48 สู้กับฮาร์พี

48 สู้กับฮาร์พี

คืนก่อนการต่อสู้กับฮาร์พี

ผมได้ฝัน

พื้นที่ที่ว่างเปล่า -ห้องของเทพธิดา

มันเป็นซักพักแล้ว

ผมย่อตัวคุกเข่าลงและประสานมือเข้าด้วยกัน

เทพธิดาปรากฏด้วยน้ำแข็งในปากและกำลังพัดตัวเธอเอง

แล้ว, เธอยังดูหยาบๆ ใส่ทีเสื้อทีเชิ้ตและกางเกงออกกำลังกาย

หรือเหมือนกับ, มันกระตุ้นอารมณ์มาก มากกว่า

(เอออ่…) (มาโกโตะ)

“โอ้ชั้น? เธอมาเรอะ?” (โนอาห์)

เธอหันมาทางนี้ระหว่างที่พัดหน้าอก

ผมอยากให้ท่านใส่เสื้อผ้าที่เหมาะสมหน่อยอย่างน้อย ในโอกาศน้อยที่ผู้ศรัทธาจะมาหา

นี่มันเสียความงาม

“ชั้นได้ยินที่เธอพูดในใจนะ, รู้มั้ย” (โนอาห์)

“เสื้อผ้าท่านไม่สุภาพ, ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)

“เฮ้ ศรัทธาเธอไม่พอ” (โนอาห์)

“ผมอธิษฐานทุกวันนะ” (มาโกโตะ)

เทพธิดาหน้ามุ่ยและได้ ‘มหหุห์’

งั้นมาปล่อยการคุยเบาๆไว้ตรงนี้เถอะ

“ขอบคุณมากครับ มันต้องขอบคุณท่านเทพธิดาที่ผมให้ผมได้เจอซาซากิ-ซัง” (มาโกโตะ)

“หืม, ซาบซึ้งซะ” (โนอาห์)

แม้ว่าท่านพูดด้วยน้ำแข็งอยู่ในปาก…

“ว่าแต่, มาโกโตะ ทำไมเธอไม่พยายามสนิทกับฮีโร่แห่งแสง-คุงล่ะ?” (โนอาห์)

หืม?

“แต่เค้าเป็นหนึ่งในผู้ศรัทธาของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่ท่านเกลียดนะ มันโอเคที่จะสนิทกับเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อย่าห่วงเรื่องแบบนั้น เธอสนิทกับเค้าได้และตอนหลังใช้งานเค้าได้, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

เทพธิดาพูดเรื่องมืดมิดตามเคย

“ใช้งานเพื่อนร่วมชั้นมันค่อนข้าง…” (มาโกโตะ)

จริยธรรมผมไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้

“เค้าจะเป็นบุคคลสำคัญในอนาคตของทวีปนี้ อย่าบ่นแล้วสนิทกับเค้าไว้ซะ เธอได้พบกับเพื่อนอีกครั้งและทำตามที่ชั้นพูด, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

“ผมรู้สึกขอบคุณสำหรับนั่น, แต่…” (มาโกโตะ)

“ซาซากิ อายะ-จังได้ของดี ถ้าในสแตทอย่างเดียว, เธอเป็นระดับฮีโร่นะ, รู้มั้ย เวทย์ของลูซี่ก็ค่อยๆแข็งแกร่งขึ้นด้วย ปาร์ตี้เธอทรงเริ่มดีขึ้นแล้ว” (โนอาห์)

“แต่ที่ควรจะเป็นผู้นำนั้นอ่อนแอนะ” (มาโกโตะ)

แม้ว่ารอบข้างผมอย่างเดียวที่แข็งแกร่งขึ้น

“สแตทมันเป็นเครื่องประดับ เธอต้องการท่าใหญ่ๆที่เปลี่ยนกระแสได้ในครั้งเดียว! ฝึกฝนเวทย์สปิริตต่อไป” (โนอาห์)

คำชี้แนะหลังๆได้เฉพาะเจาะจงขึ้น

“ตอนนี้, อย่าไปโดนจัดการโดยอะไรอย่างฮาร์พีล่ะ” (โนอาห์)

ท่านขยี้ผม ผม

ผมรู้สึกเหมือนพลังได้เอ่อขึ้นมา

ท่านพาผมมาเพื่อจะให้กำลังใจเหรอ?

“โปรดปล่อยให้ผมเอง, ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)

ผมคำนับ, และเวลาที่ผมเงยหัวขึ้น, เทพธิดาได้หายไปแล้ว

◇◇

“โอเค, ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“มันโอเคที่จะไปเร็วขนาดนี้จริงๆเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ขยี้ตาของเธออย่างง่วงงุน

มันคือเวลา ตี 2:00

มันเป็นเวลาที่เราจะออกไปปราบราชินีฮาร์พี

“ชั้นคิดว่าเราจะไปตอนเช้าแน่ๆ” (นีน่า)

“นั่นไร้เดียงสา-เดสุ โซ, ท่าน-นีน่า! โลกนี้คือคนแข็งแกร่งกินคนอ่อนแอ เราต้องแทงไปที่จุดอ่อนของศัตรูโดยไม่ปราณี ฮาร์พีเป็นมอนสเตอร์นก วิสัยทัศน์พวกมันต่ำลงในตอนกลางคืน” (ฟูจิวาระ)

“พวกเราลาเมียถูกโจมตีขณะที่หลับอยู่ ชั้นจะเอาคืนมันสำหรับเรื่องนั้น!” (อายะ)

ซา-ซังได้ตื่นเต้น

“ฮาร์ปี้น่าจะหลับลึกอยู่ตอนนี้ มาให้พวกมันหลับนิรันดร์กันเถอะ” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ, นายพูดอะไรน่ากลัวนะนั่น” (ลูซี่)

ผมพูดนั่นกับซา-ซัง, แต่ลูซี่เป็นคนตอบโต้

“ลูซี่และชั้นจะมาจากทางด้านนอกของดันเจี้ยน นีน่า-ซังและซา-ซังจะรออยู่ที่ทะเลสาบใต้ดิน เวลาที่เราจะโจมตีคือ 2 ชั่วโมงหลังจากนี้, ตอนตี 4 ฟูจิ-ยัง, นายรอข่าวดีและวัตถุดิบจากราชินีฮาร์พี” (มาโกโตะ)

“อุมุ, ระวังตัวอย่าลืมไอเท็มสำคัญชิ้นไหนนะ ชั้นภาวนาให้พวกนายชนะ!” (ฟูจิวาระ)

พวกเราพยักหน้าเบาๆและออกเดินทาง

◇◇

“ตอนกลางคืนข้างนอกที่ป่าของลาเบรินทอสมืดแล้วก็น่ากลัวอ่ะ” (ลูซี่)

ผมเดินอยู่กับลูซี่ที่จับแขนผมแน่นด้วยซ่อนที่ใช้งานอยู่

“ชั้นเดินไปกลับหลายครั้งในรอบ 3 วัน, นี่จึงเหมือนเดินในสวนสำหรับชั้น” (มาโกโตะ)

“...มันไม่ยากเรอะ?” (ลูซี่)

“ไม่, มันสนุก” (มาโกโตะ)

“นายมันแปลก” (ลูซี่)

เตรียมการอย่างระวังก่อนสู้กับหัวหน้า

เราไม่น่าจะขาดในเรื่องนี้

ความตื่นเต้นผมได้เพิ่มขึ้นนิดหน่อย

“หมอกมันหนา แต่มันดีทีวิสัยทัศน์ไม่ดีนะ…” (ลูซี่)

“ชั้นขอสปิริตให้สร้างหมอกนี้ ความคิดดี, ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)

“ใหญ่นาดนี้เลยเรอะ?! ฮึงง?!” (ลูซี่)

“เธอเสียงดังไปแล้ว” (มาโกโตะ)

พวกเราเดินหน้าอย่างเงียบๆ ระหว่างที่ผมปิดปากลูซี่

แต่ทางนั้นไกล

มันไม่มีอย่างอื่นทำ

เมื่อผมคิดเรื่องนั้น, ผมยังไม่ได้ถามฟูจิ-ยังเกี่ยวกับปัญหาเรื่องสาวที่นีน่า-ซังขอผม

เมื่อการต่อสู้นี้จบ, ชวนเค้ามาดื่มดีกว่า

(อย่าชักธงประหลาดสิ) (โนอาห์)

ผมผิดเอง, ท่าน-เทพธิดา

ผมจะระวัง

“เฮ้, มาโกโตะ” (ลูซี่)

หลังจากเป็นซักพักที่เดินมา, ลูซี่พูดกับผม

“เกี่ยวกับวันก่อนที่ชั้นออกไปกับอายะ” (ลูซี่)

“ออ้า, เธอสนิทกันขึ้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

พวกเค้าคุยแบบไหนกัน

“งั้น-งั้น อาหารของลาเมียแย่ ดังนั้นเธอประทับใจกับเมนูของร้านอาหารและคาเฟ่” (ลูซี่)

“ใช่, เธอเห็นได้ชัดว่ากินมาแต่ปลาดิบและถั่ว” (มาโกโตะ)

เมื่อผมได้ยินเกี่ยวกับการกินอาหารของซา-ซัง, ผมรู้สึกสงสารเธอจริงๆ

“เธอบอกว่าเธออยากกินของหวาน, แต่มันไม่มีพวกนั้นมากในเมืองของลาเบรินทอส” (ลูซี่)

“พูดถึงแล้ว, ฟูจิ-ยังบอกว่าเค้าจะเอาชอคโกแลตมา แล้วคุยอะไรกันอีกล่ะ?” (มาโกโตะ)

“...”

หืม?

พวกเขาคุยกันแต่เรื่องอาหารเหรอ?

“แล้วก็…เธอบอกชั้นเกี่ยวกับที่นายเป็นยังไงในโลกที่แล้ว” (ลูซี่)

“ชั้นแค่ผู้ชอบ-เกมที่โดดเดี่ยวนะ” (มาโกโตะ)

ซา-ซังคงไม่พูดอะไรประหลาดนะ, ชั้นหวังว่า

“ชั้นคุยกับอายะเกี่ยวกับที่นายเป็นยังไงในมักกาเรน” (ลูซี่)

หืม?

“ทำไมมันมีแต่เรื่องชั้นล่ะ…?” (มาโกโตะ)

“เพราะอายะอยากพังมัน ชั้นก็อยากฟังเกี่ยวกับนายในอดีตด้วย, มาโกโตะ” (ลูซี่)

“อย่างนั้นหรอ…” (มาโกโตะ)

นั่นน่าอายนิดหน่อย

แต่มันจะเป็นการคุยที่สนุกเหรอ?

◇◇

“ใกล้ถึงเวลาแล้ว ลูซี่, รอนี่” (มาโกโตะ)

“โอเค นายจะไปจัดการคนดูต้นทาง, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ใช่” (มาโกโตะ)

ผมชักมีดออกจากฝักระหว่างที่พูดสิ่งนี้, และตั้งโล่งจิตเป็นจำนวนสูง

วิสัยทัศน์ได้แย่ที่สุดเพราะหมอกหนา, แต่ด้วยตรวจจับและมองกลางคืน, ผมสามารถบอกตำแหน่งของฮาร์พีได้

ศัตรูยังไม่รู้ตัว

ผมลบเสียงฝีเท้า, และโจมตีคอและหัวใจของฮาร์พีด้วยการโจมตีสองครั้งจากข้างหลัง

ผมควบคุมเลือดด้วยเวทมนตร์น้ำดังนั้นมันจึงไม่เลอะมาโดนผม

ผมได้จัดการฮาร์พี 3 ตัวที่อยู่ข้างบนก้อนหินใหญ่, กิ่งไม้เตี้ย, และที่ใกล้รูใหญ่ที่เชื่อมต่อลาเบรินทอส

ผมรู้มาก่อนหน้าว่ามันมีเวลาเหลือเยอะก่อนที่พวกมันจะเปลี่ยนเวร

“ลูซี่, เสร็จแล้ว” (มาโกโตะ)

“นั่นยังไม่ 5 นาทีเลย…ไม่ใช่นายเหมาะจะเป็นมือสังหารเรอะ?” (ลูซี่)

“มันไม่มีอาชีพแบบนั้น” (มาโกโตะ)

ผมมีสกิลที่เหมาะสำหรับการลอบสังหาร แต่มันไม่มีอาชีพมือสังหาร

บนกระดาษ, แหละนะ

พวกเราเข้าใกล้รูใหญ่ที่เชื่อมต่อลาเบรินทอส, และเราแอบมองข้างในอย่างช้าๆ

ที่เพดานของลาเบรินทอส, มันมีรังนกยักษ์ที่ทำจากไม้และไม้เลื้อย

รังของฮาร์พี

“ลูซี่, ชั้นปล่อยให้เธอนะ” (มาโกโตะ)

“ได้ ชั้นจะให้ลูกใหญ่กับพวกมันเลย เพื่ออายะ” (ลูซี่)

พูดสิ่งนี้, เธอเริ่มร่าย

ด้วยไม่เท้าของลูซี่, ที่เป็นของขวัญจากปู่ยักษ์, เธอสามารถข้ามการร่ายสำหรับกระสุนหินอย่างน้อย

แต่ครั้งนี้, เธอใช้เวทมนตร์ที่เรียกหินก้อนใหญ่หลายก้อนในครั้งเดียว

ก้อนหินขนาดยักษ์ได้ปรากฏขึ้นทีละก้อน

“จงอยู่ในไฟ; [มอบธาตุไฟ]” (ลูซี่)

ก้อนหินขนาดยักษ์เผาไหม้เป็นสีแดง

มันเริ่มส่องแสงในพื้นที่เหมือนตะวันตกดิน

“ลูซี่! ฮาร์พีเริ่มสังเกตเห็นแล้ว!” (มาโกโตะ)

มีพวกมันหลายตัวโผล่หน้ามาดูจากในรัง และมองมาทางนี้

แต่มันสายเกินไป!

“[ฝนอุกกาบาต]!” (ลูซี่)

ลูซี่เหวี่ยงไม่เท้าของเธอ, แล้วก้อนหินไหม้ไฟก็ถูกยิง, {จัดการฮาร์พีไปพร้อมกับรังฮาร์พี}

เสียงร้องแสบ-แก้วหูดังสะท้อนในดันเจี้ยน

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน