Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 22 ตามหาแจ้ตัวจริง และคนแก่

เรื่องที่ 4 : ตะลุยดันสุดขอบฟ้า

 

        ก่อนที่จะเล่าอะไรต่อ ไรต์ขอสรุปความก่อนว่าลีได้ทำอะไรในดินแดนที่ถูกลืมบ้าง (The Forgotten Island)

        การมาถึงดินแดนที่ถูกลืมครั้งนี้ ลีจึงใช้ชีวิตเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ศูนย์ โดยไม่รู้เลยว่าฮีโร่บรายน์ได้อยู่ในร่างของเขาและกำลังชี้นำไปสู่ภารกิจที่ฮีโร่บรายน์ต้องการ เขาได้กลับมาพบกับลุงพีที่กลับมาสวมผ้าปิดตาตามเดิม และได้ออกผจญภัยไปด้วยกัน ฝ่าฟันพื้นที่ต่าง ๆ เพื่อเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ลุงพีนั้นกำลังสงสัยเกี่ยวกับอาการของลี ที่บางครั้งฮีโร่บรายน์ก็พูดและแสดงท่าทางผ่านร่างของลีเสมอ ดังนั้น ลุงพีจึงคิดที่จะหาวิธีขับไล่เจ้าปีศาจร้ายออกจากร่างของหลานชายให้จงได้

        ล่าสุด ลีได้พบกับเจ้ก็อป (Jcoppy) พี่สาวของลุงพีจากอีกโลกหนึ่ง เธอมาตอนที่น้องชายไปทำธุระเสียด้วย และการทะเลาะกันระหว่างลีกับเจ้ก็อปทำให้ลุงพีต้องเป็นกรรมการห้ามมวยคู่นี้ให้ได้ ซึ่งในระหว่างนี้ลีได้สร้างบ้านสองหลัง หลังแรกอยู่ริมทะเลสาบ ซึ่งข้างใต้ดินคือถ้ำขนาดใหญ่ที่ลีได้สร้างครอบครัวของแจ้ไว้เยอะแยะมากจนไม่รู้ว่าไก่ตัวไหนคือแจ้ตัวจริงแล้ว ส่วนหลังที่สองเป็นบ้านต้นไม้อยู่ที่เอฟเวตันคีป (Eaveton Keep) โดยการไป ๆ กลับ ๆ ระหว่างบ้านทั้งสองหลังนี้ ทำให้ในครั้งหนึ่งลีกลับพาไก่ไปผิดตัว นั่นคือแจ้ตัวปลอมที่มาจากนรก ซึ่งลีก็เพิ่งจะรู้หลังจากที่เขาอยู่กับแจ้ตัวปลอมในบ้านต้นไม้พร้อมกับลุงพีและเจ้ก็อปแล้วเรียบร้อย หลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อ โปรดติดตาม

 

        “มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ” ลีพูด “ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกับแจ้ มันบอกว่ามาจากนรกรึ บ้าไปแล้ว แจ้มีสองตัวได้ยังไงกัน ต้องคุยกันให้รู้เรื่องแล้วล่ะ”

        ลีลงมาพูดกับแจ้ตัวปลอมว่า “แกเป็นใครกันแน่?”

        “ผมบอกไปแล้วไง” ไก่ปีศาจตอบ

        “ให้ฉันฆ่าแกได้ไหม? แกเป็นแจ้ตัวปลอมใช่ไหม?” ลีเค้นไก่ปีศาจ

        “อย่าเลย ถ้าคุณจัดการผมล่ะก็ เจ้านายของผมคงจะรู้ตัวแล้ว” ไก่ปีศาจตอบ

        “เจ้านายอะไรของแก?” ลีถาม

        “ก็เขาผู้ห้ามเอ่ยชื่อไง” ไก่ปีศาจตอบ และเดินเข้ามาหาลี

        “จะจิกรึ?” ลีร้อง

        “ถูกแล้ว” ไก่ปีศาจตอบ

        “ไม่มีวันหรอก” ลีพูด จากนั้นเขาก็ดันไก่ปีศาจออกไป

        “เจ้านายของผมจะมาจัดการคุณ!” ไก่ปีศาจขู่

        “ก่อนที่มันจะจัดการฉันได้ฉันจะไล่แกออกไปก่อน” ลีพูด จากนั้นก็ดันไก่ปีศาจขึ้นไปข้างบน

        พอขึ้นมาได้แล้ว ลีก็ดันไปทางระเบียงข้างนอก ซึ่งน่าจะเป็นจุดที่อาจจะสามารถทำท่ากระโดดแห่งศรัทธา (Leap of Faith) จากเกมชุดอัสแซซินส์ครีด (Assassin’s Creed) ได้เลยนะเนี่ย

        “บอกมา แกคือใคร” ลีถามระหว่างที่ดันไก่ปีศาจไป

        “ผมคือแจ้อีวิล” (Evil Jae) ไก่ปีศาจตอบ แต่สุดท้ายมันกลับโดนลีผลักตกจากระเบียง

        ลีคิดว่าต้องรีบกลับไปเอาแจ้ตัวจริงอีกครั้ง แต่ตอนนั้นลุงพีกลับไม่อยู่เสียด้วย เขาได้มองมาที่บล็อกหิมะที่ต่อกันสองอัน แล้วบอกว่า “สโนวี่ เดี๋ยวพ่อจะมาสร้างหนูนะ” ก่อนที่เขาจะออกไปจากบ้านต้นไม้เพื่อไปที่บ้านหลังแรกทันที

        “ใช่ ๆ เรายังมีภารกิจหลายอย่างเลย” ลีพึมพำ “เรายังมีภารกิจหลายอย่าง”

        ทันใดนั้น ฮีโร่บรายน์ก็ได้พูดผ่านร่างของลีว่า “ใช่แล้ว ภารกิจ จงทำตามสัญชาตญาณของแกไปซะ” ก่อนที่เขาจะเงียบลง

        ลีไม่รู้ตัวเลยว่าเขามีอาการแปลก ๆ แต่ไม่ว่าจะยังไง เขาก็ต้องไปที่บ้านใกล้ชายหาดให้ได้ ตอนนี้นอกจากจะกลางวันแสก ๆ แล้ว ยังมีฝนตกให้ชุ่มชื้นอีกต่างหาก

        ระหว่างทางลีได้รู้มาว่าฮอสไตล์ม็อบที่เกิดตอนฝนตกนั้นถูกส่งมาโดยเจ้านายของพวกมัน และเจ้านายที่ว่าอยู่ในร่างของลีโดยไม่รู้ตัว ซึ่งลีพยายามที่จะจัดการกับเจ้าพวกฮอสไตล์ม็อบให้ถึงที่สุด จนกว่าเขาจะถึงชายหาด และก็ต้องควานหาบ้านหลังแรกของลีให้ได้ และเมื่อเจอแล้ว ลีก็แอบนึกสงสัยว่าพี่สาวของลุงนักวิทยาศาสตร์หายไปไหนกันแน่

        “สงสัยต้องรีบบอกลุงพีแล้วล่ะ พี่สาวเขาหายไปต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน” ลีพูด “ถ้าไม่ได้ลุงพีช่วยไว้ ป่านนี้เราคงนึกว่าเธอเป็นพวกเดียวกับฮีโร่บรายน์แน่นอน ดูจากการทำไร่ทำนาและลูกธนูที่ปักพื้นแล้ว มันต้องมีเหตุการณ์อะไรแน่นอน”

        ลีเข้าไปข้างในบ้านและค้นหาทันที เพื่อที่เขาจะได้กลับมาเจอกับแจ้อีกครั้งหนึ่ง เขาเตรียมทั้งเชือกทั้งอาหารเพื่อที่จะได้พาแจ้ตัวจริงมายังบ้านต้นไม้ที่เอฟเวตันคีปให้ได้

        ลีต้องลงไปจนถึงถ้ำขนาดใหญ่ เพราะพวกไก่ที่เขาเลี้ยงมายังอยู่ที่นี่ และเหมือนจะล้มหายตายจากเพราะตกหลุมที่อยู่ในถ้ำตายไปหลายตัวแล้ว ลีภาวนาให้แจ้ไม่ตกหลุมตาย และเมื่อเขามาถึง เขาเห็นไก่ตัวหนึ่งยังเหลือรอดอยู่ในถ้ำ

        “นั่นใช่แจ้หรือเปล่า?” ลีถามไก่ตัวที่เหลือรอด

        “ผมคิดถึงเจ้านายมากเลยนะ!” ไก่ตัวนั้นร้อง และนี่พิสูจน์ได้ว่าไก่ที่รอดมาได้คือแจ้ไม่ผิดตัวแน่

        “ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน!” ลีตอบ “เอาล่ะ ระหว่างนี้มันเกิดอะไรขึ้นมาบ้างหรือเปล่า”

        “มีสิ” แจ้ตอบ “ไอ้พี่สาวอะไรของลุงพีเขาน่ะ รู้ไหมว่าเธอทำอะไรกับผม?”

        “ทำอะไรนาย?” ลีถาม

        “เธอปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว” แจ้ตอบ “ไม่ป้อนอาหารอะไรให้ผมกินด้วย”

        “ไม่เป็นไร ต่อไปนี้ฉันจะพานายไปยังอีกที่ที่หนึ่ง” ลีพูด “ไปที่บ้านหลังใหม่ มันอาจจะใช้เวลาในการเดินทางสักพัก นายทนได้ไหม?”

        “อะไรผมก็ทนได้ถ้าอยู่กับเจ้านาย” แจ้ตอบ

 

        เมื่อลีกับแจ้ออกมาข้างนอกบ้านแล้ว ทั้งสองก็ยังต้องเผชิญหน้ากับพวกปีศาจฮอสไตล์ม็อบที่ฮีโร่บรายน์ในร่างของลีส่งมากำจัดเขาอีก

        “พวกมันรู้แล้วว่าฉันจะกลับไปบ้านต้นไม้แล้วฉันได้ตัวนายมา” ลีพูด “ฉันยิ่งไม่รู้อีกว่าลุงพีจะกลับมาเมื่อไหร่”

        “ช่วงพักพลังนี้ฉันสะลึมสะลือบ่อยมากเลย” ลีพูดระหว่างที่เขาพาแจ้มา

        “เจ้านายไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า?” แจ้ถาม

 

        ตลอดทั้งคืน ลีได้เข้าไปต่อสู้กับพวกฮอสไตล์ม็อบจากทุกทิศทาง

        “เมื่อกี๊เจ้านายจะบอกว่ายังไงนะ?” แจ้ถามหลังจากที่เจ้านายของตัวเองฆ่าพวกฮอสไตล์ม็อบได้หมดแล้ว

        “เมื่อกี๊ฉันจะคุยเรื่องของนายน่ะ ฉันเจอไก่ที่เหมือนกับนายด้วย” ลีตอบ

        “ไม่หรอก ผมน่ะเด่นแค่คนเดียว ไม่มีใครมาเหมือนผมได้หรอก” แจ้พูด

        “ฉันว่ามันเหมือนนาย แต่ติดอยู่อย่างเดียวคือ มันมาจากนรกน่ะสิ” ลีพูด

        “บ้าแล้ว ผมมาจากบ้านไม่ใช่เรอะ” แจ้พูด “ผมอยู่กับพี่เจี๊ยบด้วยนะ” (Jeab The Chicken)

        “เออใช่ เจี๊ยบที่เป็นพี่สาวนาย” ลีบอก “ฉันจะคุยกับพี่สาวของนายได้อยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

        “คุยได้สิ ถ้าเกิดว่าเจ้านายอยากคุย ผมก็จะติดต่อให้” แจ้ตอบ

        “ว่าแต่ ช่วยดูสถานการณ์ตอนนี้ก่อนนะ มันน่าติดต่อให้หรือเปล่าเนี่ย พวกมันเริ่มมาเยอะละ” ลีพูดจากนั้นก็เริ่มเข้าไปจัดการกับซอมบี้ต่ออีกรอบหนึ่ง

        “เขาผู้ห้ามเอ่ยชื่อมันส่งพวกฮอสไตล์ม็อบยั้วเยี้ยให้มาจัดการกับเจ้านาย” แจ้ตอบ

        “นายนี่รู้ดีไปทุกเรื่องเลยนะ” ลีพูด “คราวนี้มันมาเป็นหกเจ็ดตัวเลยพวกซอมบี้เนี่ย เป็นหมู่ซอมบี้เลยก็ว่าได้”

        “ใช่ ผมเรียกว่าหมาหมู่ ถ้าเกิดผมแข็งแกร่งเหมือนกับเจ้านายนะ ผมจะไล่จิกทีละตัวเลย” แจ้ตอบ

        “นี่ก็โหดไปนะแจ้” ลีพูด

        “ผมพูดจริงนะ เจ้านายลองสอนผมสิ” แจ้บอก “สอนให้ผมต่อสู้เป็น”

        “ไว้ทีหลังแล้วกัน” ลีสรุป “ถ้าฉันมีอารมณ์และเวลาว่างตอนไหนฉันจะสอนนาย แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่ ยังไม่ใช่ตอนนี้เลย เวลาว่างและอารมณ์ฉันยังไม่มา ฉันยังสอนนายไม่ได้ เพราะพวกนี้ยังตามมาไม่หยุดเลย”

        “ทำไมอ่ะ เจ้านายไม่อยากให้ผมได้วิชาเหรอ?” แจ้ถาม

        “ไม่ใช่อย่างนั้น” ลีพูด “วิชาน่ะใคร ๆ ก็มีได้ แต่นายดูกาลเทศะก่อนสิว่าสมควรได้วิชาไหม”

        “ใช่ ผมขอโทษด้วย” แจ้ตอบ

 

        จากนั้นลีก็พยายามดึงแจ้สุดกำลังแล้วก็รีบหนีออกไปให้ไกลจากพวกฮอสไตล์ม็อบทั้งหลายแหล่ พอจัดการฆ่าหมดแล้ว แจ้ก็ถามว่า “เจ้านาย แล้วพี่สาวของลุงพีไปไหนแล้ว”

        “นั่นสิ เป็นอีกหนึ่งคำถามเหมือนกัน เธอหายไปไหนไม่รู้” ลีตอบ

        “ผมบอกลุงพีแล้วว่าเธอไว้ใจไม่ได้!” แจ้บอก

        “มันก็ถูกของนาย” ลีพูด “ฉันต้องหาคำตอบเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ให้ได้เลย”

        “แล้วจะทำยังไงต่อ?” แจ้ถาม

        “เราต้องรอจนกว่าเธอจะกลับมา เธออาจจะหายตัวไป” ลีตอบ

        “ก็ใช่นะ” แจ้พูด “ครั้งล่าสุดเธอทำอะไรกับผมก็ไม่รู้แล้วหายไปเลย”

        “นายแน่ใจนะว่าจะให้ฉันสอน?” ลีถาม

        “แน่ใจ” แจ้ตอบ “ผมจะได้ต่อสู้เป็นนะเจ้านาย ผมรู้สึกฟิตปั๋งด้วย ไม่สิ ซู่ซ่า หรือว่าอะไรดี...”

        “ช่างมันเถอะ” ลีตัดบท “แล้วนายจะเอายังไง?”

        “ก็เจ้านายมีเวลาสักสองสามชั่วโมงหรือเปล่าล่ะ?” แจ้ถามกลับ “สนใจงานบริการออนไลน์ไหม?”

        “มันคนละอย่างแล้วโว้ย!!” ลีร้อง

 

        “อีกไกลไหมเจ้านาย” แจ้ถาม

        “ไม่ไกลหรอก” ลีตอบ “ระหว่างทางนี่นายพูดมากเลยนะ”

        “ก็มันอยู่คนเดียวจะให้ทำยังไงได้ล่ะ?” แจ้พูด

        “ไม่ต้องไปเศร้าเลยน่า” ลีบอก

        “ผมไม่อยากเศร้าละ ผมจริงจังนะ” แจ้ขอเจ้านายของเขา “เพราะผมไม่ไว้ใจพี่สาวของลุงพีไง”

        “ก็เข้าใจน่า” ลีพูด “แต่ลุงพีเขาชอบพูดปกป้องเธออยู่เรื่อยเลย จะให้ฉันทำยังไง?”

        “อย่างที่ผมบอกน่ะ สอนผมสู้” แจ้ตอบ

        “งั้นวันนี้ฉันจะสอนนาย” ลีตอบ “แต่นายต้องเรียนรู้เป็นด้วย ไม่อย่างนั้นละก็ตัวใครตัวมันนะ”

        “ได้เลยท่านอาจารย์” แจ้ตอบ

        “โห สุดยอดมาก” ลีพูด “ว่าแต่นายคิดยังไงถึงอยากเรียนศิลปะการป้องกันตัวล่ะ?”

        “เจ้านายยอมไหมล่ะเวลาที่เจ้านายเห็นสิ่งที่เจ้านายรักถูกทำร้ายน่ะ” แจ้ถาม

        “ฉันก็ไม่ยอมน่ะ แล้วยังไง?” ลีถาม

        “ก็นั่นแหละ ผมเลยอยากเรียนการป้องกันตัว” แจ้ตอบ

        ระหว่างทาง เมื่อลีขึ้นผาชัน เขาก็ต้องกระตุกเชือกให้แจ้ลอยตามมาอีก ลำบากไหมล่ะ แจ้ก็ร้องเพลงจนลีเริ่มรำคาญมากแล้วล่ะ

        “ทำไมเจ้านายต้องโกรธผมด้วยเวลาผมร้องเพลง” แจ้ถาม

        “ถ้าเสียงนายดีฉันจะไม่ว่าเลย” ลีตอบ

        “มันต้องมีสักวันเจ้านาย ที่เสียงผมจะต้องดี” แจ้พูด “ผมจะได้ไปประกวดร้องเพลง”

        “อย่าไปประกวดเลยแจ้” ลีพูด

        “เอาเถอะ หน้าตารูปลักษณ์อย่างผม เสียงอย่างผมน่ะนะ รับรองประกวดผ่านตลอด” แจ้ตอบ “ผ่านไปตกรอบคนสุดท้ายเลย”

 

        “ลุงพีครับ!! ลุงไปไหนมา!” ลีร้องเมื่อได้เห็นลุงพี กับชายอีกสองคนที่หน้าตาเหมือนลี

        “อ๋อ ระหว่างที่ฉันออกลาดตระเวนไปทั่วเกาะนี้ ฉันเจอกับสองคนนี้เข้าน่ะ” ลุงพีตอบและแนะนำชายทั้งสองคนนี้ให้ลีรู้จัก

        “ฉันชื่อ ออริจินส์โคลน 303 นะ” (Origins Clone 303) ชายคนแรกพูด

        “ส่วนฉันชื่อ นิวทรัลโคลน 303” (Neutral Clone 303) ชายอีกคนตอบ

        “ฉันชื่อว่าลีนะ” ลีพูด “ยินดีที่ได้รู้จัก”

        “โห ลุงพีไม่อยู่ที่นี่ทีได้สมาชิกใหม่เลยนะเนี่ย” แจ้แซวลุงพี

        “นี่ เธอไม่รู้อะไร” ลุงพีบอกแจ้ “รู้ไหมว่าลุงต้องตามหาจนทั่วเกาะเพื่อที่จะได้เจอกับคนที่จะสามารถช่วยเจ้านายของเธอได้เนี่ย”

        “ช่วยผมเหรอ?” ลีถาม

        “ใช่แล้วล่ะ” ลุงพีตอบ “ไอ้ที่ทำให้เธอเหม่อลอยประจำเนี่ย มันต้องมีอะไรผิดปกติอยู่ในร่างของเธอแล้วล่ะ”

        “เดี๋ยวผมไปดูไก่ปีศาจเมื่อกี๊ก่อน...” ลีพูด

        “ทำไมล่ะ?” นิวทรัล 303 ถาม

        “นั่นไง!!” ลีร้องและชี้ไปที่ไก่ปีศาจที่เกาะกิ่งไม้

        “มันทำอย่างกับเป็นอีกา” แจ้ออกความคิดเห็น “ถามหน่อยเถอะ มันอยู่ที่นี่มานานหรือยัง?”

        “ก็ได้สักพักแล้วล่ะ ฉันกลัวมันมากเลย มันจ้องหน้าฉันด้วย” ลีพูดและมองมาที่ไก่ปีศาจ

        “แล้วยังไงล่ะ?” ออริจินส์ 303 ถาม

        “เจ้านายต้องจับมัน อย่าฆ่ามันนะ” แจ้พูด “ถามมัน ถามคำถามมัน เค้นเรื่องจุดอ่อนของฮีโร่บรายน์” (เมื่อคืนยังเลี่ยงบาลีอยู่เลย ทำไมคราวนี้แจ้เอ่ยชื่อออกมาตรง ๆ เลยล่ะ)

        “นายกล้าพูดชื่อเขาได้ยังไง?” นิวทรัล 303 ถาม

        “ทำไม จะมีอะไร?” แจ้ถาม

        ทันใดนั้นฮีโร่บรายน์ในร่างของลีก็สำแดงเดช เขาใช้ปากของลีพูดกับแจ้ขึ้นมาว่า “แกบังอาจลบหลู่ฉัน!”

        “ออกอาการอีกแล้วเหรอ?” ลุงพีถาม

        “ไม่รู้สิครับลุงพี” ลีตอบ

        “ฉันรู้ละว่าใครทำให้เธอออกอาการแบบนี้” ลุงพีพูด

        “ช่างมันเถอะครับ” ลีตอบ “ไปดูไก่ปีศาจกันเถอะ”

        “เจ้านาย ถ้าเจ้านายเป็นมิตรกับศัตรูนะ รู้ไหมจะเกิดอะไรขึ้น” แจ้ถาม

        “เกิดอะไรล่ะ” ลีถามกลับ

        “ก็จะเข้าตำราคบคนพาล พาลพาไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล” แจ้ตอบ

        “วันนี้มาเป็นสุภาษิตซะด้วย” ออริจินส์ 303 พูด

        “เฮ้ย!!” ลีตะโกนเรียกไก่ปีศาจ

        “ใครเรียก?” ไก่ปีศาจถาม

        “เสียงเหมือนกันนะเนี่ย ฝาแฝดหรือเปล่า” นิวทรัล 303 ถามแจ้

        “ไม่แน่ใจนะ” แจ้ตอบ “ถ้ามันหน้าตาดีเหมือนผมคงจะใช่แหละ”

        “ฉันเอง!” ลีตอบ

        “อ๋อ!! ไอ้ลูกกระจ๊อก พาคนอื่นมาเยอะคิดว่าจะสู้ได้เรอะ?” ไก่ปีศาจถาม

        “ว่าใครลูกกระจ๊อก แจ้เรอะ?” ลีถาม

        “เปล่า ว่าแกนั่นแหละ” ไก่ปีศาจตอบ

        “ฉันเนี่ยนะ?” ลีถาม

        “ถูกต้อง” ไก่ปีศาจตอบ

        “อย่างนี้ต้องทำใจ มันปากดีกว่าผม” แจ้พูด “สงสัยจะเป็นแฝดคนละฝา”

        “ฉันไม่อยากให้มันเป็นแฝดของนายเลยว่ะ” ลีพูด “แค่นายตัวเดียวก็จะปวดหัวแย่อยู่แล้ว ถ้ามีเจ้าตัวนั้นโผล่มาฉันนอนไม่ได้แน่เลย”

        “งั้นเดี๋ยวฉันจะไปเค้นมันเองแล้วกัน” นิวทรัล 303 ตอบ

        “ดีมาก” ลีพูด “เดี๋ยวฉันค่อยตั้งเสาล่ามให้ดี ๆ ก่อน”

 

        แต่หลังจากนั้นก็มีเสียงออกไข่ออกมาแล้ว

        “ไม่ใช่ไข่แจ้หรอก” ลุงพีพูด “ไข่ของไก่ปีศาจตัวนู้นน่ะ”

        “ชัดเจนเลย มันจะขยายพันธุ์ที่นี่แล้วแจ้” ลีพูด “เราต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมนะแจ้”

        “แล้วจะตัดยังไง?” ออริจินส์ 303 ถาม

        “ต้องป้องกันไม่ให้ซอมบี้เข้ามานะ” ลีพูด

        “โอเค เดี๋ยวฉันมา” ลีพูด จากนั้นก็ขึ้นไปดูไก่ปีศาจที่เพิ่งวางไข่ไว้ แล้วจากนั้นก็มาเก็บของที่เต็มตัวไว้ในกล่อง

        “วันนี้ผมคิดว่าผมจะต้องปฏิรูปบ้านใหม่แล้วล่ะ” ลีพูด “จะได้สร้างอะไรพวกนี้ไว้ด้วย”

 

        คืนนั้น

        “เจ้านาย มาดูนี่สิ วอนเดอริ่งเทรเดอร์มาแล้ว” แจ้เรียกลี

        “อะไรเหรอ?” ลีถาม

        “ลุงครับ ผมจะซื้อยังไงครับ ผมไม่มีมรกตนะ” นิวทรัล 303 บอกวอนเดอริ่งเทรเดอร์

        “แหม ก็จ่ายตามศรัทธาสิ” วอนเดอริ่งเทรเดอร์ตอบ

        “แล้วลุงขายอะไรบ้างล่ะ?” ลีถาม

        “ก็ขายพวกเครื่องมือและชุดเกราะเนเธอไรต์ เอเธอไรต์ และเอ็นเดอไรต์ไง” วอนเดอริ่งเทรเดอร์ตอบ

        “อ๋อ งั้นก็ดีเลย ผมจะได้เตรียมตัวเพื่อบุกตะลุยดันเจียนต่อไป” ลีพูด

 

        หลังจากใช้มรกตซื้อของทุกอย่างจนครบแล้ว วอนเดอริ่งเทรเดอร์ก็หายตัวไปทันที

        “แจ้ ฉันคิดอะไรออกละ” ลีเสนอไอเดีย “ฉันจะเป็นผู้ที่คิดค้นโทรทัศน์ขึ้นมาให้เราได้ดูหนังดูรายการอะไรพวกนี้ นายคิดว่าไง?”

        “เจ้านายสร้างได้เหรอ?” แจ้ถาม

        “ฉันสร้างได้นะถ้าฉันมีรีซิป” ลีตอบ

        “แล้วมันแปลว่าอะไร?” แจ้ถาม

        “เขาเรียกว่า...เอ่อ...” ลีตอบและลากเสียงยาว

        “ทำไมเจ้านายรู้คำแต่ไม่รู้ความหมาย?” แจ้ถาม

        “มันรู้อยู่ข้างในนะแจ้” ลีตอบ “มันเหมือนเป็นสูตรบอกอะไรสักอย่าง”

        “ผมเข้าใจนะ เวลาที่เราเข้าใจอะไรแต่แปลให้คนอื่นไม่ได้ แต่บางทีเจ้านายน่าจะเปิดพจนานุกรมอ่านบ้าง” แจ้พูด

        “เออ ฉันขอทักท้วงสักหน่อย” ลุงพีพูด “ถ้าคำที่เธอออกเสียงมันหมายถึงสูตรล่ะก็ จริง ๆ มันอ่านว่า เรซพี นะ ถ้าเธอไปอ่านว่ารีซิป มันจะคล้ายกับคำว่า รีซีฟ ที่แปลว่า ได้รับ ว่าแต่ ใครมีหนังสือให้เขียนบ้าง?”

        “อ๋อ ผมมีครับ” ออริจินส์ 303 ตอบ แล้วจากนั้นก็ยืนหนังสือให้ลุงพีเอาไปเขียน ถือว่ามาแปลกเพราะนักวิทยาศาสตร์จะสอนภาษาอังกฤษให้หลาน ๆ ฟัง

        ลุงพีได้เขียนสามคำ ได้แก่ Recipe, Receipt และ Receive ให้สามหลานและหนึ่งไก่ดู

        “นี่ ๆ ดูให้ดี ๆ นะ สามคำมันสะกดขึ้นต้นว่า R-e-c เหมือนกัน แต่ตัวอักษรตามหลังไม่เหมือนกันนะ แล้วก็ออกเสียงต่างกันด้วย” ลุงพีอธิบาย “คำแรกอย่างที่ฉันบอกไป อ่านว่า เรซพี แปลว่า สูตร ส่วนคำที่สอง แปลว่า ใบเสร็จรับเงิน แต่มันอ่านว่า รีซิต ฉันเคยได้ยินรีดแถวนี้อ่านคำที่สองนี้ผิดมาหลายศพแล้ว ส่วนคำสุดท้ายอ่านว่ารีซีฟ แปลว่า ได้รับ พอจะเข้าใจความแตกต่างของทั้งสามคำแล้วนะ”

        “อย่างนี้นี่เอง” ลีพูด “ตอนนี้เราสร้างบ้านป้องกันในระดับหนึ่ง ส่วนแจ้ พรุ่งนี้เช้าฉันจะสอนนายเรื่องการต่อสู้ จากนั้นเราทั้งห้าก็จะไปตามหาพี่สาวของลุงพีกัน”

        “แน่ใจนะเจ้านาย?” แจ้ถาม

        “ฉันแน่ใจ” ลีตอบ “เจอกันพรุ่งนี้แจ้”

        “ฝันดีครับ” แจ้พูด

        “ฝันดีทุกคน” ลีพูด

 

“ความเดิมบทที่แล้วใน เรล์มออฟเทลส์ : แจ้พุ่งชนใส่ฮีโร่บรายน์ก่อนที่จะได้สู้กับลุงพีอีกครั้งทำให้ขวดยาเคมีคอลเอ็กซ์หล่นใส่นักเดินทางทำให้เกิดปฏิกิริยามิวแทนต์กลายพันธุ์ แต่แทนที่จะกลายพันธุ์ กลับเป็นรวมร่างเข้าด้วยกัน ฮีโร่บรายน์จึงใช้พลังของเขาย้อนไปยังดินแดนที่ถูกลืม...”

 

        วันต่อมา

        “โอเค วันนี้ฉันจะสอนนาย ท่าไม้ตายจิกสะท้านปฐพี” ลีบอกแจ้ “การที่จะต่อสู้ได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เราต้องออกไปตีกับปีศาจจริง ๆ จะได้รู้ว่าการต่อสู้ที่แท้จริงนั้นเป็นยังไง”

        แต่การเปิดทางออกและยืนโล่ง ๆ สอนแจ้ไปเรื่อย ๆ นั้นกลับเป็นเป้านิ่งให้พวกออร์กลูกน้องฮีโร่บรายน์เข้ามาบุกได้ซะอย่างนั้น

        “ฉันสอนนายยังไม่เท่าไหร่เลย” ลีพูด

        “พวกออร์กมาบุกเลยเหรอเนี่ย” ออริจินส์ 303 ถาม

        “นายเรียนรู้การต่อสู้เร็วมากเลยนะเนี่ย” นิวทรัล 303 พูด

        “มันเป็นหลักพื้นฐานอยู่แล้ว” แจ้ตอบ

        “ฉันยังไม่ได้สอนนายสักหน่อย” ลีร้อง “นายไปเรียนมาจากไหนเนี่ย”

        ส่วนลุงพี เมื่อได้ยินเสียงของออร์ก เขาก็รีบลงมาข้างล่างพร้อมกับชักดาบเอ็นเดอไรต์ในมือเลย

        “ไหน ๆ ตัวอะไรมันมา ฉันจะได้ไปจัดการให้ถูก” ลุงพีถาม

        “พวกลูกน้องฮีโร่บรายน์น่ะสิครับ มันมาแล้ว” ลีตอบ

        ลุงพีรู้จักความสามารถของออร์กเหล่านี้ดี เขาจึงวาร์ปเข้าไปฆ่าพวกมันจนตายเรียบ แม้พวกมันจะเกิดใหม่ได้แต่ก็จะยังคงถูกเขาฆ่าทิ้งอยู่ดี

        ลีจึงคิดว่าจะต้องรีบออกไปดูตัวการที่ส่งออร์กลูกน้องฮีโร่บรายน์มาบุกบ้านต้นไม้ และถามไก่ปีศาจตัวเดิมว่า

        “แกใช่ไหมที่เป็นคนซัมม่อนพวกออร์กมาที่นี่”

        “ใช่แล้ว” ไก่ปีศาจที่อยู่บนต้นไม้ตอบ

        “จิกมันเลยได้ไหม?” ลีถามแจ้

        “ไม่ได้อ่ะเจ้านาย มันอยู่สูงเกินไป” แจ้ตอบ  

        “แหม เล่นของสูงเชียวนะแกเนี่ย” ลีพูด

        ไก่ปีศาจหัวเราะ และบอกว่า “เจ้าพวกมนุษย์หน้าโง่เอ๋ย”

 

        แต่ยิ่งอยู่นาน พวกมันยิ่งมาเยอะขึ้น

        “ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว” ลีพูดกับทุกคน “มันเริ่มมามากขึ้นเรื่อย ๆ เลย”

        “ผมว่าเรารีบกลับไปอยู่บ้านใกล้หาดดีกว่า” แจ้แนะนำ

        “ไม่เอาอ่ะ” ลีพูด “พวกมันรู้ตำแหน่งของบ้านใกล้หาดและที่นี่แล้ว ต้องรีบหนีไปดีกว่านะแจ้”

        จากนั้น ลีก็ได้พาแจ้ ลุงพี ออริจินส์ 303 และนิวทรัล 303 ออกไปทันที

        “ฉันยังไม่ได้สอนอะไรนายเลยนะ นายจิกศัตรูได้ยังไง?” ลีถามแจ้

        “มันเป็นเรื่องพื้นฐานอยู่แล้วเจ้านาย” แจ้ตอบ

        “งั้นฉันคงไม่ต้องสอนนายแล้วล่ะมั้ง” ลีพูด

        “ไม่ต้องสอนก็ได้เจ้านาย ผมจิกลูกเดียว” แจ้พูด

 

        หลังจากที่ลงจากเขาได้หมดทั้งสี่คนแล้ว (บวกกับแจ้ด้วย)

        “ยังไงนายก็ต่อสู้เป็นแล้ว ฉันก็ไม่ห่วงอะไรแล้วล่ะ” ลีพูด “นายก็จะได้ผจญภัยกับฉันได้ และบุกตะลุยหกดันเจี้ยนด้วยกัน”

        “ได้เลย ผมจะใช้ปากอันแหลมคมจิกศัตรูทุกตัวเลยล่ะ” แจ้บอก

        “แต่เอ๊ะ ฉันว่ามีอะไรเปลี่ยนไปนะ” ลีพูด “นายตามพวกเรามาโดยไม่ต้องใช้เชือกล่ามได้ด้วยเหรอ?”

        “ผมเดินตามเองได้สิ ไม่ต้องใช้เชือกล่ามหรอก” แจ้ตอบ

        “โอ้โห! ข้ามวันข้ามคืนแป๊บเดียว เดินตามฉันเองได้เลยเหรอเนี่ย ขนลุกเลย” ลีร้อง

        นอกจากนี้ สกิลวาร์ปไปหาเจ้าของแบบที่เคยใช้กับพวกหมาป่า, มังคุด และบี้ คราวนี้มาตกอยู่ที่แจ้แล้ว ทำให้ลีตกใจบ่อยมาก บ่อยกว่ากรณีของมังคุดเสียอีก

        ลีคิดว่าน่าจะต้องตั้งที่พักชั่วคราวที่นี่ และเขารู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เอาเตียงมาด้วย หรือต่อให้เอาเตียงของลีและลุงพีมา แล้วออริจินส์กับนิวทรัล 303 จะนอนยังไงล่ะ?

        “เจ้านายจะลองกลับไปเอาที่บ้านเก่าดีไหม?” แจ้ถาม

        “ถ้ากลับไปเดี๋ยวพวกมันจัดการฉันขึ้นมาจะทำยังไง?” ลีพูด

        “นายลองตั้งรีสปอว์นแอนเคอร์สิ” (Respawn Anchor) นิวทรัล 303 แนะนำ

        “เดี๋ยว ๆ เครื่องนั้นมันใช้ในมิติโอเวอร์เวิลด์ไม่ได้นะ” ออริจินส์ 303 เตือน (Overworld Dimension)

        “เออ ลืมไป” นิวทรัล 303 บอก

        “อะไรคือรีสปอว์นแอนเคอร์?” ลีถาม

        “ก็เครื่องที่สามารถทำให้เราเกิดใหม่ในเนเธอร์ได้น่ะสิ” ลุงพีอธิบาย

        “อย่างนี้นี่เอง” ลีพูด “ตอนนี้เราแบ็กทูเดอะเบสิกจริง ๆ จากสูงสุดกลับมาสู่สามัญ เราก็ต้องเก็บแอดวานซ์เมนต์กันใหม่ทั้งหมดเลย”

        ลีได้ขุดโพรงเพิ่มเพื่อที่จะตั้งบ้านใหม่ และเพื่อให้แน่ใจ ลีจึงตั้งป้ายไว้ว่า

 

บ้านของฉัน, ลุงพี, ออริจินส์ 303, นิวทรัล 303 และแจ้

 

        “ไปตั้งป้ายให้ใครอ่าน” ลุงพีทัก

        “ผมอ่านเองแหละตั้งไว้อย่างนี้” ลีประชด

        ในคืนนั้นลีกลัวว่าพวกฮอสไตล์ม็อบจะมาทำร้ายด้วย ไหนจะพวกอิลเลเจอร์ลาดตระเวนอีก ถ้าพวกมันรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนแล้วมันจะไปบุกปล้นสะดมที่หมู่บ้านไหนอีกล่ะก็คราวนี้ลียุ่งแน่เลย

        “เอาเป็นว่าพวกเราออกเดินทางทั้งคืนเลยแล้วกันนะ” ลีพูด “เดี๋ยวค่อยกลับมาที่นี่”

        จากนั้น ลีก็พาทุกคนออกเดินทางต่อ และก็ทำจุดไว้สำหรับกลับไปบ้านใหม่ด้วย

        “ตอนนี้ผมคิดถึงดอกไม้พลังช้างจังเลย” ลีพูด

        “กุหลาบไฟกับดอกไม้ลมน่ะนะ?” ลุงพีถาม (Fire Rose and Wind Flower)

        “ใช่” ลีตอบ “ลุงสร้างมันให้ใหม่ได้ไหมครับ?”

        “ฉันสร้างมันได้นะ” ลุงพีพูด “แต่ฉันไม่มีเวลาจะมาสร้างให้เธอ แต่ฉันเก็บไว้ให้เธอใช้ได้น่ะ”

        “ว่าแต่พี่สาวของลุงนี่ก็หายไปนานเลยนะเนี่ย หรือเธอหายตัวไปนะ?” ลีพูด

        “เขาแค่กลับไปภูมิลำเนาของตัวเองเฉย ๆ น่า” ลุงพีแก้ต่าง

 

        ระหว่างทาง ลี ลุงพี ออริจินส์กับนิวทรัล 303 และแจ้ ก็ได้เข้าไปต่อสู้กับพวกฮอสไตล์ม็อบที่มาเป็นขโยงทั้งคืน

        “เออใช่! เราจัดการพวกแมงมุม เราเก็บเส้นใยของมันมาทำเป็นขนแกะได้นี่นา” ลีพูด “ว่าแต่ การจิกพื้นฐานนี่ใครสอนนายมาก่อนเนี่ย?”

        “ท่านอาจารย์คนแก่คนหนึ่งได้สอนผมไว้” แจ้ตอบ

        “ชื่ออะไร?” ลีถาม

        “ไม่รู้สิ” แจ้ตอบ “เขาชื่อว่าคนแก่น่ะ”

        “คนแก่อย่างนั้นเหรอ?” ลุงพีพึมพำ

        “นายเกิดมานายได้เจอกับอาจารย์นี่นายโหดเกินไปแล้วนะ” ลีพูด “นายยังมีอะไรที่ไม่ได้บอกฉันอีก?”

        ซึ่งทั้งหมดค่อนข้างจะอึดตายยากสไตล์บรูซ วิลลิสทั้งนั้น ดังนั้น ไม่ต้องห่วงว่าใครจะตายก่อน

        “เอาล่ะ แล้วจากนั้นเราจะทำยังไงกันดีล่ะ?” ลุงพีถาม

        “เราก็ต้องหาขนแกะให้ได้ก่อน เพราะว่า...” ลีพูด

        “แต่เรามีกันสี่คนนะ ต้องใช้ขนแกะสิบสองอัน นั่นหมายความว่าต้องใช้เส้นใยสี่สิบแปดเส้น” ออริจินส์ 303 พูด

        “ว่าแต่อาจารย์นายก็โหดเหมือนกันนะ” ลีพูด “สอนให้นายต่อสู้ได้ ฉันยังไม่ทันได้สอนเลย แต่นายก็เก่งอยู่แล้วนี่”

 

        พอเช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาเริ่มเข้ามายังเขตภูเขามากขึ้นแล้ว

        “เหมือนพวกเราจะกลับมาที่เดิมยังไงไม่รู้แฮะ” ลีพูด “เดินมาไกลด้วย”

        “ผมรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีเลยเจ้านาย” แจ้พูด

        “คือยังไง?” ลีถาม

        “สังบรู๋ววววววว~” แจ้ตอบ

        “นั่นมันหอนแล้ว! ไม่ใช่สังหรณ์” ลุงพีร้อง

        “ก็นั่นสิ” แจ้พูด

        แต่พอทั้งห้าเดินลึกเข้าไป ก็พบว่า พวกเขาได้เจอกับชายชราคนหนึ่งที่เขาร้องขอความช่วยเหลือ เพราะถูกพวกออร์กจับตัวไว้ ชายชราคนนี้ชื่อว่าคนแก่ (Old Man)

        “แจ้ นี่ใครอ่ะ?” ลีถามแจ้

        “ไม่รู้สิ ผมไม่เคยเจอมาก่อนเลยนะ” แจ้ตอบ

        “เดี๋ยว ๆ นายบอกว่าอาจารย์ของนายคือคนแก่” ลีพูด “ก็นี่ไงเขาชื่อคนแก่”

        “แต่พวกเรารู้จักนะ” ออริจินส์ 303 พูด “ใช่ไหม นิวทรัล 303?”

        “ใช่ ฉันรู้จักเขาเลยล่ะ” นิวทรัล 303 ตอบ “ว่าแต่ลุงไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย?”

        “คือว่าฉันทำไม้เท้าหายอยู่ด้านบนน่ะ” คนแก่ตอบ “ไปเอามาให้ฉันหน่อยนะ”

        “เดี๋ยวนะ ผมว่ามันแปลกมากนะลุง” ลีตั้งข้อสังเกต “ลุงบอกว่าไม้เท้าลุงอยู่ข้างบน ให้ตามหาให้หน่อย แต่ลุงมาอยู่ตรงนี้ มันไม่เผอิญไปหน่อยเหรอ? มันแปลกไปไหม”

        “แปลกยังไง?” คนแก่ถาม

        “มันแปลกตรงที่ผมกับเพื่อน ๆ เดินมาไกลสุดลูกหูลูกตา แล้วมาเจอลุงนั่งอยู่ตรงนี้ โดยมีพวกออร์กอยู่ล้อมรอบ” ลีตั้งข้อสังเกตต่อ

        “เธอพูดถึงเรื่องอะไร?” คนแก่ถาม

        “อย่ามาทำเป็นไขสือ” ลีขู่คนแก่ “ลุงคนแก่เป็นพวกเดียวกับฮีโร่บรายน์ใช่ไหม?”

        “ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ” คนแก่พูด

        “เฮ้ย อย่าไปใส่ร้ายเขาสิ” นิวทรัล 303 ห้าม “เขาเป็นลุงของฉันนะ”

        “ฉันไม่ได้ใส่ร้ายอะไรลุงของนายเลยนะ” ลีตอบ

        “ยังไงก็ช่างเถอะ” คนแก่ตัดประเด็น “มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะ พอดีว่าฉันมีบ้านเป็นกระท่อมเล็ก ๆ ตรงฝั่งโน้น” (คนแก่ชี้ไปทางข้างหลังลี) “ตอนที่ฉันเดินมากำลังจะเก็บเห็ด – ไม่สิ ที่นี่ไม่มีเห็ดนี่นา ช่างมันเถอะ แต่ก็โดนไอ้พวกลิงจั๊ก ๆ รักจริง ๆ – เอ้ย พวกออร์กอะไรนั่นโจมตีเข้าให้ แถมพวกมันแย่งไม้เท้าฉันไปอยู่ตรงด้านบนหุบเขา มันมีพวกออร์กเอาไม้เท้าขึ้นไปข้างบน”

        “แล้วจะให้ผมทำยังไง?” ลีถาม

        “ถ้าเป็นโชคชะตานำพามา ไปเอาไม้เท้ามาให้ฉันหน่อยได้ไหม” คนแก่พูด

        “โอเค” ลีตอบ

        “เจ้านายแน่ใจเหรอ?” แจ้ถาม

        “การช่วยคนถือว่าเราได้บุญนะ” ลีพูด

        “แล้วถ้าเขาขอให้ไปฆ่าคนล่ะ?” แจ้ถาม

        “ก็ได้บุญแบบบาป ๆ น่ะสิ” ลีตอบ และบอกคนแก่ว่า “ผมจะขึ้นไป ถ้าเจอคือเจอ ถ้าไม่เจอคือไม่เจอนะ”

        “ขอบใจอย่างสูงเลยนะ” คนแก่พูด “เธอเจอแล้วเอามาให้ฉัน ฉันจะให้ของตอบแทน”

        ดังนั้น ลีกับแจ้ก็เดินขึ้นไปเอาไม้เท้าทันที ปล่อยให้ลุงพี ออริจินส์ 303 และนิวทรัล 303 คุยกับคนแก่ต่อไป

        “ด้านบนนี้? อาร์กตันซิทาเดล (Arcton Citadel) มันจะมีอะไรกัน?” ลีพึมพำ “เฮ้ย ๆ นั่นไง ฉันเห็นประตูทางเข้าของที่ที่ว่าแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงกันบ้างล่ะนะ แล้วใครมันจะเอาไม้เท้าลุงขึ้นไปในอาร์กตันซิทาเดลกันนะ แจ้ ไม่มีใครคิดเหรอว่าอยู่ดี ๆ ลุงคนแก่ไปนั่งอยู่ตรงนั้นได้ยังไง”

        “ผมก็คิดอยู่นะ” แจ้ตอบ “แต่อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเถอะ”

        “นายพูดเหมือนใครบางคนเลย ฉันรู้สึกคุ้น ๆ มากเลยนะแจ้” ลีพูด

        “ทำไมอ่ะ?” แจ้ถาม ซึ่งตอนนั้นแจ้วาร์ปขึ้นมาชิดกับลีแล้วเรียบร้อยจนลีตกใจเอง

        และเมื่อลีเข้าไปใกล้มากขึ้น ปรากฏว่ามันคือถ้ำอะไรสักอย่างที่เขาไม่กล้าเข้าไปเพราะว่ามันมืดเกินไป และพอเข้ามาจนลึกสุดแล้ว มันมีหลุมที่ลึกซะด้วย ลึกจนลีไม่กล้ากระโดดลงไปเลย ดังนั้น ลีจึงรีบกลับไปเคลียร์กับคนแก่ให้ได้

        พอกลับมา ปรากฏว่าคนแก่ก็ยังอยู่เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือสามคนที่คุยกับคนแก่ตอนนี้พยายามป้องกันไม่ให้พวกฮอสไตล์ม็อบออกมาทำร้ายคนแก่อีก

        “ฟังนะ ที่อาร์กตันซิทาเดลมันไม่มีไม้เท้าเลย มันมีแต่หลุม” ลีพูด

        “ก็ในหลุมนั่นแหละ” คนแก่พูด

        “หมายความว่าลุงจะให้ผมไปตายใช่ไหม?” ลีถาม

        “ไม่ใช่นะ!” คนแก่ตอบ

        “บ้านลุงอยู่แถวไหนเนี่ย” ลีถาม

        “ไม่ใกล้ไม่ไกลอ่ะ ให้ออริจินส์กับนิวทรัล 303 นำทางไปสิ” คนแก่ตอบ

        “คุณพอจะเดินได้ไหม?” ลุงพีถามบ้าง

        “ถ้าคุณแบกผมก็พอเดินได้หรอกนะ” คนแก่ตอบลุงพี

        “แล้วคุณจะเดินยังไง?” ลุงพีถามกลับ

        “ก็ให้คุณเดินสิ” คนแก่ตอบ

        “เอางี้ คุณมีอะไรที่พอจะให้คุณเดินได้ไหม?” ลุงพีถามต่อ

        “เอางี้ คุณไปที่บ้านผมนะ ไปเอาของมา” คนแก่ตอบลุงพี “เป็นของที่ทำให้ผมเดินได้”

        “เอ้า บอกทางมาหน่อยซิ ผมจะได้ไปให้ถูก” ลุงพีพูด

        “เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ขึ้นเขา ลงเนิน ตรงไป” คนแก่ตอบ

        “บอกเหมือนสูตรเลย” ลีให้ความเห็น “เอางี้ ผมจะกลบลุงอยู่ตรงนี้แล้วกันนะครับ”

        จากนั้น ลีก็วางดินกลบคนแก่ที่ตะโกนคัดค้านการกระทำของลี

        “เอางี้ ผมจะไปบ้านลุงยังไง?” ลีถาม

        “ก็ให้หลานของฉันสักคนพาเธอไปสิ เดี๋ยวเธอก็จะเจอเอง เชื่อสัญชาตญาณของเธอด้วยแล้วกัน” คนแก่ตอบ

        “งั้นผมกลบเลยละกัน” ลีตอบจากนั้นก็กลบมิดหัวคนแก่

        “ทารุณเกินไปไหม?” ลุงพีออกความเห็น

        “ผมไม่ได้ทารุณนะลุง ผมแค่กลัวว่าลุงคนแก่จะเป็นอะไรไป” ลีตอบ “งั้นตั้งป้ายละกัน”

        ว่าแล้วลีก็ตั้งป้ายเขียนไว้ดังนี้...

 

มีคนอยู่ในนี้ ห้ามทำอะไรเด็ดขาด

 

        “คราวนี้แหละ จะไม่มีใครทำอะไรลุงได้แล้ว” ลีพูด

        “โง่จริงหรือแกล้งโง่เนี่ย” ลุงพีวิจารณ์ “จะมีสักกี่สายพันธุ์ที่จะอ่านภาษาบนป้ายนี้ออก”

        “ช่างมันเถอะครับ” ลีตอบ “งั้น ออริจินส์ 303 นำทางฉันไปแล้วกัน นิวทรัล 303 เฝ้าลุงคนแก่ไว้ด้วยนะ”

        “ได้” ออริจินส์และนิวทรัล 303 ตอบ และทำตามที่ลีบอกทันที

        “เอาล่ะ ออริจินส์ 303 เราต้องตามหาบ้านของลุงคนแก่กัน” ลีพูดกับออริจินส์ 303 “เราจะได้มาช่วยลุงคนแก่”

        “ใช่” ลุงพีพูด “ว่าแต่บ้านคุณคนแก่อยู่ไหนกันนะ?”

        “นั่นสิ” ลีตอบ