174 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เจอพวกเขาอีกครั้ง

174 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เจอพวกเขาอีกครั้ง

“ให้ยืมหน้าหน่อยนึงงงงง!! ฮีโร่ของโรเซส!” (เกราลท์)

หยิ่งและอารมณ์เสียง่ายเหมือนเคย

ฮีโร่สายฟ้า เกราลท์ วาเลนไทน์

“ต้องการชั้นเพื่ออะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมพยายามด้วยการยืนต่ำลงก่อนตอนนี้

“แก…‘ต้องการชั้นเพื่ออะไร’ นายถามเหรอ?...แกขโมยความเด่นไป…” (เกราลท์)

“ขโมยความเด่น?” (มาโกโตะ)

เกราลท์-ซังได้มองมาทางนี้ด้วยสีหน้าที่อันตรายขณะที่เขาเข้าหา

นี่มันแย่แล้ว อันธพาลผมบลอนด์ได้เดินมาทางนี้

ผมต้องวิ่งหนี

“นี่-ซัง!”

ผู้หญิงผมบลอนด์และตัวบาง มาพร้อมกับเกราะสีทองรีบวิ่งมาทางนี้

“ปล่อย เจเน็ต!” (เกราลท์)

“ไม่ ทำไมพี่ชอบเผชิญหน้าจังเลย? พี่แค่อยากได้ยินเกี่ยวกับการปราบลอร์ดปีศาจในสปริงล็อก ใช่มั้ย?!” (เจเน็ต)

“เธอ…! พี่ไม่ได้พูดมัน” (เกราลท์)

อาา งั้นมันก็คือนั้น

“มันแค่บังเอิญหน่ะ ชั้นโชคดี” (มาโกโตะ)

“คงใช่เหอะ! หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจเป็นบริเวณกำหนดภัยพิบัติ ที่ได้ถูกผนึกด้วยคำสาป และไม่สามารถที่จะเข้าหาได้โดยใครก็ตามมาเป็น 1,000 ปีแล้ว รูมั้ย?! เหี้ยเอ้ย! นั่นมันอะไรที่พูดว่า ‘คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจ่กอนคนแรกชนะ’?! นั่นมันแผนแกตั้งแต่เริ่ม ใช่ป่ะวะ?” (เกราลท์)

ผมรู้สึกเหมือนผมได้ยินเขากัดฟันได้…เดี๋ยวผมได้ยินจริงๆนี่หว่า

“เห้อ นี่-ซัง นั่นแค่จะสร้างปัญหาให้มาโกโตะ พี่รู้มั้ย ขอโทษ เขาแค่อยากจะเจอนาย แต่มันดูเหมือนพี่เค้าตื่นเต้นเกินไปวันนี้ ดังนั้นพี่เค้าจะมาวันหลัง โอเคมั้ย?” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังดึงพี่ของเธอ

“เฮ้ย อย่าดึง!” คือที่เกรา-ซังพูดระหว่างที่เขาถูกลากไป

“อ๊ะ ใช่ ใช่” (เจเน็ต)

เจเน็ตกำลังจะจากไป เจเน็ต-ซังยิ้มมาทางนี้

“มาโกโตะ ให้กำหนดการว่างคืนนี้นะ โอเคมั้ย?” (เจเน็ต)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” (เกราลท์)

เกรา-ซังและผมส่งเสียงที่โง่เขลา

“อืม…เจเน็ต-ซัง? สำหรับอะไร…?” (มาโกโตะ)

“เฮ้ย เจเน็ต เธอหมายความว่าอะไรคืนนี้น่ะ?” (เกราลท์)

“มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับพี่ นี่-ซัง ถ้างั้น เจอกัน มาโกโตะ” (เจเน็ต)

จากนั้นเจเน็ต-ซังลากพี่เธอแล้วจากไป

ถ้าเกรา-ซัง ซีเรียส ไม่มีทางที่เขาจะแพ้การวัดกำลังกับน้องสาวเขา

ถ้าเป็นอย่างนั้น น้องสาวของเขามีจุดยืนที่เหนือกว่า หรือ เกรา-ซังอ่อนแอกับน้องสาวของเขา มันคืออันไหน ผมสงสัย

แล้วก็ คำพูดเป็นนัยของเจเน็ต-ซังที่ว่าให้เปิดกำหนดการของคืนนี้ไว้…

แต่จริงๆแล้วผมอยากจะไปอยู่กับซากุไร-คุงนะ

โอ้ ยังไงซะ

ผมได้ตกใจโดยการต้อนรับที่คาดไม่ถึง แต่มาเข้าปราสาทไฮแลนด์เถอะ

“งั้น ไปกันเถอะ” คือที่ผมพูดขณะที่ผมหันหาสหายของผม

“““……”””

“อุว้าห์!” (มาโกโตะ)

เมื่อผมหันกลับไป มีดวงตา 3 คู่จ้องผมอย่างตั้งใจ

ฟูเรีย-ซังและยุยหาว

“เฮ้ อายะ คนนี้ได้จัดกำหนดการกับผู้หญิงทันที่ที่เค้ามาที่ไฮแลนด์เลย” (ลูซี่)

“อาา ชั้นอิจฉาฮีโร่-ซามะที่เป็นที่นิยมจัง โซฟี่-จัง เราควรจะทำยังไงดีกับแนวโน้มความเจ้าชู้ของฮีโร่ของโรเซสหึ้?” (อายะ)

“มันเป็นปัญหาที่ซีเรียส ลูซี่-ซัง อายะ-ซัง ได้โปรดคอยดูฮีโร่มาโกโตะไว้ เพื่อที่เขาจะไม่ลงมือกับผู้หญิงต่างชาติ” (โซเฟีย)

““ปล่อยเราได้เลย””

“......”

ลูซี่และซา-ซังให้ความร่วมมือกับเจ้าหญิงโซเฟีย

ผมควรจะพูดกับเรื่องนั้นยังไงดีล่ะ

ผมรู้สึกเหมือนถ้าพูดอะไรมันจะเป็นการราดน้ำมันเข้ากองไฟ

“ฮีโร่-โดโนะ ผู้หญิงของโรเซส แข็งแกร่งนะ ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ”

นายพลทาริสก้ากระซิบใส่หูผม

“มันไม่เหมือนกันในประเทศแห่งไฟเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มันคล้ายกัน แม่ของเธอก็ค่อนข้างเด็ดเดี่ยวด้วย…” (ทาริสก้า)

เขามองฮีโร่ไฟโอลก้า-ซังที่เป็นลูกสาว ระหว่างที่พูดสิ่งนี้

ใช่ เธอเชื่องไม่นานมานี้ แต่เมื่อพิจารณาถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน เธอต้องค่อนข้างโอ่อ่าด้วย

“มันเหมือนกันไม่ว่าผมจะไปที่ไหน” (มาโกโตะ)

“เมื่อคุณมาพูดอย่างนั้นแล้ว นั่นจริง” (ทาริสก้า)

นายพลทาริสก้าหัวเราะออกมาดังๆ

มันไม่ได้แก้อะไรจริงๆเลยนะ

ลูซี่และซา-ซังเสริมความแข็งแกร่งการป้องกันของฝั่งผมขณะที่ผมเข้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์

◇◇

นายพลทาริสก้าเห็นว่าต้องไปคุยกับราชาของไฮแลนด์ เราเลยแยกกัน

“เราจะไปเจอกับเจ้าหญิงโนเอล” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเห็นว่าอยากจะฟังเจตนาของเจ้าหญิงโนเอล

แล้วผม ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ผมเลยทำได้แค่พยักหน้า

ผมเห็นได้ชัดว่ามีนัด ดังนั้นผมมุ่งหน้าไปที่ที่กำหนดไว้

“ไม่ใช่นั่นมาโกโตะ-โดโนะเหรอ?!”

บนทางไป ผมได้ถูกเรียกโดยนักรบตัวขนาดยักษ์

รูปลักษณ์ของเขาไม่ใช่มนุษย์ ผิวของเขาทำให้ผมนึกถึงสัตว์เลื้อยคลาน และหน้าของเขา…อา กึ่งสัตว์

“แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

ฮีโร่ลมไม้ แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง

“ชั้นได้ยินการคุยเกี่ยวกับนาย ว่านายเรียกนรกมาในประเทศแห่งไฟด้วย” (แม็กซ์)

ตรงข้ามกับความประทับใจที่เข้มงวด เขาส่งรอยยิ้มที่เป็นมิตรมาให้ผม

“มันแค่ออกมาเป็นแบบนั้นหน่ะ สปริงล็อกเป็นยังไงหลังจากเรื่องนั้น?” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณมาโกโตะ-โดโนะ หลุมศพลอร์ดปีศาจหายไปแล้ว และพิษรอบๆป่าปีศาจได้ลดลงไปอย่างช้าๆ ป่าปีศาจน่าจะหายไปในประมาณ 10 ปี ดังนั้นเมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น ประเทศแห่งไม้จะพัฒนาขึ้นไปอีก ผู้อาวุโสของหมู่บ้านได้ซาบซึ้งกับมาโกโตะ-โดโนะ” (แม็กซ์)

แม็กซิมิเลี่ยน-ซังพูดสิ่งนี้อย่างมีความสุข

“เฮฮฮ๋…ป่าปีศาจจะเป็นอย่างนั้นเหรือ?” (มาโกโตะ)

มันจริงที่ว่าตอนนี้ ลอร์ดปีศาจไบฟรอนได้ไปแล้ว ต้นเหตุของพิษก็หายไปด้วย

เห็นได้ชัดว่า นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้อันเดดเดินไปทั่งหายไป

ผมจำเวลาที่ซา-ซังและผมแปลงรูปเป็นอันเดดและสำรวจที่นั่น

ในท้ายที่สุด เราแค่สำรวจมันทีเดียว

(ชั้นควรจะสำรวจมันมากกว่านี้อีก) (มาโกโตะ)

ป่าปีศาจคือป่าที่มีเวลาจำกัด

บางทีอาจจะมีสมบัติซ่อนอยู่

“มาโกโตะ-โดโนะ?” (แม็กซ์)

“ทากัตซูกิ-คุง นายทำหน้าแบบเวลาที่นายคิดบางอย่างโง่ๆน่ะ” (อายะ)

ระหว่างที่ผมดื่มด่ำไปกับห้วงความคิด แม็กซิมิเลี่ยน-ซังและซา-ซังตอบโต้

“เธอหมายความว่าอะไร อายะ?” (ลูซี่)

“เพราะเราพูดถึงทากัตซูกิ-คุงที่นี่ เค้าต้องคิดว่า ‘ชั้นควรจะสำรวจป่าปีศาจมากกว่านี้’” (อายะ)

“เธออย่ามาอ่านใจชั้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ทำไมเธออ่านส่วนนั้นแม่นมาก?

“เออ๋? เอลฟ์ได้โตมาโดยการถูกสอนว่าอย่างเข้าไปใกล้ป่าปีศาจนะ รู้มั้ย…นายคิดอะไรของนาย มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“นั่นมันสำหรับทุกคนในประเทศแห่งไม้… คนที่จะผิดหวังที่ป่าปีศาจหายไปที่มีมาโกโตะ-โดโนะเพียงเท่านั้น” (แม็กซ์)

“ไม่ นายเข้าใจผิดที่นี่แล้ว ชั้นไม่ได้ผิดหวังที่ป่าปีศาจหายไปนะ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมอยู่ภายใต้ภัยที่จะถูกปฏิบัติอย่างคนประหลาด โดยไม่ใช่แค่เพียงลูซี่ แต่แม็กซิมิเลี่ยน-ซังด้วย

งั้นตอนนี้ ผมจะอธิบายเรื่องหนึ่งนี้อย่างไร?

เมื่อผมกำลังจะพูด…

“นายขวางทางอยู่ ถอยไป”

ผมได้ถูกพูดโดยน้ำเสียงสั่งการ

…แต่ทางเดินมันกว้าง ดังนั้นผมคิดว่าเธอควรจะสามารถข้ามไปได้แค่เดินไปด้านข้างหน่อยหนึ่งนะ

ผู้หญิงที่พูดได้มองดูถูกเราด้วยตาที่เย็นชาตรงกลางของกลุ่ม

ผมสีเงินและตาสีส้ม

ชุดสีขาวของเธอมีคริสตัลเวทย์มนก้อนใหญ่อยู่จำนวนมากตกแต่งมัน

เธอมีรูปลักษณ์ที่เรียกได้ว่าสวย แต่…สายตาที่เธอส่งมาทางนี้ไม่มีเศษเสี้ยวของความเป็นมิตร

“ขออภัย เอสเธอร์-ซามะ” (แม็กซ์)

แม็กซิมิเลี่ยน-ซังเปิดทางให้เธอ

เราก็ทำแบบเดียวกัน

“ฮีโร่ที่ถูกจ้างของโรเซสและฮีโร่กึ่งสัตว์ หือห์ พวกนายสนิทกันดีนี่” (เอสเธอร์)

อย่างไม่สนใจ ด้วยน้ำเสียงที่มีความดูถูกเล็กน้อยผสมอยู่ในมัน…ผมคิดว่า

ผู้หญิงผมเงินชำเลืองมองกวาดเรา

ในทันทีนั้น ตาของเธอหยุดที่ฟูเรีย-ซัง และสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเกลียด

“...”

“...”

‘หือห์? เธอมีปัญหาหรืออะไรบางอย่างเหรอ?’ มันเป็นสีหน้าที่ฟูเรีย-ซังทำ

ผมคิดว่ามันแย่และกำลังจะหยุดมันก่อนบางอย่างที่หยาบคายจะเกิดขึ้น แต่ในท้ายที่สุดเธอไม่พูดอะไรและจากไป

“อะไรของเธอน่ะ?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังรำคาญ

กลุ่มที่ตามผู้หญิงที่หยิ่งหายเข้าไปในปราสาทไฮแลนด์

“สาวคนเมื่อกี้นี้เป็นออราเคิลแห่งโชคชะตา เอสเธอร์-โดโนะ” (แม็กซ์)

แม็กซิมิเลี่ยน-ซังบอกเรา

“..เธอค่อนข้างมีนิสัยที่แปลก” (มาโกโตะ)

เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงที่มีนิสัยไม่ดี

ผมชำเลืองมองเจ้าหญิงโซเฟีย

ถ้าเธอเป็นออราเคิล บางทีเธออาจะรู้จักกัน?

“ออราเคิลแห่งโชคชะตาเพิ่มถูกแต่งตั้งไม่นาน นี่เลยเป็นครั้งแรกของชั้นที่เจอกับเธอด้วย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตอบมาอย่างขอโทษขอโพย

เข้าใจแล้ว ดังนั้นมันเป็นครั้งแรกของเธอที่เจอเธอด้วย หือห์

“ชั้นสงสัยว่าอะไรเกิดขึ้น เอสเธอร์-ซามะและชั้นเจอกันมาก่อน เธอเป็นคนที่มีความประทับใจที่ว่าเธอสุภาพและเชื่อฟัง นั่นมันไม่กี่ปีก่อนนะ” (แม็กซ์)

แม็กซิมิเลี่ยน-ซังเอียงหัวของเขา

ทั้งหมดเพราะคนเปลี่ยนนิสัยหลังจากหลายปีที่ไม่เจอพวกเขา บางอย่างต้องเกิดขึ้นกับเธอด้วย

ไม่ว่าอย่างไร มันไม่ใช่อารมณ์ดีที่จะคุยสบายๆกันต่อ

“ถ้างั้น เจอกัน แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง” (มาโกโตะ)

“ใช่ มาโกโตะ-โดโนะ มาคุยกันยาวๆเมื่อมีเวลานะ” (แม็กซ์)

เราแยกทางจากแม็กซิมิเลี่ยน-ซังและมุ่งหน้าไปที่เจ้าหญิงโนเอลอยู่

◇◇

ที่เข้าพบเจ้าหญิงโนเอล เป็นที่ที่ใกล้กับลานฝึกของปราสาทไฮแลนด์

ผมรู้เหตุผลว่าทำไมที่นี่ได้ถูกเลือกหลังจากที่เข้าใกล้มัน

“ยินดีต้อนรับสู่ประเทศแห่งแสงไฮแลนด์ ฮีโร่แห่งแสงรอคุณอยู่ มาโกโตะ-โดโนะ”

“มันเป็นซักพักแล้วนะ ออร์โธ-ซัง” (มาโกโตะ)

คนที่รับเราเป็นกัปตันกองพลที่หนึ่งของอัศวินแห่งแสง

คนที่ผมสู้ด้วยกันเมื่อมีมอนสเตอร์แตกตื่นเกิดขึ้นในซิมโฟเนีย

เจ้าหญิงโซเฟียได้เข้าไปที่อาคารที่อยู่ข้างลานฝึกที่เจ้าหญิงโนเอลอยู่

ระหว่างที่เจ้าหญิงสองคนคุยกัน เราได้ถูกขอให้คุยกับอัศวินแห่งแสงในเวลานั้น

เราได้เข้าร่วมกำลังกับอัศวินแห่งแสดงเมื่อเรามาที่ประเทศแห่งแสงก่อนหน้า

ซา-ซังและลูซี่ได้พบกันใหม่อีกครั้งกับคนของกองพลอื่นและคุยกับพวกเขา

ฟูเรีย-ซังได้ถูกดึงไปโดยซา-ซังและลูซี่

แต่ผมอยากให้เธอมากับผมในที่ของซากุไร-คุงนะ

ช่วยไม่ได้ ผมจะพาเธอมาภายหลัง

ผมได้ถูกนำไปโดยออร์โธ-ซัง และเดินผ่านลานฝึกที่กว้างของกองทัพไฮแลนด์

ที่นั้นที่เราได้ถูกนำไปเป็นที่ที่เหมือนเวทีต่อสู้ ที่ใหญ่แม้ว่าอยู่ในลานฝึก

{ในที่นั้น มีศพกองกันอยู่}

นั่นไม่ใช่

ไม่ใช่ศพ

พวกเขาทุกคนหายใจ

อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้นอนเหมือนศพและหายใจอย่างรวยระริน

“การต่อสู้จบแล้ว! ฮีโร่แห่งแสง-ซามะชนะ!”

เสียงของบางคนที่ประกาศสิ่งนี้สะท้อน

“การต่อสู้ฝึก การฝึกที่เรียกว่า ฮีโร่แห่งแสง-ซามะ เจอกับ อัศวิน 100 คน” (ออร์โธ)

กัปตันออร์โธอธิบาย

“เฮฮฮ๋…นั่นเป็นชื่อที่ค่อนข้างตรงไปตรงมา” (มาโกโตะ)

มันง่ายที่จะเข้าใจอย่างเหลือเชื่อ

แต่มีบางอย่างที่กวนใจผม

“แต่มีมากกว่าร้อย ไม่ใช่เหรอ?” (มาโกโตะ)

ด้วยการมองเผินๆ ผมบอกได้ว่ามีมากกว่า 200 คนทรุดกันอยุ่ตรงนั้น

“เพราะทั้งหมด 100 คนไม่พอน่ะ” (ออร์โธ)

“อาา…” (มาโกโตะ)

100 คนแค่ไม่พอกับฮีโร่แห่งแสง หือห์

ช่วยไม่ได้ถ้างั้น

ผมมองนักรบที่ทรุดไปอีกครั้ง และผมบอกได้ว่าพวกเขาเป็นอัศวินระดับสูงและระดับเหนือกว่า

มากกว่านั้น พวกเขาอยู่ในชุดเกราะเต็มตัวที่เป็นอุปกรณ์ต่อสู่ที่จริงจัง

เทียบกับนั่นแล้ว

“ทากัตซูกิ-คุง!”

ชายหล่อที่เป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขา เห็นผมและโบกมือของเขาอย่างกระฉับกระเฉง

ทีเชิร์ตที่ม้วนแขนเสื้อ ไม่ใส่แม้แต่เกราะซักชิ้น และเขาดูเหมือนเวลาที่เขาเล่นบอลในวิชาพละ

บนนั้น เขามีดาบไม้ในมือขวาของเขา

{ดาบไม้นั้นส่องแสงเหมือนดาบศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน}

ความสามารถที่จะเปลี่ยนแสงเป็นออร่า

ออราของฮีโร่แห่งแสงเป็นดาบที่แข็งแกร่งที่สุด และโล่ที่แข็งแกร่งที่สุด

อาวุธที่ห่อหุ้มไปด้วยออร่าของฮีโร่แห่งแสงเป็นดาบเวทมนตร์ที่น่ากลัว

ฮีโร่แห่งแสงที่มีออร่ารอบตัวเขาสร้างความบาดเจ็บไม่ได้ง่ายๆ แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บ มันจะรักษาในทันที

พื้นฐานแล้วมันคือเวลาที่เอาชนะไม่ได้ของซา-ซังโดยที่เปิดตลอดเวลา

ตราบใดที่มีแสงบนท้องฟ้า ไม่มีใครที่เอาชนะฮีโร่แห่งแสงได้

เขาเป็นผู้ครองสกิลเดียวกับกับผู้กอบกู้อาเบล

คนที่โบกมือให้ผมด้วยรอยยิ้ม เป็นเพื่อนในวัยเด็กของผม ที่ผมไม่เห็นมาหลายเดือนแล้ว ซากุไร เรียวซูเกะ

◇◇

“มันเป็นซักพักแล้วนะ ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

“นายเหมือนเคยกับพลัง (ที่อุกอาจ) ของนายซากุไร-คุง มันทำให้ชั้นโล่งใจ” (มาโกโตะ)

พวกเรามีความสุขกับการพบกันอีกครั้ง

“ชั้นได้ยินเรื่องเกี่ยวกับนาย นายกำจัดลอร์ดปีศาจในประเทศแห่งไม้ และช่วยประเทศแห่งไฟจากการทำลายล้าง” (ซากุไร)

ซากุไรพูดด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนพูดอย่างนั้น

“แต่พูดมันเหมือนว่ามันเป็นแค่ความสำเร็จของชั้นมันมีปัญหานิดหน่อยนะ” (มาโกโตะ)

ในสปริงล็อกมันคือโรซาลี-ซัง

ในเกรทคีธ ผมคงจำทำมันไม่ได้ถ้าไม่มีโนอาห์-ซามะ

“ด้วยนายที่อยู่ในการเดินทางทางเหนือ มันไม่มีอะไรให้กังวล ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

“ชั้นจะเข้าร่วมอยู่ตรงมุมๆ” (มาโกโตะ)

มันเป็นการเดินทางที่ฮีโร่ที่ถูกเลือก ซากุไร-คุง เกราลท์-ซัง และแม็กซิมิเลี่ยน-ซังเข้าร่วม

ผมไม่คิดว่ามีความจำป็นสำหรับฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแบบ ผมกระโดดเข้าไปในสปอร์ตไลท์อขงพวกเขา

“ชั้นรู้สึกว่าคนรอบข้างจะไม่อนุญาติให้ทำแบบนั้นนะ” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงหัวเราะคิกคัก

“เพราะทั้งหมด ศัตรูที่เก่งในการเดินทางทางเหนือจะถูกส่งให้ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

ผมมองดูอัศวินระดับสูงและเหนือกว่าขณะที่ผมพูดอย่างนี้

ได้ยินสิ่งนี้ ซากุไร-คุงทำหน้าเหมือนเขาคาดไม่ถึงกับสิ่งนั้น

“นายจะสู้ด้วยกันกับชั้น ใช่มั้ย?” (ซากุไร)

“นายจะต้องการเวทมนตร์น้ำที่อ่อนแอของชั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มันช่วยชั้นในลาเบรินทอส” (ซากุไร)

“ครั้งต่อไปมันจะอยู่ข้างนอก มันไม่มีตาชั้นหรอก” (มาโกโตะ)

“ถ้ามันฝนตก มันจะเป็นเวลาของนาย ใช่มั้ย?” (ซากุไร)

“เมื่อนั่นเกิดขึ้น ชั้นจะไลเมฆ” (มาโกโตะ)

“...นายทำบางอย่างแบบนั้นได้เหรอ? ชั้นได้ยินมาว่าแม้แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ควบคุมภูมิอากาศมันยากนะ” (ซากุไร)

“ชั้นทำไม่ได้ถ้ามัน ฝนตก → ไล่ฝน ชั้นทำทางตรงกันข้ามไม่ได้” (มาโกโตะ)

“โปรดบอกชั้นเกี่ยวกับมันอย่างละเอียด!” (ซากุไร)

“ช่วยไม่ได้ (ผมพูดด้วยรอยยิ้มที่อวดดี)” มาโกโตะ

ผมมีความสุขกับการคุยกับซากุไร-คุง

◇◇

มีสปิริตน้ำอยู่เยอะรอบๆปราสาทไฮแลนด์

มันต่างอย่างยิ่งใหญ่กับปราสาทโรเซส

หนึ่งในเหตุผลต้องเป็นแม่น้ำใหญ่ข้างหลังเมืองหลวง

อีกเหตุผลเพราะปราสาทไฮแลนด์ไม่ได้ทำหน้าที่เป็นโบสถ์เหมือนที่ปราสาทโรเซสเป็น

ประเทศแห่งแสงเป็นประเทศที่แยกศาสนาและการเมือง ดังนั้นคนที่บูชาเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์คือโบสถ์ยิ่งใหญ่ของหญิงสาวแอนนา

เพราะสิ่งนั้น มีสปิริตน้ำมากมายในลานฝึก

(สปิริตน้ำหายไป…?) (มาโกโตะ)

สปิริตน้ำหายไปในทันทีเหมือนคลื่นตีกลับ

ไม่นานผมก็เข้าใจว่าทำไม

“ซากุไร-คุง คนนั้นคือใครตรงนั้น?” (มาโกโตะ)

ในที่ที่ผมมองไป ประมาณ 100 เมตรไป มีนักรบตัวโตยืนอยู่ตรงนั้น

ผมคิดว่าเขาสูงประมาณ 2 เมตร

เขามีตัวคล้ายๆกับกึ่งสัตว์แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง แต่จากที่ผมเห็นได้เขาเป็นมนุษย์

ผมทองและผิวขาว แต่เหตุผลที่เขาไม่มีความประทับใจของขุนนาง เพราะกล้ามเนื้อของเขาเหมือนนักมวยปล้ำ

ตั้งแต่ทันทีที่เขามา สปิริตน้ำหายไป

“เค้าเป็นคนที่มาเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งแสงไม่นานนี้…ชื่อของเค้าคือ อเล็กซ์ ถ้าชั้นจำไม่ผิด” (ซากุไร)

“นายรู้จักเขาเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น เค้าไม่อยู่ในเครือของอัศวินแห่งแสง  แต่ในเครือของเทมพลาร์ ลานฝึกใช้ได้โดยทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในเครือไหน ดังนั้นมันไม่แปลกที่เค้าจะอยู่ที่นี่ แต่…เราไม่ได้คุยกันในทางปฏิบัติแล้วไม่เคยเลย” (ซากุไร)

“หืมมม…” (มาโกโตะ)

“ถ้านายสนใจ อยากไปคุยกับเค้ามั้ย?” (ซากุไร)

“ไม่ ไม่ ไม่ได้สนใจถึงปานนั้น” (มาโกโตะ)

ผมชำเลืองมองแขนขวาของผม

แขนสปิริตตอนนี้ถูกซ่อนโดยผ้าพันแผล

ที่กังวลผมไม่ใช่มานาของสปิริต แต่ความเป็นพระเจ้าของโนอาห์-ซามะ

ที่ชายคนที่ชื่ออเล็กซ์ปล่อยมาจากตัวเขาไม่ได้รู้สึกเหมือนมานา แต่รู้สึกเหมือนความเป็นพระเจ้ามากกว่า

แต่มันอาจจะไม่ใช่นะ

(...ชั้นไม่อยากจะอยู่หน่วยเดียวกับเค้าเลย) (มาโกโตะ)

มันจะส้ร้างปัญหาให้ผมถ้าไม่มีสปิริต

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น เจ้าหญิงโนเอล และเจ้าหญิงโซเฟียปรากฏตัว

“มันเป็นซักพักแล้วนะ มาโกโตะ-ซัง” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลยิ้มเหมือนพระอาทิตย์

อย่างเคย มันเหมือนเจ้าหญิงตามรูปแบบทั้งความสง่างามและความน่ารัก

“เจ้าหญิงโนเอล มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

ผมกำลังจะคุกเข่า แต่ถูกหยุด

“ไม่จำเป็นต้องเป็นทางการ เพราะทั้งหมดมาโกโตะ-ซังเป็นคู่หมั้นของโซเฟีย-ซัง ที่สำคัญกว่านั้น ฮีโร่และออราเคิลทุกคนจะมาเจอกันอีกครั้ง มาไปด้วยกันเถอะ” (โนเอล)

“รับทราบ” (มาโกโตะ)

เราเพิ่งมาถึงแต่มันเหมือนว่าเราจะต้องไปรวมตัวแล้ว

เราเจอกันกับลูซี่ ซา-ซังและฟูเรีย-ซัง และได้ถูกนำทางไปโดยเจ้าหญิงโนเอล

◇◇

ฮีโร่และออราเคิลของแต่ละประเทศได้รวมกันอยู่ในห้องประชุมขนาดยักษ์

มีหน้าที่คุ้นเคยกับหน้าที่ไม่คุ้นเคย

แล้วก็มีราชวงศ์ของไฮแลนด์ และขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้า

ผมก็เห็นนายพลทาริสก้าด้วย

อย่างไรก็ตาม ผมไม่เห็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งใหม่ของประเทศ อเล็กซ์

“ทุกคน ทางนี้”

คนที่ดูเหมือนจะเป็นคนที่นำการประชุมนี้พูดขึ้นมา

“ผมจะอธิบายการเดินทางเหนือตอนนี้ แต่ก่อนหน้านั้น มีบางอย่างที่ออราเคิลของประเทศการค้า เอสเธอร์-ซามะอยากจะบอก ตอนนี้ เอสเธอ-ซามะ ได้โปรด”

เมื่อคนนั้นพูดคำนี้ ออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซังที่ผมผ่านก่อนหน้านี้ขึ้นไปอยู่ที่แท่นยืน

เธอมีสีหน้าที่เย็นชาขณะที่เธอมองดูถูกเรา

ไม่กี่วินาทีของความเงียบดำเนินต่อไป

ในเวลาที่คนเริ่มสงสัยว่าอะไรเกิดขึ้น ออราเคิลแห่งโชคชะตาพูด

“มีบางคนที่นี่เป็นผู้ติดตามของเทพมาร”

ออราเคิลแห่งโชคชะตาพูดอย่างไม่แยแส

(เอ๋?) (โอ้?)

เสียงของโนอาห์ซามะซ้อนทับกับผม

…โนอาห์-ซามะ ไม่ใช่ว่านี่แย่แล้วเหรอ?

 

เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord