124 วิกฤติของมักกาเรน (3)

124 วิกฤติของมักกาเรน (3)

ฝูงมอนสเตอร์ที่มากกว่า 10,000 ทั้งหมดได้หายไป

ผมได้ปล่อยการทำจังหวะเดียวกันกับลูซี่

“ฮ่าาห์, นั่นลำบากจริงจังเลย…” (มาโกโตะ)

ผมได้ลนจริงๆ…

“อ่ะฮ่าฮ่า, ทำได้ดีมาก, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“อัศวินของชั้น…นายทำได้ดี” (ฟูเรีย)

“ขอบคุณ, ทั้งสองคน” (มาโกโตะ)

ซา-ซังและฟูเรีย-ซังได้ส่งรอยยิ้มที่เหนื่อยเล็กน้อยมาให้ผม

สองคนได้ช่วยผมจริงๆ

แต่ไม่ต้องสงสัยว่าคนที่มีส่วนร่วมมากที่สุดคือ…

“ลูซี่, ขอบคุณ ชั้นต้องรักษาแผลของเธอ… ชั้นจะเรียกบางคนที่ใช้เวทย์รักษาได้” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค…เฮ้, มาโกโตะ, นายไม่มีสกิลเวทมนตร์ไฟ, ใช่มั้ย? ทำไมนายใช้เวทมนตร์ไฟในแบบนั้นได้ล่ะ?” (ลูซี่)

“หืม?” (มาโกโตะ)

ผมได้กังวลเกี่ยวกับแผลของลูซี่, แต่มันดูเหมือนว่าลูซี่ได้สนใจในเวทมนตร์เมื่อกี้นี้

“อืม, พื้นฐานมันเหมือนกันกับเวทย์น้ำ เมื่อชั้นจังหวะเดียวกันกับเธอ, ชั้นใช้สกิลเวทย์ไฟได้ชั่วคราว, ชั้นคิดว่านะ” (มาโกโตะ)

แต่ผมไม่เข้าใจตรรกะของมันอย่างชัดเจนนะ

ผมควรจะถามโนอาห์-ซามะครั้งหน้า

“นั่นอะไรน่ะ? นั่นไม่แฟร์เลย” (ฟูเรีย)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ฟูเรีย-ซังตอบโต้

“แต่มันยากที่จะควบคุมกว่าเวทย์น้ำ ชั้นรู้สึกว่าความเชี่ยวชาญของชั้นได้ลดลงไป 100 เลเวล” (มาโกโตะ)

“ว่าแต่, ความเชี่ยวชาญเวทย์ของนายได้สูงแค่ไหนแล้ว, มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“260? บางทีอาจจะมากกว่านั้นนิดหน่อย?” (มาโกโตะ)

““……””

ตานั่นมันอะไร, ลูซี่, ฟูเรีย-ซัง?

“มาโกโตะ-คุง, ลูซี่!” (เอมิลี่)

เอมีลี่ปรากฏตัว จังหวะเวลาดีเลย

“เอมิลี่! ลูซี่ได้รับบาดเจ็บ ได้โปรดใช้เวทย์รักษาด้วย” (มาโกโตะ)

นักบวชที่คุ้นเคยได้มา

“ปล่อยชั้นได้เลย!” (เอมิลี่)

เอมิลี่ร่ายและแผลของลูซี่ได้เริ่มรักษา

โอเค, ลูซี่ควรจะโอเคด้วยนี่แล้ว

ตอนนี้ ที่เหลือก็คือมุ่งหน้าไปที่ที่มังกรโบราณอยู่

“ซา-ซัง, เราจะไปที่นี่น่า-ซังอยู่ด้วยกัน—” (มาโกโตะ)

(เดี๋ยว, มาโกโตะ!) (โนอาห์)

“เดี๋ยว, อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)

“หืม?” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะและฟูเรีย-ซังได้เรียกผมในเวลาเดียวกัน

(มังกรโบราณมันข่าวร้าย! เจ้าตัวนี้ได้ใช้ชีวิตอยู่มานานกว่า 2,000 ปีและมันเป็นรุ่นพี่แม้แต่ในหมู่ของมังกรโบราณ นายจะไม่สามารถเอาชนะมันได้) (โนอาห์)

“นายต้องไม่สู้กับมังกรโบราณ ที่นั่นมีอนาคตที่หายนะ… แต่บางทีอัศวินของชั้นอาจจะโอเค…” (ฟูเรีย)

เสียงที่ซีเรียสของโนอาห์-ซามะ

ฟูเรียซังดูเหมือนจะโอนเอนรอบๆตอนจบ มันมีอะไรเหรอ?

(คำถามเดียวถ้างั้น, โนอาห์-ซามะ ลูคัส-ซังและคนอื่นสามารถเอาชนะมังกรโบราณได้มั้ย?) (มาโกโตะ)

(...มาโกโตะ ชั้นคิดว่ามันจะยาก, แต่มีบางอย่างที่นายต้องยอมแพ้ใน—) (โนอาห์)

“โอเค! ไปกันเถอะ, ซา-ซัง!” (มาโกโตะ)

(เฮ้!) (โนอาห์)

ผมปฏิเสธที่จะยอมแพ้

“โอเค, ไปที่นีน่า-ซังอยู่, ใช่มั้ย?” (อายะ)

“ใช่, เราจะไปกำจัดมังกรโบราณ!” (มาโกโตะ)

(ชั้นบอกนาย, นายทำไม่ได้!) (โนอาห์)

“น่า น่า, เราจะไม่รู้จนกว่าเราจะลอง” (มาโกโตะ)

“นายคุยกับใครน่ะ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“เทพธิดาน่ะ เจ้าหญิง, เธออยู่ตรงนี้นะได้โปรด” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค…” (ฟูเรีย)

“มาโกโตะ, ระวังตัวนะ!” (ลูซี่)

ถูกส่งโดยฟูเรีย-ซังที่ดูเหมือนจะเป็นห่วง และลูซี่ที่ยิ้มแม้ว่าเธอดูเหมือนจะอยู่ในความเจ็บปวด, เรามุ่งหน้าลึกเข้าไปในป่า

ซา-ซังและผมผ่านศพของมอนสเตอร์และวิ่งเข้าไปข้างในป่า

…พูดให้ถูก: เราได้วิ่งผ่านสวนที่ถูกเผา

“ชั้นหวังว่าลูคัส-ซังและคนอื่นจะโอเคนะ” (มาโกโตะ)

“พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้มีประสบการณ์, ใช่มั้ย? ชั้นมั่นใจว่าพวกเค้าโอเค” (อายะ)

ผมคุยกับอายะ ขณะที่เรารีบไปที่มังกรโบราณอยู่

ผมได้กังวลเกี่ยวกับนีน่า-ซังและคนอื่นๆ

(...มาโกโตะ, ฟังนะ) (โนอาห์)

เสียงที่เย็นชาของโนอาห์-ซามะสะท้อนมา

“มีอะไรครับ, โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

(อายะ-จังและนายในที่นายเป็นตอนนี้นั้น…จะไม่สามารถกำจัดมังกรโบราณได้, นั่นเป็นเรื่องแน่นอน หันกลับตอนนี้ซะ) (โนอาห์)

“แต่ลูคัส-ซัง, นีน่า-ซัง, และคนอื่นๆได้ต่อสู้อยู่ ผมหนีไปด้วยตัวเองไม่ได้” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง, เทพธิดาพูดว่าอะไรเหรอ?” (อายะ)

“เธอบอกว่าอายะและชั้นจะไม่สามารถเอาชนะมังกรโบราณ…ซา-ซัง, ชั้นขอโทษที่พูดนี่หลังจากที่เธอมาไกลขนาดนี้, แต่…ชั้นอยากให้เธอกลับไป—มึ้ก!” (มาโกโตะ)

จู่ๆซา-ซังก็หยิกแก้มผม

นั่นเจ็บ

“ใครที่พูดอะไรงี่เง่านั่น? มันเป็นปากนี้มั้ย~?” (อายะ)

“ขอโทษ, ชั้นจะไม่พูดนั่นอีก” (มาโกโตะ)

ไม่มีกลับไปหลังจากมาไกลขนาดนี้, หือห์

…ถ้าแย่ที่สุดในแย่ที่สุด…ซา-ซังมีสกิลชีวิตที่เหลืออยู่

โอกาศรอดชีวิตของเธอสูงกว่าผมมาก

(เฮ้, มาโกโตะ, นักผจญภัยอาจถูกฆ่าหมดแล้วตอนนี้…) (โนอาห์)

“หมายถึง, พวกเค้ายังไม่ตาย, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ถ้าพวกเขาตายจริง, โนอาห์-ซามะจะใช้คำพูดตรงๆมากกว่านี้

(นายหยุดอ่านนิสัยชั้นได้มั้ย?!) (โนอาห์)

“ท่านเข้าใจง่ายจัง, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

แม่อย่างนั้น, โนอาห์-ซามะได้ดื้อดึงในเรื่องหยุดผมครั้งนี้

มันอันตรายขนาดนั้น?

“ทากัตซูกิ-คุง, มีแผนอะไรมั้ย?” (อายะ)

ซา-ซังถามผม ไม่สบายใจ

เธอไม่มีเจตนาจะหันกลับไป, แต่ได้ยินเทพธิดาพูดว่าเราเอาชนะไม่ได้ ต้องทำให้เธอไม่สบายใจ

ยังไงซะ, ในเวลาแบบนั้น, มันต้องเป็นสิ่งนี้

ผมควรจะใช้การสนับสนุนพิเศษจากเทพธิดาที่ผู้ศรัทธาศูนย์

“โนอาห์-ซามะ, ได้โปรดช่วยผม” (มาโกโตะ)

(………เอ๋?) (โนอาห์)

“ผู้ศรัทธาคนเดียวของท่านจะตายถ้าเป็นแบบนี้ ได้โปรดช่วยด้วย” (มาโกโตะ)

การอธิษฐานต่อพระเจ้า

(นั่นค่อนข้างตรงไปตรงมานะ…) (โนอาห์)

ผมคิดว่าผมควรจะถามตรงๆบ้างบางครั้งบางครา

งั้น, มันเป็นยังไงล่ะ?

(……)

ยังไงซะ, ถ้าท่านทำไม่ได้, ผมจะคิดบางอย่างเอง

บางทีผมควรจะถามผู้เล่นอาร์พีจีอีกครั้งสำหรับคำแนะนำ?

หรือถามสปิริตผู้ยิ่งใหญ่…พูดตรงๆผมพึ่งนั่นไม่ได้

อะไรอย่างอื่นก็ได้…หืมม…

(……มันไม่เหมือนว่ามันไม่มีอะไรเลย) (โนอาห์)

โอ้?

(...อ้าา, ชั้นไม่อยากสอนนี่กับนาย, มาโกโตะ…) (โนอาห์)

“ท่านมีวิธีเหรอ?!” (มาโกโตะ)

(...มันเป็นมาตรการที่อันตราย ให้ครั้งนี่เป็นเพียงครั้งเดียวที่นายใช้มัน) (โนอาห์)

“ผมจะพิจารณามัน” (มาโกโตะ)

(เฮ้!) (โนอาห์)

“ผมล้อเล่น แล้ว, วิธีอะไรล่ะครับ?” (มาโกโตะ)

(...เออ่อ)

โนอาห์-ซามะจับหัวของเธอ

หังจากการปฏิเสธต่อเนื่อง, โนอาห์ซามะพูดเกี่ยวกับ ‘วิธี’ นั้น

◇◇

มังกรโบราณได้อยู่ในสายตา

นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ได้สู้กับมังกรโบราณ

ลูคัส-ซังได้อยู่ตรงกลางของมัน

มีมังกรหลายตัวนอกจากมังกรโบราณ

เขามีแม้แต่แก๊งค์มังกร?!

นีน่า-ซังและคนอื่นๆอีกหลายคนได้สู้กับมังกรพวกนั้น

พวกเขามีการต่อสู้ที่ยากลำบาก

“ลูคัส-ซัง!” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ?! เจ้าโง่เอ้ย! ทำไมนายมาล่ะ?!” (ลูคัส)

ลูคัส-ซังดุผม ผมมองข้ามมัน

ไม่มีทางที่ผมจะทิ้งนาย!

“ซา-ซัง, ได้โปรดช่วนนีน่า-ซังและคนอื่นๆ” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว! ระวังตัวด้วยนะ, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

น้ำหนักที่นักผจญภัยมีกับมังกรโบราณไปด้วยกันกับมังกรธรรมดาได้หนักหน่วง

มีหลายคนที่เลือดออกและล้มไป

ซา-ซังได้พุ่งเข้าไปในนั้นและส่งหนึ่งในมังกรที่อยู่ใกล้ๆบินไป โดยการตีหัวมันด้วยค้อนของเทพเจ้าดุร้าย!

*《ปัง!》*

ขมับของหัวมังกรได้ถูกตีเต็มๆจากค้อนยักษ์, และตาของมังกรได้เหลือกกลับไป

ว้าว

อ้า ใช่, ผมต้องกำจัดมังกรโบราณ

ผมได้เข้าไปใกล้ลูคัส-ซัง

มีแผลอยู่ทั่วไปหมด

อาวุธและชุดเกราะของพวกเขาได้เปิดเปิง, เละเลือดได้เลอะไปทั้งตัวของเขา

“...แค่เตือนที่นี่นะ, แต่จริงๆและวการโจมตีของเราไปไม่ถึงเลย สถานการณ์ได้สิ้นหวัง” (ลูคัส)

ลูคัส-ซังพูดอย่างขมขื่นด้วยสีหน้าที่เหน็ดเหนื่อย

ผมมองนักผจญภัยคนอื่นๆ พวกเขาดูไม่เหมือนว่าจะยอมแพ้, แต่สีหน้าของพวกเขาไม่ได้สดใสเลย

ผมได้ตั้งท่าด้วยมีดของโนอาห์-ซามะ หันหน้าเข้าหามังกรโบราณ

“...กุห์, พวกแมลงเหี้ย โผล่มาทีละตัวทีละตัว”

โอ้ะโอ, มังกรโบราณพูด!

“ทากัตซูกิ-คุง! มอนสเตอร์นั่นมันพูดด้วยล่ะ!” (อายะ)

แม้ว่าซา-ซังควรจะยุ่งอยู่กับการสู้ของเธอ, เธอตอบสนองกับทุกอย่างเลย!

“อ้าา…ใช่” (มาโกโตะ)

ซา-ซัง, เธอก็เป็นมอนสเตอร์ด้วยนะ, รู้มั้ย?

มอนสเตอร์พูดได้ไม่ได้หายากจริงๆ

เกล็ดสีดำของมังกรโบราณได้รับความเสียหายเล็กน้อย, แต่มันดูโอเค

เทียบกับสิ่งนั้น, นักผจญภัยของเราได้เปิดเปิง

มันง่ายที่จะเข้าใจความด้อยกว่า

“มาโกโตะ, นายมีแผนหรืออะไรบางอย่างมั้ย?” (ลูคัส)

“...ผมมาด้วย ‘เทคนิคลับ’ บางอย่าง” (มาโกโตะ)

“เราควรซื้อเวลานานแค่ไหน?” (ลูคัส)

“นายไม่ถามว่ามันคืออะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมมองหน้าของลูคัส-ซังด้วยความตกใจเล็กน้อย

“ถ้านายพูดว่านายมีโอกาสกับนั่น, ชั้นจะเชื่อมัน” (ลูคัส)

เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

ดูเหมือนผู้มีประสบการณ์คนอื่นๆก็ใจเดียวกัน

“ทั้งหมดเพราะมันเป็นมาโกโตะผู้อัตราสำเร็จเควส 100%” (ลูคัส)

“นั่นอะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)

“นายไม่รู้เหรอ? นั่นเป็นชื่อเล่นนาย มันดูเหมือนแมรี่สังเกตมันหลังจากที่เรียงเอกสารเควส นายเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ทำเควสล้มเหลวในสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน, มาโกโตะ” (ลูคัส)

“ยังไงซะ, แต่มากกว่า 90% ของนั่นเป็นเควสล่าก็อบลินนะ” (มาโกโตะ)

“อ้า, นายก็มีชื่อเล่นก็อบลินคลีนเนอร์ด้วย” (ลูคัส)

“ผมรู้แต่อันนั้น” (มาโกโตะ)

ผมได้ชื่อเล่นโดยไม่ได้รู้ตัวกับมัน

ได้โปรดสังเกตมันเร็วกว่านี้

“กุโอออออออออออ้!!”

มังกรโบราณคำรามและกระพือปีกอย่างทรงพลัง

เกิดลมกระโชกแรง, และใบไม้ของต้นไม่ได้ถูกเป่าไปในอากาศ

…มันรอเราเหรอ?

ไม่, มันไม่ใช่อย่างนั้น

มันใช้เวทมนตร์รักษาได้

แผลที่มันได้จากลูคัส-ซังทั้งหมดได้ถูกรักษา

ให้ตายสิ, ศัตรูที่รักษาได้นั้นปัญหาเยอะจริงๆ

“ไปกันเถอะ! คุ้มกันมาโกโตะ!” (ลูคัส)

““““ได้เลย!””””

นักผจญภัยทั้งหมดได้พุ่งเข้าไปหามังกรโบราณด้วยกัน

วิชาดาบของลูคัส-ซังได้ห่อหุ้มไปด้วยออร่าและเวทมนตร์ระดับสูง ได้โจมตีมังกรโบราณ

(มันไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับมังกร…) (มาโกโตะ)

พวกเขาจะไม่สามารถกำจัดมันได้ด้วยสิ่งนี้

สิ่งเดียวที่สร้างความเสียหายกับมังกรโบราณคือวิชาดาบของลูคัส-ซัง

มันกรโบราณดูเหมือนจะมีสมาธิไปที่ลูคัส-ซังเท่านั้น

ผมเห็นได้ว่าจริงๆแล้วไม่มีผลใด้ของการโจมตีจากนักผจญภัยคนอื่นๆ

ผมจับมีดแน่นๆ ที่มันได้ถูกสะสมพลังด้วยมานาของสปิริตไฟ

มันเป็นมานาหยดสุดท้ายที่ผมสะสมเมื่อผมจังหวะเดียวกันกับลูซี่, ดังนั้นมันไม่มีครั้งที่สอง

มีโอกาสเดียว

(...ได้เลย) (มาโกโตะ)

ผมลองวิธีที่โนอา-ซามะสอนผม

ผมกดมีดไปที่มือผม

มันเจ็บ

แต่ผมทนความเจ็บนั้น

ใบมีดตัดหนังผมและเลือดได้หยด

มีดของโนอาห์-ซามะได้ดูดเลือดและส่องแสงสลัวๆ

“{ผมมอบมันให้ท่าน, โนอาห์-ซามะ}” (มาโกโตะ)

ในทันทีนั้น, ผมรู้สึกว่า ‘บางอย่าง’ ได้ถูกนำไปจากตัวของผม

ตัวของผมได้รู้สึกเฉื่อย

มีดที่มือขวาของผมได้ส่องแสงอย่างเป็นลางร้าย

นี่มันพลังงานศักดิ์สิทธิ์, หือห์…

ผมได้ถือมีดในแบบเดียวกันที่ผมทำเมื่อผมอธิษฐานกับโนอาห์-ซามะ

และทำสิ่งนั้น -อธิษฐาน

เชื่อในมัน, ในความปาฏิหาริย์ของเทพธิดา

◇◇

(มาโกโตะ…ตัดตัวของนายเองด้วยสมบัติศักดิ์สิทธิ์ ใส่เลือดเข้าไปในใบมีดของนาย, จากนั้นบอกว่านายมอบมันให้ชั้น, และอธิษฐาน) (โนอาห์)

“...อืม, แล้วอะไรจะเกิดขึ้นด้วยสิ่งนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)

ฟังเหมือนมันเป็นพิธีกรรมที่น่ากลัว

(เทคนิคเสียสละ…มนุษย์ปัจจุบัญเรียกมันว่าเวทมนตร์ทำลายตัวเอง, ชั้นคิดว่านะ? นายจะใช้สิ่งนั้น) (โนอาห์)

“เวทย์ทำลายตัวเอง!” (มาโกโตะ)

ที่ใช้โดยโบสถ์งูในประเทศแห่งแสง?!

ที่ไม่ใช้มานาแต่ใช่อายุขัย?

“ผมจะไม่ตายด้วยนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

(ยังไงนายก็ตายอยู่ดีถ้านายสู้กับมังกรโบราณปรกติ) (โนอาห์)

“ผมเอาชนะไม่ได้ด้วยแค่การใช้เวทย์สปิริตไฟเหรอ แทนที่จะเป็นเวทย์ทำลายตัวเอง?” (มาโกโตะ)

ผมได้ชำเลืองมองไปที่มีดของโนอาห์-ซามะขณะที่ผมถามเรื่องนี้

(เป็นไปไม่ได้ นายไม่มีสกิลเวทย์ดาบ, และแม้ว่านายสามารถจะจัดการกับพวกอ่อนแอที่ฝูงมอนสเตอร์, มันจะไม่กำจัดมังกรโบราณ) (โนอาห์)

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมใช้เวทย์ทำลายตัว…เทคนิคเสียสละ?” (มาโกโตะ)

(ชั้นสามารถให้นายยืมพลังของชั้น แลกเปลี่ยนกับอายุขัยของนาย…แต่ชั้นไม่ชอบนั่นนะ) (โนอาห์)

“ทำไมล่ะ?” (มาโกโตะ)

(ฟังนะ! มันจะสร้างปัญหาให้ชั้นถ้านายไม่แข็งแกร่งขึ้นและใช้ชีวิตอย่างยาวนาน! ชั้นรู้สึกว่าถ้าชั้นสอนวิธีนี้กับนาย, นายจะใช้มันอย่างไม่ใส่ใจในอนาคต!) (โนอาห์)

“……”

พูดจากใจ, ผมรู้สึกว่าผมจะใช้มันจริงๆ ถ้ามันมีประโยชน์

(ไม่, ไม่อย่างแน่นอนเลย!) (โนอาห์)

งั้น, ผมจะใช้มันด้วยความระวัง

(ให้มั่นใจว่าเป็นอย่างนั้น! รับทราบมั้ย?!) (โนอาห์)

ผมได้สัญญากับโนอาห์-ซามะและได้พลังใหม่มา

◇◇

{โนอาห์-ซามะ, ได้โปรดให้ผมยืมพลังของท่านด้วย}

ผมได้อธิษฐานเสร็จและ…

“ลูคัส-ซัง! ผมพร้อมแล้ว!” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว! พวกนาย, แยกย้ายกันออกไป!” (ลูคัส)

ทุกคนได้สร้างระยะจากมังกรโบราณในทันทีด้วยการตะโกนของลูคัส-ซัง

ผมยกมีดของผม, และตาของผมได้สบกับมังกรโบราณ

“...แมลง”

ผมเมินคำพูดนั้นและยิงเวทมนตร์ดาบ

{[กรงเล็บมังกรไฟ]}

กงเล็บ 3 อันได้โจมตีมังกร

“...น่าเบื่อ”

ดูเหมือนการโจมตีไม่ได้ดูเป็นภัยในสายตาของมังกรโบราณ

“มาโกโตะ…” (ลูคัส)

ผมสามารถเห็นลูคัส-ซังมีสีหน้าที่หมดกำลังใจเล็กน้อย

แต่…

เวทมนตร์นั้นมีการอธิษฐานขอความปาฏิหาริย์

ความปาฏิหาริย์ที่ผมหวังคือ ‘โดนแน่นอน’ และ ‘การโจมตีพระเจ้า’

ปาฏิหาริย์โดนแน่นอน, ผมได้เห็นมันเมื่อนีน่าได้ถูกจิ้มโดยเทพเจ้ายักษ์ในอดีต

แม้ว่ามันได้ไปอย่างช้าๆ, ด้วยปาฏิหาริย์นั้น, มันจะโดนอย่างแน่นอน

การโจมตีพระเจ้ามันเป็นปาฏิหาริย์ที่มีดของโนอาห์-ซามะได้มีอยู่แล้ว

ผมได้คิดมาตลอดว่ามีดนี้ตัดได้อย่างดี

ดูเหมือนมันมีชื่อที่อันตรายแบบนั้น

ผมได้เพิ่มพลังเวทมนตร์ของผมด้วยการโจมตีพระเจ้านั้น

“ก่ะฮ่ะ?!  ผู้ติดตามใกล้ชิดของราชามังกร, แอสทารอธ-ซามะ, โดยไอ้อ่อนแอ…”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายของมังกรโบราณ

เวทมนตร์ที่มังกรโบราณคิดว่าหลบได้ ได้โดนมันแทน, และโดยไม่ส่งเสียงซักแอะ…ตัวของมังกรโบราณได้ถูกแยกเป็น 4 ชิ้น

ศพได้ร่วงลงไปที่พื้นและทำให้มันสั่น

แสงที่เป็นลางร้ายในมีดได้หายไป

ตัวผมได้หนักเหมือนตะกั่ว

…ผมรู้สึกว่าพลังกายของผมได้ถูกดูดไปจนเหือดแห้ง

ถ้าให้ผมเทียบมันกับบางอย่าง, มันคงจะเป็นเวลาที่หลังจากผมเล่นเกมสามวันติดกันและเห็นเกมอวสาน

““““……””””

ทุกคนรวมถึงลูคัส-ซังได้มองมาทางนี้เหมือนเขาได้เห็นบางอย่างที่เหลือเชื่อ

…มังกรที่เห็นมันได้หยุดเคลื่อนไหว

“ไอ้พวกเวร! นายอยากจะลิ้มรสชะตากรรมเดียวกันด้วยมือของทากัตซูกิ-คุงเหรอ?!” (อายะ)

ดูเหมือน [การข่มขู่] ของซา-ซังได้ตัดสินการโจมตีสุดท้าย

มังกรที่เหลือได้บินหนีไป

…ช่างโล่งใจ

ผมไม่สามารถขยับนิ้วได้อีกแล้ว

ผมทรุดลงไปที่เข่าตรงนั้นเดี๋ยวนั้นเลย

…ผมง่วงแล้ว

“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

ซา-ซังได้จับตัวผมและผมสามารถรักษาสติของผมได้อย่างไรก็ไม่รู้

“มาโกโตะ…นั่นเมื่อกี้นี้…ไม่, ไม่มีอะไร นายช่วยเราไว้ มากลับไปที่เมืองกันเถอะ” (ลูคัส)

ลูคัส-ซังมีสีหน้าที่ซับซ้อน

เขาอาจจะสังเกตว่าผมใช้เวทมนตร์ทำลายตัวเองที่ต้องห้าม

“มุห์! มีบางคน!” (นีน่า)

นีน่า-ซังได้รีบเข้าไปในป่าและลากผู้หญิงใส่เสื้อคลุมออกมา

“ป-ปล่อยชั้นนะ!”

หน้าเธอมีรอบสักรูปงู, และมีเขาที่หัวของเธอ

ปีศาจ

…และสมาชิกของโบสถ์งู

“เราทำอะไรกับคนนี้ดีล่ะ?”

“มามัดเธอเถอะแล้วเอาเธอให้สมาคมหรือโบสถ์ เธออาจจะเกี่ยวข้องกับฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นครั้งนี้

“ปีศาจได้ชักใยอยู่ที่เบื้องหลังถ้างั้น?”

“ข่าวลือที่พวกเขาได้เตรียมการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ต้องเป็นความจริงแน่”

นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ดูไม่เหมือนจะตกใจและได้พูดอย่างใจเย็น

ผมได้มีประสบการณ์ที่แย่จากประเทศแห่งแสง, ดังนั้นพูดตรงๆ ผมไม่อยากจะเจอพวกเขาอีก

คนพวกนี้ไม่ได้ทำอะไรดีๆจริงจังเลย

(อึก…) (มาโกโตะ)

ผมได้รู้สึกเวียนหัวกระทันหัน

วิสัยทัศน์ของผมได้พร่ามัว

…ไม่ดีเลย

“ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“...ขอโทษ, ซา-ซัง ชั้นจะหลับแป้ปนึง” (มาโกโตะ)

ผมหมดสติไป

◇◇

เมื่อผมตื่นขึ้นมาหน้าของ, ลูซี่, ซา-ซัง, และฟูเรีย-ซังได้อยู่ที่นั่น

“นายโอเคมั้ย, มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ฮ่าาห์, ช่างโล่งใจ! ทากัตซูกิ-คุงได้ฟื้นแล้ว” (อายะ)

“อัศวินของชั้นได้ผลักดันตัวเค้าเอง” (ฟูเรีย)

ผมได้ทำพวกเธอเป็นห่วง, หือห์

“ขอโทษ, ชั้นจะลุกล่ะ” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนผมได้นอนในที่ผักผ่อนของสมาคน

ผมได้ไปที่ทางเข้าสมาคมตอนนี้

บาร์ในสมาคมนักผจญภัยได้เป็นเทศการไปแล้ว

ทั้งหมดเพราะพวกเขารอดชีวิตจากมอนสเตอร์มากกว่า 10,000 ตัว

แล้วไม่ใช้แค่สมาชิกของสมาคม, แต่ยังมีทหารและเทมพลาร์ด้วย

ผมสามารถเห็นพ่อค้ากับฟูจิ-ยังอยู่ในพวกเขาด้วย

ทั้งเมืองได้ฉลองชัยชนะครั้งนี้

ดูเหมือนผู้คนที่ไม่สามารถเขามาในทางเข้าได้ และได้ฉลองข้างนอกด้วย

พวกเราได้เข้าร่วมการฉลองเพราะไหนๆเราก็อยู่ที่นี่แล้ว

ผมได้ไปรอบๆ ทักทายผู้คนมากมายซักพัก

หลังจากนั้น, ผมตรวจรอบๆระหว่าจิบเครื่องดื่มทีละนิด

ลูซี่ซังได้ถูกล้อมโดยนักผจญภัยหนุ่มสาว

ในสถานการณ์ที่ทุกคนได้มานาหมด, ภาพตัวของเธอที่ทิ้งหินทีละอันทีละอัน ต้องได้สร้างความประทับใจในสายตาของนักผจญภัย

“ชั้นจะเป็นอย่างพี่ได้ยังไง, ลูซี่-ซัง?!”

นักผจญภัยทองแดงได้มองเธอด้วยตาที่แวววาว

เธอได้เป็นที่นิยม

และซา-ซัง…

“เฮ้, การข่มขู่ของเธอน่าประทับใจนะ”

“เฮ้ เฮ้, อายะ-จัง! เธอระดับอะไรแล้วตอนนี้?”

“หืมม, ระดับหิน?” (อายะ)

“““““หึ้ห์”””””

เธอได้ถูกล้อมโดยนักผจญภัยผู้มีประสบการณ์, และพวกเขาได้ตกใจโดยการที่เธอเป็นระดับหิน

ยังไงซะ…คนที่ทำให้มังกรกลัวด้วยการข่มขู่ได้อยู่ระดับหินนั้นเหลือเชื่อ, ใช่มั้ยล่ะ?

ผมได้อยู่กับฟูเรีย-ซัง, แมรี่-ซัง, นีน่า-ซัง, ฟูจิ-ยัง, และคริส-ซัง ที่โต๊ะเดียวกัน, ดื่มอยู่

ผมได้เกือบจะโดนล้อมโดยนักผจญภัยเพราะเวทมนตร์ที่ผมแสดงเมื่อผมได้จังหวะเดียวกันกับลูซี่, แต่ผมได้อยู่โต๊ะเดียวกันกับลอร์ดศักดินาคนต่อไป, คริส-ซัง, ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถเข้าหาผมได้อย่างง่ายๆ

นั่นใช่แล้ว! คริส-ซังได้ปลอดภัย เพราะถูกดันใกล้เข้าไปกับการเป็นลอร์ดศักดินา

นั่นยอดเยี่ยม, นั่นยอดเยี่ยม

และดังนั้น, เราได้ฉลองความปลอดภัยของมักกาเรน และอนาคตภรรยาของฟูจิยังจะได้เป็นลอร์ดศักดินาคนต่อไป

(หืม…?) (มาโกโตะ)

ภายในเสียงคนมากมาย…คนสวยผมดำได้ยืนขึ้นอย่างช้าๆ จากเก้าอี้ของเธอโดยทำให้มันใจว่าไม่มีใครสังเกตมัน

ฟูเรีย-ซัง

ตัวเธอที่ผมได้ชำเลืองมองดูไม่เหมือนว่ามีกำลังใจ

ออราเคิลแห่งความมืดที่รีบมาช่วยลูซี่และผมเมื่อเราได้อยู่ในปัญหา

มันกวนใจผมในความจริงที่ว่า เธอออกไปข้างนอกด้วยหน้าตาที่เสียใจ, ดังนั้นผมได้ตามเธอไป

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord