บทที่ 152 หาเงินอย่างบ้าคลั่ง

จินปู้ฮวนไม่ได้สนใจเรื่องน้ำยาชนิดพิเศษ แต่ในตอนนี้เขาได้เดินตามลู่หยางขึ้นไปยังชั้น 3 เมื่อได้เห็นอุปกรณ์ปรุงยาชุดใหม่ดวงตาของเด็กหนุ่มก็เบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น

“อาจารย์ พวกนี้มันเป็นของระดับกลางเลยนะ พวกมันจะต้องแพงมากแน่ ๆ”

“ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ 10 เหรียญทองเอง” ลู่หยางตอบ

เครื่องมือระดับกลางจะช่วยเพิ่มอัตราความสำเร็จในการปรุงยาสูงกว่าเครื่องมือที่มีให้ภายในสมาคม 3% และถึงแม้ว่ามันจะเป็นตัวเลขที่ดูน้อยมาก แต่สำหรับนักปรุงยาตัวเลขนี้ถือว่าช่วยเพิ่มอัตราความสำเร็จได้มากพอสมควร

“โคตรแพง” จินปู้ฮวนคิดภายในใจ เพราะเงินทั้งเนื้อทั้งตัวของเขายังมีไม่ถึง 10 เหรียญเงินด้วยซ้ำ

ลู่หยางหยิบเงิน 20 เหรียญทองออกมายื่นให้จินปู้ฮวนพร้อมกับพูดว่า

“ฉันจะให้เงินพวกนี้เอาไว้เป็นเงินทุนสำหรับการซื้อสมุนไพร, จ่ายเงินเดือนนักปรุงยาและการบริหารเกี่ยวกับการขายยาทั้งหมด ฉันจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับการบริหารงานร้านปรุงยาของนาย หลังจากนี้ร้านจะเติบโตได้แค่ไหนมันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของนายแล้ว”

จินปู้ฮวนมองลู่หยางอย่างซาบซึ้งเพราะเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะไว้ใจเขามากขนาดนี้

“อาจารย์ไว้ใจได้ ผมจะทำให้ร้านขายยานี้กลายเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดในเซิร์ฟเวอร์”

“ฉันเชื่อใจนายนะ” ลู่หยางกล่าวและเนื่องมาจากจินปู้ฮวนมีนักปรุงยาชั้นยอดมาทำงานให้อย่างมากมาย เขาจึงมีความมั่นใจว่าธุรกิจขายยาจะต้องดีกว่าเดิมขึ้นไปเรื่อย ๆ แน่นอน

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับอย่างแรง ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า

“อาจารย์ แล้วเราจะทำยังไงกับเรื่องวัตถุดิบยาต้านพิษดีล่ะครับ ถ้าฉือมู่รู้เรื่องนี้เข้าเขาคงจะขึ้นราคาสมุนไพรแน่ ๆ”

“ไม่ต้องห่วง หลังจากนี้นายก็แค่ให้ลูกน้องของนายเอาน้ำยาต้านพิษไปขายแทน พวกเขาเซ็นสัญญาผูกมัดกับพวกเราเอาไว้แล้ว พวกเขาย่อมไม่กล้าเปิดเผยข้อมูลออกไปหรอก อีกอย่างยาต้านพิษทำเงินให้กับพวกเขาได้ขนาดนั้นแล้วพวกเขาจะทรยศพวกเราไปทำไม” ลู่หยางกล่าว

“ครับอาจารย์” จินปู้ฮวนกล่าว

“ส่วนเรื่องปัญหาวัตถุดิบ อีกสักพักฉันจะตั้งกิลด์แล้วว่าจ้างผู้เล่นมืออาชีพมาปลูกสมุนไพร ถ้าเรื่องทุกอย่างเป็นไปตามแผนฉันก็จะสามารถส่งวัตถุดิบให้นายผลิตน้ำยาได้วันละ 3,000 ขวด” ลู่หยางกล่าว

ในเกมเซคคัลเวิลด์หลังจากที่ผู้เล่นทำการก่อตั้งกิลด์แล้วพวกเขาก็สามารถที่จะเปิดพื้นที่กิลด์ของตัวเองขึ้นมาได้ ซึ่งในพื้นที่นี้ผู้เล่นก็สามารถที่จะเลือกทำการเกษตร, ปศุสัตว์หรือระบบไลฟ์สไตล์ใด ๆ ก็ได้ซึ่งมีให้เลือกสรรอยู่อย่างมากมาย

“มันมีระบบแบบนี้ด้วยเหรอครับเนี่ย? ดีจังเลยถ้ามันมีสมุนไพรสำหรับยาต้านพิษวันละ 3,000 ขวดจริง ๆ แบบนี้มันก็หมายความว่าพวกเราจะได้รับกำไรกลับมาวันละเกือบ ๆ 150 เหรียญทอง” จินปู้ฮวนกล่าวอย่างดีใจ

ลู่หยางทำได้เพียงแต่เผยรอยยิ้มออกมาอย่างขมขื่นภายในใจ เพราะถึงแม้เงินที่เขาหาได้ในตอนนี้จะดูเยอะมาก แต่หลังจากเกมเปิดระบบแลกเปลี่ยน มันก็จะกลายเป็นเงินเล็กน้อยในทันที เพราะถ้าหากเขาจำไม่ผิดชาติก่อนฉือมู่ก็ทำการแลกเงินเข้าในเกมตั้งแต่วันแรกถึง 200,000 เหรียญทองเลยทีเดียว

แม้กระทั่งบลัดไทแรนท์หรือฉงป้าก็ยังแลกเงินเข้ามามากกว่า 100,000 เหรียญทอง เมื่อเวลาล่วงเลยไปจนถึงตอนนั้นที่ดิน, ข้อมูลและทุกอย่างที่เป็นประโยชน์ต่อกิลด์ภายในเกมจะถูกซื้อขายกันอย่างคล่องมือ

ด้วยระบบแลกเปลี่ยนเงินตราที่จะเข้ามาภายในเกมภายในระยะเวลาอันสั้นนี่เอง ลู่หยางจึงรู้ตัวดีว่าหากเขาต้องการจะตั้งกิลด์มันก็จำเป็นจะต้องมีเงินทุนที่มากพอ

“เรื่องพวกนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันมีวิธีที่จะทำให้นายหลุดพ้นจากความสงสัยของฉือมู่ได้อย่างรวดเร็ว” ลู่หยางกล่าว

“วิธีอะไรครับ?” จินปู้ฮวนถาม

“อันดับแรกนายเอาสมุนไพรที่เหลือจากเมื่อวานทิ้งเอาไว้ แล้วไปขอซื้อวัตถุดิบจากฉือมู่ใหม่ พยายามซื้อมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วเดี๋ยวฉันจะสอนนายเองว่าจะต้องทำยังไงต่อไป” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อจินปู้ฮวนได้ยินว่าเขาจะได้เรียนรู้วิธีการใหม่ เขาจึงรีบไปหาฉือมู่ในทันที ซึ่งในช่วงเวลานี้ลู่หยางก็ได้ใช้สมุนไพรทั้ง 600 ชุดที่จินปู้ฮวนทิ้งไว้มาปรุงยา

หม้อปรุงยาระดับกลางมีความจุมากกว่าหม้อปรุงยาขั้นต้น 20 ช่อง ซึ่งหลังจากที่เขาปรุงยาไปได้มากกว่า 10 ครั้ง จินปู้ฮวนก็กลับมาพร้อมกับรถเข็นสมุนไพรจำนวนมาก

“อาจารย์ ผมได้สมุนไพรกลับมา 6,000 ชุดครับ” จินปู้ฮวนกล่าวจากด้านล่างของอาคาร

“ดีมาก รีบขึ้นมาได้เลย นายอยากจะเรียนรู้วิธีการปรุงยาครั้งละเยอะ ๆ ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวคราวนี้ฉันจะเป็นคนสอนนายเอง” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ครั้งก่อนจินปู้ฮวนเคยเห็นลู่หยางปรุงน้ำยาครั้งละ 30 ขวด มันจึงทำให้เขาอยากจะเรียนรู้เทคนิคนี้บ้าง แต่ตอนนั้นอัตราความสำเร็จในการปรุงน้ำยาต้านพิษของเขายังต่ำเกินไป เด็กหนุ่มจึงจำเป็นจะต้องระงับความคิดของตัวเองเอาไว้ก่อน

“มาแล้วครับ” จินปู้ฮวนกล่าวหลังจากขนสมุนไพร 1,000 ชุดขึ้นมายังชั้นบน

ระหว่างนี้ลู่หยางก็ปรุงน้ำยาชุดใหม่เสร็จพอดี เขาจึงหันมาพูดกับจินปู้ฮวนว่า

“ช่วงที่นายไปซื้อสมุนไพร 50 นาที ฉันปรุงยาต้านพิษได้ 500 ขวดแล้ว หลังจากรออีก 10 นาทีฉันก็จะได้ยาต้านพิษเพิ่มขึ้นมาอีก 100 ขวด ด้วยความเร็วในการปรุงยาต้านพิษสูงมากขนาดนี้ ฉือมู่ก็ไม่มีทางคิดว่านายเป็นคนทำน้ำยาออกมาขายแน่ ๆ”

ฉือมู่มีนักปรุงยาภายในสังกัดของตัวเองด้วยเช่นกัน และถ้าหากเขาคิดคำนวณตามศักยภาพของนักปรุงยาที่เขารู้จัก ชายชราก็ไม่มีทางคิดว่าจินปู้ฮวนจะปรุงน้ำยาได้เร็วขนาดนี้

“จริงด้วย! มันมีวิธีแบบนี้ด้วยนี่นา” จินปู้ฮวนกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

ลู่หยางเทสมุนไพรทั้งสามชนิดลงในหม้อปรุงยา ก่อนที่จะหันมาพูดกับเด็กหนุ่มว่า

“ดูให้ดี ๆ ฉันจะสอนนายแค่ 1 ชั่วโมง หลังจากนั้นนายจะต้องพึ่งพาความสามารถของตัวเอง”

จินปู้ฮวนเริ่มเปิดใช้งานฟังก์ชั่นบันทึกภาพ จากนั้นเขาก็ตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง

การปรุงยาเป็นจำนวนมากไม่ต่างไปจากการปรุงยาทีละขวดมากนัก เพียงแต่มันจำเป็นจะต้องใช้ทักษะการควบคุมที่สูงกว่าเดิม

หลังจากเรียนรู้ไปได้ครึ่งชั่วโมงจินปู้ฮวนก็ทดลองใช้หม้อปรุงยาอีกใบในการปรุงยาด้วยตัวเอง ซึ่งในคราวนี้เขาพยายามปรุงยาต้านพิษครั้งละ 50 ขวดเหมือนกับลู่หยาง

ความพยายาม 3 ครั้งแรกต่างก็ล้มเหลวทั้งหมด แต่ในครั้งที่ 4 เด็กหนุ่มเริ่มจะจับจุดสำคัญได้และสามารถปรุงยาต้านพิษสำเร็จทั้ง 50 ขวด

“อาจารย์ ผมทำได้แล้ว!” จินปู้ฮวนกล่าวอย่างตื่นเต้น

“นายมันเป็นอัจฉริยะทางด้านการปรุงยาจริง ๆ” ลู่หยางพูดชม

“อาจารย์ ผมสามารถสอนเทคนิคนี้ให้กับนักปรุงยาคนอื่นที่ทำสัญญากับร้านเราได้ไหมครับ?” จินปู้ฮวนถามพร้อมกับเกาหัวอย่างเขินอาย

“สอนได้สิ ยิ่งพวกเขาปรุงยาได้มากเท่าไหร่พวกเราก็จะยิ่งได้กำไรมากขึ้นเท่านั้น” ลู่หยางตอบ

เทคนิคที่เขาสอนเป็นเพียงแค่เทคนิคพื้นฐานสำหรับการปรุงยาในชาติก่อนเท่านั้น นอกจากนี้ไม่ว่าคนคนหนึ่งจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ในท้ายที่สุดความแข็งแกร่งมันก็จะเริ่มพัฒนาเข้าสู่ทางตัน แต่ถ้าหากผู้เล่นมีเพื่อนพ้องที่ยืนอยู่ข้างกาย มันก็จะช่วยให้ความแข็งแกร่งโดยรวมเพิ่มพูนได้สูงกว่าเดิม

—

ห้องโถงชั่วคราวของกิลด์เพอร์เพิลโกลด์เดสตินี่

ฉือมู่กำลังมองคลังสมุนไพรที่ถูกกว้านซื้อไปอย่างครุ่นคิด

“หัวหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ครับ?” ชิงเฟิงถาม

ฉือมู่ยังคงนิ่งคิดไม่พูดอะไร ลั่วซืออวี่ที่อยู่ใกล้ ๆ จึงตอบแทนขึ้นมาว่า

“หัวหน้าน่าจะคิดเรื่องจินปู้ฮวนอยู่มั้ง ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเจ้าเด็กนี่เป็นลูกน้องของลู่หยางก็ไม่รู้”

ชายชราหันไปมองทางลั่วซืออวี่ ก่อนที่เขาจะพูดด้วยแววตาอันคมกริบ

“ไหนพูดต่อสิ”

“เขาเป็นคนที่ลู่หยางแนะนำมา ตอนที่เราไปสืบประวัติก็พบว่าเขาเป็นนักปรุงยาที่ถูกกิลด์บลัดเติสตี้ทิ้งขว้างไปแล้ว แต่จู่ ๆ เขากลับกลายเป็นเศรษฐีมาซื้อสมุนไพรเป็นจำนวนมาก ไม่ว่าจะมองยังไงเรื่องนี้มันก็ดูแปลกมากเกินไป”

ลางสังหรณ์ผู้หญิงมันน่ากลัวจริง ๆ นะ เพราะฉะนั้นนักอ่านทุกคนจงระวังตัวไว้ให้ดี! 

มีครั้งหนึ่งเราเคยแอบไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อน อยู่ ๆ แม่โทรมาหาเฉยเลย น่ากลัวสุด ๆ