บทที่ 88: ควักลูกตา (มีคำเตือน)

**คำเตือน มีเนื้อหาในส่วนของการถูกทำร้ายถึงขั้นอวัยวะฉีกขาด หากผู้อ่านรับไม่ไหว สามารถข้ามเนื้อหาส่วนที่ดอกจันไว้ได้เลยนะคะ**

 

“ปล่อยข้า…”

 

บัดนี้รูม่านตาของลู่ซุยซุยขยายออก นางมองไปที่ชายตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวสุดขีด พลางใช้มือ 2 ข้างจับมือของอีกฝ่ายแน่นเพื่อพยายามแกะมือที่กำลังบีบคอตนออก

 

แต่การกระทำทุกอย่างมันไร้ประโยชน์

 

หลงโม่มองหญิงสาวในมือด้วยดวงตาสีทอง แววตาของเขาเย็นชาไม่มีความอบอุ่นใด ๆ หลงเหลือเลยสักนิด

 

เขาไม่ปล่อยจนกว่าแก้มของฝ่ายตรงข้ามจะแดงก่ำซึ่งบ่งบอกว่าสตรีนางนี้กำลังจะขาดอากาศหายใจตาย

 

แล้วลู่ซุยซุยก็ทรุดลงกับพื้นทันทีที่ถูกปล่อย แต่นางไม่ได้สนใจความเจ็บปวด นางพยายามสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดอย่างตะกละตะกลาม ราวกับว่านี่คือช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ในที่สุดหญิงสาวก็กลับมามีสติ นางรีบมองชายที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทางหวาดกลัว แล้วถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

 

“หลงโม่ เจ้าจะทำอะไร ข้าเป็นผู้หญิงนะ เจ้าจะฆ่าข้าหรือไง...”

 

มังกรหนุ่มมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เย็นชา และน้ำเสียงของเขาก็เย็นยะเยือก “ทำไมเจ้าต้องใส่ร้ายนาง?”

 

“อะไรนะ?”

 

ลู่ซุยซุยผงะไปชั่วขณะโดยไม่รู้ว่าอีกคนกำลังพูดอะไร

 

“ทำไมเจ้าถึงใส่ร้ายหูเจียวเจียว?” หลงโม่ถามย้ำอีกครั้งอย่างอดทน ความดุดันและจิตสังหารที่กระหายเลือดในดวงตาเผยให้เห็นว่าความอดทนของเขาใกล้จะถึงขีดสุดแล้ว

 

ครั้งนี้กวางสาวเข้าใจคำพูดของเขาทันที นางย่นคอด้วยความตกใจ ขณะแววตาที่มองมาอย่างมุ่งร้ายฉายผ่านดวงตาที่หลุบต่ำลง จากนั้นนางก็แสร้งมองไปที่ชายตรงหน้าอย่างใสซื่อ

 

“หลงโม่ เจ้ากำลังพูดถึงอะไร ข้าไม่เข้าใจ...”

 

นางไม่คาดคิดว่าไอ้ขยะไร้ประโยชน์นี่จะยอมออกมาปกป้องหูเจียวเจียวและมาหาเรื่องตนเพื่ออีกฝ่าย

 

ครั้งนี้นางจะไม่ปล่อยให้จิ้งจอกสาวได้มีโอกาสชูคอขึ้นมาอีก!

 

เมื่อหลงโม่ได้ยินคำพูดของลู่ซุยซุย นัยน์ตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหม่นหมอง ก่อนจะค่อย ๆ เปลี่ยนกลายเป็นสีแดงก่ำเช่นเดียวกับมัจจุราช

 

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย ทำไมเจ้าถึงใส่ร้ายหูเจียวเจียว!”

 

ตอนนี้เขาใกล้จะหมดความอดทนเต็มทีแล้ว

 

ฝ่ายที่ถูกข่มขู่สั่นสะท้านเพราะสายตาคมกริบนั้น ทีแรกนางคิดว่าชายที่อยู่ตรงหน้าตนเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์ แต่ทำไมเขาถึงทำให้นางตกใจได้มากขนาดนี้?

 

หูเจียวเจียวทำให้ชีวิตนางตกอับ แล้วหลงโม่ก็ยังมารังแกนางอีก ทำไมพวกมันต้องทำกับนางแบบนี้ด้วย!

 

ถัดมา หญิงสาวถอนความกล้าที่มีทั้งหมดทิ้งแล้วตอบเสียงอ่อน

 

“ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร ข้าไม่ได้ใส่ร้ายหูเจียวเจียว ข้าได้ยินคำพูดพวกนั้นจากภูตเร่ร่อนจริง ๆ หากเจ้าไม่เชื่อข้า ก็ไปถามภูตเร่— กรี๊ด!”

 

ก่อนที่ลู่ซุยซุยจะทันได้พูดจบ นางก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวด

 

มังกรหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งกระชากผมของหญิงสาว มันจึงบังคับให้นางต้องเอนตัวไปด้านหลัง และกระทืบมือนางกับพื้นด้วยเท้าข้างเดียว

 

“อ๊าาาาาา!!”

 

เสียงกรีดร้องของกวางสาวยังคงดำเนินต่อไป และใบหน้าของนางก็ซีดเผือดลง ภายใต้แสงจันทร์ รอยแผลทั่วร่างกายของนางยิ่งดูโหดร้ายและน่ากลัวมากขึ้น ราวกับวิญญาณผู้หญิงในนรกขุมที่ 18

 

“จะพูดไม่พูด ไม่งั้นข้าจะหักนิ้วเจ้าทีละนิ้ว...”

 

หลงโม่มองกวางเจ้าเล่ห์เหมือนเขากำลังมองซากศพ

 

หากหูเจียวเจียวอยู่ด้วย เธอจะพบว่าหลงโม่ในเวลานี้เหมือนกับจอมวายร้ายกระหายเลือดที่เธอเห็นในความฝันทุกประการ

 

เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่มีมโนธรรมว่าจะไม่ทำร้ายผู้หญิง

 

ยามนี้ลู่ซุยซุยตัวกระตุกด้วยความเจ็บปวด และก่อนที่นางจะทันได้ตอบ ทางด้านหลงโม่นั้นไม่ได้รอคำตอบจากนางจริงจัง เขาใช้เท้าอีกข้างเตะนิ้วชี้ของนางจนมันงอขึ้นไปอีกทางอย่างแรง

 

แกร๊ก!

 

มันเป็นเสียงกระดูกหัก!

 

“กรี๊ดดดดดด!! ข้าบอกแล้ว ๆ...”

 

ปัจจุบันหญิงสาวกำลังจะทนพิษบาดแผลไม่ไหวจนขาดใจตาย ตอนนี้ใบหน้าของนางที่เปื้อนไปด้วยน้ำหูน้ำตากำลังก้มลงต่ำอย่างหวาดกลัว

 

ไอ้ขยะนี่...จู่ ๆ ทำไมมันถึงกลายเป็นคนน่ากลัวได้ขนาดนี้!

 

จากนั้นหลงโม่ก็ขยับเท้าออกไปแต่เขาไม่ได้ปล่อยมือจากผมอีกฝ่าย เขาก้มตัวลงไปมองดูใบหน้าอัปลักษณ์ด้วยสายตาคมดุ

 

“พูดมา”

 

ไม่นานลู่ซุยซุยที่ร้องไห้แทบขาดใจก็พลันเปลี่ยนมาแสยะยิ้ม ทันใดนั้นในขณะที่กำลังจะชักตายด้วยความเจ็บปวด นางก็เผลอกัดลิ้นตัวเอง พอนางอ้าปาก ภายในก็เต็มไปด้วยเลือด

 

แล้วเลือดที่ผสมด้วยน้ำลายบวกกับน้ำมูกก็ไหลลงมาที่มุมปาก

 

ลู่ซุยซุยคนที่มักจะกังวลเกี่ยวกับภาพลักษณ์ของตัวมากที่สุด บัดนี้กลายเป็นผู้หญิงเสียสติไปเสียแล้ว สายตาของกวางสาวเต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อทุกสิ่ง

 

“ทำไมน่ะหรือ? ฮ่าๆๆ...นี่เจ้ายังกล้ามาถามข้าว่าทำไมอีกงั้นหรือ?”

 

“ทำไมหูเจียวเจียวถึงทำทุกวิถีทางเพื่อเข้าใกล้อิงหยวนได้ แต่ข้ากลับต้องถูกพวกภูตเร่ร่อนทรมานอยู่คนเดียว ข้าแค่อยากจะทำให้มันทรมานมากกว่าข้าเป็นร้อยเท่า!”

 

“แล้วนังลู่เมี่ยนเอ๋อนั่น มันเป็นแค่ผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่ง ทำไมอิงหยวนถึงชอบนาง! เขาควรเป็นของข้าต่างหาก!”

 

กวางสาวผู้นี้เติบโตมาท่ามกลางความรักความเอาใจของผู้ชายในเผ่า อีกทั้งสิ่งที่พ่อแม่ของนางพูดกับตนบ่อยที่สุดก็คือ ‘คู่ครองของซุยซุยในอนาคตจะต้องเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า ผู้ชายเช่นนี้ถึงจะคู่ควรกับซุยซุยที่น่ารักของพวกเรา’  

 

เมื่อเวลาผ่านไป นางจึงยึดถืออิงหยวนเป็นของตัวเองมานานแล้ว

 

แม้ว่าลู่ซุยซุยจะเป็นที่รักของทุกคนในเผ่า แต่นางก็ไม่ชอบภูตหญิงคนอื่นอยู่ดี และมองลู่เมี่ยนเอ๋อไม่ต่างจากพรมเช็ดเท้า ดังนั้นผู้หญิงเหล่านี้จึงไม่คู่ควรที่จะแข่งขันกับตัวนางเอง

 

ในตอนที่หญิงสาวคิดว่าตนกำลังจะได้สิ่งที่ต้องการแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าอินหยวนบังเอิญไปตกลงปลงใจกับลู่เมี่ยนเอ๋อเพราะเล่ห์เหลี่ยมของหูเจียวเจียว!

 

ด้วยเหตุนี้ นางจึงโยนความผิดทุกอย่างไปให้จิ้งจอกสาว!

 

ขณะที่ลู่ซุยซุยพูด นางก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง 

 

“หึๆๆ... เจ้าคงไม่รู้สินะ พวกภูตเร่ร่อนไปจับพวกมันเพราะข้าบอกตำแหน่งให้ภูตเร่ร่อนรู้ ใครจะไปรู้ว่าพวกมันโชคดีมากที่ไม่ถูกจับได้”

 

“แต่ไม่เป็นไร พอหูเจียวเจียวถูกขับไล่ออกจากเผ่า มันจะต้องทนทุกข์ทรมานเช่นเดียวกับข้า ฮ่าๆๆ!”

 

พอหลงโม่ได้ฟังคำพูดของลู่ซุยซุย ดวงตาแดงก่ำของเขาก็เบิกกว้างขึ้น ดวงตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความกระหายเลือด พร้อมกับที่มือของชายหนุ่มมีเส้นเลือดปูดออกมาเนื่องจากการพยายามระงับความโกรธของตัวเอง

 

ทันทีที่กวางสาวเห็นท่าทางโกรธของชายตรงหน้า นางก็รู้สึกมีความสุขมากยิ่งขึ้น

 

“ข้าไม่นึกเลยว่าขยะอย่างเจ้าจะกล้ามาหาข้าเพื่อทวงความยุติธรรมให้หูเจียวเจียว ต่อให้ข้าจะบอกเจ้าไป ถึงยังไงก็ไม่มีใครในเผ่าเชื่อสิ่งที่ขยะไร้ประโยชน์พูดหรอก เจ้ามันก็แค่ไอ้สวะไร้ค่า”

 

ขณะนี้ใบหน้าของลู่ซุยซุยเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

 

จากนั้นนางก็ถ่มน้ำลายใส่หน้ามังกรหนุ่ม “ข้าเป็นผู้หญิง เจ้ากล้าฆ่าข้าจริง ๆ หรือ? ถ้าเจ้าฆ่าข้า เจ้าจะถูกไล่ออกจากเผ่าและถูกลดสถานะเป็นภูตเร่ร่อน แล้วพวกเศษสวะลูกของเจ้าก็จะอดตาย!”

 

หลงโม่เอียงคอพลางหรี่ดวงตาที่ฉาบรังสีฆ่าฟันมองหญิงสารเลวตรงหน้า

 

ดวงตาสีทองที่น่ากลัวของสัตว์ร้ายนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และวินาทีถัดมา มือข้างหนึ่งก็เปลี่ยนกลายเป็นกรงเล็บมังกรก่อนจะเกี่ยวเข้าที่ใบหน้าของลู่ซุยซุยเหมือนตะขอ

 

ในตอนนั้นเอง 

 

มีเสียงตะโกนหลายครั้งดังมาจากนอกบ้าน

 

“หลงโม่ อย่าฆ่านาง!”

 

“หยุด!”

 

จังหวะนั้นหัวหน้าเผ่าและอิงหยวนปรากฏตัวที่ประตูพร้อมกับเหล่าภูตในเผ่า พวกเขารีบปรี่เข้าไปขวางหลงโม่อย่างร้อนรน

 

********************************************************

 

ขณะเดียวกัน จิตสังหารของมังกรหนุ่มที่ใช้มองศัตรูยังคงไม่จางหาย เขาเหลือบไปมองหน้าคนที่เข้ามาขวาง ก่อนที่กรงเล็บมังกรจะสอดเข้าไปในดวงตาของลู่ซุยซุยโดยตรง

 

ฉูดดด! 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”

 

ลูกตาเปื้อนเลือด 2 ลูกพุ่งออกมาจากเบ้าตาทั้ง 2 ข้างของหญิงสาวก่อนจะร่อนลงพื้นแล้วกลิ้งไปอีกทาง

 

เมื่อชาวบ้านทุกคนเห็นฉากนี้ พวกเขาต่างก็พากันเบิกตากว้าง ตามด้วยทั่วทั้งร่างกายของทุกคนเกิดอาการหนาวสั่นจับใจ!