บทที่ 99: หลงโม่ถูกจับได้

“ท่านแม่! ท่านกลับมาแล้ว!”

 

หลงหลิงเอ๋อรีบวิ่งออกไปนอกลานบ้าน ตามด้วยเด็กหนุ่ม 3 คนที่มีสีหน้าจริงจัง

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าลูก ๆ กำลังรอตนอยู่ที่บ้าน หัวใจของเธอก็อ่อนยวบลง เธอคุกเข่าลงรอรับสาวน้อยที่กำลังวิ่งเข้ามาหาตัวเองก่อนจะกอดนางไว้ในอ้อมแขน

 

“หลิงเอ๋อ เจ้าอยู่บ้านอย่างเชื่อฟังหรือไม่?”

 

“หลิงเอ๋อเชื่อฟังมาก! พวกพี่ ๆ และน้องห้าก็เชื่อฟังมากเหมือนกัน พวกเราทุกคนเป็นห่วงท่านแม่…”

 

เด็กสาวตอบเสียงหวานพลางถูหัวกับมือของผู้เป็นแม่เหมือนสัตว์ตัวน้อยอ้อนวอนให้อีกคนลูบไล้

 

เมื่อเช้าตรู่ ท่านผู้เฒ่ามาที่บ้านและบอกเหล่าเด็กน้อยว่าแม่จิ้งจอกได้รับการปล่อยตัวแล้ว แต่เธอยังไม่สามารถกลับมาได้ในขณะนี้เพราะมีบางสิ่งต้องไปทำก่อน และขอให้พวกเขารออยู่ที่บ้านอย่าวิ่งเพ่นพ่านไปไหน

 

หัวหน้าเผ่าคงกลัวว่าลูก ๆ ของเธอจะกังวล ดังนั้นเขาจึงไม่ได้บอกเกี่ยวกับเรื่องที่หูเจียวเจียวออกไปจากเผ่า แล้วถ้าวันนี้พวกเธอยังไม่กลับมา เขาก็จะอพยพผู้หญิงและเด็กทุกคนในเผ่าออกไปโดยเร็วที่สุด

 

แต่ไม่คาดคิดว่าเด็กทั้ง 5 จะเชื่อฟังคำพูดของชายชรา ทุกคนอยู่ที่บ้านทั้งวันโดยไม่กล้าออกจากลานบ้านเลยแม้แต่ก้าวเดียว

 

“ใครเป็นห่วงท่านกัน” หลงจงโพล่งขึ้นมาเสียงดัง พอเขาเห็นว่าแม่ใจยักษ์กลับมาแล้ว เขาก็กลอกตาพลางกอดอกหันหน้าไปมองอีกทาง 

 

“ทำไมถึงมีกลิ่นเลือด?” แม้ว่าหลงเซียวจะมองไม่เห็น แต่จมูกของเขารับกลิ่นได้ดีมาก ตอนนี้เขาได้กลิ่นเลือดรุนแรงโชยมาจากตัวของคนทั้ง 2 ที่เพิ่งกลับมา

 

ส่วนหลงอวี้ขมวดคิ้วมองสำรวจพ่อกับแม่ของตัวเองทันที 

 

สภาพแบบนี้... ดูท่าทางแล้วนางไม่ได้เพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาจากถ้ำ แต่มันเหมือนกับว่าพวกเขาผ่านการต่อสู้อันดุเดือดมาต่างหาก

 

จากนั้นหลงหลิงเอ๋อก็รู้ว่าร่างของพ่อมังกรโชกไปด้วยเลือด นางจึงยกศีรษะเล็ก ๆ ขึ้นจากอ้อมแขนของแม่จิ้งจอกเพื่อมองพ่อที่ยืนอยู่ข้างหลัง 

 

“ท่านพ่อ ท่านไปทำอะไรมาหรือ?”

 

“...”

 

ขณะนี้หลงโม่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นส่วนเกินที่ลูก ๆ เพิ่งจะสังเกตเห็นตน 

 

ในตอนนั้นเองหูเจียวเจียวจำได้ว่าหลงโม่ได้รับบาดเจ็บ เธอจึงรีบผละออกจากหลงหลิงเอ๋อแล้วพานางเดินเข้าไปในลานบ้านพร้อมกับอธิบายว่า

 

“วันนี้พ่อของเจ้าไปกำจัดภูตเร่ร่อนทั้งหมดที่มุ่งร้ายต่อเผ่าเรา รู้ไหมว่าเขาแข็งแกร่งมากเลย” 

 

พวกหลงอวี้ที่ได้ยินผู้เป็นแม่พูดต่างก็มีสีหน้าสงสัย

 

ท่านพ่อของพวกเขาทรงพลังขนาดนั้นเชียวหรือ?

 

“แน่ใจนะว่าท่านไม่ได้กำลังหลอกพวกเรา?” หลงจงขมวดคิ้วถาม

 

ทันทีที่ประโยคนี้ออกมาจากปากลูกชาย ใบหน้าของหลงโม่ก็มืดครึ้มทันใด แล้วเขาก็เหลือบมองหลงจงด้วยสายตาดุ ๆ

 

ไอ้เด็กนี่ เจ้าถูกเฆี่ยนตีจนสมองเพี้ยนไปแล้วหรือ?

 

เด็กหนุ่มที่ถูกสายตาพิฆาตรู้สึกเย็นวูบไปทั่วทั้งหลัง เขารีบหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังพี่ใหญ่พลางปิดปากเงียบ 

 

หูเจียวเจียวที่เห็นภาพนั้นอดหัวเราะไม่ได้

 

“ข้าจะไปล้างตัวที่แม่น้ำ” จู่ ๆ มังกรหนุ่มก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าหม่นหมอง

 

ตัวเขาโชกเลือดขนาดนี้ มันคงไม่ดีถ้าจะเข้าไปในบ้าน

 

“ช้าก่อน!” จิ้งจอกสาวต้องการรั้งอีกฝ่ายไว้ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรต่อ เขาก็ก้าวออกจากบ้านไปแล้ว

 

เธอจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องหันไปดูแลเด็กที่บ้านและทำอาหารเย็นไว้ให้พวกเขา

 

ตั้งแต่มื้อค่ำของเมื่อวาน เด็กทั้ง 5 ก็ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน แม้แต่หลงเหยาผู้ตะกละตะกลามก็ยังไม่รู้สึกอยากอาหาร วันนี้จิ้งจอกสาวทำเนื้อย่างง่าย ๆ และน้ำแกงกระดูกหม้อใหญ่ โดยที่เธอจัดแจงทำเนื้อย่างไว้ให้คนละ 2 ชิ้นโต ๆ

 

ทันทีที่เด็กตระกูลหลงได้กลิ่นหอมของอาหาร ท้องของพวกเขาก็พากันร้องประท้วง

 

เสียงนั้นดังประสานกันเหมือนกำลังร้องเพลงอยู่ก็ไม่ปาน 

 

แต่พอทุกคนเห็นหูเจียวเจียวเม้มริมฝีปากลั้นหัวเราะ เจ้าตัวเล็กทั้งหลายก็หน้าแดงก่อนจะยกมือขึ้นมากุมท้องพลางวิ่งหนีไปซ่อน

 

“ไอ้ท้องบ้า ข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่!” หลงจงโกรธมากจนตีท้องตัวเอง

 

ทว่าหลงหลิงเอ๋อสูดดมอากาศด้วยใบหน้าที่มีความสุข "การที่มีท่านแม่คอยอยู่ใกล้ ๆ นี่มันดีจังเลย เราจะมีอาหารอร่อย ๆ กินกันแล้ว"

 

ความรู้สึกนี้มันช่างอบอุ่นเหมือนกับครอบครัวที่ได้มาอยู่กันพร้อมหน้า

 

เวลาผ่านไปสักพัก ในที่สุดหูเจียวเจียวก็ทำอาหารเย็นเสร็จแล้วนำอาหารทั้งหมดมาจัดวางไว้บนโต๊ะ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับตอนที่หลงโม่กลับมาจากแม่น้ำพอดี

 

ตอนนี้ชายหนุ่มยังคงสวมชุดหนังสัตว์อยู่ แต่หลังจากซักแล้ว หนังสัตว์จะยับและเปียก แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลต่อรูปลักษณ์ของเขาเลย

 

ใบหน้าคมคายนั้นยังคงมีความชุ่มชื้น ผมที่เปียกลู่ลงมาปิดดวงตาสีทองให้ความรู้สึกเหมือนหนุ่มหล่อที่เพิ่งเดินออกมาจากอ่างอาบน้ำ

 

เมื่อเทียบกับท่าทางเฉยเมยและบึ้งตึงตามปกติของเขา ตอนนี้เขาดูอ่อนโยนลงมาก ซึ่งคล้ายกับสุนัขตัวใหญ่ที่ตกลงไปในน้ำ

 

หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะหันไปมองจอมวายร้ายอีกครั้ง

 

จากนั้นเธอก็แอบถอนหายใจ ถ้าผู้ชายที่มีรูปร่างที่ทำให้ผู้หญิงหยุดหายใจบวกกับนิสัยรักสันโดษแบบนี้เกิดในโลกยุคปัจจุบัน เธอไม่รู้ว่าจะมีสาว ๆ มากมายแค่ไหนที่หลงใหลในตัวเขา และไม่รู้ว่าจะมีกี่คนที่ยอมทอดกายถวายตัวให้ชายหนุ่ม

 

“ตาของท่านกำลังจะถลนออกมาแล้วนะ” หลงจงที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลังแม่จิ้งจอกพูดทะลุขึ้นมากลางปล้อง

 

เสียงของเขาทำให้หูเจียวเจียวหลุดออกจากภวังค์ เธอหันมาเห็นเด็กหนุ่มผู้มีแผลเป็นครึ่งใบหน้ากำลังมองมาที่เธอด้วยสายตารังเกียจ 

 

“เจ้าเด็กนี่ เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร?” หญิงสาวเม้มริมฝีปาก ก่อนจะรีบเดินไปจัดจานชามตะเกียบเพื่อซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ 

 

“เฮอะ!” หลงจงส่งเสียงฮึดฮัดแล้วนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับเด็กคนอื่น ๆ 

 

“พี่สาม เมื่อกี้ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไรหรือ?” หลงหลิงเอ๋อเตะขาไปมาพลางถามอย่างสงสัย

 

“ข้าบอกว่านาง— อื้อ!”

 

เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าลูกชายคนที่ 3 พูดเรื่องไร้สาระ หูเจียวเจียวจึงยัดเนื้อย่างชิ้นใหญ่เข้าไปในปากหมายจะขัดจังหวะเขาพร้อมกับแย้มยิ้ม

 

“เขาบอกว่าเขาหิวมาก รีบกินเข้าสิจะได้รีบนอนกัน นี่ก็ดึกมากแล้ว”

 

“อื้ม” สาวน้อยตอบตกลงอย่างว่าง่าย 

 

ตอนนี้เด็กทุกคนหิวมากโดยเฉพาะหลงเหยาที่พอกินข้าวเย็นเสร็จแล้วก็กลับไปนอนหลับทันทีเพราะว่าเขารู้สึกทั้งหวาดกลัวและตื่นตระหนกอยู่ตลอดทั้งวัน

 

หูเจียวเจียวเข้าไปนั่งเฝ้าดูเด็กทั้ง 5 นอนหลับอยู่นาน แต่เธอก็ไม่เห็นหลงโม่เข้ามาในบ้านสักที

 

เมื่อหญิงสาวเดินไปที่ลานบ้าน เธอก็เห็นชายร่างสูงยืนอยู่ข้างรั้ว

 

นั่นมันแปลกมาก เธออดที่จะรู้สึกสงสัยไม่ได้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในลานบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ ทำไมเขาไม่เข้ามาพักผ่อนในบ้าน? วันนี้เขาต้องเจอกับอะไรตั้งมากมาย เขาไม่รู้สึกง่วงบ้างหรือไง?

 

เมื่อจิ้งจอกสาวเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงสวมชุดหนังสัตว์เปียกอยู่ เธอจึงมีคิดบางอย่างและรีบเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบหนังสัตว์ที่ถูกตัดเพื่อใช้เป็นเสื้อคลุมอาบน้ำให้ลูก ๆ ก่อนหน้านี้

 

“เอ่อ...” หูเจียวเจียวเดินไปที่ด้านข้างมังกรหนุ่ม 

 

หลงโม่หันหน้ามามองเธอเมื่อเขาได้ยินเสียง ก่อนจะเห็นหญิงสาวยืนถือหนังสัตว์ขนาดเล็กไว้ในมือ 

 

“เสื้อผ้าบนตัวเจ้าเปียกหมดแล้ว เจ้าคงจะไม่สบายตัวใช่ไหม ตอนนี้ในบ้านไม่มีหนังสัตว์เหลืออยู่เลย เจ้าถอดเสื้อผ้าบนตัวออกมาแล้วใช้หนังสัตว์นี้ไปก่อนนะ ส่วนเสื้อผ้าพวกนั้นเอาตากไว้คืนนึงก็น่าจะแห้งแล้ว…” 

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวพูดจบ เธอก็รอคำตอบจากอีกฝ่ายอยู่นาน แต่มังกรหนุ่มยังไม่ขยับตัว

 

ขณะนี้มือของหูเจียวเจียวที่ถือหนังสัตว์นั้นรู้สึกหนัก เนื่องจากหนังสัตว์หนากว่าเสื้อผ้าปกติของมนุษย์มาก

 

นี่เขาไม่ต้องการมันหรือ?

 

หญิงสาวกำลังจะถอนมือออก ทันใดนั้นน้ำหนักบนมือของเธอก็เบาลงเพราะหลงโม่รับหนังสัตว์ไปแล้ว

 

“เข้าใจแล้ว” ในดวงตาที่ลึกล้ำของชายหนุ่ม มันเหมือนแม่น้ำที่นิ่งสงบไม่มีคลื่นลมเลยแม้แต่น้อย ในตอนที่เขาตอบกลับอย่างเฉยเมยนั้นเขาไม่ได้หันหน้ามามองเธอเลยสักนิด

 

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าควรเข้านอนได้แล้ว” ใบหน้าของหูเจียวเจียวสดใสขึ้น จากนั้นเธอก็หันกลับเดินไปที่กระท่อมของตัวเอง

 

เมื่อหลงโม่สังเกตเห็นว่าอีกคนจากไปแล้ว เขาก็เลื่อนสายตาไปที่หนังสัตว์ในมือ สัมผัสของมันนุ่มลื่นและดูเหมือนขนสัตว์ที่นางชอบ

 

แล้วทันใดนั้นคำพูดของหญิงสาวก็ก้องอยู่ในหัวของเขา

 

หืม... ที่บ้านไม่มีหนังสัตว์?

 

“จริงสิ!” จู่ ๆ หูเจียวเจียวก็จำอะไรบางอย่างได้จึงหันหลังเดินกลับมา "อาการบาดเจ็บของเจ้าร้ายแรงหรือไม่ ข้ามียาที่สามารถเร่งการสมานของแผลได้" 

 

คำพูดของจิ้งจอกสาวทำให้สีหน้าของมังกรหนุ่มชะงัก ก่อนที่เขาจะรีบมองไปทางอื่น การเคลื่อนไหวนั้นคล้ายกับเด็กที่ถูกจับได้

 

“ไม่ต้อง!”