Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 21 จุดจบของหมู่บ้าน

        สตีฟโอลืมตาตื่นขึ้นมา เขาพบว่าตนเองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้นอกจากปากถ้ำ

        “สตีฟโอ...” เสียงปีศาจดังขึ้น มันมาจากข้างในถ้ำ

        “เสียงใครน่ะ?” สตีฟโอพึมพำ

        “สตีฟโอ...” เสียงปีศาจย้ำ

        “นั่นตัวอะไรน่ะ?” สตีฟโอพึมพำ

        “มาใกล้ ๆ” ต้นเสียงตอบ

        “โห ชัดเลย” สตีฟโอพูด และค่อย ๆ เดินเข้ามาหาต้นเสียง

        “มาใกล้ ๆ...” ต้นเสียงพูด

        และเมื่อสตีฟโอเดินเข้าไปลึกขึ้น เขาก็พบกับมังกรสีดำที่มีดวงตาสีม่วง มันอยู่ใกล้กับกล่องเอ็นเดอร์เชสต์ด้วย (Ender Chest) เจ้ามังกรตัวนี้คือ เอ็นเดอร์ดรากอน (Ender Dragon)

        “สวัสดี สตีฟโอ” เอ็นเดอร์ดรากอนพูด “เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้จักข้า รับไปซะ พลังของข้า!”

        “จากในกล่องนี่ใช่ไหมครับ?” สตีฟโอถาม

        “ใช่” เอ็นเดอร์ดรากอนตอบ

        เมื่อสตีฟโอเปิดกล่องดู เขาพบกับมือเอ็นเดอร์โซล (Endersoul Hand) เขาถือขึ้นมาในมือ และพลังจากมือนั้นก็ได้ครอบงำเขา ภาพทั้งหมดที่เขาเห็นกำลังดับวูบ พร้อมกับเสียงกรีดร้องของตัวเองและเสียงหัวเราะของเอ็นเดอร์ดรากอน...

 

        “นี่คุณสตีฟครับ ลุกขึ้นมาได้แล้วล่ะครับ” เสียงบี้เรียก

        สตีฟโอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขากลับมาอยู่หน้าบ้านของตัวเองต่อหน้าบี้เหมือนเดิม

        “เก็บของอะไรให้เรียบร้อยก่อนครับ” บี้พูด

        “แล้วชุดไปตกอยู่ใกล้ ๆ ได้ยังไง?” สตีฟโอถามเมื่อเขาเก็บชุดที่หล่นลงพื้นแล้วมาใส่ทันที “มิน่าล่ะตัวเบาหวิวเลย”

        “ว่าไงบ้างครับ เห็นอะไรบ้าง?” บี้ถาม “ตอนที่ผมดึงลูกตาของคุณ”

        “ไม่เตือนกันเลย มันเจ็บนะบี้ ถ้าฉันตบนายได้ฉันตบไปนานแล้ว!” สตีฟโอเตือน “ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ตาขาวหมดแล้วบี้!!”

        “แล้วเป็นยังไงครับ คุณเจออะไรมาหรือเปล่า?” บี้ถาม

        “เดี๋ยวนะ ตอนที่นายดึงลูกตาของฉันเนี่ย เหมือนฉันจะหลุดไปยังอีกโลกหนึ่ง” สตีฟโอตอบ “ฉันเห็นมังกร”

        “มังกร???” บี้ร้อง “อย่าบอกนะว่า คุณเห็นเอ็นเดอร์ดรากอน??”

        “มันคืออะไร?” สตีฟโอถาม

        “มันคือ...มังกรจากโลกของผม...แล้วก็...” บี้อึกอัก “โอ้พระเจ้าช่วย...”

        “แล้วอะไรอีก?” สตีฟโอถาม

        “ผม...ผมบอกอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ครับ” บี้ตอบอย่างหวาดกลัว

        “ทำไม?” สตีฟโอเค้นถาม

        “ไว้ถึงเวลาผมจะบอกเพิ่มเติมทีหลัง” บี้ตอบ

        “ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ” สตีฟโอบอก “แล้วของฉันอยู่ที่ไหน?”

        “อยู่ในกล่องครับ” บี้ตอบ

        “นายเอาเวลาไหนไปใส่ของในกล่องเนี่ย?” สตีฟโอถาม

        “ตอนคุณสลบ ผมก็เอาของนั่นไปใส่กล่องเรียบร้อยแล้วครับ” บี้ตอบ

        แต่พอสตีฟโอเปิดกล่อง ปรากฏว่ามือเอ็นเดอร์โซลที่เขาถือในนิมิตอยู่ข้างในกล่องในบ้านเขาจริง ๆ ด้วย

        “อันนี้เหรอ??” สตีฟโอชี้ไปที่มือเอ็นเดอร์โซลที่เขาถือให้บี้ดู

        “ใช่ครับ ทำไมเหรอ?” บี้ถาม

        “มันเป็นอันเดียวกับที่ฉันเห็นในนิมิตเลย” สตีฟโอพูด “แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ ฉันตาขาวอย่างนี้ คนในหมู่บ้านจะไม่รังเกียจฉันเหรอ??”

        “ผมก็ไม่รู้สิครับ” บี้ตอบ “อะไรมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ลองไปเผชิญหน้ากับมันดูสิครับ”

        “โอเค นายบอกว่าฉันจะสมหวังในความรักใช่ไหม?” สตีฟโอถาม

        “อันนั้นต้องบาปถึงร้อยก่อนครับ” บี้ตอบ

        “ก็แล้วจะทำยังไงบาปถึงจะได้เต็มร้อยล่ะเนี่ย!” สตีฟโอถามด้วยความโมโห จากนั้นเขาก็ใช้มือเอ็นเดอร์โซลจับบล็อกตัวหนึ่งขึ้นมา

        “โอ้โห! คุณเรียนรู้การใช้ของได้เร็วมากเลยนะเนี่ย” บี้ร้อง

        สตีฟโอลองใช้มือวิเศษขว้างบล็อกใส่ม้าตัวที่เคยพยศใส่เขา

        “ฉันรู้แล้ว ว่าจะทำยังไงให้บาปเต็มร้อย” สตีฟโอพูด “ฉันลองเข้าหมู่บ้านก่อนแล้วกันนะ”

        ปรากฏว่าตอนนี้ทั้งหมู่บ้านเริ่มมองสตีฟโอเป็นคนไม่ดีและขับไล่เขาออกไปแล้วด้วย

        “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะบี้??” สตีฟโอถามบี้

        “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” บี้ตอบ

        “จะไม่รู้ได้ยังไง ฉันจะสมหวังในความรักนะ!” สตีฟโอพูด

        “คุณเพิ่งจะบาปห้าสิบเปอร์เซ็นต์เอง ต้องร้อยเปอร์เซ็นต์ถึงจะสมหวังในความรักไง” บี้ตอบ

        ตอนนี้ชาวบ้านเริ่มตามหาสตีฟโอมากขึ้นแล้ว

        “ผมว่านะ จัดการมันให้หมด” บี้ตอบ “ถ้าเกิดคุณบาปครบหนึ่งร้อย คุณก็จะสมหวังอยู่ดี คุณก็ได้โซเฟียเป็นภรรยาอยู่แล้ว”

        ในที่สุด คำยุยงของบี้ก็เป็นผล สตีฟโอได้ใช้มือเอ็นเดอร์โซลขว้างของใส่ทุกคนให้ตายไปทีละคน ทีละคน (แต่ที่จริงเขาฆ่าไปได้แค่คนเดียวเอง)

        “บี้ บาปฉันเท่าไหร่แล้ว?” สตีฟโอถาม

        “แปดสิบห้าแล้วครับ” บี้ตอบ “เพราะมันยังครึ่ง ๆ กลาง ๆ อยู่ ผมอยากให้คุณลองทำอะไรหน่อย”

        “ลองอะไร?” สตีฟโอถาม “ฉันต้องได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วนะ! ต้องสมหวังแล้วไม่ใช่เหรอ?”

        “ผมอยากให้คุณสังหารโซเฟียดู” บี้ตอบ

        “นายมันบ้าไปแล้ว! ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด!” สตีฟโอร้อง

        “อย่าลืมสิครับว่าคุณเซ็นสัญญาเลือดกับผมแล้ว” บี้บอก

        “สัญญาเลือดอะไร?” สตีฟโอถาม ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกปวดหัวอย่างหนักขึ้นมาในบัดดล “นายทำอะไรวะบี้!!”

        “ผม...ควบคุมจิตใจคุณอยู่” บี้ตอบ

        “ไม่เอาบี้” สตีฟโอพูด

        “เอาเถอะครับ” บี้ตัดบท “คุณฆ่าเสร็จ บาปเต็มร้อย ต่อให้คุณฆ่าเธอยังไง พอบาปคุณเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ปุ๊บ คุณก็จะสมหวังอยู่ดี โซเฟียก็จะตกเป็นของคุณ”

        “บ้าหรือเปล่าบี้” สตีฟโอถาม “ฉันฆ่าโซเฟีย แล้วเธอจะตกเป็นของฉันได้ยังไง?”

        “เดี๋ยวคุณก็รู้ โซเฟียจะอยู่กับคุณไปตลอดกาล” บี้ตอบ

        สตีฟโอตัดสินใจว่า เขาจะต้องฆ่าคนต่อไป แต่เขาไม่ต้องการที่จะฆ่าโซเฟียแม้แต่นิดเดียว เขาจะฆ่าคนในหมู่บ้านให้หมด ยกเว้นโซเฟียเพียงคนเดียว

        “ฉันไม่สนแล้ว” สตีฟโอพูด ระหว่างที่เขาทำการฆ่าคนทั้งวันนี้จนกระทั่งมืดค่ำ

        “ที่จริงฉันต้องได้บาปเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วไง!” สตีฟโอบอกบี้

        “ใช่ครับ คุณได้บาปร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว” บี้ตอบ

        “ไหนล่ะบี้?” สตีฟโอถาม “สมปรารถนาของนายเนี่ย”

        “คุณหลับตาสิครับ” บี้ตอบ

        “เวลานี้จะให้หลับตาเหรอ?” สตีฟโอถาม

        “หลับตาดูสิ!” บี้สั่ง

        “หลับตาก็หลับวะ!” สตีฟโอพูด แล้วทำการหลับตาทันที...

 

“ทำไมเขาถึงหลับตาเหรอครับ?” เด็กถาม

“ก็เพราะว่า...” ผู้ใหญ่ตอบ แต่... “เฮ้ย เดี๋ยว ๆ ๆ ใครมันฉีกกระดาษไปสามหน้าล่ะ ปัดโธ่เอ๊ย!!”

กระดาษสามหน้าได้หายไปจากหนังสือที่ผู้ใหญ่ได้เล่าให้เด็กฟัง

“โอ้ แย่แล้ว เรื่องมันข้ามมาถึงนี่เลย” ผู้ใหญ่อุทาน

“ไม่เป็นไรครับ ผมฟังได้” เด็กพูด

“งั้นก็ได้” ผู้ใหญ่บอก “เออ แต่เนื้อเรื่องมันก็ไม่ไกลมากสักเท่าไหร่หรอกนะ มันก็...”

 

        ที่ศูนย์วิทยาศาสตร์

        “เอาล่ะ ในเมื่อพวกแกมาถึงที่นี่แล้ว ฉันก็ไม่อยากจะเสียเวลาสักเท่าไหร่” ฮีโร่บรายน์พูด “ส่งขวดยาเคมีคอลเอ็กซ์มาให้ฉันเดี๋ยวนี้”

        “ใครบ้าจะมอบให้ แกยังเล่าไม่จบเลย เล่ามาให้จบก่อนสิ!” ลีตะโกน

        “ใช่!” ลุงพีเสริม “อย่ามาตัดจบดื้อ ๆ อย่างนี้สิ!”

        “ก็ได้ ฉันจะสรุปให้แกฟังอีกที” ฮีโร่บรายน์ตอบ

 

“ฉันหลับตาตามที่ซอมบี้นั่นบอก ฉันได้อยู่กับสิ่งที่ฉันต้องการ ทุกอย่างสมปรารถนา ฉันได้ให้กำเนิดบุตรทั้งสาม จนกระทั่งคืนหนึ่ง ฉันเห็น ฉันได้ยิน แต่ฉันทำอะไรไม่ได้! ความมืดมันครอบงำฉัน ทำให้ฉันเป็นคนควบคุมซอมบี้เหล่านั้น ให้จัดการลูกเมียของฉันอีก ฉันไม่ใช่สตีฟโอ...ฉันคือฮีโร่บรายน์!!!”

 

“ฮีโร่บรายน์จึงหยุดเล่า และหันหน้าไปมองที่นักเดินทางกับนักวิทยาศาสตร์ แล้วกล่าวว่า” ผู้ใหญ่เล่า

 

        ที่ศูนย์วิทยาศาสตร์

        “เอาล่ะ พอแค่นี้ละ 303” ฮีโร่บรายน์ทิ้งท้าย “ส่งเคมีคอลเอ็กซ์มาให้ฉันเดี๋ยวนี้”

 

“ด้วยความกลัวของนักเดินทาง จึงหลบอยู่หลังเสา” ผู้ใหญ่เล่า

 

        “แกคิดจะหลบฉันไปได้อย่างนั้นเรอะ!” ฮีโร่บรายน์ขู่ จากนั้นก็วาร์ปเข้ามาทำร้ายลีจนหมดสติไปต่อหน้าลุงพีกับแจ้ และค้นหาขวดยาเคมีคอลเอ็กซ์ในกระเป๋าของลี และด้วยความโกรธของลุงพีที่หลานชายของเขาถูกทำร้าย เขาเตรียมพร้อมที่จะเอาคืนฮีโร่บรายน์ให้สาสม

 

“ด้วยพลังอำนาจของเขาผู้นั้นอ้อมมาทำร้ายนักเดินทางโดยไม่รู้ตัว ฮีโร่บรายน์จึงได้ขวดยาเคมีคอลเอ็กซ์ที่อยู่ในกระเป๋า เขาคิดแต่ว่าเขาจะเอาขวดยานี้ไปทำอะไร” ผู้ใหญ่เล่า “ทันใดนั้น นักวิทยาศาสตร์ผู้เป็นลุงของนักเดินทาง เมื่อรู้ว่าหลานชายถูกจอมปีศาจทำร้าย ด้วยความโกรธ เขาจึงตะโกนใส่จอมปีศาจว่า...”

 

        “แก!! ฮีโร่บรายน์ กล้าทำร้ายหลานชายของฉันได้ลงคอ! แกจะต้องชดใช้ในสิ่งที่แกทำลงไปแน่! เจ้าปีศาจ!!” ลุงพีตะโกน จากนั้นก็พุ่งเข้าไปต่อยหน้าฮีโร่บรายน์เต็มหน้า แต่นั่นไม่ได้ทำให้เคมีคอลเอ็กซ์หลุดจากมือของฮีโร่บรายน์เลย และเมื่อรู้ว่ามีคนมาขัดขวาง ฮีโร่บรายน์จึงชักดาบเอ็นเดอไรต์ของตัวเองออกมา ส่วนลุงพีเองก็มีดาบเอ็นเดอไรต์เป็นของตัวเองเหมือนกัน และการประลองอำนาจจึงเริ่มต้นขึ้น

 

“นักวิทยาศาสตร์ได้เข้าไปต่อกรกับจอมปีศาจเพื่อปกป้องหลานชายของตัวเอง และพลังที่เท่าเทียมกันของทั้งสองนั้นได้ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างรุนแรงในศูนย์วิทยาศาสตร์ จนกระทั่ง...” ผู้ใหญ่เล่า

 

        ลุงพีกับฮีโร่บรายน์พักหอบหายใจครู่ใหญ่ เพื่อเตรียมความพร้อมที่จะต่อสู้ในยกต่อไป

        “ทำไม พลังของเจ้านี่ ถึงได้สูสีกับฉันเหลือเกิน?” ฮีโร่บรายน์คิด

        “มันคงไม่รู้สินะ ว่าตัวตนที่แท้จริงของเราคือใคร” ลุงพีคิด “เอาวะ เราต้องบอกความจริงให้มันรู้แล้วล่ะ”

 

“ด้วยความคิดนี้เอง ทำให้นักวิทยาศาสตร์จึงบอกฮีโร่บรายน์ไปว่า” ผู้ใหญ่เล่า

 

        “ไง ฮีโร่บรายน์” ลุงพีพูด “แกจำฉันไม่ได้สินะ”

        “ว่าไงนะ ฉันเคยรู้จักแกมาก่อนหรือไง?” ฮีโร่บรายน์ถาม

        “ฉันรู้จักแกมาก่อน” ลุงพีตอบ “เพราะแท้จริงแล้ว...”

        และลุงพีก็ได้ทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด นั่นก็คือการปลดผ้าปิดตาออกจากเบ้าตาของเขา เผยให้เห็นดวงตาสีม่วงแสนน่ากลัวที่อยู่ในเบ้าตาข้างขวาของลุงพี สร้างความตกตะลึงให้กับปีศาจร้ายอย่างฮีโร่บรายน์เป็นอย่างมาก

        “นี่แกคือใครกันแน่!!” ฮีโร่บรายน์อุทาน

        “ฉันคือแกยังไงล่ะ” ลุงพีตอบ “หรือจะพูดให้ถูกคือ ฉันคือ ออริจินส์โคลน 013 นั่นแหละ”

        “ไม่...ไม่...ม่ายยยยยยยยย!!!!!!” ฮีโร่บรายน์กรีดร้องโหยหวนและบ้าคลั่งอย่างมาก และด้วยความที่มือข้างหนึ่งถือขวดเคมีคอลเอ็กซ์ อีกข้างถือดาบเอ็นเดอไรต์ ฮีโร่บรายน์จึงตัดสินใจที่จะเข้าไปจัดการกับลุงพีอีกครั้ง แต่ในวินาทีนั้น แจ้ที่กำลังหนีออกไปกลับหยุดหนีแล้วหันไปเผชิญหน้ากับฮีโร่บรายน์ร่วมกับลุงของเขา

 

“เมื่อฮีโร่บรายน์รู้ความจริงเกี่ยวกับตัวตนของนักวิทยาศาสตร์ เขาก็เกิดอาการคุ้มคลั่งเนื่องจากไม่สามารถรับความจริงนี้ได้ ทันใดนั้นไก่ผู้ซื่อสัตย์ที่จะเดินกลับเพราะหวาดกลัว ต้องหยุดนิ่ง มันจึงตะโกนใส่จอมปีศาจว่า” ผู้ใหญ่เล่า

 

        “ฟังนะฮีโร่บรายน์หน้าโง่ ฉันจะไม่ยอมให้นายทำอะไรเจ้านายของฉันเด็ดขาด!!” แจ้ตะโกน จากนั้นก็รี่เข้าไปจิกหน้าฮีโร่บรายน์ และขวดยาเคมีคอลเอ็กซ์ก็หลุดจากมือฮีโร่บรายน์ไปตกใส่ร่างของลี พลังของเคมีคอลเอ็กซ์จึงเกิดขึ้นเมื่อร่างของฮีโร่บรายน์เข้าไปรวมกับร่างของลี...และผู้เห็นปรากฏการณ์ครั้งนี้...คือลุงพี

 

“เจ้าไก่ผู้ซื่อสัตย์พุ่งจิกกัดใส่ ขวดยาหลุดจากมือฮีโร่บรายน์ตกใส่ตัวนักเดินทางทำให้ตัวเขาและจอมปีศาจรวมร่างเข้าด้วยกัน คาถาสุดท้ายหลุดออกจากปาก” ผู้ใหญ่เล่า

 

“มันยังไม่จบง่าย ๆ หรอก...ย้อนเวลา...ย้อนไปให้ไกล...ไกลกว่านี้!!!”