หมาตัวเดิม

ตั้งแต่ฉันย้ายหอมาอยู่ซอยนี้อะไรๆ ก็ดีไปหมด แย่อยู่อย่างเดียว คือซอยนี้มันมีหมาเจ้าถิ่นอยู่ตัวหนึ่ง เท่าที่ฟังผู้ใหญ่ในซอยคุยกัน ไอ้นี่มันเป็นหมาจร มันมาอยู่ซอยนี้ได้หลายปีแล้ว ตัวมันมีลักษณะตัวใหญ่สีออกเทาๆ ใบหูใหญ่ยาว เพราะสีขนของมัน คนในซอยเลยเรียกติดปากกันว่าไอ้เทา

ฉันไม่รู้หรอกว่าไอ้เทามันเป็นหมาพันธุ์อะไร เพราะฉันไม่ชอบหมามาตั้งแต่เด็กแล้ว ทำไงได้ล่ะ ก็ตอนฉันยังเพิ่งหัดเดิน ฉันก็ถูกหมาข้างบ้านกัดเอา จนได้เย็บไปหลายเข็ม คงเพราะเหตุการณ์วันนั้นแหละ ฉันเลยกลายเป็นคนกลัวหมาไปเลย ถึงแม้คนในซอยจะบอกว่า ไอ้เทามันแค่ชอบวิ่งตามเห่าคนที่ผ่านไปมา แต่ไม่เคยกัดใคร กระนั้นฉันก็ยังไม่ไว้ใจและกลัวมันอยู่ดีนั่นแหละ

ด้วยว่าตึกคณะที่ฉันเรียนมันอยู่ไม่ไกลจากหอของฉันสักเท่าไหร่ ถ้าวันไหนเป็นการเข้าเรียนวิชาในสาขา ฉันจึงมักจะเดินไปมากกว่าขับรถ ซึ่งในการเดินออกจากซอยในแต่ละครั้ง ฉันก็มักจะถูกไอ้เทาวิ่งไล่เห่าเป็นประจำ

มีครั้งหนึ่งที่ฉันวิ่งหนีมันจนฉันหกล้มเจ็บไปหลายวัน จากนั้นมา จากที่ฉันเกลียดหมาอยู่แล้ว มันยิ่งทำให้ฉันเกลียดมันหนักเข้าไปอีก...โดยเฉพาะไอ้เทา

ฉันเคยคิดกับตัวเองว่า ถ้ามีโอกาส ฉันอยากจะผสมยาพิษใส่ข้าวให้มันกิน แบบเอาให้มันตายๆ ไปเลย แต่ก็ได้แค่คิดนั่นแหละ เพราะผู้หญิงอย่างฉันไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น ที่เคยทำอย่างมากก็แค่เอาก้อนหินก้อนเล็กๆ ปาใส่เวลามันวิ่งกวดฉันเท่านั้นเอง ซึ่งก็โดนบ้างไม่โดนบ้าง จากวันนั้นมา ฉันกับไอ้เทาเลยกลายเป็นคู่อริกันไปโดยปริยาย

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันมีเรียนที่ตึกของคณะ แต่ที่ต่างจากวันอื่นๆ คือวันนี้ฝนตกค่อนข้างแรงพอสมควร จริงๆ มันตกมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแหละ เพราะแบบนี้ถนนในซอยจึงมีน้ำขังเต็มไปหมด จะเดินก็คงเดินลำบาก ครั้นจะเอารถไป รถก็ดันน้ำมันหมดอีก แชทบอกให้เพื่อนมารับ มันก็ดันไปกันหมดแล้ว ฉันเลยได้แค่บ่นกับตัวเอง ว่าวันนี้ซวยจริงๆ

ฉันตัดสินใจถอดรองเท้าคัทชูทิ้งไว้หน้าห้อง แล้วเปลี่ยนไปสวมรองเท้าแตะแทน จะให้ทำยังไงได้ จะถูกอาจารย์มองแรงใส่ก็คงไม่เป็นไร เพราะถ้าขืนใส่ไป รองเท้าถุงเท้าได้เปียกหมดแน่ๆ

ฉันออกมาจากหอพักเดินไปทางปากซอย มือหนึ่งถือร่ม ส่วนมืออีกข้างพยายามกระชับกระเป๋าให้ถูกฝนน้อยที่สุด ฉันคิดถูกแล้วที่เลือกใส่รองเท้าแตะออกมา เพราะไม่งั้นคงถูกน้ำไหลเข้าไปจนเละแน่นอน น้ำที่พื้นสูงไม่น้อย ยังดีที่กระโปรงของฉันไม่ได้ยาวอะไรขนาดนั้น มันเลยไม่ถึงกับต้องถกกระโปรงเพื่อไม่ให้เปียก

เสียงโห้งๆ ดังมาแต่ไกลทำให้ฉันอารมณ์เสียขึ้นไปอีกขั้น แค่เรื่องฝนก็ว่าแย่แล้ว นี่ยังจะมาเจอกับไอ้เทาอีกเหรอ มือฉันบีบคันร่มเอาไว้แน่น กะว่าถ้ามันวิ่งเข้ามาใกล้ๆ แล้วละก็ ฉันจะฟาดมันแรงๆ สักที ข้อหาทำให้คนน่ารักอารมณ์บูด

เสียงน้ำแตกกระจายดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉันหยุดยืนนิ่งตั้งท่าเตรียมโจมตี กะว่าได้จังหวะเมื่อไหร่ แม่จะฟาดไม่ยั้ง เอาให้นอนเจ็บไปหลายวันเลย

ไอ้เทามาหยุดยืนเห่าใส่ฉันในระยะราว 2 เมตร วันนี้แววตามันต่างจากทุกวัน เพราะแววตาและท่าทางของมันดูเอาเรื่องมาก หรือมันจะโกรธที่ฉันเคยคว่างหินใส่มัน วันนี้มันเลยจะมากัดฉัน

ไอ้เทามีอาการกระสับกระส่ายเพิ่มมากขึ้น ดูเหมือนความอดทนของมันจะหมดลงไปแล้ว เพราะวินาทีต่อมา มันก็กระโจนพุ่งพลวดใส่ฉันอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ฉันจะเตรียมตัวเอาไว้แล้วก็จริง แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะกล้ากระโดดกัดฉันเข้าจริงๆ เวลานั้นฉันทำได้เพียงแค่ร้องกรี๊ดอย่างตกใจ มือที่ถือร่มและกระเป๋าสั่นไปหมด คิดว่าวันนี้คงถูกหมากัดนอนโรง’บาลแน่ๆ หรือไม่บางทีมันอาจจะฉีดกระชากเนื้อฉันจนตายไปเลยก็ได้

กระแสลมวูบผ่านข้างตัวฉันไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด ขณะนั้นฉันนึกว่ามันคงโจมตีพลาดแน่นอน ไม่นานมันก็คงต้องวกกลับมาจัดการกับฉันที่กำลังยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก ทว่าเสียงเห่าสลับกับเสียงคำรามจากทางด้านหลังดังมาพักใหญ่แล้วก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นจึงทำให้ฉันสงสัย

ฉันค่อยๆ หันตัวไปมองอย่างกล้าๆ กลัวๆ ภาพที่เห็นแก่สายตาก็คือ ไอ้เทามันกำลังใช้เท้าหน้าเหยียบงูตัวใหญ่เอาไว้กับพื้น ปากของมันกัดขย้ำงูตัวนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย จนทำให้น้ำรอบๆ มีเลือดเปื้อนเต็มไปหมด ถัดไปไม่ไกล ตรงนั้นมีปากท่อระบายน้ำอยู่ คาดว่างูมันคงหนีน้ำออกมาทางช่องนั้น ท่าไม่ได้ไอ้เทา ฉันคงจะถูกงูตัวนั้นฉกกัดไปแล้ว

วันนี้ก็เป็นเหมือนกับวันเดิมๆ คือฉันเดินออกจากปากซอยเพื่อไปเรียน ทว่าเวลานั้นเอง ที่มีเสียงโห้งๆ ดังไล่หลังเข้าใกล้มาทุกที ฉันเดินช้าลงเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม เมื่อไอ้เทาวิ่งเข้ามาใกล้ ฉันก็โยนขนมปังที่เพิ่งซื้อมาไปให้มัน ไอ้เทากระดิกหางให้อย่างดีใจ ปากงับขนมปังไปกินอย่างว่าง่าย

ถึงแม้วันนี้อาจจะไม่ต่างจากทุกวัน แต่สิ่งที่ต่างก็คือ ความรู้สึกเดิมๆ กับหมาตัวเดิมของฉัน มันได้เปลี่ยนไปแล้ว เพราะวันนี้ฉันไม่ได้โกรธไอ้เทา ไม่ได้มองว่ามันเป็นภัยคุกคาม แต่มันคือเพื่อนของฉัน