายในร้านค้าประมูลมีตัวแทนจากกิลด์ต่าง ๆ มารออยู่ที่เครื่องประมูลอย่างมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นมันยังมีตัวแทนจากสตูดิโอต่าง ๆ ที่สวมชุดเลเวล 5 ระดับเงินให้เห็นอยู่อีกไม่น้อย

จากสถานการณ์ในปัจจุบันมันก็เห็นได้ชัดแล้วว่าทุกคนถูกบีบจนต้องมาเฝ้าร้านค้าประมูลอย่างไม่มีทางเลือก

ลู่หยางนำยาต้านพิษ 1,100 ขวดที่ได้รับมาจากจินปู้ฮวนประกอบกับยาต้านพิษอีก 300 ขวดที่เขาพกตัวมาเริ่มวางขายในร้านค้าประมูล โดยเขาทำการแบ่งขายชุดละ 10 ขวดโดยตั้งราคาเอาไว้ที่ขวดละ 5 เหรียญเงิน

ทันทีที่น้ำยาต้านพิษถูกวางขาย ผู้เล่นภายในร้านค้าประมูลก็ค้นพบสินค้าในทันที และเมื่อพวกเขาเห็นว่ายาต้านพิษในคราวนี้มีราคาเพียงแค่ 5 เหรียญเงิน พวกเขาจึงทำการกดซื้อมาโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ในเวลาเพียงแค่ไม่ถึง 20 นาทีน้ำยาต้านพิษก็ถูกขายออกไปจนหมด แม้ว่ามันจะถูกหักค่าธรรมเนียมจากร้านค้าประมูลแล้ว แต่ลู่หยางก็ยังได้รับเงินกลับมาสูงถึง 69 เหรียญทอง 30 เหรียญเงิน

นักเวทหนุ่มมุ่งหน้าตรงไปยังเจ้าหน้าที่ขายที่ดินภายในพระราชวัง จากนั้นเขาก็เอ่ยปากถามเจ้าหน้าที่ออกไปว่า

“ที่ดินข้างร้านขายเนื้อทางทิศตะวันออกของเมืองยังอยู่ไหมครับ?”

เจ้าหน้าที่เปิดแผนภาพที่ดิน ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ที่ดินแปลงนั้นยังว่างอยู่ หากคุณสนใจราคาของมันอยู่ที่ 22 เหรียญทอง”

ลู่หยางจ่ายเงิน 22 เหรียญทองออกไปโดยไม่ลังเล เพราะในอนาคตอันใกล้พื้นที่ทางฝั่งตะวันออกของเมืองจะกลายเป็นเขตการค้าหลักของผู้เล่น

แม้ในอีก 3 เดือนหลังจากนี้เขตการค้าที่ใหญ่ที่สุดจะย้ายไปทางโซนตอนเหนือของเมือง แต่พื้นที่ทางทิศตะวันออกก็ยังคงมีผู้เล่นสัญจรไปมาอย่างมากมาย การซื้อที่ดินตรงนั้นเอาไว้ย่อมไม่ใช่การลงทุนที่ผิดพลาดแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นหากเขาขายยาต้านพิษที่นี่มันก็จะยิ่งสร้างผลกำไรได้มากยิ่งขึ้น

ลู่หยางหมายตาที่ดินแปลงนี้มาตั้งนานแล้ว แต่เนื่องจากในก่อนหน้านี้เขามีเงินไม่พอเขาจึงจำเป็นจะต้องไปซื้อที่ดินแปลงอื่น ๆ เอาไว้ก่อน เมื่อเขาได้กำไรก้อนใหญ่ก้อนแรกมาจากการขายน้ำยาต้านพิษ สิ่งแรกที่เขาคิดก็คือการซื้อที่ดินแปลงนี้มาทำธุรกิจต่อยอดขายน้ำยาต้านพิษออกไป

“ขอต้อนรับสู่เมืองเซนต์กอลล์ นี่คือโฉนดที่ดินของคุณ” เจ้าหน้าที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ลู่หยางรับโฉนดที่ดินมาพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากบอกลาเจ้าหน้าที่ขายที่ดินแล้วเขาก็มุ่งหน้าตรงไปยังตลาดทางทิศตะวันออกของเมือง

ที่ดินที่เขาซื้อคือร้านค้าร้านแรกในตลาดทางทิศตะวันออกซึ่งติดอยู่กับร้านขายเนื้อ ซึ่งมันก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในร้านที่ขายดีที่สุดในพื้นที่บริเวณนี้

ตัวร้านค้าที่อยู่บนที่ดินเป็นร้านค้า 3 ชั้น โดยพื้นที่แต่ละชั้นมีพื้นที่ 500 ตารางเมตร ลู่หยางทำการซื้อกุญแจผ่านระบบมา 2 ดอกพร้อมกับใช้เงินอีก 10 เหรียญทองซื้ออุปกรณ์ปรุงยาวางไว้ที่ชั้น 3 ของตัวร้าน

“น้องชายมาตลาดทางทิศตะวันออกของเมืองหน่อย ฉันซื้ออาคารเอาไว้หลังหนึ่ง หลังจากนี้พวกนายมาปรุงยาที่ร้าน ๆ นี้ได้เลย ฉันซื้ออุปกรณ์ปรุงยาที่จำเป็นมาไว้ในร้านให้แล้ว” ลู่หยางส่งข้อความไปหาจินปู้ฮวน

จินปู้ฮวนกำลังปรุงน้ำยาแต่เมื่อเขาได้อ่านข้อความเขาก็รีบตอบกลับด้วยแววตาเป็นประกาย

“ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”

หลังจากลู่หยางส่งตำแหน่งจินปู้ฮวนก็เดินทางมายังร้านค้าแห่งใหม่ในเวลาเพียงแค่ไม่นาน แต่ถึงแม้ว่าตลาดทางทิศตะวันออกจะมีผู้คนตั้งแผงขายของอยู่บนถนนอย่างมากมาย แต่มันกลับไม่มีใครให้ความสนใจอาคารที่อยู่สองข้างทางเลย

“ทำเลร้านพอใช้ได้ไหม?” ลู่หยางถาม

“ทำเลดีมากเลยครับ ถ้าเราใช้ที่นี่ขายน้ำยารับรองว่าคนซื้อน้ำยาส่วนใหญ่จะต้องเลือกเข้าร้านของเรา” จินปู้ฮวนกล่าวด้วยความตื่นเต้น

ลู่หยางยื่นกุญแจให้จินปู้ฮวน 1 ดอก ก่อนจะพูดว่า

“ต่อไปร้านนี้จะเป็นของนาย นักปรุงยาทั้งหมดที่เรารับเข้ามาจะต้องเข้ามาปรุงยาในร้าน ๆ นี้ด้วย พื้นที่ชั้นล่างเอาไว้สำหรับการวางขายน้ำยาทั่วไป พื้นที่ชั้น 2 เอาไว้สำหรับวางขายน้ำยาพิเศษ ตัวราคาน้ำยาพิเศษที่พวกนายปรุงขึ้นมาฉันจะเป็นคนกำหนดราคาเอง กำไรของน้ำยาพวกนั้นแบ่งกันคนละครึ่ง ส่วนพื้นที่ชั้น 3 ก็คือพื้นที่ปรุงยาของพวกนาย”

พี่หยางเริ่มมีอสังหาริมทรัพย์มาปั่นเงินแล้วววว