บทที่ 98: ชอบสัตว์ที่มีขนยาว

“ท่านผู้เฒ่า ท่านกำลังทำอะไร? ลุกขึ้นเถอะ!”

 

หูเจียวเจียวหน้าซีดด้วยความตกใจ เธอรีบก้าวไปพยุงตัวของชายชราให้ลุกขึ้น

 

ภูตบนโลกนี้ก็เหมือนกับมนุษย์ การคุกเข่าเป็นสิ่งที่น่าละอายสำหรับพวกเขา ภูตที่ต่ำต้อยเท่านั้นถึงจะคุกเข่าให้ภูตคนอื่น

 

จิ้งจอกสาวจึงทนรับการคุกเข่าแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ 

 

ทางด้านหัวหน้าเผ่ายังคงจับข้อมือของหูเจียวเจียวนิ่ง เสียงของเขาสั่นเครือด้วยความรู้สึกผิด

 

“หูเจียวเจียว ข้าขอโทษจริง ๆ  เจ้าช่วยเผ่าปลูกผลไม้ดิน แม้กระทั่งยอมเสียสละไปที่ถ้ำของภูตเร่ร่อนเพื่อช่วยทุกคนกลับมา แต่ข้ากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ข้าขอโทษ!”

 

ไม่มีภูตหญิงคนไหนที่กล้าเข้าร่วมการต่อสู้เองเพื่อช่วยภูตชาย และหูเจียวเจียวก็เป็นคนแรก

 

ชายสูงวัยรู้สึกจริง ๆ ว่าจิ้งจอกสาวแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ผู้หญิงที่ฉลาด มีเอกลักษณ์เช่นนี้ต้องได้รับพรจากเทพอสูร บางทีอาจจะเป็นเพราะความชื่นชมต่อเทพอสูร เขาจึงไม่กล้าอคติกับนางอีก

 

“ท่านผู้เฒ่า อย่าพูดอย่างนั้น ท่านรีบลุกขึ้นเถอะ”

 

ในตอนที่หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก หลงโม่ก็ก้าวไปข้างหลังเธอและช่วยเธอพยุงหัวหน้าเผ่าลุกขึ้น

 

หูเจียวเจียวรู้สึกว่าแค่เธอออกแรงเพียงนิดเดียว ชายสูงวัยที่อยู่ข้างหน้าก็ยืนขึ้นแล้ว

 

พอจิ้งจอกสาวหันไปมองด้านข้าง เธอก็เห็นใบหน้าเฉยเมยของชายหนุ่ม ก่อนจะรู้ตัวว่าอีกคนช่วยตนพยุงชายชราให้ลุกขึ้นอยู่

 

เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบหันกลับมาอธิบายให้หัวหน้าเผ่าฟังว่า

 

“ทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิด ข้าไม่ได้เก็บเรื่องนั้นมาใส่ใจ ในอดีตข้าทำผิดพลาดไว้มากมาย ข้าขอบคุณมากที่ทุกคนเชื่อข้า ท่านผู้เฒ่า ได้โปรดอย่าพูดแบบนั้นอีกเลย” 

 

หายนะครั้งนี้ต้องขอบคุณความร่วมมือของคนในเผ่าด้วย ไม่เช่นนั้นเธอคงจะเอาชีวิตไม่รอดถ้าเธอไปที่นั่นคนเดียว

 

อีกทั้ง จากความประทับใจในตัวเจ้าของร่างเดิมที่สลักอยู่ในใจทุกคนนั้นมันแย่มาก การที่คนอื่นสามารถไว้วางใจเธอได้มันก็เป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว

 

หูเจียวเจียวไม่กล้าหวังว่าเธอจะสามารถเปลี่ยนทัศนคติของภูตในเผ่าที่มีต่อตัวเองได้ เธอแค่ต้องการเอาชีวิตรอดโดยไม่ต้องถูกสับเละเป็นโจ๊กไปเสียก่อน

 

คำพูดเหล่านั้นของหญิงสาวทำให้ท่านผู้เฒ่าน้ำตาเอ่อคลอหน่วย เขาอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า

 

“ตกลง ๆ ในอนาคตหากมีใครก็ตามไปกลั่นแกล้งเจ้า มาบอกข้าได้เลย แล้วข้าจะตัดสินให้เจ้าเอง”

 

จิ้งจอกสาวยิ้มรับ “ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่มารออยู่ที่นี่ตั้งนาน”

 

ครู่ถัดมา ภูตคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นจากด้านหลัง “ท่านผู้เฒ่า ไม่ใช่แค่หูเจียวเจียว ในครั้งนี้หลงโม่ยังช่วยเราได้มากด้วย!”

 

“ใช่ ๆ”

 

“ท่านผู้เฒ่า วันนี้หลงโม่ฆ่าภูตเร่ร่อนได้เท่ากับอิงหยวนเลย!”

 

“ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าได้ขนาดนี้นะ?”

 

“ฮ่าๆๆ” จากนั้นเสียงหัวเราะเบา ๆ ก็ดังมาจากฝูงชน และบรรยากาศที่เศร้าสลดก็กลับมาสดใสขึ้นชั่วขณะหนึ่ง

 

ภูตคือผู้ภักดีที่สุด หลังจากการเผชิญหน้ากับวิกฤติครั้งนี้ ทุกคนก็ได้รับรู้ว่าหลงโม่ว่าเป็นสหายที่ร่วมเป็นร่วมตายด้วยกัน และเปลี่ยนทัศนคติที่เคยดูถูกเหยียดหยามเขาไป

 

ในขณะเดียวกัน หลงอู่ที่ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชนซึ่งถูกผู้คนเพิกเฉยมีหน้าซีดเผือด

 

เขากัดฟันมองไปยังหลงโม่ที่ถูกล้อมรอบด้วยเหล่าภูตอย่างไม่พอใจ

 

ทำไม!

 

มันเป็นแค่เศษขยะไร้ประโยชน์ ทำไมทุกคนถึงให้ความสำคัญกับมัน ข้าต่างหากที่ควรเป็นคนที่ได้รับความชื่นชม!

 

เมื่อภูตมังกรตัวใหญ่นึกถึงการถูกคนของเผ่าเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่าในวันนี้ ดวงตาของเขาก็ฉายแววชั่วร้าย

 

หลงโม่เป็นเพียงขยะที่ถูกทิ้งและไม่มีใครต้องการ เขาไม่สมควรได้รับสิ่งดี ๆ เหล่านี้ไป เนื่องจากหูเจียวเจียวมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจิ้งจอกขาวตัวนั้น หากไอ้หมอนั่นทำให้จิ้งจอกหนุ่มประสบอุบัติเหตุ นางก็จะเกลียดมันใช่ไหม?

 

เมื่อวีรบุรุษทั้งหลายกลับมาที่เผ่า ชาวบ้านทุกคนก็รู้สึกกระตือรือร้นอยากจะสรรเสริญชื่นชมพวกอิงหยวนต่ออีกสักหน่อย ทว่าตอนนี้ทุกคนได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นแต่ละคนจึงต้องแยกย้ายกลับไปพักฟื้นที่บ้านตัวเอง

 

หลังจากที่ครอบครัวของหูหมินยืนยันว่าไม่มีส่วนไหนในร่างกายของหูเจียวเจียวได้รับบาดเจ็บ พวกเขาก็ลากหูชิงหลู่กลับไป ‘สั่งสอน’ ทันที

 

ระหว่างทางกลับบ้าน มังกรหนุ่มเดินนำหน้าห่างจากจิ้งจอกสาวไปไกล บางทีอาจเป็นเพราะขาของชายหนุ่มยาวเกินไป เธอจึงต้องเร่งฝีเท้าเพิ่ม 2-3 ก้าวเป็นระยะ ๆ เพื่อตามให้ทันเขา

 

ขณะนั้นหูเจียวเจียวสังเกตเห็นว่าหลงโม่ดูเหมือนจะซึมเศร้าตลอดเวลา เธอจึงรู้สึกสงสัยว่าเขาได้รับบาดเจ็บส่วนไหนบ้างหรือไม่

 

พอหญิงสาวนึกขึ้นมาได้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยเลือด เธอเลยอนุมานว่าเขาน่าจะมีบาดแผลตามตัวมากมาย และตอนนี้เขาคงจะรู้สึกเจ็บปวดมากแน่ ๆ ดังนั้นเธอจึงรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้นเพราะอยากกลับบ้านโดยเร็วที่สุดเพื่อที่จะได้ช่วยเขาทำแผล

 

แต่เธอไม่คาดคิดว่าหลงโม่จะหยุดกะทันหัน

 

ทำให้เธอเดินชนคนตัวสูงอย่างแรง

 

“โอ๊ย...”

 

หูเจียวเจียวยกมือขึ้นกุมจมูกที่ชนเข้ากับแผ่นหลังแข็งอย่างจัง พร้อมกับถอยหนีออกไป 2-3 ก้าว

 

ทำไมอยู่ดี ๆ ผู้ชายคนนี้ก็หยุดเดิน?

 

แผ่นหลังของเขาแข็งไม่ต่างจากกำแพงเหล็กเลย!

 

จิ้งจอกสาวลูบจมูกตัวเองซึ่งยังคงเจ็บไม่หาย ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรู้ว่าจมูกของตนยังไม่หัก โชคดีที่ภูตมีร่างกายแข็งแรงพอ มิฉะนั้น แรงกระแทกเมื่อกี้คงทำให้จมูกของเธอบิดเบี้ยวไปแล้ว 

 

ไม่นานเสียงแหบแห้งของหลงโม่ก็ดังมาจากเหนือหัวของเธอ

 

“เจ้าชอบสัตว์ขนยาวมากหรือ?”

 

หูเจียวเจียวมองชายหนุ่มร่างสูงครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด

 

“ข้าชอบนะ ขนปุยน่ารักดี”

 

หลังจากที่หญิงสาวตอบอีกคนไปแล้ว เธอก็รู้สึกว่าคำถามนี้มันแปลก ๆ

 

ไม่สิ! ทำไมเจ้าจอมวายร้ายถึงเริ่มสนใจความชอบของเธอ?

 

เป็นไปได้ไหมว่าเขากำลังคิดหาวิธีฆ่าเธอแล้ว?

 

หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกช็อก

 

แน่นอนว่าทันทีที่เธอพูดจบ เธอเห็นใบหน้าของหลงโม่มืดมนคล้ายคนกำลังอารมณ์เสียมาก

 

“จริงหรือ แล้วเจ้าชอบอิงหยวนเพราะเขามีขนหรือเปล่า?”

 

มังกรหนุ่มถามอีกครั้ง

 

“หือ?” คนถูกถามทำหน้าสับสน ทำไมเรื่องนี้ถึงถูกโยงไปหาอิงหยวนอีกแล้วล่ะ?

 

เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยหมอกหนา และก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ เขาก็หันหลังเดินกลับบ้านต่อไปพร้อมกับใบหน้าเย็นชา

 

หูเจียวเจียวลูบจมูกของตัวเองอย่างงุนงงเช่นเคย

 

จากนั้นเธอก็พึมพำด้วยเสียงต่ำ “เจ้าอารมณ์ชะมัด...”

 

แต่พอคิดว่าหลงโม่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ในวันนี้ เธอจึงรีบวิ่งตามเขาไป

 

ใครใช้ให้เขาเป็นตัวร้ายที่ควบคุมชีวิตและความตายของเธอกันล่ะ!

 

ทันทีที่ทั้งคู่กลับถึงบ้าน แม่จิ้งจอกก็เห็นเงาดำวูบวาบต่อหน้า ก่อนที่หลงเหยาจะพุ่งตัวเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ แล้วบิดร่างของมังกรที่อ้วนขึ้นพลางยืดคอมาเลียใบหน้าของหญิงสาวอย่างรักใคร่

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวรู้สึกถึงสัมผัสเปียกชื้นจากแก้ม เธอก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

 

“เอาล่ะ ๆ พอแล้ว เจ้าตัวเล็ก เจ้าเลียหน้าแม่จนชุ่มน้ำลายแล้ว...”

 

ที่ผ่านมาเพราะอาหารอร่อยฝีมือของผู้เป็นแม่ หลงเหยาจึงมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นและร่างกายแข็งแรงขึ้นมากเช่นกัน ตอนนี้จิ้งจอกสาวจึงอุ้มเข้าเอาไว้ได้ไม่นานเหมือนก่อน

 

ในเวลาเดียวกัน หลงโม่ที่ยืนอยู่ด้านข้างเธอมีใบหน้าบูดบึ้ง เขาเอื้อมมือไปจับที่ท้ายทอยมังกรตัวน้อยแล้วเหวี่ยงเขาออกไป

 

หลงเหยาพลิกตัวตีลังกา 2-3 ทีก่อนจะหยุดกลางอากาศ จากนั้นเขาก็ขดตัวงอพลางมองไปที่พ่อมังกรด้วยสายตาเคียดแค้นปนหวาดกลัว

 

“อ๊าาา~”

 

ท่านพ่อนิสียไม่ดี! เขาไม่ดีกับท่านแม่ และก็ไม่ดีกับข้าด้วย!

 

สมองอันน้อยนิดของเจ้าตัวเล็กสรุปได้เช่นนี้อย่างรวดเร็ว

 

ในตอนที่หูเจียวเจียวเห็นลูกชายคนเล็กถูกเหวี่ยงลอยไป หัวใจของเธอก็กระตุก และมือของเธอก็ยื่นออกไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัวโดยพยายามที่จะจับเขาไว้ ไม่นานเธอก็รู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าเขาไม่เป็นไร

 

ต่อมา เธอหันไปบ่นหลงโม่ว่า “เขายังเด็กอยู่ เจ้าทำรุนแรงแบบนั้นกับเขาได้ยังไง แล้วถ้าเขาบาดเจ็บล่ะ เจ้าจะทำยังไง?”

 

หลงโม่มองตอบหญิงสาวด้วยใบหน้าเย็นชา 

 

จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่ร่างมังกรเรียบลื่นของเจ้าลูกชายที่เหมือนกับตัวเอง และทันใดนั้นเขาก็เกิดความสงสัย

 

ทำไม?

 

ทั้ง ๆ ที่เจ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่มีขน แต่ดูเหมือนว่านางจะชอบเขามาก?

 

นางไม่ได้ชอบสัตว์ที่มีขนยาวหรือ?